Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 8 CZERWCA 2000 R.
( WKN 9/2000 )
Art. 67 § 3 k.k., w zakresie, w którym dopuszcza możliwość orzeczenia
przy warunkowym umorzeniu postępowania karnego świadczenia pieniężnego
wymienionego w art. 39 pkt 7 k.k., nie ma zastosowania w wypadku
warunkowego umorzenia postępowania przeciwko żołnierzowi pełniącemu
zasadniczą służbę wojskową, gdyż art. 324 § 2 k.k. przewiduje generalny zakaz
orzekania tego środka karnego wobec takiego żołnierza.
Przewodniczący : sędzia SN płk E. Matwijów
Sędziowie SN : płk A. Kapłon ( sprawozdawca ), płk Z. Stefaniak
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej : ppłk J. Ciepłowski
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2000 r. sprawy Marcina R.,
z powodu kasacji na korzyść wniesionej przez Zastępcę Prokuratora
Generalnego – Naczelnego Prokuratora Wojskowego
od postanowienia Wojskowego Sądu Garnizonowego w G. z dnia 9 listopada
1999 r. o warunkowym umorzeniu postępowania,-
u c h y l i ł zaskarżone postanowienie i p r z e k a z a ł sprawę do
ponownego rozpoznania Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w G.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 9 listopada 1999 r., Wojskowy Sąd Garnizonowy
w G. umorzył warunkowo postępowanie karne wobec Marcina R.
o czyn określony w art. 177 § 1 k.k., polegający na tym, że „ w dniu 21 sierpnia
1999 r. około godz. 1430
w miejscowości B. na drodze publicznej, kierując
samochodem osobowym marki „ Dacia ” nr rej. TYB – 3641, stanowiącym
własność Jurka R., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu
lądowym zawarte w art. 3 ust. 1 i art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca
2
1997 r. – prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc drogą
dwukierunkową nr 534 w kierunku R., przy zmianie kierunku jazdy nie
zachował szczególnej ostrożności i wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpił
pierwszeństwa przejazdu, zajeżdżając drogę prawidłowo jadącemu z przeciwka
samochodowi osobowemu marki „ Tawria ” nr rej. ZEE – 6663, kierowanemu
przez Tomasza A., w wyniku czego doszło do zderzenia wymienionych
pojazdów, na sutek czego nieumyślnie spowodował wypadek, w następstwie
czego pasażerka samochodu marki „ Tawria ” Janina A. doznała obrażeń ciała w
postaci złamania kości ramieniowej w miejscu typowym, stłuczenia obu kolan i
ogólnych potłuczeń, które spowodowały naruszenie czynności narządów jej
ciała na czas dłuższy niż 7 dni ”, przy czym sąd ustalił okres próby 1 roku oraz
orzekł – na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 49 k.k. wobec Marcina R.
świadczenie pieniężne na rzecz Rady Rodziców – Zespołu Szkół Przemysłu
Spożywczego w G.
Wyżej wskazane postanowienie uprawomocniło się w pierwszej instancji.
Postanowienie to zaskarżył kasacją Zastępca Prokuratora Generalnego –
Naczelny Prokurator Wojskowy, zarzucając rażące naruszenie prawa, a to art.
324 § 2 k.k., mające istotny wpływ na treść postanowienia, polegające na
orzeczeniu wobec Marcina R., pełniącego podczas orzekania zasadniczą służbę
wojskową, środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego, który ustawa
zakazuje stosować wobec żołnierzy służby zasadniczej.
W konkluzji autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia
i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje :
Kasacja jest zasadna.
Niespornym jest, iż w chwili orzekania przez sąd pierwszej instancji
Marcin R. pełnił zasadniczą służbę wojskową, a tym samym miały do niego
zastosowanie przepisy części wojskowej kodeksu karnego.
3
Orzekając – in concreto – sąd pierwszej instancji – jak słusznie wywiódł
to autor kasacji – dopuścił się rażącego naruszenia prawa materialnego,
a mianowicie art. 324 § 2 k.k., który stanowi lex specialis w stosunku do art. 67
§ 3 k.k. w zw. z art. 49 k.k.
A zatem umarzając warunkowo postępowanie karne wobec żołnierza
zasadniczej służby wojskowej nie można orzec wobec niego na podstawie
art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 49 k.k., środka karnego – świadczenia pieniężnego
przewidzianego w art. 39 pkt 7 k.k., a to wobec nie budzącego wątpliwości
brzmienia art. 324 § 2 k.k.
Powyższe winien mieć na uwadze sąd pierwszej instancji orzekając
ponownie w niniejszej sprawie.
Z wyżej przedstawionych względów Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.