Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska

Protokolant Konrad Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2014r.

sprawy M. R.

obwinionego z art. 92 lit. a kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 8 września 2014 r. sygn. akt II W 585/13

zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionego M. R., w ten sposób że ustala iż obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym poruszając się z prędkością 80 km/h

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 547/14

UZASADNIENIE

M. R. został obwiniony o to, że w dni 05.08.2013r. o godzinie 09:13 w N. woj. (...) kierując pojazdem marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym, poruszając się z prędkością 82/50km/h

tj. za wykroczenie z art. 92a kw

Sąd Rejonowy w Lubaniu Wydział II Karny wyrokiem z dnia 8 września 2014r. w sprawie sygn. akt IIW 585/13:

uznał obwinionego M. R. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92 a kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 (trzystu) złotych,

na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty niniejszego postępowania w kwocie 100 (stu) złotych i na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył adwokat obwinionego, który zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie przepisu art. 170 § 1 pkt. 5 kpk polegającą na bezzasadnym oddaleniu wniosku dowodowego jako zmierzającego do przedłużenia postępowania o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badania urządzeń kontrolno-pomiarowych na okoliczność ustalenia wielkości błędu pomiarowego laserowego przyrządu (...) (...) U. (...) o numerze seryjnym (...), przy użyciu którego zmierzono prędkość pojazdu prowadzonego przez obwinionego w dacie zdarzenia oraz na okoliczność czy na wynik pomiaru, w szczególności przebiegające w miejscu pomiaru linie energetyczne oraz nadajniki co skutkowało niewyjaśnieniem wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia,

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść a polegającym na błędnym przyjęciu, iż użyty podczas zdarzenia laserowy miernik prędkości w swoich pomiarach uwzględnia błąd pomiaru dokładności prędkości do plus minus 2 km/h i nie daje to żadnych podstaw do modyfikacji dokonanego pomiaru prędkości, podczas gdy w rzeczywistości zasadnym jest przyjęcie, iż wskazana urządzeniem pomiarowym prędkość pojazdu obwinionego winna być zmodyfikowana na jego korzyść o 2 km/h.

Stawiając powyższe zarzuty wniósł o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lubaniu,

ewentualnie

2. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż M. R. w dniu (...) o godz. 09.15 w N. województwa (...) kierując pojazdem m-ki V. (...) o numerze rejestracyjnym: (...) przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym, poruszając się z prędkością 80/50 km/h.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego jedynie w części jest zasadna.

Mając na uwadze kierunek i granice zaskarżenia Sąd Okręgowy na wstępie stwierdza, że zarzuty apelacji w istocie skierowane zostały wyłącznie co do ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy co do prędkości z jaką w dacie zdarzenia poruszał się pojazd kierowany przez obwinionego oraz prawidłowości dokonanego przez funkcjonariuszy policji pomiaru.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że artykuł 4 k.p.k. w zw. z art. 8 kpow - nakazujący organom prowadzącym postępowanie w sprawach o wykroczenia badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego - jest wyrazem ustawowego postulatu, by ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie (art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 kpow), co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału - po prawidłowym ujawnieniu go w procesie - stanie się następnie przedmiotem rozważań sądu zgodnie z art. 410 i art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 kpow (por. wyrok SN z dnia 19 XII 1974 r., sygn. akt II KR 239/74).

Obowiązkiem Sądu jest nie tylko zbadanie okoliczności przemawiających na niekorzyść obwinionego, lecz również wyjaśnienie okoliczności korzystnych z punktu widzenia przyjętej przez niego linii obrony. W tym kontekście oddalenie wniosku dowodowego złożonego przez obrońcę obwinionego w dniu 08 stycznia 2014 r. wymagało wykazania przez Sąd Rejonowy braku istnienia okoliczności z art. 193 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w.

Wniosek dowodowy obrońcy obwinionego zmierzał do wykazania, że na wynik pomiaru urządzeniem kontrolno – pomiarowym, laserowym przyrządu (...) (...) U. (...) użytym do zmierzenia prędkości pojazdu, którym poruszał się M. R. miały wpływ warunki pomiaru a w szczególności przebiegające w miejscu pomiaru linie energetyczne oraz nadajniki, a co mogło spowodować błąd w odczycie pomiaru prędkości.

Wbrew twierdzeniom zawartym w postanowieniu oddalającym wskazany wniosek dowodowy Sąd nie dysponował dokumentami, które pozwoliłby na weryfikację powyższych twierdzeń. W tym celu Sąd Odwoławczy dopuścił dowód z instrukcji obsługi urządzenia w postaci laserowego przyrządu (...) (...) U. (...). Ze wskazanego dokumentu nie wynika natomiast, aby okoliczności podnoszone przez skarżącego mogły mieć jakikolwiek wpływ na wynik pomiaru. Instrukcja nie zawiera żadnych zastrzeżeń, że wskazane urządzenie nie może być używane w miejscu, gdzie przebiegają linie energetyczne, bądź nadajniki, bądź też że pomiar wykonany w takim środowisku może być obarczony jakimkolwiek błędem. Jednocześnie podkreślić należy, że wskazany przyrząd posiada funkcję „wykrywania i eliminowania błędu pomiaru, jako jedyny na świecie (7 klas błędów), informując o tym operatora urządzenia” (k. 83v).

Brak jest natomiast jakichkolwiek przeszkód, aby instrukcję obsługi sporządzoną przez producenta urządzenia, które posiada wszelkie świadectwa legalizacji nie traktować jako pełnowartościowy dowód w niniejszej sprawie. Skoro zaś instrukcja ta w zakresie wskazywanym przez obrońcę obwinionego nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, które uzasadniałaby powołanie biegłego, tym samym brak jest ku temu podstaw. Wniosek ten tym samym winien zostać oddalony, jednakże na podstawie art. 193 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w. a contrario a nie art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k.

Natomiast na błąd pomiaru może mieć wpływ tzw. efekt kosinusowy (k. 96 – 97). O ile jednak w niniejszej sprawie brak jest danych co do kątu, pod jakim dokonano pomiaru to jednak podkreślenia wymaga, że wskazany efekt zawsze działa na korzyść kierowcy.

Rację ma zaś skarżący, że z certyfikatu kalibracji wynika, iż dokładność prędkości jest obarczona błędem rzędu +/- 2 km (k. 33). O ile co do zasady uznać należy, że brak jest podstaw do korygowania wyniku pomiaru wyłącznie ze wskazanego powodu, to jednak w niniejszej sprawie przy dowolnych ustaleniach Sądu, że urządzenie samo w swoich pomiarach uwzględnia wskazany błąd Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, że zasadnym jest zmiana w tym zakresie ustaleń Sądu I instancji na korzyść obwinionego. Sąd Rejonowy bowiem nie wskazał co legło u podstaw wskazanego wniosku i w jaki sposób ta automatyczna korekcja na korzyść, czy nie korzyść kierowcy jest dokonywana.

Stąd też Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, jak w pkt. I części rozstrzygającej.

Kierunek apelacji zobowiązywał Sąd Odwoławczy do kontroli również zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia o karze.

Wymierzona obwinionemu kara nie raziła swą surowością. Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść M. R., prawidłowo je oceniając i wartościując. Wymierzona kara grzywny odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę dla sędziowskiego uznania. Stąd brak podstaw do zmiany kary wymierzonej obwinionemu.

Wyrok nie był dotknięty uchybieniami, o których mowa w art. 104 § 1 kpw, jak również nie był rażąco niesprawiedliwy. Stąd też na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w pozostałym zakresie podlegał utrzymaniu w mocy.

Kierując się natomiast zasadami słuszności Sąd Okręgowy zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów procesu i obciążył nimi Skarb Państwa. (art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 119 kpw.).