Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2014 r.

sprawy S. R. (R.)

obwinionego z art. 92 § 1 kw i art. 86 § 1 kw i art. 95 kw w związku z art. 9 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 11 czerwca 2014 roku sygn. akt VI W 4673/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IV Ka 982/14

UZASADNIENIE

S. R. został obwiniony o to, że:

w dniu 04 października 2013 r. o godz. 18:16 we W.na ul. (...)skrzyżowanie z ul. (...), kierujący samochodem osobowym marki O. (...)o nr rej. (...)jadąc prawym pasem ul. (...)od strony pl. (...)na skrzyżowaniu z ul. (...)nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej tj. przejechał na czerwonym świetle, w wyniku czego zderzył się z samochodem marki A. (...)o nr rej. (...), którego kierujący jechał lewym pasem jezdni ul. (...)od strony pl. (...) i przy nadającym dla jego kierunku świetle zielonym wykonywał manewr skrętu w lewo w ul. (...), ponadto w trakcie kontroli drogowej nie posiadał przy sobie obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdu,

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw i art. 86 § 1 kw i art. 95 kw w związku z art. 9 § 1 kw.

Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt VI W 4673/13 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym:

I.  uznał obwinionego S. R. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i art. 86 § 1 kw i art. 95 kw w związku z art. 9 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 (jednego tysiąca złotych);

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 751,68 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 100 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego i zaskarżając wyrok w całości, na korzyść S. R., zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

1.  art. 172 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpw i art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez brak przeprowadzenia konfrontacji świadka A. G. ze świadkiem J. M. w sytuacji, kiedy ich zeznania co do ulicy, która poruszał się obwiniony bezpośrednio przed wypadkiem były sprzeczne, a następnie poprzez uznawanie, że obwiniony poruszał się od strony ul. (...), mimo że zeznania cytowanych świadków były w tej materii ze sobą sprzeczne, co w konsekwencji po zestawieniu tegoż stanu faktycznego z opinią biegłego należy ocenić jako rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść obwinionego;

2.  art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 82 kpw poprzez brak wskazania dlaczego i w jakim zakresie Sąd orzekający oparł się na zeznaniach świadka A. G., który w trakcie przesłuchania w dniu 15 kwietnia 2014 r. wyraźnie wskazał, że obwiniony poruszał się samochodem marki O. jadąc ul. (...) od strony ul. (...), podczas gdy Sąd Rejonowy uznał, iż obwiniony poruszał się w/w samochodem jadąc ul. (...) od strony pl. (...);

3.  art. 200 § 3 kpk i art. 201 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpw poprzez brak wezwania biegłego do sporządzenia opinii uzupełniającej w sytuacji, kiedy jest ona niepełna w zakresie, w jakim zupełnie nie odnosi się wersji świadka A. G., który wskazał, iż obwiniony bezpośrednio przed wypadkiem poruszał się ul. (...), od strony ul. (...);

4.  art. 57 § 3 pkt 4 kpw poprzez niewskazanie we wniosku o ukaranie wysokości szkody wyrządzonej przez obwinionego wbrew brzmieniu tegoż przepisu.

Przy tak sformułowanych zarzutach obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy, gromadząc kompletny materiał dowodowy i poddając go następnie logicznej, nie wzbudzającej jakiejkolwiek kontrowersji ocenie. Nadto uważna analiza wydanego rozstrzygnięcia końcowego pod kątem zarzutów sformułowanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy obwinionego pozwala uznać, iż również ocena prawna dokonana przez Sąd meriti zasługuje na pełną akceptację, a obwinionemu w pełni zasadnie przypisane zostało sprawstwo czynu z art. 92 § 1 kw i art. 86 § 1 kw i art. 95 kw w zw. z art. 9 § 1 kw.

Żaden z zarzutów opierających się na zeznaniach A. G. złożonych w trakcie rozprawy w dniu 15 kwietnia 2014 r. (z których wynikało, iż obwiniony bezpośrednio przed kolizją poruszał się ulicą (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...)) uznania instancji odwoławczej znaleźć nie może. Uważna analiza akt sprawy wskazuje bowiem, iż rekonstrukcja zdarzenia przyjęta przez Sąd Rejonowy, w szczególności w odniesieniu do kierunków jazdy obu biorących w zdarzeniu pojazdów, jest uzasadniona i znajduje szerokie potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach.

Fakt, iż przed zdarzeniem S. R.poruszał się prawym skrajnym pasem ul. (...)w kierunku od pl. (...)do pl. (...), zaś pokrzywdzony J. M.wykonywał manewr skrętu w lewo z lewego pasa jezdni ul. (...)/od strony pl. (...)/ w ul. (...)wynika -po pierwsze- z twierdzeń w/w osób, po drugie- z zeznań naocznego świadka B. P., a pośrednio również z zeznań funkcjonariusza Policji- M. B.(który po okazaniu mu notatki potwierdził przebieg zdarzeń w nich opisany), wreszcie po trzecie- z dokumentów w postaci notatek policyjnych na k. 4 i 5, sporządzonych po zdarzeniu. W świetle powyższego materiału trudno kwestionować ów fakt.

Nie ulega wątpliwości, że w tym względzie odmiennie zeznaje jedynie A. G.. Trzeba mieć jednak na względzie to, że w/w świadek na okoliczność kolizji pojazdów przesłuchiwany był dopiero pół roku po zdarzeniu (jego przesłuchanie w dniu 07 października 2013 r. związane bowiem było z równolegle prowadzonym przeciwko obwinionemu postępowaniem o czyn z art. 178a § 1 kk i odnosiło się tylko i wyłącznie do okoliczności tego właśnie czynu) i najprawdopodobniej to upływ czasu oraz wielość interwencji skutkowała odmiennym opisem położenia pojazdów O. (...) nr rej. (...) oraz A. (...) nr rej. (...) przed ich kolizją. Nadto nie można pomijać faktu, że ten sam świadek był autorem notatki policyjnej sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu, w której dokładnie opisał położenie i kierunek jazdy uczestniczących w zdarzeniu aut, potwierdzony następnie relacją uczestników kolizji oraz jej naocznego świadka.

Sąd Okręgowy dostrzega oczywiście to, że fragment wypowiedzi świadka G. dotyczącej wzajemnego usytuowania pojazdów umknął Sądowi meriti, który nie okazał świadkowi sporządzonej przezeń notatki urzędowej i nie wyjaśnił pojawiającej się na jej tle rozbieżności, a następnie z kwestią tą nie rozprawił się również w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, błąd ten nie ma jednak wpływu na treść wyroku wydanego w sprawie. Jak wskazano już wyżej, materiał dowodowy w analizowanym postępowaniu był pełny i jednoznacznie obrazujący umiejscowienie samochodów przed ich zderzeniem oraz sam przebieg zdarzenia, a tym samym brak było przesłanek ku temu, by -jak sugeruje apelujący- zachodziła konieczność konfrontowania świadka G. z obwinionym lub by zlecać biegłemu sporządzenie opinii z wariantem przyjmującym dla kierującego pojazdem O. (...) kierunek jazdy z ul. (...) /od strony ul. (...)/ do ul. (...). Opinia wydana w sprawie, opierająca się na okolicznościach zdarzenia zbieżnie przedstawionych przez jego uczestników nie była zatem wadliwa, ani niepełna i w zupełności wystarczała do wykorzystania jej w niniejszym procesie.

Uznania nie może zyskać też i zarzut dotyczący niewskazania we wniosku o ukaranie wysokości szkody wyrządzonej przez obwinionego, jako że wysokość szkody nie stanowi znamienia żadnego z przypisanych S. R. przepisów (art. 86 kw, art. 92 kw i art. 95 kw). Wskazanie wysokości szkody ma znaczenie wówczas, gdy jej wartość decyduje o kwalifikacji prawnej czynu (jak ma to miejsce przykładowo w odniesieniu do przepisów art. 119 kw czy art. 124 kw) i to przez pryzmat tej właśnie okoliczności należy postrzegać zapis art. 57 § 3 pkt 4 kpsw.

Konkludując, Sąd Odwoławczy nie widzi żadnych racjonalnych powodów, dla których rozstrzygnięcie Sądu pierwszoinstancyjnego winno ulec uchyleniu, w tym zaś stanie rzeczy zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Orzeczenie o kosztach oparto o treść przepisów art. 624 § 1 kpk oraz art. 634 kpk w zw. z art. 119 kpsw.