Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Macieja Prabuckiego

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2014r.

sprawy Z. P.

oskarżonego z art. 244 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 8 sierpnia 2014 r. sygn. akt II K 588/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Z. P. uznając apelację oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 190 złotych.

Sygn. akt VIKa 520/14

UZASADNIENIE

Z. P. oskarżony został o to, ze w dniu 23 marca 2014 roku w B., rejonu (...), kierował po drodze publicznej pojazdem mechanicznym marki V. (...) o nr rej. (...), a tym samym naruszył obowiązujący zakaz sądowy dotyczący kierowania pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym orzeczony wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Targu sygn. akt IIK 600/09 obowiązujący od 13 października 2009 roku do 13 października 2015 roku, tj. o czyn z art. 244 kk.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2014 r. (sygn.. akt IIK 588/14):

1.  uznał oskarżonego Z. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Z. P. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 lat próby,

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego Z. P. grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych,

4.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Z. P. kary grzywny zaliczył okres zatrzymania w dniu 23.03.2014 r. włącznie przyjmując, iż jeden dzień zatrzymania równoważny jest dwóm stawkom dziennym grzywny,

5.  na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. . nr 49, poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zasądził od oskarżonego Z. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w tym wymierzył opłatę w kwocie 170 złotych.

Oskarżony w osobiście sporządzonej apelacji zwróconej przeciwko orzeczeniu o karze podniósł, iż zdecydował się na jazdę samochodem by zawieść na pogotowie żonę, która w trakcie zakupów doznała „kolki nerkowej”. Oskarżony przyznał, iż „w chwili obecnej wie, że źle zrobił, bardzo tego żałuje – ale jest osobą z temperamentem”; wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i „wymierzenie najniższej” kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez oskarżonego jest oczywiście niezasadna.

Sąd Okręgowy na wstępie stwierdza, że dokonane przez Sąd Rejonowy i niekwestionowane przez skarżącego ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa i winy Z. P. w popełnieniu zarzucanego mu czynu zostały poczynione prawidłowo, zgodnie ze zgromadzonym i ujawnionym w sprawie materiałem dowodnym, ocenionym swobodnie, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 kpk.

W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wskazał dowody na których oparł ustalenia faktyczne będące podstawą rozstrzygnięcia oraz przekonująco motywował ocenę tychże dowodów. Prawidłową jest przyjęta w wyroku kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

Szczegółowo Sąd Rejonowy odniósł się do dowodu z wyjaśnień oskarżonego i wykazał dlaczego nie uznał za przekonujących jego twierdzeń, iż zdecydował się na jazdę samochodem, mimo świadomości ciążącego na nim z mocy wyroku sądowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, wobec zaistnienia nagłej i niezbędnej potrzeby udzielenia pomocy lekarskiej żonie, która doznała ataku kamicy nerkowej. W ślad za Sądem Rejonowym należy zatem powtórzyć, iż nie kwestionując złego samopoczucia żony oskarżonego nie sposób stwierdzić, groziło jej jakiekolwiek niebezpieczeństwo, skoro – jak wynika z jej zachowania – bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego przez Policję przejęła samochód i odjechała do domu a nie szukała pomocy lekarskiej. Funkcjonariuszom Policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego ów nie mówił, że wiezie cierpiącą żonę do szpitala. Zdecydowanie zatem stan zdrowia żony oskarżonego nie był na tyle zły (poważny), iż uzasadniał zachowanie oskarżonego. Słusznie Sąd Rejonowy stwierdził również, iż nawet jeśli Z. P. błędnie ocenił sytuację, uznał, że żonie winna być udzielona pomoc lekarska, to mógł wezwać pogotowie czy taksówkę.

W kontekście tychże, prawidłowo rozważonych i ocenionych przez Sąd Rejonowy okoliczności, nie jest słuszny podniesiony przez oskarżonego zarzut rażącej niewspółmierności kary. Orzekając o karze Sąd Rejonowy rozważył i ocenił okoliczności istotne dla wyboru jej rodzaju i rozmiaru, co również szczegółowo uzasadnił.

Przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, przyznana świadomość naganności postępowania, wyrażona skrucha, to okoliczności, które zdecydowanie przesądziły o zastosowaniu wobec uprzednio karanego już oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Podkreślić należy, iż oskarżony popełnił przestępstwo z art. 244 kk w okresie próby, będąc karanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Targu z dnia 17.VII.2012 r. w sprawie IIK 347/12 za czyny z art. 193 kk i art. 190 § 1 kk, słusznie zatem Sąd I instancji orzekł o długim 4 – letnim okresie próby. Kara stanowić winna pewną dolegliwość wynikającą z naruszenia obowiązujących norm prawnych; ową bezpośrednią dolegliwością dla oskarżonego będzie obowiązek uiszczenia wymierzonej mu zaskarżonym wyrokiem grzywny 50 stawek dziennych przy ustalonej wysokości jednej stawki na 10 zł. Obowiązek uiszczenia grzywny w tej wysokości przez posiadającego stałe dochody oskarżonego nie powinien stanowić nadmiernej dolegliwości.

Orzeczona wobec Z. P. kara winna skutecznie zmusić go w przyszłości do przestrzegania prawa – bezwzględnej realizacji zapadłych wobec niego orzeczeń – powinna stanowić realną dlań dolegliwość (co stanowi nieodłączną funkcję represji karnej) ale również właściwie oddziaływać ogólnoprewencyjnie zapobiegając tego rodzaju zachowaniom przez inne osoby świadome możliwych skutków wynikających ze złamania prawa, lekceważenia orzeczonych wyrokiem środków karnych.

Nie stwierdzając, by kara wymierzona Z. P. zaskarżonym wyrokiem raziła surowością Sąd Okręgowy stwierdzając oczywistą niezasadność wywiedzionej apelacji utrzymał w mocy prawidłowy i słuszny wyrok Sądu I instancji.

Orzeczenie o kosztach sadowych za postepowanie odwoławcze Sąd Okręgowy wydał w oparciu o przepisy art. 634 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23.VI.1973 r. o opatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm. ).

AP