Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SR del. do SO Jarosław Staszkiewicz

SO Barbara Żukowska

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Kazimierza Szczepańskiego

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014r.

sprawy D. G.

oskarżonego z art. 270 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 19 sierpnia 2014 r. sygn. akt II K 1839/13

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. G. uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 215 złotych.

Sygn. akt VI Ka 559/14

UZASADNIENIE

D. G. został oskarżony o to, że:

1. w dniu 04 sierpnia 2013r. w J., podrobił na piśmie kierowanym do (...)podpis T. W. w celu użycia za autentyczny i użył pisma przekładając go w dniu 06.08.2013r. w siedzibie (...)w J.

tj. o czyn z art.270 § 1 k.k.

2. w dniu 07 sierpnia 2013r. w J., podrobił na piśmie kierowanym do(...)podpis T. W. w celu użycia za autentyczny i użyl pisma przekładając go w dniu 08.08.2013r. w siedzibie (...)w J.

tj. o czyn z art.270 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2014r. w sprawie IIK 1839/13:

uznał oskarżonego D. G. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż stanowiły one ciąg przestępstw tj. czynów z art. 270 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu D. G. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił ustalając na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. okres próby na 2 (dwa) lata;

na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. G. karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnastu) złotych każda;

na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego D. G. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz 939/13;

na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził w całości od oskarżonego D. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 967,50 zł, w tym na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu 195 zł opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego D. G.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 170§1 pkt 2 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka M. K. oraz E. G. i uznanie przez Sąd I instancji, iż okoliczności, które mają być udowodnione przy pomocy tychże świadków nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy,

obrazę przepisów postępowania., a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 170§1 pkt 2 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez oddalenie wniosku dowodowego, aby Sąd zwrócił się do (...)we W. Oddział w J. ul. W. (...), (...)-(...) J., celem ustalenia, kto z pracowników tej instytucji przyjmował korespondencję oraz obsługiwał sekretariat w miesiącu sierpniu 2013 roku a w szczególności po dniu 6 sierpnia 2013r. a następnie wezwanie wskazanych osób celem ustalenia czyn oskarżony D. G. w (...)we W. Oddział w J. po dniu 6 sierpnia 2013r. próbował wycofać pismo złożone przez niego w dniu 6 sierpnia 2013r. w tej instytucji oraz jaki był skutek tej interwencji oskarżonego i uznanie przez Sąd I instancji, iż okoliczności, które mają być udowodnione przy pomocy tychże dowodów nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tego orzeczenia poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż pismo kierowane do (...)z dnia 4 sierpnia 2013 r. oraz pismo kierowane do (...) B. z dnia 7 sierpnia 2013r. stanowią dokument w rozumieniu art. 115§14 kk,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tego przyjęcia przez Sąd I instancji, iż wobec oskarżonego D. G. nie aktualizowały się przesłanki z art. 270§2 kk tj. wypadek mniejszej wagi podczas gdy okoliczności podmiotowe oraz przedmiotowe czynów zarzucanych oskarżonemu przemawiały za przyjęciem kwalifikacji prawnej występku z art. 270§2a kk,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść tego orzeczenia poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż uprzednia niekaralność oskarżonego D. G. nie stanowi okoliczności łagodzącej,

rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu D. G. kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu w sentencji zaskarżonego wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna w stopniu oczywistym.

Niezasadnie skarżący zarzucił naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadków M. K., E. G. oraz pracownika (...)we W. Oddział w J. który miał obsługiwać sekretariat oddziału w dniu w którym oskarżony D. G. jakoby miał próbować wycofać pismo o którym mowa w zarzucie czynu opisanego w pkt.1 części wstępnej zaskarżonego wyroku. Dwoje pierwszych świadków miałoby zeznawać na okoliczność iż oskarżony w czasie sporządzania pism będących przedmiotem niniejszego postępowania „znajdował się w stanie wyłączającym świadome i swobodne podejmowanie decyzji” w który to stan miała wprowadzić go nieokreślona substancja dodana jakoby przez konkubinę do herbaty. Po pierwsze jednak taka linia obrony oskarżonego nie była konsekwentnie prezentowana przez niego w toku postępowania, oskarżony ani jednym słowem nie wspominał o niej w postępowaniu przygotowawczym ( k.37 – 38 ), „pojawiła się” zaś dopiero w postępowaniu sądowym
( k.71). Sąd I instancji władny był w tej sytuacji dać wiarę przynajmniej w części wyjaśnieniom oskarżonego z postępowania przygotowawczego, odmówić zaś wiarygodności w całości wyjaśnieniom oskarżonego z rozprawy jako nielogicznym i niespójnym ( str. 4 uzasadnienia k. 115 odwrót akt ) bez potrzeby przeprowadzania dodatkowych dowodów. Ponadto z wyjaśnień oskarżonego złożonych przed sądem nie wynika jakoby wnioskowane do przesłuchania osoby tj. M. K. i E. G. były obecne w mieszkaniu konkubiny oskarżonego D. W. gdy ta jakoby miała dosypać mu jakiś środek do herbaty. Oddalenie tych wniosków dowodowych na podstawie art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k. nie było w tej sytuacji błędem. Trzeci z wymienionych wniosków dowodowych dotyczył nieokreślonej z nazwiska osoby, nadto jak nie bez racji zauważył Sąd I instancji oddalając wniosek fakt iż oskarżony miał jakoby wolę wycofania pisma z podrobionym podpisem po jego złożeniu nie wpływa na ustalenia w zakresie sprawstwa i winy, nie ma więc istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Dla Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości że podrobione przez oskarżonego pisma o których mowa w zarzutach ( k.12, k.14 akt ) są dokumentami w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Zgodnie z tym przepisem dokumentem jest każdy przedmiot….z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Treść tych pism wskazuje na okoliczności mające znaczenie prawne skoro skutkować one mogły wszczęciem postępowania przez (...) dotyczącego rzekomej samowoli budowlanej której jakoby miała dopuścić się K. L. i wszczęciem postępowania przez (...)dotyczącego rzekomego nieprzestrzegania zasad bhp i mobbingu w zakładzie pracy w którym pracował ojciec i brat konkubiny oskarżonego.

Słusznie Sąd I instancji nie uznał czynów oskarżonego jako wypadków mniejszej wagi z art. 270 § 2a k.k. Do kwestii tej Sąd I instancji odniósł się szczegółowo w pisemnym uzasadnieniu wyroku ( str. 5 uzasadnienia, k.116 akt ). Powołane tam argumenty są przekonywujące i nie ma potrzeby obecnie ich powtarzać. Skarżący w apelacji nie wskazał okoliczności które tą ocenę mogłyby zmienić.

Wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jak i kara grzywny w wysokości 50 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości stawki w kwocie 15 zł. nie są rażąco surowe, gdy zważy się na wszystkie okoliczności prawidłowo wskazane i ocenione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Uprzednia niekaralność oskarżonego nie jest okolicznością przesądzającą o rażącej surowości kary pozbawienia wolności, jak słusznie wskazał Sąd I instancji nie stanowi szczególnej okoliczności łagodzącej.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. G. uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 215 zł. ( 195 zł opłata + 20 zł. ryczałt za doręczenia ).