Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 października 2013 roku w sprawie z powództwa Miasta Ł. – Administracji Zasobów Komunalnych Ł. przeciwko P. P. (1) o zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w Wydziale XVIII Cywilnym zasądził od pozwanego P. P. (2) na rzecz powoda Miasta Ł. – Administracji Zasobów Komunalnych Ł. kwotę 6.589,27 z ustawowymi odsetkami od dnia 6 marca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.450 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. (wyrok – k. 96)

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany, skarżąc je w całości i zarzucając naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 87 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku pozwanego o ustanowienie pełnomocnika strony B. P.. Apelujący podniósł także, że naliczone do zapłaty należności czynszowe są naliczane przez powoda nienależnie, zaś orzeczenie wydane w następstwie nierzetelnie przeprowadzonego postępowania jest rażąco sprzeczne z prawem. Skarżący wskazał także, iż niesłuszność wyroku wynika z faktu, iż został wydany bez wiedzy oraz bez udziału pozwanego, zaś wyrok doręczony został pozwanemu w nieuzasadnionym terminie tj. pół roku po rozprawie. Ponadto pozwany wskazał, że wniósł dowody z dokumentów, które nie zostały rozpoznane. W piśmie procesowym z dnia 9 maja 2014 roku, stanowiącym kontynuację apelacji pozwany wskazał, że opłaty czynszowe zostały niesłusznie zawyżone i które to opłaty są określane przez powoda w sposób dowolny. Podniósł przy tym, że od marca 2012 roku nie ma możliwości korzystania z wejścia na II piętrze do lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł., dodając, że w lutym 2012 roku wyłączono prąd elektryczny, zaś w 2005 roku Administracja Ł. dokonała w sposób dowolny i bezpodstawny wypowiedzenia umowy najmu lokalu nr (...), naliczając kwoty czynszu tytułem odszkodowania. W dalszej części uzasadnienia apelacji pozwany wskazuje, iż nie miał żadnych zadłużeń z tytułu czynszu lokalu nr (...) i dowody na poparcie swojej tezy znajdują się w aktach sprawy o sygn. XVIII C 2113/13 i XVIII C 761/13. W konkluzji pozwany wniósł o uchylenie wyroku oraz zwrot wyegzekwowanych kwot. (apelacja – k. 105-106, k. 112, k. 134-136)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie jako nieuzasadnionej oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. (odpowiedź na apelację – k. 171)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania podniesionych w apelacji zarzutów na wstępie należy odnieść się zarzutu pozwanego dotyczącego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wydanego na rozprawie w dniu 8 października 2013 roku o oddaleniu wniosku pozwanego o ustanowienie pełnomocnika strony B. P., który w ocenie Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 87 § 1 k.p.c. pełnomocnikiem może być adwokat lub radca prawny, a w sprawach własności przemysłowej także rzecznik patentowy, a ponadto osoba sprawująca zarząd majątkiem lub interesami strony oraz osoba pozostająca ze stroną w stałym stosunku zlecenia, jeżeli przedmiot sprawy wchodzi w zakres tego zlecenia, współuczestnik sporu, jak również rodzice, małżonek, rodzeństwo lub zstępni strony oraz osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia. Powołany przepis wymienia osoby mogące zastępować strony w postępowaniu cywilnym. Sąd obowiązany jest do czuwania z urzędu, czy strona zastępowana jest w sprawie przez osobę mogącą być pełnomocnikiem i nie powinien dopuścić do zastąpienia strony przez osobę, która pełnomocnikiem być nie może. Pozwany składając do akt upoważnienie dla B. P. do reprezentowania jego interesów prawnych we wszystkich sprawach, tj. o sygn. akt XVIII C 761/13, XVIII Nc 1951/13 i XVIII C 2113/13 nie wskazał kim jest B. P., uniemożliwiając tym samym weryfikację przedłożonego upoważnienia pod względem skuteczności umocowania.

Pozostałe zarzuty podniesione przez apelującego nie mogą odnieść pożądanego skutku. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż pozwany w toku postępowania nie kwestionował wysokości zaległości czynszowych, nie wnosił także o ich weryfikację, jak również nie złożył w tym zakresie żadnych zarzutów merytorycznych.

Wbrew twierdzeniom apelującego dowody przedstawione przez stronę powodową są wystarczające do uwzględnienia powództwa i orzeczenia zgodnie żądaniem pozwu. Trafnie bowiem Sąd I instancji ustalił, że pozwany na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) zwartej w dniu 19 lipca 2002 roku zobowiązany był do uiszczania czynszu najmu, którego miesięczna wysokość na luty 2006 roku wynosiła 51,55 złotych. Pozwany za okres od 1 lutego 2006 roku do 31 stycznia 2013 roku posiadał zadłużenie w wysokości 6.589,27 złotych. Nie budziło również wątpliwości, iż pozwany nie uiścił należności z tytułu zaległego czynszu we wskazanym terminie, doprowadzając do dalszego zadłużenia, czego konsekwencją było wypowiedzenie przez powoda umowy najmu ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2005 roku. Stanowisko powoda w przedmiocie żądania nieuiszczonych przez pozwanego kwot czynszów nie zostało w żadnym zakresie podważone przez pozwanego.

Stosownie zaś do treści przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, które z określonego faktu wywodzi skutki prawne. Podkreślić należy, iż zasady zawarte w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na tej stronie spoczywał. Zaznaczyć należy, iż nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (co wyraźnie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 17.12.1996r., OSN 1997, poz. 76). Reguły rozkładu ciężaru dowodu, stosowane przez Sąd w fazie wyrokowania, mają fundamentalne znaczenie dla dokonania prawidłowej oceny wykonania przez każdą ze stron obowiązku dowodzenia w zakresie przesłanek uzasadniających roszczenie lub zwalniających stronę pozwaną od konieczności jego spełnienia. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku, I ACa 1320/11, Lex nr 1108777). Wykrycie prawdy przez sąd ogranicza się w zasadzie do: przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, bowiem na nich spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.), zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu, gdyż - ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, iż pozwany nie wykazał, by w istocie dokonał zapłaty z tytułu czynszu najmu za okres od
1 lutego 2006 roku do dnia 31 stycznia 2013 roku, a zatem nie wykazał, że nie jest dłużnikiem. Skoro bowiem pozwany był zobowiązany do uiszczania czynszu najmu, a nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących na zapłatę tych należności, to tym samym nie wykazał, że nie jest zobowiązany do ich zapłaty. Samo tylko twierdzenie strony, iż nie jest dłużnikiem bez wskazania konkretnych dowodów na potwierdzenie tego stanu rzeczy nie może stanowić dowodu.

Konkludując, słusznie Sąd I instancji uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę zgodnie z żądaniem pozwu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak
w sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zwalniając pozwanego od obowiązku ich ponoszenia z uwagi na jego ciężką sytuację życiową oraz finansową.