Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sędziowie: SSO Anita Ossak

SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Monika Brzoza

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 r.

sprawy:

L. B. /B./

syna R. i L.

ur. (...) w miejscowości K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 77 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i art. 6 § 2 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 23 lipca 2014r. sygn. akt II K 553/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 / dwadzieścia/ złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 110 /sto dziesięć/ złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 597/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem z dnia 23 lipca 2014r, sygn. akt II K 553/13, uznał oskarżonego L. B. za winnego tego, że pełniąc funkcję prezesa w firmie Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedziba w Ż., w okresie od 20.11.2012r. do 21.01.2013r. w Ż. jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru naliczył, pobrał, ale nie odprowadził w ustawowych terminach do Urzędu Skarbowego w Ż., należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń za miesiące od października 2012r. do grudnia 2012r., w kwocie 13.926 zł, przyjmując, że kwota niewpłaconego podatku była małej wartości, czym wyczerpał dyspozycję art. 77 §2 kks w zw. z art. 6 §2 kks i za to na podstawie art. 77 §2 kks wymierzył mu karę grzywny w wysokości 20 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 55 złotych. Nadto Sąd zasądził od oskarżonego L. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem zwrotu w całości kosztów sądowych przypadających na tego oskarżonego.

Apelację od powyższego wyroku złóżył oskarżony L. B. i wniósł o uchylenie w całości wyroku Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 23 lipca 2014r. sygn. akt II K 553/13 i umożliwienie mu zawarcia ugody w Urzędem Skarbowym w Ż.. W uzasadnieniu skarżący wskazał, iż zaskarżony wyrok nie czyni zadość postulatowi wszechstronnego wyjaśnienia całokształtu zaistniałego zdarzenia na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów – zgodnie z treścią art. 4, 7 i 410 kpk, co zdaniem skarżącego odbiło się w sposób ujemny na ocenie przebiegu i rzeczywistych przyczyn powstałych zaległości w spłacie należnego podatku dochodowego od osób fizycznych, których spłata została zabezpieczona. Wskazał, iż Sąd z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów postępowania oparł ustalenia wyroku na niepełnej podstawie dowodowej, a konkretnie nie zainteresował się treścią wniesionych przez oskarżonego dowodów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zarzuty w niej podniesione są w sposób oczywisty bezzasadne.

Wskazać należy, iż dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd miał na względzie całokształt zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, dlatego też Sąd Okręgowy nie dostrzega by miało miejsce uchybienie którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Sąd I instancji w sposób szczegółowy wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym waloru tego odmówił i jakie były tego powody. Dlatego też nie budzi zastrzeżeń Sądu II instancji dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy wskazał dowody, na których oparł swoje rozstrzygnięcie. Ustalając stan faktyczny zasadnie Sąd Rejonowy oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego w zakresie w jakim ten nie zaprzeczył, że należności na rzecz Urzędu Skarbowego w Ż. od 20.11.2012r. do 21.01.2013r. nie zostały uregulowane; w jakim przyznał, iż będąc prezesem znał złą sytuację finansową spółki; wiedział, że podatki musza być odprowadzane przez spółkę; a także wyjaśnienia dotyczące działań podejmowanych w celu poprawy stanu spółki.

Zasadnie również Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów w postaci zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, odpisu KRS i informacjach z Urzędu Skarbowego w Ż.. Podkreślić należy, iż rzetelność i prawdziwość tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważały by ich wiarygodność.

Zasadnie również Sąd Rejonowy pominął wyjaśnienia drugiego z oskarżonych P. N., który odpowiadał przed Sądem w ramach sprawstwa za okres swojej kadencji jako prezesa w w/w spółce.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń. Sąd ten bowiem w sposób szczegółowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którym dowodom dał wiarę i w jakim zakresie. Dokonując oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy dokonał tego w sposób wnikliwy i rzetelny. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonana została z uwzględnieniem reguł określonych w treści art. 4 kpk i art. 7 kpk i 410 kpk, zgodna jest z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawiera również błędów. Z tych też względów nie sposób zarzucić braku wnikliwości czy też rzetelności rozważaniom Sądu Rejonowego nad zebranymi w sprawie dowodami. Jednocześnie należy wskazać, iż Sąd nie przekroczył przy tym granic swobodnej oceny dowodów, a następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego Sąd w przekonujący sposób uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Z tych też względów Sąd Okręgowy w pełni podziela rozważania Sądu Rejonowego co do oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów i ich ponowna analiza jest bezcelowa. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk. Zdaniem Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego jest prawidłowa. Dokonana przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń, albowiem była wnikliwa i rzetelna. Wskazać należy, iż mając na względzie całokształt zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowy nie ulega wątpliwości, iż oskarżony dopuścili się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Podkreślić należy, iż bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej płatnika jest okoliczność czy posiada o środki na odprowadzenie pobranego podatku dochodowego, na bieżącą produkcję, wypłatę wynagrodzeń dla pracowników czy też spłatę zobowiązań wobec kontrahentów ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16.05.2002r. sygn. akt IV KKN 427/98).

Słuszna jest również dokonana przez Sąd I instancji ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu. Mając na uwadze rodzaj i charakter naruszonych dóbr, motywację sprawcy i okoliczności popełnienia czynu, stopień ten jest istotnie średni. Ustalając stopień społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu Sąd zasadnie miał na uwadze, że oskarżony podejmował próby ratowania spółki, a także niedługi czas trwania przestępstwa oraz średnią wysokość niewpłaconego podatku.

Odnosząc się do wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny w wysokości 20 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 55 złotych, wskazać należy, iż Sąd Rejonowy miał na uwadze okoliczności łagodzące takie jak dotychczasowa niekaralność oskarżonego, prowadzenie ustabilizowanego życia rodzinnego, stosunkowo krótki czas działania oskarżonego, a także okoliczność, iż podejmował on próby ratowania spółki. Bez wątpienia wymierzona kara jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, a także do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Orzeczona kara niewątpliwie spełni swoje cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegawcze wobec oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku czy też do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Z tych też względów Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów stawianych w apelacji, utrzymał wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kk.