Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku J. J. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wnioskodawcy J. J. (1) od wyroku Sądu Rejonowego

w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 7 maja 2014r. sygn. IV U 77/14

oddala apelację.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 5 listopada 2014roku, w sprawie o sygn. (...) (...), odmówił J. J. (1) prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 grudnia 2013 roku do 31 stycznia 2014 roku.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż J. J. (1) od dnia 2 września 2013 roku ma ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a w dniu 31 grudnia 2013 roku ustał tytuł ubezpieczenia.

Od decyzji tej odwołanie złożył J. J. podnosząc, iż złożył dnia 31 grudnia 2013 roku w Urzędzie Miejskim w K. wniosek o zawieszenia działalności gospodarczej, ale chory był nieprzerwanie od 16 grudnia 2013 roku do 31 stycznia 2014 roku. W tym czasie ( na dzień 29 stycznia 2014r.)nie był wzywany na badania lekarskie i orzecznik ZUS uznał prawidłowość zwolnień lekarskich oraz zapłacił składki na ubezpieczenie za miesiąc grudzień 2013r. W okresie po zwolnieniu z pracy, czy zawieszeniu działalności przysługuje miesiąc ochrony i w tym czasie był chory.

ZUS nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 maja 2014 roku, Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb., wydanym w sprawie o sygn. akt IVU 77/1, oddalił odwołanie J. J. (1) o zasiłek chorobowy jako niezasadne.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważana prawne Sądu Rejonowego:

J. J. (1) jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą.

Od dnia 2 września 2013 roku wnioskodawca ma ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Działalność gospodarczą J. J. (1) zawiesił z dniem 31 grudnia 2013 roku.

Wnioskodawca był niezdolny do pracy od dnia 16 grudnia 2013 roku.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd Rejonowy oddalił odwołanie J. J. (1) o zasiłek chorobowy. W ocenie Sądu Rejonowego art. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpiecze­nia społecznego we razie choroby i macierzyństwa (tj.Dz. U. Nr 77 z 2010r. poz. 512 ze zm.) stanowiący, że zasiłek chorobowy przysługuje, jeżeli niezdolność do pracy powstała po ustaniu tytułu ubez­pieczenia chorobowego, jeśli niezdolność trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała w okresie 14 dni od daty ustania tytułu ubezpieczenia, nie ma w sprawie zastosowania, albowiem wnioskodawca nie stał się niezdolny do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia, ale był chory w ciągłości w okresie podlegania ubezpieczeniu i po ustaniu tytułu ubezpieczenia.

W ocenie Sądu Rejonowego, w przedmiotowej sprawie znajduje natomiast zastosowanie art. 13 ust. 1 ustawy, w którym określono przypad­ki, w których nie przysługuje prawo do zasiłku chorobowego. Jednym z. nich jest ustalone prawo do renty lub emerytury osoby, która stała się niezdolną do pracy i ustał jej tytuł ubez­pieczenia.

Kontynuując swój wywód, Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawca jest właśnie osobą, która od września 2013 roku ma ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a od 31 grudnia 2013 roku ustał jego tytuł ubezpieczenia, bowiem od tej daty wnioskodawca zawiesił działalność gospodarczą.

Stąd też, zdaniem Sądu I instancji, J. J. (1) nie nabył prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia, albowiem zasa­dą jest prawo do jednego świadczenia z ubezpieczenia społecznego dla osoby, która nie ma tytułu ubezpieczenia.

Z tych też względów, Sąd Rejonowy w oparciu o treść art.477 ^l4 §2 k.p.c., odwołanie wnioskodawcy oddalił.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją wnioskodawca, który określając wartości przedmiotu sporu poprzez wskazanie wartość zasiłku chorobowego za okres od 31 grudnia 2013 roku do 31 stycznia 2014 roku tj.1500,00 złotych wraz z odsetkami.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu wnioskodawca zarzucił:

1.  naruszenie art. 233 par. 1 kpc i art. 316 kpc, przez nie objęcie swymi rozważaniami całokształtu zebranego materiału dowodowego i stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy,

2.  naruszenie art. 328 par. 2 kpc, przez nie odniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do konieczności wezwania wnioskodawcy w dniu 29.01.2014 roku do orzecznika ZUS na badanie stanu zdrowia i przyznania należnych odsetek ustawowych od sumy pieniężnej zasiłku chorobowego.

W konkluzji, J. J. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie wniosku.

Uzasadniając swoje stanowisko wnioskodawca wskazał, że w dniu 31 grudnia 2013 roku wystąpił do Urzędu Miasta w K. z wnioskiem o zawieszenie działalności gospodarczej z powodu trwającej niezdolności do pracy. W okresie od 16 grudnia 2013 roku nieprzerwanie do 31 stycznia 2014 roku był chory i przebywał na zwolnieniu lekarskim. Dalej wnioskodawca podniósł, iż w dniu 29 stycznia 2014 roku został wezwany przez orzecznika ZUS Inspektorat w P., który po przeprowadzeniu badań i zapoznaniu się z dokumentacją choroby stwierdził, iż w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim był on chory i niezdolny do pracy, a za okres prowadzenia działalności gospodarczej uiszczał należne ZUS składki w nieprzekraczalnym terminie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Przedstawione przez Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy, a wysunięte na ich podstawie wnioski prawne są zgodne z obowiązującymi przepisami. Ustalenia te i rozważania w całości aprobuje Sąd Okręgowy, przyjmując je za własne.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego w zakresie naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 par. 1 k.p.c. i art. 316 k.p.c., przez nie objęcie swymi rozważaniami całokształtu zebranego materiału dowodowego, Sad Okręgowy uznał, iż jest on niezasadny, tym bardziej, iż skarżący nie wskazał, jakie dowody zostały pominięte przez Sąd I instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti dokonał wszechstronnej oceny zebranych w sprawie dowodów, wyprowadzając z nich wnioski logicznie prawidłowe. Wszak pamiętać należy, iż ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 KPC) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.06.1999 roku, II UKN 685/98 , OSNP 2000/17/655). Dla skuteczności więc zarzutu naruszenia art. 233 § 1 KPC nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyr. SA w Szczecinie z 19.6.2008 r., I ACa 180/08, OSA 2009 Nr 6, s. 55). Co więcej, skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu (wyr. SA w Poznaniu z 21.5.2008 r., I ACa 953/07, niepubl., wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28.06.2013 roku I ACa 221/13, LEX 1353604; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23.07.2013 roku IACa 90/13, LEX 1356578). Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy uznać należy, iż zarzutom skarżącego nadać można jedynie polemiczny.

Sąd Rejonowy nie naruszył także dyspozycji art. 316 § 1 k.p.c. (przez pominięcie okoliczności wskazanych przy zarzucie naruszenia tego przepisu). Przepis art. 316 § 1 k.p.c. nie dotyczy pominięcia okoliczności faktycznych wynikających z przeprowadzonych dowodów przy ocenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i ustalenia stanu faktycznego (zob. SN w wyrokach: z dnia 22 listopada 2001 r., PKN 700/00, OSNCP 2003/21/517; z dnia 5 września 2008 r., I CSK 41/08, LEX nr 457851), lecz nakazuje przyjąć Sądowi za podstawę rozstrzygnięcia stan faktyczny istniejący w chwili zamknięcia rozprawy i zakazuje, aby Sąd w uzasadnieniu orzeczenia powoływał się na późniejsze okoliczności. Do naruszenia tego przepisu dochodzi, gdy rozstrzygnięcie Sądu zostanie oparte na okolicznościach, które ujawniły się w dacie późniejszej, które nie istniały w dacie zamknięcia rozprawy (tak wyrok sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 września 2014 r., I ACa 596/14, LEX nr 1527098)

Analiza motywów zarzutu zawartego w apelacji, a dotyczącego naruszenia art. 316 § 1 k.p.c. nie pozwala ustalić jakie, zdaniem apelującego, okoliczności, które ujawniły się w dacie późniejszej, które nie istniały w dacie zamknięcia rozprawy, Sąd Rejonowy przywołał w uzasadnieniu wyroku, co czyni zarzut naruszenia art. 316 § 1 k.p.c. całkowicie bezzasadnym.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 328§ 2 k.p.c., przez nie odniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wezwania wnioskodawcy w dniu 29.01.2014 roku do orzecznika ZUS na badanie stanu zdrowia, uznać należy, iż jest on chybiony. Zgodnie bowiem z treścią wskazanego wyżej przepisu uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 grudnia 2013 r., I ACa 764/13, LEX nr 1416125). Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji ustalił w uzasadnieniu fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, i przyczyny oraz wyjaśnił podstawę prawną wyroku, przytaczając przy tym stosowne przepisów prawa. Podnoszona zaś przez skarżącego okoliczność wezwania go na badanie w dniu 29.01.2014 roku do orzecznika ZUS w żaden sposób nie wpływa na prawidłowość wydanego przez Sąd Rejonowego rozstrzygnięcia. Wszak okolicznością bezsporną w sprawie jest, iż wnioskodawca od dnia 16 grudnia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2014 roku był chory i przebywał na zwolnieniu lekarskim, spór dotyczy jedynie prawa skarżącego do zasiłku chorobowego w tym okresie. W tym zakresie Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż prawo to nie przysługuje wnioskodawcy w okresie od dnia 31 grudnia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2014 roku, albowiem z godnie z treścią przywołanego przez Sąd Rejonowy przepisu art.13 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 159 z 2014 roku tekst jednolity), zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Poza sporem w niniejszej sprawie zaś jest, iż wnioskodawca ma ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od miesiąca września 2013 roku, zaś z dniem 31 grudnia 2013 roku zawiesił działalność gospodarczą, co skutkowało ustaniem tytułu ubezpieczenia.

Dlatego też, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

.