Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2014 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. W..

o spłatę świadczenia

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. W..

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 13 września 2013 r. sygn. akt VIII U 2130/13

1.  prostuje z urzędu w komparycji wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 września 2013 r. nazwisko odwołującej w ten sposób, że w miejsce słów (...) wpisać słowa (...);

2.  umarza postępowanie apelacyjne w zakresie przyznania wnioskodawczyni prawa do wypłaty emerytury od dnia 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. oraz ustawowych odsetek za okres od dnia 26 stycznia 2013 r. do dnia 19 lutego 2014 r.;

3.  w pozostałym zakresie apelację oddala.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 marca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. W.. odmówił uchylenia decyzji z dnia 12.10.2011r. w jakiej zawiesza ona, na podstawie art. 28 ustawy z 16.12.2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. 257 poz. 1726 oraz z 2011 nr 291 poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach, prawo do emerytury Z. K. od 1.10.2011r. do dnia 21 .11.2012r.

W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy podniósł, że w oparciu o powołane wyżej przepisy zawiesił wnioskodawczyni prawo do wypłaty emerytury od dnia 1.10.2011r.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012r. K 2/2012 Trybunał Konstytucyjny uznał przepis art. 28 ustawy z dnia 16.12.2010r. w związku z art. 103a ustawy emerytalnej, w zakresie w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed dniem 1.01.2011r. - bez konieczności rozwiązania stosunku pracy - za niezgodny z Konstytucją. Wyrok ten został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z 2012r. pod poz. 1285 z dnia 22.11.2012r. Organ rentowy podniósł, że Trybunał nie wskazał ani w wyroku, ani w jego uzasadnieniu innej daty utraty mocy prawnej. Tym samym, w jego ocenie, nie ma on zastosowania do przypadającego przed dniem 22.11.2012r. okresu zawieszenia emerytury na podstawie powołanego przepisu art. 28 ustawy z 16.12.2010r.

Odwołanie od tej decyzji wniosła Z. K., domagając się przyznania prawa do wypłaty zawieszonego świadczenia za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. wraz z ustawowymi odsetkami, podając, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające niezgodność z przepisu z Konstytucją są skuteczne od wejścia w życie i zachodzi konieczność ponownego rozpoznania sprawy z pominięciem niekonstytucyjnego przepisu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z 13 września 2013 roku w sprawie VIII U. 2130/13, zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając wnioskodawczyni Z. K. prawo do wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011 roku do 21 listopada 2012 roku z ustawowymi odsetkami naliczanymi od kwoty wyrównania od 26 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty (pkt 1), w pozostałym zakresie odwołanie oddalił (pkt 2).

Sąd I instancji uznał, że Z. K., która nabyła prawo do emerytury od 1 października 2009 roku, z uwagi na uchylenie od 8 stycznia 2009 roku art. 103 a ust. 21 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mogła od 1 października 2011 roku, kontynuując zatrudnienie u dotychczasowego pracodawcy, pobierać emeryturę. Wobec skarżącej nie obowiązywał wymóg rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą.

Sąd pierwszej instancji uznał także prawo odwołującej do wypłaty świadczenia emerytalnego z ustawowymi odsetkami, ustalając, że odsetki należne są od 26 stycznia 2013 r.

Apelację od wyroku wniósł organ rentowy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaskarżył wyrok w całości, zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 103 a ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2012 roku, w sprawie K. 2/12, i przyznanie prawa do wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011 roku.

Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Organ rentowy pismem z 15.05. 2014 roku ( data wpływu do sądu, cofnął apelację w części dotyczącej należności głównej i odsetek naliczanych do dnia 19.02.2014r..

Zakład podtrzymał apelację w pozostałym zakresie i wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji w części w jakiej Sąd zasadził na rzecz odwołującej odsetki naliczane po dniu 19.02. 2014 r. do dnia zapłaty.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wobec stwierdzenia, że w komparycji wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 września 2013 r. nazwisko odwołującej było podane błędnie, Sąd Apelacyjny postanowił – na podstawie art. 350 k.p.c.- sprostować z urzędu ten błąd pisarski w ten sposób, że w miejsce słów (...) wpisać słowa (...) ( pkt 1 wyroku).

W związku z częściowym cofnięciem apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. w punkcie 2 wyroku umorzył postępowanie apelacyjne w zakresie wypłaty zawieszonej emerytury za okres od 1 października 2011 roku do 21 listopada 2012 roku oraz ustawowych odsetek za okres od 26. 01. 2013 r. do 19. 02. 2014r.

Zgodnie z treścią art. 469 k.p.c. Sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego.

Przepis art. 469 k.p.c. nakłada na sąd obowiązek ustalenia skutków cofnięcia środka odwoławczego (w tym apelacji) dla sytuacji prawnej pracownika lub ubezpieczonego i nakazuje uznać tę czynność za niedopuszczalną w razie, gdyby naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego. Uznanie cofnięcia apelacji za niedopuszczalne powinno z kolei prowadzić do odmowy umorzenia postępowania apelacyjnego i rozpoznania sprawy w granicach apelacji.

Niniejsza sprawa jest sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych, do której stosuje się przede wszystkim przepisy odrębne o postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych.

Użycie w art. 469 k.p.c. słowa "także" oznacza, że poza wymienioną w nim przesłanką dopuszczalności cofnięcia środa zaskarżenia, jaką jest "słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego ", są jeszcze inne, które należy uwzględniać, a których trzeba poszukiwać w innych przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Rozumowanie to prowadzi do art. 391 § 1 k.p.c. a jego zastosowanie - do przepisów o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, czyli do przepisów o postępowaniu rozpoznawczym. Znajdujący się wśród nich art. 203 § 4 k.p.c. stanowi, że sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Wprawdzie art. 203 § 4 k.p.c. nie przewiduje takiej czynności, jak cofnięcie środka odwoławczego, lecz art. 391 § 1 k.p.c., odsyłając do innych przepisów dla siebie nieswoistych, stanowi o ich odpowiednim stosowaniu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w rozpoznawanej sprawie cofnięcie apelacji nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, nie zmierza także do obejścia prawa a nadto nie narusza słusznego interesu ubezpieczonych.

W tym stanie rzeczy sąd drugiej instancji na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie wypłaty zawieszonej emerytury za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. oraz ustawowych odsetek za okres od 26.01.2013r. do 19.02.2014 r. (pkt. 2 wyroku).

W punkcie 3 wyroku na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w pozostałym zakresie.