Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2013 r. w Szczecinie

sprawy L. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 maja 2012 r. sygn. akt IV U 1367/10

1.  zmienia częściowo zaskarżony wyrok i przyznaje ubezpieczonemu prawo do renty od 30 września 2010 roku,

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie.

Sygn. akt III AUa 523/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z 19 listopada 2010 r. odmówił L. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy uznając, zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z 3 listopada 2010 r., że wnioskodawca jest zdolny do pracy.

W odwołaniu od decyzji L. D. wniósł o jej zmianę i ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wskazał, że wniosek o rentę złożył po półrocznym zwolnieniu lekarskim, z którego korzystał w związku z pogorszeniem zdrowia wywołanego chorobą wieńcową serca, przy czym jego stan zdrowia wcale nie uległ w tym czasie poprawie. Z uwagi na chorobę serca i ogólny stan zdrowia konieczność dalszego świadczenia pracy stanowi zagrożenie dla życia ubezpieczonego.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z 10 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. z 19 listopada 2010 r. i ustalił, że ubezpieczonemu L. D. przysługuje prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy poczynając od 1 września 2010 r. na okres 2 lat, w wysokości jak dla osób częściowo niezdolnych do pracy.

Sąd I instancji ustalił, że L. D. urodził się (...) i w chwili złożenia wniosku o rentę miał (...). Ukończył (...) Szkołę Zawodową zdobywając zawód ślusarza, następnie już w trakcie zatrudnienia ukończył wieczorowe Technikum Mechaniczne w zawodzie technik mechanik. Pracę zawodową rozpoczął w 1966 r. w Zakładzie (...) w S., gdzie pracował przez 19 lat zajmując stanowiska od ślusarza do kierownika wydziału produkcyjnego. Następnie od września 1985 r. do sierpnia 1990 r. zajmował stanowiska kierownicze, kolejno w: Spółdzielni Pracy (...) w S., Oddziale P. D. w S. oraz Spółdzielni Osób (...) w K.. Po tym okresie ubezpieczony korzystał przez trzy miesiące z zasiłku dla bezrobotnych, następnie przez niespełna rok prowadził działalność gospodarczą, po czym znów przeszedł na trzymiesięczny zasiłek. W grudniu 1991 r. został zatrudniony w Zakładzie Produkcyjnym (...), gdzie do końca lipca 1996 r. pracował na stanowisku specjalisty ds. sprzedaży, po czym podjął pracę na stanowisku kierowniczym w Poczcie Polskiej, na pełnym etatacie do końca sierpnia 2008 r. Z początkiem września pełny wymiar zatrudnienia na stanowisku specjalisty - menadżera usług finansowych został zredukowany do 1/2 etatu, jednocześnie ubezpieczony został zatrudniony, również w wymiarze 1/2 etatu, w Banku (...) S.A. na stanowisku menadżera bankowości pocztowej. Praca ubezpieczonego polegała na koordynacji współpracy między Pocztą Polską a Bankiem (...) w zakresie sprzedaży produktów finansowych. Do obowiązków ubezpieczonego należało przeprowadzanie szkoleń, kontakt z klientami, realizacja planów sprzedażowych – praca miała charakter umysłowy. W trakcie zatrudnienia w Poczcie Polskiej, ubezpieczony w 2005 r. miał wypadek samochodowy, na skutek którego doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego. Po leczeniu szpitalnym oraz rehabilitacji powrócił do zdrowia. W grudniu 2006 r. ubezpieczony przeszedł nagłe zatrzymanie krążenia w przebiegu migotania komór. W trakcie leczenia szpitalnego rozpoznano u ubezpieczonego chorobę niedokrwienną serca. W lipcu 2007 r. poddany został zabiegowi operacyjnemu wszczepienia pomostów aortalno-wieńcowej, tzw. bypassów. Po zakończeniu leczenia szpitalnego i rehabilitacji kardiologicznej przez długi czas korzystał ze zwolnienia lekarskiego, a później świadczenia rehabilitacyjnego. W lipcu 2008 r. ubezpieczony przebył artroskopię lewego kolana z powodu uszkodzenia łękotki bocznej prawej. Do pracy na poprzednim stanowisku ubezpieczony powrócił na początku sierpnia 2008 r. W dalszym ciągu przebywał pod kontrolą lekarza, który oceniał stan ubezpieczonego jako dobry. Z końcem 2009 r. ubezpieczony zaczął odczuwać pogorszenie stanu zdrowia. Objawiało się to problemami z koncentracją, zawrotami głowy, osłabieniem słuchu, piskami i szumami w uszach, czasami zaburzeniami równowagi, stanem ogólnego zmęczenia. Po przeprowadzonych badaniach lekarskich ubezpieczony uzyskał zwolnienie lekarskie, na którym przebywał od początku kwietnia 2010 r. (przez ponad półroczny okres). Po powrocie do pracy w listopadzie 2010 r. został oddelegowany do pracy na stanowisku asystenta w Urzędzie Pocztowym w S., jednocześnie otrzymał wypowiedzenie stosunku pracy na etacie w Banku (...). Zatrudnienie to ustało z końcem grudnia 2010 r. Od lipca 2011 r. ubezpieczony nie pracuje już także w Poczcie Polskiej – stanowisko asystenta, na które został oddelegowany zostało zlikwidowane.
W trakcie przebywania na zwolnieniu lekarskim ubezpieczony w dniu 9 września 2010 r. złożył do ZUS K. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 27 września 2010 r. ustalił, że ubezpieczony jest zdolny do pracy. Stanowisko lekarza orzecznika w całości podzieliła Komisja Lekarska. W oparciu o powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z dnia 19 listopada 2010 r. odmówił ubezpieczonemu L. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd okręgowy ustalił, że stan kardiologiczny ubezpieczonego nie powoduje niezdolności do pracy w charakterze pracownika umysłowego. U ubezpieczonego dominują jednak objawy ze strony centralnego układu nerwowego – organiczne zmiany w CUN powodujące znaczące ograniczenia zdolności wykonywania szeroko pojętej pracy umysłowej sprawiają, że z punktu widzenia dyspozycji psychologicznych ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na podstawie art. 57 i art. 61 oraz art. 12 i art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) sąd okręgowy zważył, że ubezpieczony spełnił przesłanki prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Oceny stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat przesłanki niezdolności do pracy sąd I instancji dokonał na podstawie opinii biegłych sądowych lekarza internisty, kardiologa i diabetologa oraz psychiatry, neurologa, psychologa i specjalisty medycyny pracy, których wyniki następnie skonfrontował z kwalifikacjami zawodowymi L. D.. Sąd okręgowy miał na uwadze, że biegły kardiolog rozpoznał u ubezpieczonego: chorobę wieńcową, przebyte nagłe zatrzymanie krążenia, stan po operacji pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG), nadciśnienie tętnicze, dnę moczanową oraz otyłość i stwierdził, że z punktu widzenia jego specjalności - kardiologii, stan ubezpieczonego nie czyni go niezdolnym do pracy w charakterze pracownika umysłowego, zasugerował jednak przeprowadzenie oceny stanu zdrowia przez biegłych z zakresu psychologii, psychiatrii i neurologii, z uwagi na dominujące u ubezpieczonego objawy ze strony CUN. Biegli neurolog i psychiatra rozpoznali u ubezpieczonego otępienie miażdżycowe miernego stopnia oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, uznając że ubezpieczony z tego powodu jest częściowo niezdolny do pracy na okres 2 lat. Przyczyną niezdolności do pracy są ustalone w trakcie przeprowadzonego wywiadu i badania psychiatrycznego odchylenia w stanie psychicznym, które ograniczają znacznie zdolność do pracy umysłowej ubezpieczonego. Natomiast biegła psycholog na podstawie przeprowadzonego badania psychologicznego uznała, że ogólny poziom funkcji intelektualnych mieści się w obszarze wyników przeciętnych dla grupy wiekowej. Bardzo nieharmonijna struktura intelektu wskazuje na znaczne, wtórne osłabienie poziomu funkcji poznawczych. Ustalono znacząco obniżone funkcje pamięci bezpośredniej na materiale abstrakcyjnym i zdolności do dokonywania działań rachunkowych w pamięci. Sfera niewerbalna intelektu pozostaje istotnie obniżona w stosunku do poziomu sfery werbalnej. W trakcie badania funkcji pamięciowych biegła rozpoznała zwolnione tempo zapamiętywania, przy zachowanej prawidłowej pojemności pamięci na materiale werbalnym. Ponadto znacząco osłabiona pozostaje zdolność do utrwalania nowego materiału pamięciowego. Wnioskiem końcowym opinii biegłej psycholog było stwierdzenie u ubezpieczonego wykładników organicznych zmian w obrębie CUN, skutkujące dysharmonią struktury intelektu, z deficytami w zakresie pamięci i wydolności intelektualnej wyrażonymi w stopniu znacznym. Biegła stwierdziła, że z punktu widzenia dyspozycji psychologicznych, ubezpieczony jest niezdolny do pracy umysłowej przez okres dwóch lat. Również biegła z zakresu medycyny pracy, po zapoznaniu się z opinią psychologa i psychiatry, nie miała wątpliwości co do istnienia niezdolności do pracy po stronie ubezpieczonego.

Oceniając kwalifikacje zawodowe L. D., sąd okręgowy zaznaczał, że ostatnio wykonywana praca jako asystent pocztowy nie jest zawodem, ale stanowiskiem pracy, które wymaga podobnych kwalifikacji jak inne stanowiska biurowe i administracyjne. Ubezpieczony formalnie posiada zawód wyuczony - technik mechanik, jednak praktycznie przez całe życie zawodowe pracował w charakterze pracownika umysłowego, w tym na stanowiskach kierowniczych, specjalisty ds. marketingu i handlu, jako menadżer usług finansowych i usług pocztowych. Ubezpieczony ukończył w tym zakresie liczne kursy i szkolenia, legitymuje się stosownymi zaświadczeniami i certyfikatami potwierdzającymi uzyskane kwalifikacje. Jak wskazywała biegła psycholog w opinii uzupełniającej, niewątpliwie świadczenie pracy zawodowej o charakterze umysłowym wymaga pewnej zdolności do utrzymania długotrwałego wysiłku oraz do myślenia abstrakcyjnego polegającego na rozwiązywaniu problemów logicznych, zapamiętywania danych abstrakcyjnych, planowaniu i przewidywaniu. Tymczasem wydolność intelektualna ubezpieczonego jest obecnie znacząco obniżona, skutkująca szybkim narastaniem dezorganizacji funkcji poznawczych (męczliwością) przy dłuższym wysiłku.
U ubezpieczonego zaburzone są funkcje pamięci we wszystkich zakresach, poza krótkotrwałą pamięcią werbalną. Taki stan powoduje, że wyżej wskazane zdolności są u ubezpieczonego w istotnym stopniu zakłócone. Wobec tego sąd okręgowy uznał, że nastąpiła utrata zdolności do wykonywania przez ubezpieczonego zatrudnienia co najmniej zgodnego z poziomem kwalifikacji, z powodu długotrwałego naruszenia sprawności organizmu. Ubezpieczony utracił zdolność do wykonywania szeroko pojętej pracy umysłowej.
Z tych względów sąd okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

Apelację od wyroku sądu okręgowego w całości złożył organ rentowy zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art. 12 i art. 100 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153 , poz. 1227) poprzez uznanie, iż ubezpieczonemu przysługuje prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od dnia 1 września 2010 r. na okres 2 lat w wysokości jak dla osób częściowo niezdolnych do pracy.

W uzasadnieniu apelujący zaznaczył, że ubezpieczony do 29 września 2010 r. uprawniony był do zasiłku chorobowego wypłacanego przez ZUS, natomiast w okresach od 17.11.2010 r. do 23.11.2010 r. oraz od 26.01.2011 r. do 4.02.2011 r. przebywał na zwolnieniach lekarskich pobierając wynagrodzenie za okres niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu Pracy. Ponadto w ocenie skarżącego sąd I instancji niezasadnie przyjął na podstawie opinii biegłych, że ubezpieczony w dacie zaskarżonej decyzji był częściowo niezdolny do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. W toku postępowania procesowego pojawiły się nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia zainteresowanego (dotyczące stanu psychicznego zainteresowanego), które nie były znane lekarzom członkom Komisji Lekarskiej ZUS i nie mogą mieć wpływu na prawidłowość decyzji organu rentowego. Nie zostało też dostatecznie wyjaśnione od kiedy nastąpiło pogorszenie stanu psychicznego ubezpieczonego.

Wskazując na powyższe podstawy apelacji organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ubezpieczonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego okazała się uzasadniona jedynie w części dotyczącej daty początkowej przyznanego ubezpieczonemu świadczenia. W pozostałym zakresie sąd okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz rozważań prawnych, które sąd apelacyjny podziela i przyjmuje za własne.

Przepis art. 12 ust. 1, 2 i 3 definiuje niezdolność do pracy w ten sposób, że niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ocenę stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy wywodzi się z przewidzianych w art. 13 ustawy przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, odnoszących się jedynie do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że osobą częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest pracownik, który w wyniku choroby ma w istotny sposób ograniczoną zdolność do pracy, może natomiast wykonywać zatrudnienie niżej kwalifikowane, o niższych zarobkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 2000 r., II UKN 59/00, LexPolonica nr 351075).

Mając na uwadze, że podstawą ustalenia przez sąd okręgowy częściowej czasowej niezdolności do pracy ubezpieczonego była przede wszystkim opinia biegłego psychologa, która w ocenie sądu apelacyjnego nie budzi wątpliwości jako pełna, stanowcza i logiczna – sąd apelacyjny uznał, że stanowiła ona wystarczającą podstawę do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Już biegły kardiolog nie rozpoznając schorzeń natury kardiologicznej, które miałyby wpływ na ocenę zdolności ubezpieczonego do pracy dostrzegł, że u ubezpieczonego dominują objawy ze strony centralnego układu nerwowego, sygnalizując tym samym potrzebę zasięgnięcia opinii biegłych z zakresu psychologii, neurologii i psychiatrii. Zgodnie więc z oceną neurologiczną i psychiatryczną L. D. cierpi na otępienie miażdżycowe miernego stopnia oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego. W ocenie wspomnianych specjalistów stwierdzone w badaniu psychiatrycznym odchylenia ograniczają znacznie zdolność ubezpieczonego do pracy umysłowej. Natomiast biegły psycholog jednoznacznie rozpoznał u L. D. psychologiczne wykładniki organicznych zmian w obrębie centralnego układu nerwowego, skutkujące dysharmonią struktury intelektu, z deficytami w zakresie pamięci i wydolności intelektualnej wyrażonymi w stopniu znacznym. W opinii psychologa z punktu widzenia dysproporcji psychologicznych ubezpieczony jest okresowo niezdolny do pracy od daty złożenia wniosku o prawo do renty na dwa lata. Przede wszystkim z badania psychologicznego wynika, że u ubezpieczonego znacząco obniżone są funkcje pamięci bezpośredniej i zdolności do dokonywania działań rachunkowych w pamięci. Sfera niewerbalna intelektu jest istotnie obniżona w stosunku do sfery werbalnej, ze znaczącymi deficytami w zakresie analizy i syntezy wzrokowej oraz planowania i przewidywania zdarzeń. Ubezpieczony ma znacząco osłabioną zdolność utrwalania nowego materiału pamięciowego, z tendencją do błędów typu konfabulacji. W opiniach uzupełniających biegły psycholog podtrzymując wnioski opinii głównej potwierdził, że L. D. w rozpoznanym stanie funkcjonowania poznawczego nie jest zdolny do wykonywania szeroko pojętej pracy umysłowej. Nawet praca o mało złożonym charakterze i niskim poziomie odpowiedzialności wymagałaby wdrożenia i nauczenia się zakresu zadań i tematyki związanej z daną aktywnością, do czego ze względu stwierdzone zmiany w obrębie CUN, ubezpieczony nie jest zdolny okresowo na dwa lata od dnia złożenia wniosku o prawo do renty. Tak sformułowane wnioski opinii biegłego oraz ich uzasadnienie nie budziły wątpliwości sądu apelacyjnego.

Wbrew zastrzeżeniom organu rentowego opiniujący biegły psycholog, jak również lekarz medycyny pracy mieli na względzie kwalifikacje zawodowe ubezpieczonego jako pracownika umysłowego. Jak bowiem wynika z akt sprawy L. D. w wieku (...), ma wykształcenie średnie techniczne, wykonywał zawód ślusarza, jednak większość kariery zawodowej pełnił stanowiska pracownika umysłowego, ostatnio jako manager bankowości pocztowej i menager usług pocztowych i w tym też zakresie nabywał stosowne umiejętności teoretyczne. Obecnie więc praca fizyczna wyraźnie byłaby poniżej rzeczywistych kwalifikacji ubezpieczonego. Trzeba mieć na względzie, że doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Z ustaleń dokonanych przez biegłych w niniejszej sprawie wynika, że w przypadku wnioskodawcy okresowo nie jest możliwe podjęcie choćby mniej skomplikowanej pracy umysłowej, do której wykonywania ubezpieczony miał formalne i praktyczne umiejętności. Zachowana zdolność do pracy umożliwia więc jedynie wykonywanie zatrudnienia niżej kwalifikowanego o wyraźnie niższych zarobkach. Zatem w oparciu o ustalenia biegłych zgodnie z art. 12 i 13 ustawy emerytalnej sąd okręgowy uprawniony był do przyjęcia okresowej częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Również przez pryzmat wcześniejszych podstaw czasowej niezdolności do pracy ubezpieczonego (natury kardiologicznej) nie sposób przyjąć, aby wskazane obecnie schorzenia natury psychologicznej można było kwalifikować jako nową okoliczność dotyczącą stwierdzenia niezdolności do pracy, która powstała po dniu złożenia odwołania od decyzji. Sąd odwoławczy zaznacza, że czym innym są nowe okoliczności dotyczące niezdolności do pracy, a czym innym nowe dowody, które służą do udokumentowania stanu zdrowia ubezpieczonego. Mogą one być skutecznie powoływane gdy sprawa toczy się w sądzie, przy założeniu, że służą one wykazaniu jaki był stan zdrowia ubezpieczonego (czy był on niezdolny do pracy) w chwili wydawania decyzji rentowej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia listopada 2009 r., II UK 88/09, LEX nr 583816). Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest postępowaniem kontrolnym, przeprowadzanym przez pryzmat okoliczności faktycznych i podstaw prawnych istniejących w dacie wydania decyzji. Zadaniem sądu orzekającego w sprawach ubezpieczenia rentowego jest weryfikacja ustaleń dokonanych przez organ rentowy według stanu na dzień wydania decyzji przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępując lekarza orzecznika ZUS, zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku. Wyraźnie więc późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić podstawy uznania decyzji za wadliwą. Nie ma jednak żadnych podstaw prawnych, aby dla potrzeb weryfikacji stanowiska lekarzy orzeczników ZUS stosować jakiekolwiek ograniczenia dowodowe, w tym ograniczać krąg specjalistów biegłych sądowych, w sytuacji, gdy materiał ten służy jedynie ocenie trafności decyzji według stanu faktycznego i prawnego z daty jej wydania.

Rację ma jednak skarżący, że umknęło uwadze sądu okręgowego, że ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o rentę 9 września 2010 r., jednak w tym czasie pobierał zasiłek chorobowy. Okres zasiłkowy upłynął ubezpieczonemu 29 września 2010 r. Okoliczność ta wynika wprost z akt sprawy i nie jest sporna. Aprobując zatem podstawę faktyczną i prawną rozstrzygnięcia, stwierdzenia wymaga, że jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu pracy, prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia (art. 100 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), co w przypadku L. D. nastąpiło w dniu 30 września 2010 r., tj. od dnia następnego po upływie okresu zasiłkowego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w zakresie daty początkowej prawa do renty ubezpieczonego oraz w pozostałym zakresie na podstawie art. 385 k.p.c. apelację organu rentowego oddalił.