Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2014 r.

sprawy O. K.

obwinionego z art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia

z dnia 6 sierpnia 2014 roku sygn. akt VI W 3556/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.

Sygn. akt IV Ka 1038/14

UZASADNIENIE

O. K. został obwiniony o to, że:

w dniu 13 czerwca 2013 r. około godz. 12:20 we W. na ul. (...) będąc kierującym pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-21 "zakaz skręcania w lewo",

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw.

Wyrokiem z dnia 06 sierpnia 2014 r., sygn. akt VI W 3556/13 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym:

I.  uznał obwinionego O. K. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30 zł.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca obwinionego i zaskarżając wyrok w całości, na korzyść obwinionego, zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw i art. 82 kpw, polegające na pominięciu treści zeznań świadków K. K. i M. Ł., wskazujących, że znajdujący się na ul. (...) znak drogowy B-21 „zakaz skrętu w lewo” był przysłonięty przez zaparkowany przed znakiem wysoki pojazd dostawczy;

2.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, polegające na uznaniu za wiarygodne zeznań świadków J. M. i M. M. w zakresie, w jakim podali oni, że znajdujący się na ul. (...) znak drogowy B-21 „zakaz skrętu w lewo” był widoczny dla obwinionego w sytuacji, w której z zeznań świadków M. Ł. i K. K. oraz wyjaśnień obwinionego wynika, że przed znakiem zaparkowany był samochód dostawczy, a ze złożonych do akt fotografii wynika, że w takiej sytuacji znak ten może być niewidoczny dla kierujących poruszających się ul. (...);

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że znak B-21 „zakaz skrętu w lewo” był dla kierującego pojazdem obwinionego widoczny i możliwy do dostrzeżenia, podczas gdy znak ten był przekrzywiony i przesłonięty przez zaparkowany przed znakiem wysoki pojazd dostawczy.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czyni oraz obciążenie kosztami procesu Skarbu Państwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim już na samym początku stwierdzić trzeba, iż zgromadzony materiał dowodowy dawał wystarczające podstawy do tego, by O. K. móc przypisać winę i sprawstwo w zakresie zarzucanego mu wykroczenia z art. 92 § 1 kw, o czym przekonuje wnikliwa lektura akt postępowania oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd Odwoławczy stoi na stanowisku, że postępowanie dowodowe w sprawie przeprowadzone zostało w sposób prawidłowy, w granicach niezbędnych do tego, aby w oparciu o jednoznaczne i obiektywne dowody móc zrekonstruować faktyczny przebieg zdarzenia, do jakiego doszło w dniu 13 czerwca 2013 r.

Jak trafnie podkreślił Sąd Rejonowy, istotne znaczenie w sprawie przypisać należy dowodom w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji- J. M. i M. M., które nie bez powodu przez Sąd ów uznane zostały za dowody nie budzące zastrzeżeń, przedstawiające w sposób obiektywny zachowanie obwinionego, oznakowanie poprzedzające skrzyżowanie ul. (...) z ul. (...), a nade wszystko- widoczność znaku B-21. Odmienny pogląd obrony na wartość dowodową w/w zeznań nie znajduje bynajmniej racjonalnego uzasadnienia.

Jak wynika ze zdjęć załączonych przez obronę do akt sprawy, znak zakazu skrętu w lewo w istocie mógł być nieco przekrzywiony, nie miało to jednak większego wpływu na jego widoczność, a już z całą pewnością nie uniemożliwiało dostrzeżenie go przez osoby poruszające się z kierunku ruchu, którym jechał O. K.. Usytuowanie znaku nie bezpośrednio przy sygnalizacji świetlnej (jak ma to miejsce na większości podobnych do analizowanego skrzyżowań we W.), lecz kilkanaście metrów wcześniej nie narusza obowiązujących przepisów i tym samym nie ekskulpuje winy obwinionego.

W podnoszoną zaś przez obronę okoliczność jakoby znak ów był całkowicie przesłonięty przez auto dostawcze i niemożliwy do dostrzeżenia przez potencjalnego użytkownika drogi nie można dać wiary, skoro interweniujący feralnego dnia policjanci znak ów zauważyli; mało tego, bezpośrednio po zdarzeniu podeszli do znaku wraz z obwinionym (który kwestionował fakt jego istnienia), a zatem mogli raz jeszcze przyjrzeć się jego usytuowaniu, jak też zweryfikować jego widoczność. W ocenie Sądu gdyby -obiektywnie rzecz biorąc- znaku tego faktycznie nie można było zauważyć, okoliczność powyższa znalazłaby swój wyraz w sporządzonej przez funkcjonariuszy notatce; zresztą, obwiniony z całą pewnością nalegałby na odnotowanie tego faktu, skoro na jego wyraźną prośbę znalazła się w niej informacja, iż w chwili zdarzenia wraz z obwinionym w samochodzie jechała jego żona. Wspomniana notatka wskazuje jednak wprost, że znak B-21 był widoczny (k. 4). Co więcej, nawet zdjęcia załączone przez obwinionego do akt, a ukazujące auto przesłaniające znak zakazu skrętu w lewo, nie pozwalają na akceptację tezy o braku widoczności znaku, bowiem żadnego z nich nie sporządzono z właściwej perspektywy, tj. z miejsca odpowiadającego usytuowaniu kierowcy jadącego samochodem. Są one wykonane albo z boku, albo w przodu, albo mniej więcej z miejsca, w którym chodnik oddziela się od jezdni, a przy tym fotograf -świadomie lub nie- obiera taką odległość od zaparkowanego przed znakiem auta, która powoduje, że ujęcie dla obwinionego wygląda niewątpliwie korzystnie, w rzeczywistości jednak nie oddaje dokładnie takiego widoku, jaki ukazuje się oczom osoby jadącej ul. (...) w kierunku skrzyżowania z ul. (...).

Wbrew przekonaniu obrony, Sąd Rejonowy ferując rozstrzygnięcie końcowe nie pominął dowodu z zeznań świadków K. K. i M. Ł.. Przekonuje o tym treść pisemnego uzasadnienia, z którego wynika wprost, że Sąd w/w dowody uwzględnił przy analizie przebiegu zdarzenia, jak też następnie je ocenił, nie dając ostatecznie wiary w twierdzenia świadków jakoby znaku B-21 nie można było dostrzec. Oczywiście zauważyć należy, że w uzasadnieniu Sąd ten nie wypowiedział się wprost co do tego, czy zeznaniom świadków K. K. i M. Ł. daje wiarę, czy nie, jednakże uznać to należy za „niedoskonałość” uzasadnienia Sądu, błąd, który w żadnej mierze nie rzutuje na prawidłowość wydanego rozstrzygnięcia.

Reasumując, kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy nie potwierdziła zasadności zarzutów podniesionych przez apelującego, a sugerujących naruszenie przez Sąd pierwszoinstancyjny przepisów postępowania czy też błąd w ustaleniach faktycznych.

Sąd Odwoławczy akceptuje również rozstrzygnięcie w zakresie karny, uznając, iż nie pozostaje ono w sprzeczności z dyrektywami, o jakich stanowi art. 33 kw, zaś wymierzona kara grzywny mieści się w granicach przewidzianych przez ustawodawcę, uwzględnia w należytym stopniu ogół okoliczności ujawnionych w sprawie, jak też odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu. Przekonująca argumentacja w tym względzie sprawia, że nie sposób uznać, by reakcja prawno-karna na popełnione przez O. K. wykroczenie była nazbyt surowa, a co się z tym wiąże - rażąco niesprawiedliwa. Powyższe skutkowało zatem uznaniem wniesionej apelacji za oczywiście bezzasadną i utrzymaniem wyroku z dnia 06 sierpnia 2014 r. w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto o przepisy art. 636 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn.zm.).