Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15 maja 2014 r., 26 sierpnia 2014 r., 12 września 2014 r. i 25 listopada 2014 r. sprawy, przeciwko M. B. s. W. i T. z domu P. ur. (...) w Ł.

obwinionego o to że:

W dniu 25 czerwca 2013r. ok. godz. 14.10 w W. na ul. (...) vis a vis nr 21, będąc kierowcą samochodu marki T. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku drogowego (B-36) „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką nie dotyczy zatoki, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 K.W. w zw. z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U Nr 108 poz. 908 z późn. zm. oraz § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 07 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Dz. U. 170 p. (...) z późn. zm.

Orzeka

1)  Obwinionego M. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3761/13

UZASADNIENIE

M. B. został obwiniony o to, że w dniu 25 czerwca 2013r. ok. godz. 14.10 w W. na ul. (...) vis a vis nr 21, będąc kierowcą samochodu marki T. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku drogowego (B-36) „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką nie dotyczy zatoki, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 K.W. w zw. z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U Nr 108 poz. 908 z późn. zm. oraz § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 07 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Dz. U. 170 p. (...) z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 czerwca 2013r. ok. godz. 14.10 w W. na ul. (...) vis a vis nr 21 strażnik miejski P. K. pełniąc służbę patrolową wraz z apl. M. M. spostrzegli zaparkowany pojazd marki T. o nr rej. (...). Uznali oni, iż pojazd ten zaparkowany został w sposób nieprawidłowy w miejscu obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką nie dotyczy zatoki. Z uwagi na to, iż w samochodzie w tym czasie nie było kierowcy, za wycieraczką samochodu zostawili oni wezwanie do osobistego stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej m. st. W.. Kierowcą samochodu marki T. o nr rej. (...) okazał się być M. B..

W dniu 25 czerwca 2013 r. na ul. (...) vis a vis nr 21 nie było ustawionego znaku B-36.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego M. B. /k. 24/, opinii ustnych biegłego sądowego J. K. /k. 44, 48-50/, a także notatki urzędowej /k. 3/, dokumentacji fotograficznej /k. 2, 27, 42/ oraz pisma z dnia 25.09.2014 r. /k. 54/.

Obwiniony M. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż jechał od strony ulicy (...) razem ze swoją babcią, która jest chora i przyjmuje insulinę. W pewnym momencie jego babcia bardzo źle się poczuła. W związku z tym, iż musiała ona zjeść coś słodkiego, obwiniony zatrzymał się na światłach awaryjnych, aby kupić coś do picia i coś słodkiego. Do sklepu poszedł razem ze swoją babcią, gdyż musiał ją pilnować. Następnie po kilku minutach wrócił do samochodu.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony potwierdził, iż parkując swój samochód przed sklepem nie zwrócił uwagi na występujące w tym miejscu znaki drogowe. Potwierdził również, iż złożył swoje wyjaśnienia w siedzibie Straży Miejskiej, gdzie poinformowano go, iż sprawa będzie załatwiona. Nie został wówczas ukarany mandatem. /k. 24 wyjaśnienia obwinionego M. B./

M. B. ma 33 lata. Jest żonaty, posiada 6-letnie dziecko. Z zawodu jest prawnikiem, obecnie prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości około 1000 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 23 wyjaśnienia obwinionego M. B./

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie obwinionemu popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie.

Oceniając zebrane osobowe i pozaosobowe źródła dowodowe w sprawie zarzuconego obwinionemu czynu w pierwszej kolejności należało wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób niebudzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97 ). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom M. B., stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. Ponadto należało również zważyć, iż przedstawiona przez obwinionego relacja z przedmiotowego zdarzenia była logiczna i spójna.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie pozostały materiał dowodowy, jedynymi dowodami, który mógłby potwierdzić winę i sprawstwo obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu były zeznania funkcjonariusza Straży Miejskiej M. M. /k. 43-44, 4/ oraz notatka urzędowa /k. 1/ sporządzona przez mł. inspektora Straży Miejskiej P. K. na okoliczność przeprowadzonej w dniu zdarzenia czynności z udziałem samochodu obwinionego.

Sąd Rejonowy nie mógł jednak uznać tych dowodów za w pełni wiarygodne. Z informacji nadesłanych przez Urząd Miasta Stołecznego W. – Urząd D. W.: Zespół (...) dla D. W. wynika, iż w dniu 25 czerwca 2013r. na ul. (...) vis a vis nr 21 nie było ustawionego znaku B-36. /k. 54 pismo z dnia 25.09.2014./

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd wziął również pod uwagę opinie ustne biegłego sądowego J. K., który zapoznał się z aktami sprawy, dokonał oględzin miejsca zdarzenia oraz przedstawił fotografie miejsca zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych. /k. 44, 48-50 opinie ustne biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 3/, dokumentacji fotograficznej /k. 2, 27, 42/ oraz pisma z dnia 25.09.2014 r. /k. 54/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

W świetle zatem powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie – nie można uznać w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, aby w krytycznym czasie obwiniony zaparkował kierowany przez siebie samochód T. o nr rej. (...) w miejscu niedozwolonym niestosując się do znaku drogowego (B-36) „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką nie dotyczy zatoki, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego M. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw., obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.