Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 26 września 2000 r.
I PKN 53/00
1. Związek zawodowy może w celu prowadzenia działalności gospodar-
czej utworzyć jednostkę organizacyjną, która przy spełnieniu przesłanek z art.
3 KP będzie pracodawcą dla zatrudnionych pracowników. Jednostka taka jest
pracodawcą w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o
ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U.
z 1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.), jeżeli zatrudnia pracowników w związku z prowa-
dzoną działalnością gospodarczą, bez względu na sposób rozliczania się ze
związkiem zawodowym i osiąganie zysku. Jeżeli nie jest osobą prawną to sto-
suje się do niej ustawę o ochronie roszczeń pracowniczych, gdy łącznie speł-
nione są dwa warunki: z odrębnych przepisów nie wynika wyłączenie możliwo-
ści ogłoszenia jej upadłości i odrębne przepisy przewidują jej likwidację. Moż-
liwość likwidacji takiej jednostki wynika z art. 9 i 24 ustawy z dnia 23 maja 1991
r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854).
2. Ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
nie podlegają zaspokojeniu odsetki za okres opóźnienia pracodawcy w speł-
nieniu świadczenia. Fundusz zobowiązany jest spełnić świadczenie wraz z od-
setkami za własne opóźnienie liczone od daty upływu terminu określonego
przez art. 35 § 3 KPA.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Katarzyna
Gonera, Józef Iwulski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 września 2000 r. sprawy z po-
wództwa Marii P. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych przy Wojewódzkim Urzędzie Pracy w W. o należności pracownicze, na skutek
kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Radomiu z dnia 19 października 1999 r. [...]
2
z m i e n i ł zaskarżony wyrok w punkcie II w stosunku do powódki Marii P. w
ten tylko sposób, że datę „21.12.1997” zastąpił datą 6 lutego 1998 r. i oddalił jej
apelację w pozostałym zakresie;
o d d a l i ł kasację w pozostałej części.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 31 maja 1999 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Radomiu
zasądził od Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych przy Wojewódz-
kim Urzędzie Pracy w W. na rzecz Anny B. kwotę 1.450 zł; Anny W. kwotę 1.800 zł;
Zbigniewa Z. kwotę 1.950 zł; Marii P. kwotę 5.379,48 zł; Marianny J. kwotę 2.995 zł i
Tadeusza G. kwotę 1.950 zł. Nadto między innymi zasądził na rzecz Marii P. dalszą
kwotę 1.750 zł. Sąd Rejonowy ustalił, że pracodawcą powodów był Zakład Gospo-
darczo-Usługowy przy NSZZ Pracowników Cementowni "P." w W., powołany
uchwałą zarządu NSZZ Pracowników Cementowni, któremu w niej nadano osobo-
wość prawną. Jednocześnie powołano wówczas zarząd tego Zakładu. Zakład zaj-
mował się przewozem złomu, sprzedażą materiałów budowlanych, usługami remon-
towymi oraz działalnością socjalną na rzecz Cementowni, tj. prowadzeniem stołówki.
Zakład został zgłoszony do ewidencji prowadzonej przez Urząd Wojewódzki-Wydział
Przemysłu i Zatrudnienia w R. Posiadał on odrębność organizacyjną, a podstawą
działania były uchwała zarządu NSZZ Pracowników Cementowni, statut tego związku
i ustawa o działalności gospodarczej. Statut Związku NSZZ Pracowników Cemen-
towni "P." przewidywał możliwość prowadzenia przez ten związek działalności gos-
podarczej. Zakład Gospodarczo-Usługowy płacił składki na Fundusz Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych. Pogarszająca się sytuacja finansowa Zakładu do-
prowadziła do jego likwidacji zapoczątkowanej uchwałą zarządu związku z dnia 25
września 1997 r. Zakład został zlikwidowany z dniem 20 grudnia 1997 r. Stan niewy-
płacalności Zakładu wystąpił w dacie wszczęcia postępowania likwidacyjnego. Sąd
Rejonowy uznał, że do byłego pracodawcy powodów mogą być stosowane przepisy
ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych. Zakład Gospodarczo-Usługowy nie miał
osobowości prawnej, a nadanie mu jej w uchwale powołującej Zakład nie było praw-
nie skuteczne. Skoro ustawa o związkach zawodowych zezwala na prowadzenie
działalności gospodarczej (art. 24 ust. 1 i art. 13 pkt 4, co znalazło wyraz w § 29 pkt 9
statutu związku), to nie było przeszkód, aby związek powołał podmiot gospodarczy w
3
formie organizacyjnej przyjętej przez zarząd związku. Pracodawcą może być osoba
fizyczna i prawna, a także jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości
prawnej. Podmiotem gospodarczym jest jednostka wyodrębniona organizacyjnie i
zatrudniająca pracowników, zwykle samofinansująca się. Jeżeli związek zawodowy
był uprawniony do powołania podmiotu gospodarczego, to nie można mu odmówić
prawa do jego likwidacji, której sposób określa uchwała organów związku. Zdaniem
Sądu Rejonowego, art. 2 ust. 2 w brzmieniu nadanym przez art. 1 ustawy z dnia 28
czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie nie-
wypłacalności pracodawcy, wprowadza pozytywną przesłankę dopuszczalności sto-
sowania przepisów ustawy do pracodawcy, jeżeli odrębne przepisy nie wyłączają
możliwości jego upadłości i przewidują możliwość jego likwidacji. Chodzi więc o takie
podmioty gospodarcze, które mogą być poddane likwidacji. W sytuacji odwrotnej, gdy
przedsiębiorstwo realizuje szczególnie ważne cele określone przez ustawę, nie
można ogłosić jego upadłości i nie podlega ono przepisom prawa upadłościowego.
Wobec takich podmiotów gospodarczych nie może mieć zastosowania ustawa o
ochronie roszczeń pracowniczych i nie opłacają one składek na Fundusz Gwaranto-
wanych Świadczeń Pracowniczych. Nie ma potrzeby stosowania przepisów ustawy
do tego typu przedsiębiorstw, gdyż ich wypłacalność zabezpiecza Skarb Państwa.
Sąd Rejonowy uznał, że datą niewypłacalności Zakładu była data rozpoczęcia jego
likwidacji, zaś roszczenia powodów odpowiadają wymaganiom stawianym przez art.
6 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych. Sąd Rejonowy nie zasądził odsetek
ustawowych od uwzględnionych roszczeń, gdyż uznał, że zgodnie z art. 6 ust. 2
ustawy podlegają zaspokojeniu jedynie należności główne bez odsetek.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Radomiu wyrokiem z
dnia 19 października 1999 r. [...] w uwzględnieniu apelacji powodów zmienił zaskar-
żony wyrok Sądu Rejonowego i zasądził na ich rzecz odsetki ustawowe od 21 grud-
nia 1997 r. oraz oddalił apelację strony pozwanej. Sąd drugiej instancji uznał, że pra-
codawcą w rozumieniu ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r., jest jednostka organizacyj-
na zatrudniająca pracowników w związku z działalnością gospodarczą z wyjątkiem
zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych. Po-
wołany przez związki zawodowe Zakład Gospodarczo-Usługowy nie był zakładem
budżetowym ani pomocniczym jednostki budżetowej. Zakład Gospodarczo-Usługowy
przy NSZZ Pracowników Cementowni "P. " SA w W. był pracodawcą powodów jako
jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników. Wynika to również z treści
4
uchwały zarządu związku zawodowego z dnia 25 lutego 1989 r. Ustawa nie wymaga,
aby pracodawca miał osobowość prawną. Przepis art. 2 ust. 2 ustawy stanowi, że jej
przepisy mają zastosowanie także do pracodawcy będącego jednostką organizacyj-
ną, jeżeli odrębne przepisy nie wyłączają możliwości jego likwidacji. Statut związku
zawodowego dawał upoważnienie jego władzom do tworzenia i likwidacji jednostek
organizacyjnych prowadzących działalność gospodarczą. W oparciu o upoważnienie
statutowe związek zawodowy utworzył, a następnie zlikwidował taką jednostkę orga-
nizacyjną. Nadał jej cechy podmiotu gospodarczego, zgłaszając do ewidencji Urzędu
Wojewódzkiego w R., nadając jej "regon" i odprowadzając składki na rzecz pozwa-
nego Funduszu. Pozwany nie kwestionuje, iż pracodawcą powodów był ten Zakład.
Zdaniem Sądu drugiej instancji, kwestia braku zdolności upadłościowej Zakładu nie
ma znaczenia, gdyż Sąd pierwszej instancji rozstrzygnięcia nie oparł na prawie upa-
dłościowym. Zakład został zlikwidowany z dniem 20 grudnia 1997 r. i do tej daty nie
zostały zaspokojone dochodzone przez powodów roszczenia. Z tym dniem rozwią-
zane zostały stosunki pracy i z tą datą roszczenia powodów stały się wymagalne. W
przypadku likwidacji zakładu pracy nie mają zastosowania przepisy dotyczące upa-
dłości. Sąd drugiej instancji nie podzielił poglądu, że sprawa nie jest sprawą pracow-
niczą. Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych jest powołany do za-
spokajania świadczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Skoro
Fundusz przejmuje zobowiązania pracownicze zlikwidowanego zakładu pracy, to
także ze wszystkimi konsekwencjami. Zgodnie z art. 86 § 1 KP wynagrodzenie za
pracę powinno był wypłacone w terminie i czasie określonym w regulaminie lub in-
nych przepisach prawa pracy. Skoro należności pracownicze nie zostały powodom
wypłacone z chwilą rozwiązania umów o pracę, to zdaniem Sądu drugiej instancji,
"odpowiedzialność za zwłokę przenosi się na pozwanego", który z mocy art. 10 ust. 1
ustawy ma roszczenie o zwrot świadczeń do pracodawcy. Fundusz w oparciu o art.
476 KC staje się dłużnikiem dopuszczającym się zwłoki. Dlatego Sąd Okręgowy
uznał zasądzenie odsetek za uzasadnione na podstawie art. 359 § 1 KC w związku z
art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywa-
nia z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Sąd
stanął na stanowisku, iż już od dnia rozwiązania umów o pracę Fundusz był w
zwłoce.
Kasację od tego wyroku w zakresie dotyczącym powódki Marii P. wniosła
strona pozwana, która zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wy-
5
kładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o
ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy przez przy-
jęcie, że pracodawca powódki Zakład Gospodarczo-Usługowy przy NSZZ Pracowni-
ków Cementowni "P." w W. podlegał przepisom tej ustawy; art. 3 ust. 2 pkt 2 tej
ustawy przez uznanie, że Zakład Gospodarczo-Usługowy znalazł się w stanie niewy-
płacalności w jej rozumieniu w wyniku podjętej uchwały o zaprzestaniu działalności
gospodarczej; oraz art. 6 ust. 2 tej ustawy przez zobowiązanie pozwanego do zapłaty
na rzecz powódki odsetek ustawowych od roszczeń pracowniczych nie zaspokojo-
nych w terminie przez byłego pracodawcę. W uzasadnieniu kasacji strona pozwana
wywiodła w szczególności, że Sądy wadliwie uznały, iż były pracodawca powódki,
stając się niewypłacalnym posiadał zdolność upadłościową i możliwość likwidacji.
Status pracodawcy powódki, jako jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobo-
wości prawnej cechuje powiązanie organizacyjne ze związkiem zawodowym. Zgod-
nie z art. 3 § 4 Prawa upadłościowego wyłączone jest ogłoszenie upadłości jednostki
organizacyjnej nie podlegającej zgłoszeniu do ewidencji podmiotów gospodarczych i
nie posiadającej osobowości prawnej. Skoro upadłość takiego pracodawcy jest nie-
dopuszczalna, to ustawa z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowni-
czych nie stanowi podstawy do wypłaty należności pracowniczych powódki, nie za-
spokojonych przez byłego pracodawcę. Nie należy utożsamiać faktycznej niewypła-
calności Zakładu Gospodarczo-Usługowego w potocznym znaczeniu z niewypłacal-
nością określoną w art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy, ponieważ brak jest odrębnych przepi-
sów regulujących postępowanie likwidacyjne takiego pracodawcy. Ustawa o związ-
kach zawodowych i uchwały władz związku zawodowego nie regulują postępowania
likwidacyjnego jednostki organizacyjnej powołanej do prowadzenia działalności gos-
podarczej. Ustawodawca ogranicza obowiązki Funduszu tylko i wyłącznie do należ-
ności głównych z tytułów w niej wymienionych. Brak więc podstaw do obciążenia po-
zwanego należnościami odsetkowymi. Katalog obciążeń Funduszu zawarty w art. 6
ust. 2 ustawy jest określony wyczerpująco, a nie ma w nim odsetek.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawowy zarzut kasacji sprowadza się do twierdzenia, że Sąd drugiej in-
stancji błędnie zinterpretował i zastosował art. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o
ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z
6
1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.), gdyż Zakład Gospodarczo-Usługowy (pracodawca po-
wódki w rozumieniu art. 3 KP) nie miał tzw. zdolności upadłościowej (wyłączona była
możliwość ogłoszenia jego upadłości z mocy art. 3 § 4 Prawa upadłościowego - roz-
porządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r.,
jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) oraz odrębne przepisy nie
przewidywały możliwości jego likwidacji, a więc zaprzestanie przez ten zakład dzia-
łalności (likwidacja) nie było niewypłacalnością pracodawcy w rozumieniu art. 3 ust. 2
pkt 2 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych.
Na wstępie należy jednak stwierdzić wyraźnie (czego kasacja nie kwestionu-
je), że Zakład Gospodarczo-Usługowy (a nie związek zawodowy) był pracodawcą
powódki w rozumieniu art. 3 KP oraz że zatrudniał pracowników w związku z prowa-
dzoną działalnością gospodarczą. Była to własna działalność gospodarcza tego Za-
kładu, choć równocześnie stanowiła ona działalność gospodarczą związku zawodo-
wego. Dla oceny, że zatrudnianie pracowników pozostawało w związku z działalno-
ścią tego Zakładu jest bez znaczenia sposób rozliczania się finansowego między nim
a związkiem zawodowym oraz kwestia osiągania przez ten Zakład zysku (działalność
gospodarcza nie musi mieć takiego celu). Zakład Gospodarczo-Usługowy był więc
pracodawcą w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych
(nie dotyczą go wyłączenia zawarte w tym przepisie).
Stosowanie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych do tego Zakładu zale-
żało od oceny spełnienia przesłanek z jej art. 2 ust. 2. Przepis ten przewiduje dwie
przesłanki, które muszą występować łącznie w przypadku, gdy pracodawcą nie jest
osoba prawna. Mianowicie z odrębnych przepisów nie może wynikać wyłączenie
możliwości ogłoszenia jego upadłości oraz odrębne przepisy muszą przewidywać
możliwość jego likwidacji. Wyłączenie możliwości ogłoszenia upadłości przewiduje
art. 3 § 1 i 4 Prawa upadłościowego, przy czym art. 3 § 1 tego Prawa nie dotyczy
pracodawcy powódki. Zgodnie z art. 3 § 4 Prawa upadłościowego nie można ogłosić
upadłości nie będącego osobą prawną przedsiębiorcy, którego działalność nie wy-
maga zgłoszenia do ewidencji w myśl przepisów o działalności gospodarczej. Zdol-
ność upadłościowa Zakładu Gospodarczo-Usługowego byłaby wyłączona wtedy,
gdyby przepisy o działalności gospodarczej nie wymagały jego zgłoszenia do ewi-
dencji (pomijając, że zgłoszenie takie zostało dokonane). Zgodnie z art. 8 ust. 1
ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz. 324
ze zm.) podjęcie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną i jednostkę organi-
7
zacyjną nie mającą osobowości prawnej wymaga, z zastrzeżeniem art. 9-11 tej
ustawy, zgłoszenia do ewidencji. Zakład Gospodarczo-Usługowy był jednostką or-
ganizacyjną nie mającą osobowości prawnej i nie dotyczyły go żadne wyłączenia z
art. 9-11 tej ustawy. W szczególności nie miało do niego zastosowania wyłączenie z
art. 10 pkt 2 tej ustawy (nie wymaga zgłoszenia do ewidencji działalność gospodar-
cza osób prawnych), gdyż jak to na wstępie stwierdzono, działalność gospodarczą
prowadził ten Zakład jako jednostka odrębna od związku zawodowego (jak słusznie
przyjęły Sądy obu instancji, nadanie temu Zakładowi osobowości prawnej przez akt
założycielski, bez odpowiednich regulacji w statucie związku zawodowego, było
prawnie nieskuteczne - art. 13 pkt 7 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach za-
wodowych, Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.). Jeżeli więc działalność gospodarcza Za-
kładu Gospodarczo-Usługowego podlegała zgłoszeniu do ewidencji, to nie była wy-
łączona możliwość ogłoszenia jego upadłości (art. 3 § 4 Prawa upadłościowego).
Związki zawodowe mogą prowadzić działalność gospodarczą (art. 24 ust. 1
ustawy o związkach zawodowych). W tym celu mogą swobodnie kształtować swoje
struktury organizacyjne (art. 9 tej ustawy). Mogą więc też tworzyć wyodrębnione or-
ganizacyjnie i finansowo jednostki organizacyjne prowadzące działalność gospodar-
czą. Jeżeli wyodrębnienie tych jednostek będzie odpowiednie, to będą one praco-
dawcami w rozumieniu art. 3 KP. Skoro odrębne przepisy (art. 24 ust. 1 ustawy o
związkach zawodowych) umożliwiają tworzenie przez związki zawodowe jednostek
organizacyjnych prowadzących działalność gospodarczą, to równocześnie należy je
uznać za podstawę umożliwiającą doprowadzenie do zaprzestania prowadzenia ta-
kiej działalności, a więc też podstawę likwidacji takich jednostek. Możliwość taka tkwi
zresztą w swobodzie kształtowania struktury organizacyjnej związków zawodowych
(art. 9 ustawy o związkach zawodowych). Przepisami, które przewidują możliwość
likwidacji jednostek organizacyjnych związku zawodowego prowadzących działalność
gospodarczą, są więc przepisy ustawy o związkach zawodowych (art. 9 i 24). Kon-
kretyzacja zasad przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego z reguły będzie na-
stępować w statutach lub odpowiednich uchwałach władz związku.
Z tych względów należało uznać, że Zakład Gospodarczo-Usługowy, będący
pracodawcą powódki w rozumieniu art. 3 KP, był też jej pracodawcą w rozumieniu
art. 2 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych i stosowało się do niego
przepisy tej ustawy, gdyż spełniał przesłanki określone w jej art. 2 ust. 2. Tym samym
też zaprzestanie przez ten Zakład działalności i jego likwidacja było niewypłacalno-
8
ścią pracodawcy w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 2 i 3 tej ustawy, a więc istniały prze-
słanki do przyjęcia odpowiedzialności strony pozwanej za roszczenia gwarantowane
ustawą. W tym zakresie kasacja nie powoływała się więc na usprawiedliwione pod-
stawy i podlegała oddaleniu z mocy art. 39312
KPC.
Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych zaspokoje-
niu ze środków Funduszu podlegają należności główne stanowiące nie zaspokojone
przez pracodawcę roszczenia pracownicze wymienione w dalszej części tego przepi-
su. Fundusz odpowiada za cudzy dług, a więc zaspokojeniu z jego środków mogą
podlegać tylko świadczenia określone w ustawie, a więc tylko należności główne.
Oznacza to, że Fundusz nie odpowiada za należności uboczne (odsetki) należne od
pracodawcy. Nie można więc Funduszu obciążać odpowiedzialnością za opóźnienie
pracodawcy w wypłacie świadczeń pracowniczych. W tym aspekcie zarzut kasacji
naruszenia art. 6 ust. 2 ustawy jest więc zasadny. Nie dotyczy to jednak całości za-
sądzonych od strony pozwanej odsetek. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 3 ustawy o
ochronie roszczeń pracowniczych osoba uprawniona (pracownik) może zgłosić swoje
roszczenia do Funduszu. Wypłata powinna nastąpić niezwłocznie po stwierdzeniu, że
wniosek obejmuje roszczenia podlegające zaspokojeniu. Z chwilą zgłoszenia takiego
wniosku po stronie Funduszu powstaje jego własne zobowiązanie o charakterze cy-
wilnoprawnym (spory powstałe w związku z odmową wypłaty rozstrzyga sąd pracy -
art. 8 ust. 2 ustawy). Takiego materialnoprawnego charakteru tego roszczenia nie
zmienia to, że do postępowania (i tylko do postępowania) w zakresie wypłaty świad-
czeń przez Fundusz stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania admi-
nistracyjnego (świadczenie nie wynika ze stosunku administracyjnoprawnego). Jeżeli
więc Fundusz nie wypłaca świadczenia w terminie, to popada w opóźnienie i wierzy-
cielowi przysługują odsetki z mocy art. 481 § 1 KC w związku z art. 300 KP. Termin
spełnienia świadczenia przez Fundusz wynika z art. 35 § 3 KPA, a więc zasadniczo
wynosi jeden miesiąc, a w sprawie szczególnie skomplikowanej, nie więcej niż dwa
miesiące od dnia złożenia wniosku. Powódka złożyła wniosek do Funduszu w dniu 6
stycznia 1998 r., a w dniu 11 marca 1998 r. Fundusz odmówił jej wypłaty. Z pisma o
odmowie wypłaty świadczenia należy wnioskować, że sprawa nie była szczególnie
skomplikowana. Dlatego trzeba przyjąć, że Fundusz popadł w opóźnienie z wypłatą
świadczenia z upływem miesiąca od złożenia wniosku. Powódce przysługują więc
odsetki od dnia 6 lutego 1998 r.
9
W zakresie tego zarzutu kasacja była więc częściowo zasadna, a skoro na-
stąpiło wyłącznie naruszenie prawa materialnego, to zaskarżony wyrok podlegał czę-
ściowej zmianie na podstawie art. 39315
KPC. W pozostałym zakresie, w którym
omawiany zarzut nie był zasadny, oddalono kasację z mocy art. 39312
KPC.
========================================