Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Czecharowski spr.

Sędziowie: SA – Adam Wrzosek

SO del. – Agnieszka Wilk

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2014 r.

sprawy M. P.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz z art. 270 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt VIII K 225/12

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

zasądza od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym tytułem opłaty kwotę 400 (czterysta) zł.

UZASADNIENIE

M. P. został oskarżony o to, że:

I. w miesiącu październiku 2010 r. w P. oraz J. k/W. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził P. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 144 000 zł w ten sposób, że pod pozorem inwestycji na (...) pożyczył od ww. wskazaną kwotę wprowadzając go w błąd co do faktycznego przeznaczenia tych pieniędzy oraz swojej kondycji finansowej, nie mając zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy,

to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w miesiącu wrześniu i październiku 2010 r. w (...) gm. N. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził G. J. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 220 000 zł w ten sposób, że pod pozorem inwestycji na (...) oraz sprowadzenia dla ww. samochodu ze (...) pożyczył od niego wskazaną kwotę wprowadzając go w błąd co do faktycznego przeznaczenia tych pieniędzy oraz swojej kondycji finansowej, nie mając zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy,

to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

III. w miesiącu sierpniu i listopadzie 2010 r. w M. gm. G. M.. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził D. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 90 000 zł w ten sposób, że pod pozorem sprowadzenia dla ww. łodzi ze (...) pożyczył od niego wskazaną kwotę wprowadzając go w błąd co do faktycznego przeznaczenia tych pieniędzy oraz swojej kondycji finansowej, nie mając zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy,

to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

IV. w dniu 21 stycznia 2011 r. w P. posłużył się jako autentycznym podrobionym uprzednio dokumentem w postaci wygenerowanego elektronicznie potwierdzenia dokonania przelewu kwoty 1500 zł na rachunek należący do A. S. przesyłając go pocztą elektroniczną P. S.,

to jest o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r. (sygn. akt VIII K 225/12) Sąd Okręgowy w Warszawie:

1) w ramach zarzucanych M. P. w punktach I, II i III czynów uznał go za winnego tego, że w okresie od sierpnia do listopada 2010 r. w P., (...) (gmina N.), w J. koło W. i w M., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził G. J., D. K. oraz P. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej wysokości
454.000 zł w ten sposób, że:

a) w sierpniu 2010 r. wprowadził D. K. w błąd co do zamiaru wspólnego zakupienia z nim łodzi na terenie (...) i sprowadzenia jej do P., czym doprowadził D. K. do przekazania mu w sierpniu 2010 r. w M. 40.000 zł, a w listopadzie
2010 r. jeszcze 50.000 zł,

b) we wrześniu 2010 r. wprowadził G. J. w błąd co do zamiaru zainwestowania na rzecz G. J. pieniędzy na (...), czym doprowadził G. J. do przekazania mu 7 września 2010 r. w (...) (gmina N.)
100.000 zł, a 5 października 2010 r. kolejnych 100.000 zł, nadto wprowadził w błąd G. J. co do zamiaru zakupienia wspólnie z nim dwóch samochodów na terenie (...) i sprowadzenia ich do P., czym doprowadził G. J. do przekazania mu w październiku 2010 r. w (...)
20.000 zł,

c) w październiku 2010 r. wprowadził P. S. w błąd co do zamiaru zainwestowania na rzecz P. S. pieniędzy na (...), czym doprowadził go do przekazania mu 8 października 2010 r. w P. 120.000 zł, a pod koniec października 2010 r. w J. koło W. jeszcze 24.000 zł, stanowiących majątek wspólny małżonków P. S. i A. S.,

przy czym M. P. nie miał zamiaru przeznaczenia otrzymanych pieniędzy na wskazywane pokrzywdzonym cele, a w rzeczywistości przeznaczył je na potrzeby własne i swojej rodziny, co

stanowi występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., i za to - na podstawie art. 294 § 1 k.k. - wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2) w ramach zarzucanego M. P. w punkcie IV czynu uznał go za winnego tego, że 21 stycznia 2011 r. w M. podrobił dokument w formie elektronicznej, to jest potwierdzenie przelewu kwoty 1.500 zł na rachunek bankowy A. S. dokonanego rzekomo 21stycznia 2011 r., a następnie przesłał ten dokument pocztą elektroniczną P. S., co stanowi występek z art. 270 § 1 k.k., i za to - na podstawie tego przepisu – wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

3) na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec M. P. w punktach 1). i 2). kary połączył wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

4) na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów procesu, którymi w całości obciążył Skarb Państwa.

Wyrok powyższy zaskarżył w części dotyczącej wymiaru kary obrońca oskarżonego zarzucając mu rażącą niewspółmierność kary, a także niesłuszne niezastosowanie środka probacyjnego.

Skarżący przytoczył w uzasadnieniu apelacji statystyki sądowe dotyczące kar wymierzanych za występki określone w art. 286 § 1 k.k. wywodząc, że kara orzeczona wobec jego klienta jest zbyt wysoka. Podkreślił, że oskarżony nigdy nie negował swojej odpowiedzialności finansowej wobec pokrzywdzonych i deklarował chęć naprawienia wyrządzonej szkody. Według skarżącego, oskarżony nigdy nie powróci do przestępstwa, „obecnie ma jeszcze realną możliwość rozwiązania obciążających go trudności finansowych, spłaty wierzycieli, ... a osadzenie go w zakładzie karnym może odebrać mu tę szansę”.

W konkluzji skarżący wniósł o wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary i zastosowanie warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

Sąd Okręgowy przeprowadził wzorowo postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń i właściwej subsumpcji przypisanego oskarżonemu czynu. Tok postępowania w sprawie oraz motywy wymierzonej kary przedstawił w doskonale sporządzonych motywach wyroku, respektując w pełni wymogi jakim winno odpowiadać uzasadnienie orzeczenia. Wymierzona kara uwzględnia wszystkie okoliczności istotne dla jej ukształtowania. Argumenty przytoczone w środku zaskarżenia w najmniejszym stopniu nie podważają rozstrzygnięcia; także w odniesieniu do wymiaru kary.

Należy jeszcze raz podkreślić, że czyn oskarżonego nie ma charakteru incydentalnego a realizowany był w sposób przemyślany na przestrzeni kilku miesięcy. Mimo upływu kilku lat oskarżony praktycznie nie podjął działań zmierzających do realizacji deklarowanej chęci naprawienia szkody. Nie można za takie uznać szczątkowej egzekucji komorniczej. Nic nie wskazuje (obrońca nie dysponował żadnymi dowodami) by oskarżony podjął takie czynności po zapadnięciu wyroku Sądu I instancji.

Kara wymierzona w wysokości znacznie poniżej średniej sankcji, przy uwzględnieniu kwoty osiągniętej korzyści oraz motywów przestępnego działania oskarżonego – nie może być w żadnym razie uznana za surową, a zwłaszcza rażąco surową.

Kierując się powyższymi okolicznościami Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy wyrok w zaskarżonej części.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (także z uwagi na oczywistą bezzasadność apelacji) Sąd obciążył go nimi, a wobec nieuwzględnienia apelacji zasądził stosowną opłatę (art. 8 ustawy z dnia
23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych).

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.