Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 5 lutego 1998 r.
I PKN 506/97
Uzasadnione jest wypowiedzenie umowy o pracę na czas nie określony,
dokonane wobec pracownika, który narusza dyscyplinę pracy i pomaga firmie
konkurencyjnej.
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Teresa Flemming-
Kulesza (sprawozdawca), Walerian Sanetra.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 1998 r. sprawy z powództwa
Edwarda B. przeciwko Zakładowi Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w G. o
przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 19 czerwca 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Edward B. wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę
przez Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w G., nie zgadzając się z za-
rzutami postawionymi mu przez pracodawcę. W trakcie procesu, powód sprecyzował
żądania, domagając się przywrócenia go do pracy w pozwanym zakładzie oraz za-
sądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 3800 zł.
Pozwany Zakład wniósł o oddalenie powództwa, oceniając pracę wykonywaną
przez powoda, na kolejno zajmowanych stanowiskach, jako złą. Ponadto strona poz-
wana podniosła, iż powód nie uzupełnił swoich uprawnień budowlanych, do czego
był zobowiązany, jak również łamał dyscyplinę pracy poprzez częste opuszczanie
stanowiska pracy bez uprzedniego zawiadomienia przełożonego. Zarzucany brak
konstruktywnej współpracy powoda na rzecz Zakładów przejawiał się natomiast, mię-
dzy innymi, w udzielaniu pomocy i doradzaniu firmie konkurencyjnej.
2
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 13 listopada 1996 r.
oddalił powództwo. Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w Zakładzie Gospodarki
Komunalnej i Mieszkaniowej od dnia 13 października 1994 r. na stanowisku kierow-
nika działu remontowego, a następnie z dniem 1 grudnia 1995 r. powierzono mu
obowiązki inspektora d/s budownictwa. Strona pozwana nie uzależniała powierzenia
tego stanowiska powodowi, który jest z zawodu technikiem budowlanym, od uzyska-
nia przez niego uprawnień budowlanych. W dniu 30 lipca 1996 r. dyrektor pozwane-
go podjął decyzję o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę z powodu odmowy uzu-
pełnienia kwalifikacji na zajmowanym stanowisku, braku dyscypliny pracy i kons-
truktywnej współpracy na rzecz zakładu. Sąd Rejonowy stwierdził, że wypowiedzenie
dokonane przez pozwanego powodowi było uzasadnione. Zdaniem Sądu, każda z
przyczyn wymienionych przez pozwanego w piśmie zawierającym oświadczenie o
wypowiedzeniu, mogłaby stanowić podstawę do rozwiązania stosunku pracy. Sąd nie
znalazł jedynie potwierdzenia w materiale dowodowym zarzutu odmowy uzupełnienia
uprawnień budowlanych przez pozwanego. Za bezpośrednią i najpoważniejszą przy-
czynę rozwiązania umowy o pracę uznał utratę zaufania strony pozwanej do powoda,
co nastąpiło na skutek świadczenia przez niego pomocy na rzecz konkurencyjnego
zakładu pogrzebowego, a co zostało nazwane brakiem konstruktywnej współpracy
na rzecz Zakładu.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyro-
kiem z dnia 19 czerwca 1997 r. oddalił apelację powoda, podzielając w pełni ustale-
nia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy oraz uznając, że nie przekroczył on
granic swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 KPC). Podzielił również, dokonaną
przez Sad I instancji, ocenę zasadności wypowiedzenia umowy o pracę.
Powód zaskarżyła powyższy wyrok kasacją, zarzucając naruszenie prawa
materialnego w szczególności art. 32 i art. 45 § 1 KP poprzez uznanie w świetle zeb-
ranego materiału dowodowego, że pozwany mógł dokonać skutecznego wypowie-
dzenia umowy o pracę, oraz przepisów postępowania, w szczególności art. 208 § 1
pkt 2 i 3 KPC poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów. W kasacji zawarto
wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku II i I instancji i przywrócenie powoda do
pracy lub jego uchylenie i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Kasacja nie jest uzasadniona. Zarzut naruszenia art. 208 § 1 pkt 2 i 3 KPC nie
może być uznany za trafny. Przepis ten dotyczy zarządzeń przewodniczącego mają-
cych na celu przygotowanie rozprawy. W myśl art. 208 § 1 pkt 2 przewodniczący
może zażądać na rozprawę od państwowej jednostki organizacyjnej lub jednostki
organizacyjnej samorządu terytorialnego, znajdujących się u nich dowodów, jeżeli
strona sama dowodów tych otrzymać nie może, a zgodnie z punktem 3 może wez-
wać na rozprawę wskazanych przez stronę świadków. Przytoczone jako podstawy
kasacyjne normy nie dotyczą zasad postępowania dowodowego ani przesłanek od-
mowy przeprowadzenia dowodów.
W kasacji nie wskazano na czym konkretnie miało polegać naruszenie wska-
zanych przepisów, ani też - co trzeba szczególnie podkreślić - w jaki sposób zarzu-
cane uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wadliwość przygoto-
wania rozprawy przed sądem II instancji zapewne tylko w wyjątkowych okolicznoś-
ciach - bez powiązania z innymi uchybieniami - mogłaby wpłynąć na wynik sprawy.
Wobec niepodniesienia zarzutów dotyczących postępowania dowodowego, zarzut
naruszenia prawa materialnego należy rozpatrywać w odniesieniu do stanu faktycz-
nego, ustalonego w zaskarżonym orzeczeniu. Zarzut ten nie został zresztą skonkre-
tyzowany, nie wskazano na czym polegać miała błędna wykładnia lub niewłaściwe
zastosowanie wymienionych przepisów - art. 32 i 45 KP. W pierwszym z tych przepi-
sów zawarta jest ogólna regulacja dotycząca rozwiązania za wypowiedzeniem wska-
zanych typów umów o pracę oraz terminu ich rozwiązania. Nie twierdzi się w kasacji,
by stosunek pracy łączący strony nie mógł być rozwiązany za wypowiedzeniem lub
że wadliwie Sąd ustalił termin jego rozwiązania. Twierdzi się w kasacji, że Sąd błęd-
nie uznał, że pozwany miał powód wypowiedzenia, co można odnieść do interpretacji
art. 45 § 1 KP, ponieważ w tym przepisie występuje określenie nieuzasadnionego
wypowiedzenia. Zarzut nie może być uznany za trafny w świetle dokonanych i nie
zakwestionowanych ustaleń faktycznych. Nie może być uznane za nieuzasadnione
wypowiedzenie umowy o pracę, dokonane wobec pracownika, który narusza dyscy-
plinę pracy i pomaga konkurencyjnej firmie.
W świetle powyższego należało uznać, że kasacja nie ma usprawiedliwionych
podstaw, co skutkuje jej oddalenie na podstawie art. 393
12
KPC.
========================================