Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Sędziowie: SSO Olga Nocoń

SSO Janusz Chmiel

Protokolant: Monika Brzoza

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2014 r.

sprawy:

Ł. W. /W./

syna E. i K.

ur. (...) w J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 11 czerwca 2014r. sygn. akt IX K 124/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Z. W. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V.2 Ka 491/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 11 czerwca 2014r. sygn. akt IX K 124/14 uznał oskarżonego Ł. W. za winnego tego, że w okresie od nieustalonej bliżej daty końca roku 2012 do dnia 21 stycznia 2014 roku w R. znęcał się psychicznie nad rodzicami K. i E. W. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury w trakcie których wyzywał pokrzywdzonych słowami powszechnie uznawanymi za wulgarne i obelżywe, groził im pobiciem, pozbawieniem życia i uszkodzeniem mienia, zakłócał spoczynek nocny przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, w ciągu 5 lat po odbyciu kar orzeczonych za umyślne przestępstwo podobne, będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 18 stycznia 2006r. sygn. akt III K 797/05 za czyn z art. 190 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 9 stycznia 2007 roku sygn. akt III K 1082/05 za czyn z art. 190 § 1 kk i inne przestępstwo na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności- które to kary zostały następnie objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 6 października 2009 roku sygn. III K 304/09, a wymierzoną karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności odbył w okresie od 3 listopada 2009 roku do 3 sierpnia 2010 roku ( z zaliczeniem okresu od 23 sierpnia 2007 roku do 23 lutego 2008 roku), a ponadto będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sadu Rejonowego w Rybniku z dnia 3 września 2008 roku sygn. akt III K 471/08 za czyn z art. 190 § 1 kk i art. 216 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i art. 57a § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk i inne przestępstwa na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 1 grudnia 2010 roku sygn. akt IX K 1481/10 za czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i inne przestępstwa na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności – które to kary zostały następnie objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 25 stycznia 2012 roku sygn. akt IX K 137/11, a wymierzoną karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności odbył w okresie od 3 sierpnia 2010 roku do 9 sierpnia 2012 roku ( z zaliczeniem okresów od 3 marca 2006 roku do 3 marca 2007 roku oraz od 9 maja 2008 roku do 3 listopada 2009 roku), tj. czynu z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 207 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie od dnia 21 stycznia 2014r. do dnia 12 maja 2014r.

Na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Z. W. kwotę 432 złote tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej

udzielonej z urzędu na rzecz oskarżonego Ł. W. i kwotę 99,36 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego Ł. W. w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, który na podstawie art.
425 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 444 kpk zaskarżył punkt 1 wyroku. Powołując się na art. 427 kpk w zw. z art. 438 pkt 1, 2 , 3 powyższemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 207 § 1 kk oraz było szkodliwe społecznie w stopniu znacznym;

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez naruszenie art. 4, art. 5, art.7, art. 410 oraz art. 424 kpk wynikającą z oparcia orzeczenia na dowodach a niekorzyść oskarżonego przy pominięciu dowodów na jego korzyść, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, dowolna ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz nienależyte uzasadnienie zaskarżonego wyroku.

Na wypadek gdyby Sąd nie podzielił zarzutu głównego, powyższemu wyrokowi na podstawie art. 438 pkt 4 kpk zarzucił:

3. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary polegającą na wymierzeniu mu kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności bez jej warunkowego zawieszenia.

Wskazując na powyższe na podstawie art. 427 kpk w zw. z art. 437 kpk wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

Jedynie z daleko idącej ostrożności procesowej wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia z warunkowym jej zawieszeniem na okres 2 lat.

Na wypadek gdyby Sąd z przyczyn proceduralnych stwierdził niemożność orzeczenia o wyżej wnioskowanej treści bezpośrednio w postępowaniu odwoławczym , wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Wniósł także o zasądzenie na rzecz Kancelarii kosztów obrony z urzędu za postępowanie przed Sądem II instancji oświadczając jednocześnie, że nie zostały one uiszczone w żadnej części.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała i to w stopniu wręcz oczywistym. Apelacja ta bowiem w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne poczynione w zaskarżonym wyroku całkowicie pozbawiona była słuszności. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego aby dopuścił się przypisanego mu przestępstwa i ustalenia oparł na zeznaniach świadków, które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości co do ich wiarygodności. Skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji podnosząc, iż zebrane w sprawie dowody oceniono przekraczając granicę swobodnej oceny dowodów. Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że Sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasadę logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł swoje ustalenia faktyczne, a jednocześnie wskazał przesłanki którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Sąd I instancji- mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące przebiegu zdarzeń z udziałem oskarżonego poczynił ustalenia opierając się na zeznaniach pewnej grupy świadków w tym pokrzywdzonych uznając je za wiarygodne , zaś wyjaśnieniom oskarżonego tego waloru odmówił. Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowód w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Odnośnie wyjaśnień oskarżonego na które to w istocie powołuje się skarżący to wypada tylko zauważyć, że wyjaśnienia te zostały poddane przez Sąd I instancji wnikliwej analizie i konfrontując je z całokształtem ujawnionych okoliczności Sąd Rejonowy uznał je za niewiarygodne. Nie bez znaczenia jest również fakt , iż oskarżony w trakcie składania wyjaśnień podczas których zaprzeczał aby znęcał się nad swoimi rodzicami równocześnie w sposób niczym nieskrępowany deklarował niechętny stosunek wobec swojej matki w których de facto zawarte były groźby popełnienia przestępstwa na jej szkodę. Taka ocena tego dowodu nie zawiera w sobie ani błędu, ani nie jest oceną dowolną skoro została poparta wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Co do świadków ( K. W., E. W., A. W., Ł. T.) na podstawie zeznań których Sąd merytoryczny oparł swoje ustalenia faktyczne to zeznania te co do istotnych dla sprawy elementów są ze sobą zbieżne. Występujące różnice dotyczą okoliczności nieistotnych i w żadnym przypadku nie dyskredytują one wartości dowodowej zeznań tych świadków. Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny. Sprowadziły się bowiem do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Także orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności w wymiarze bezwzględnym nie może być uważana za rażąco niewspółmiernie surową. Oskarżony był już wielokrotnie karany w tym za przestępstwa podobne co świadczy iż jest on przestępcą niepoprawnym. Orzekane wobec niego kary nie odniosły jak dotychczas żadnego efektu resocjalizacyjnego. Uwzględniając nadto działanie w warunkach powrotu do przestępstwa jak i wyjątkowe natężenie złej woli kara orzeczona wobec oskarżonego może być wręcz postrzegana jako łagodna. Z tych powodów również w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

W zespole powyższych okoliczności Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.