Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2014 r. w O.

sprawy z odwołania J. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 30.09.2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. T. prawo do emerytury począwszy od dnia 19.10.2014r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.09.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił J. T. prawa do emerytury.

J. T. wniósł odwołanie od tej decyzji. Stwierdził, że pracował w szczególnych warunkach jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony przez wymagany okres 15 lat.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że J. T. nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa w art.184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat i legitymowania się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Przy czym na rozprawie z dnia 18.12.2014r. pełnomocnik ZUS pozostawił rozstrzygnięcie do uznania Sądu.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 22.09.2014r. J. T. złożył w Oddziale ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po rozpoznaniu tego wniosku ZUS uznał, że J. T. osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, na dzień 01.01.1999r. legitymuje się on łącznym stażem pracy w wymiarze 26 lat, 5 miesięcy i 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych, lecz nie przepracował 15 lat w szczególnych warunkach.

Organ rentowy nie zaliczył odwołującemu się żadnego okresu z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

J. T. urodził się dnia (...)Zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art.184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r., jeżeli:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy odwołujący zgromadził 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a w szczególności czy pracował w szczególnych warunkach w okresie od dnia 21.08.1978r. do dnia 30.09.1997r.

W spornym okresie odwołujący pracował w Przedsiębiorstwie (...) w W., które po reorganizacji przekształciło się w (...) sp. z o.o. w W..

Na okoliczność pracy w u w/w pracodawcy J. T. złożył do ZUS świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 04.04.2007r., z którego wynika, że był tam zatrudniony w okresie od dnia 21.08.1978r. do dnia 30.09.1997r. i stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, które to stanowisko wymienione jest w wykazie A, części B, dziale VIII poz.2 pkt 1 wykazu zamieszczonego w Zarządzeniu nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31.03.1988r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach (k.7 a.e.).

ZUS nie uznał tego świadectwa pracy, gdyż pracodawca nie określił prawidłowo jego stanowiska pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji. Wątpliwości ZUS wzbudził zapis, że jest to praca wykonywana w części B zarządzenia.

Na okoliczność charakteru pracy J. T. w spornym okresie Sąd dysponował dokumentami zawartymi w aktach osobowych oraz zeznaniami świadka B. C. (k.21v) oraz zeznaniami odwołującego złożonymi w charakterze strony (k.21v).

Z zeznań świadka oraz odwołującego wynika, że J. T. pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Początkowo był to samochód I.. W późniejszym okresie jeździł także V., który także był paszo-wozem. Oba samochody służyły do przewozu pasz w stanie sypkim. Odwołujący jeździł także S., którym przewoził paszę w workach.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka oraz odwołującego, gdyż tworzą one logiczną całość. Świadek pracował na takim samym stanowisku, co odwołujący. Także z tego tytułu otrzymał emeryturę w oparciu o art.184 w/w ustawy. Świadek znał zatem doskonale specyfikę pracy odwołującego. Nadto ich zeznania znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych. Na wniosku odwołującego o przyjęcie do pracy znajduje się odręczna adnotacja, że zostaje przyjęty na stanowisko kierowcy I., który ma 8 ton (k.1 a.o.). We wszystkich dokumentach odwołujący określany jest jako „kierowca”. Przy czym na niektórych dokumentach znajdują się informacje, że był kierowcą S. Są to angaże datowane na dzień: 03.05.1980r., 20.05.1981r., 01.04.1985r., 25.04.1988r. Ponadto pracodawca wystawił świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z którego wynika, że przez cały okres zatrudnienia odwołujący był kierowcą samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jedynie błędy formalne tego świadectwa spowodowały, że ZUS na jego podstawie nie uwzględnił odwołującemu spornego okresu jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze materiał dowodowy zgromadzony w sprawie Sąd doszedł do przekonania, że J. T. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Pracę tę świadczył w okresie od dnia 21.08.1978r. do dnia 30.09.1997r. Jest to okres wynoszący 19 lat, 1 miesiąc i 11 dni. Jest to stanowisko wyszczególnione w wykazie A dziale VIII poz.2 powoływanego na wstępie rozporządzenia.

Nadto J. T. wraz z wnioskiem o emeryturę złożył oświadczenie o przekazanie środków zgromadzonych na OFE na dochody budżetu państwa.

Z tych względów Sąd uznał, że J. T. spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184 powoływanej na wstępie ustawy i przyznał mu prawo do emerytury począwszy od dnia 19.10.2014r. stosownie do treści art.129 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. Albowiem od tego dnia zostały spełnione wszystkie przesłanki do przyznania prawa do emerytury, a wniosek o emeryturę został złożony przed tą datą.

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na mocy art.477 ¹⁴§2 kpc.

Stosownie do treści art.118 ust.1a w/w ustawy Sąd zobligowany był orzec, czy organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności do przyznania prawa do emerytury odwołującemu. Sąd uznał, że ZUS takiej odpowiedzialności nie ponosi. Dopiero postępowanie dowodowe przeprowadzone przed Sądem wykazało, że w spornym okresie J. T. pracował w szczególnych warunkach.

Wobec powyższego Sąd orzekł o braku odpowiedzialności organu rentowego za nieprzyznanie prawa do emerytury stosownie do treści art.118 ust.1a w/w ustawy.