Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 czerwca 2014 r. w sprawie z powództwa (...) w S. przeciwko D. W. o zapłatę Sąd Rejonowy
w S. oddalił powództwo.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł powód, skarżąc je w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, przyjęcie przez Sąd I instancji, że żaden
z dowodów zgłoszonych prze powoda nie okazał się wystarczający dla ustalenia, że stronie powodowej przysługuje w stosunku do pozwanej kwota objęta żądaniem pozwu
i w konsekwencji uznanie, że roszczenie powoda jest niezasadne, co niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy;

- art. 231 k.p.c. poprzez przyjęcie za nieustalone wysokości dochodzonego roszczenia oraz jego zasadności, mimo istnienia ku temu dostatecznej podstawy w zebranym materiale dowodowym w szczególności w postaci dokumentów: umowa przelewu wierzytelności, umowa kredytowa, wezwanie do zapłaty;

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w celu ustalenia faktów mających znaczenie dla sprawy,
tj. odmówienia mocy dowodowej dokumentom: umowa przelewu wierzytelności, umowa kredytowa, wezwanie do zapłaty wskazujących na wysokość zadłużenia pozwanej mimo, że dowody te są wiarygodne i spójne z resztą materiału dowodowego, co w konsekwencji skutkowało błędnym ustaleniem, iż wysokość roszczenia nie została wykazana;

- art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, wyrażającej się w uznaniu, że umowa przelewu wierzytelności oraz zawiadomienie pozwanej nie mogą być uznane za wystarczający dowód na okoliczność obowiązku zapłaty przez pozwaną spornej kwoty, podczas gdy
z dokumentów tych wynika zarówno zasadność roszczenia powoda, jak i jego wysokość.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Wniósł także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania procesowego z uwzględnieniem kosztów postępowania I i II instancji.

Apelujący wniósł także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów
w postaci: wypowiedzenia kredytu z dnia 25 września 2002 roku, wyliczenia kredytu z dnia 10 lipca 2003 roku, zestawienia transakcji dokonywanych przy użyciu karty kredytowej na podstawie umowy nr (...) przez pozwanego, oświadczenia banku z dnia 4 lipca 2014 roku wraz z pełnomocnictwem oraz KRS nr (...) oraz KRS (...), wskazującymi umocowanie osoby podpisującej oświadczenie do złożenia go w imieniu banku, wniosku
o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 10 lipca 2003 roku, postanowienia Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej z dnia 29 października 2003 roku, sygn. akt I Co 444/03 w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wniosku egzekucyjnego z dnia 24 maja 2004 roku, wyciągu z (...) Banku (...) S.A. Bankowego Tytułu Egzekucyjnego nr (...) z dnia 10 lipca 2003 roku na okoliczność zasadności roszczeń powoda względem pozwanego (w tym roszczenia o zapłatę odsetek), wymagalności roszczenia, braku zapłaty długu przez pozwaną na rzecz pierwotnego wierzyciela, a następnie na rzecz powoda, braku zasadności zarzutu przedawnienia roszczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Powód w apelacji złożył także wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów, tj.: wypowiedzenia kredytu z dnia 25 września 2002 roku, wyliczenia kredytu z dnia 10 lipca 2003 roku, zestawienia transakcji dokonywanych przy użyciu karty kredytowej na podstawie umowy nr (...) przez pozwanego, oświadczenie banku z dnia 4 lipca 2014 roku wraz z pełnomocnictwem oraz KRS nr (...) oraz KRS (...), wskazującymi umocowanie osoby podpisującej oświadczenie do złożenia go w imieniu banku, wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 10 lipca 2003 roku, postanowienia Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej z dnia
29 października 2003 roku, sygn. akt I Co 444/03 w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wniosku egzekucyjnego z dnia 24 maja 2004 roku, wyciągu z (...) Banku (...) S.A. Bankowego Tytułu Egzekucyjnego
nr (...) z dnia 10 lipca 2003 roku na okoliczność zasadności roszczeń powoda względem pozwanego (w tym roszczenia o zapłatę odsetek), wymagalności roszczenia, braku zapłaty długu przez pozwaną na rzecz pierwotnego wierzyciela, a następnie na rzecz powoda, braku zasadności zarzutu przedawnienia roszczenia. Wniosek ten nie może zostać uwzględniony, a to z uwagi na prekluzję dowodową określoną w art. 381 k.p.c. W postępowaniu uproszonym czynności sądu II instancji ograniczają się do kontroli orzeczenia wydanego przez sąd I instancji, czego wynikiem jest ograniczenie postępowania dowodowego jedynie do dowodu z dokumentu (art. 505 ¹¹ § 1 k.p.c.), a z pozostałych rodzajów dowodów tylko jeśli przemawiają za tym ważne względy wskazane w art. 505 ¹¹ § 2 k.p.c. Nadto, w postępowaniu uproszczonym, tak jak i w postępowaniu zwykłym, strona może w środku odwoławczym przedstawiać nowe fakty i dowody. Zasada te doznaje jednak ograniczenia poprzez unormowanie art. 381 k.p.c. i odpowiadające mu unormowanie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. Stosownie do pierwszego z powołanych przepisów sąd II instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem
I instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Przepis art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. stanowi z kolei, że apelacja powinna zawierać m.in. powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem
I instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Oznacza to, że sąd II instancji jest zobowiązany na wniosek strony materiał procesowy uzupełnić, jeżeli jest to konieczne do rozstrzygnięcia sprawy, lecz równocześnie jest uprawniony do pominięcia nowych faktów i dowodów zgłoszonych dopiero w postępowaniu apelacyjnym, gdy zachodzą przesłanki określone przepisem art. 381 k.p.c., tj. jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem I instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. (tak wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 2010 r., sygn. akt II UK 77/10, LEX nr 661513). Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej należy zauważyć, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, by potrzeba powołania wskazanych dowodów powstała później. Z oczywistych względów fakt zapoznania się z uzasadnieniem niekorzystnego dla powoda orzeczenia nie może stanowić usprawiedliwienia dla spóźnionego przedstawienia dowodów. Obowiązkiem bowiem powoda było przedstawienie wszelkich dostępnych mu dowodów już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Powód nie sprostał jednak temu obowiązkowi.

Wszystkie podniesione przez powoda w apelacji zarzuty koncentrują się na zanegowaniu stanowiska Sądu I instancji, wedle którego powód nie wykazał swego wstąpienia w stosunek prawny w miejsce kredytodawcy, będącego pierwotnym wierzycielem pozwanego, jak również wysokości dochodzonego roszczenia.

Zarzuty te są nietrafne. Należy bowiem zauważyć, że jak wynika z prawidłowych ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji pozwany zawarł umowę kredytu gotówkowego
z (...) Bank w G.. Powód zaś twierdzi, że zakupił wierzytelność od Banku (...). Strona powodowa nie przedłożyła przy tym żadnego dowodu dokumentującego wstąpienie wskazanych wyżej podmiotów w miejsce pierwotnego kredytodawcy, nie udowodniła jakiegokolwiek związku między tymi bankami, a tym samym nie udowodniła, że przysługuje jej legitymacja procesowa czynna stanowiąca merytoryczną przesłankę rozstrzygnięcia, powodującą w razie braku czynnej lub biernej legitymacji procesowej oddaleniem powództwa. Przesłanka ta podlega badaniu sądu z urzędu gdyż w przeciwnym razie sąd nie mógłby wydać rozstrzygnięcia co do istoty sprawy zgodnego z prawdą obiektywną. Powód nie wykazał także, że służy mu wskazana wierzytelność w określonej wysokości, a w szczególności że doszło do szeregu skutecznych czynności przenoszących wierzytelność
z pierwotnego kontrahenta na powoda, a zadłużenie powstało w związku z umową kredytową nr (...). Uwadze Sądu nie umknęły przy tym rozbieżności wynikające z uzasadnienia treści pozwu, w którym podano, iż rzekome zobowiązanie pozwanego miało wynikać z umowy kredytu numer (...), podczas gdy z załączonej kserokopii umowy z dnia
30 października 2001 roku wynika, iż został jej nadany numer (...)-001. Powód nie dołączył do akt sprawy informacji o wierzytelności będącej przedmiotem umowy, które
w sposób dostateczny identyfikowałyby oraz indywidualizowały przedmiot przelewu oraz jego stanu, w szczególności datę wymagalności wraz z odsetkami za zwłokę. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji, deklaracja sprzedawcy wierzytelności o wysokości rzekomego długu nie jest wystarczającym dowodem na istnienie wierzytelności, a zwłaszcza na realne istnienie roszczenia, skutkującego obowiązkiem zapłaty za jego spełnienie. Dokument taki stanowi
w postępowaniu cywilnym dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, stanowiąc jedynie dowód na to, że zawarte w nim oświadczenie pochodzi od wystawcy, lecz nie przesądza o zgodności zawartych w nich twierdzeń ze stanem faktycznym.

Z tych względów nie sposób podzielić zarzutu powoda odnośnie naruszenia art. 232 k.p.c., 231 k.p.c., art. 233 i art. 227 k.p.c.

Konkludując w ocenie Sądu odwoławczego słusznie Sąd I instancji uznał, że powód nie wykazał, by doszło do przejścia uprawnień wynikających z umowy kredytowej, a zatem, iż przysługuje mu wobec pozwanego jakakolwiek wierzytelność.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.