WZ 16/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy sędziego z "płk Edward Matwijów" na "Edward Matwijów".
Zmiana nazwy sędziego z "płk Antoni Kapłon" na "Antoni Kapłon".
Zmiana nazwy sędziego z "ppłk Józef Dołhy" na "Józef Dołhy".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE Z DNIA 3 KWIETNIA 2001 R.
( WZ 16/01 )
Dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania na podstawie art. 264 § 2
k.p.k. wymaga ustalenia, że stosowanie tego środka uzasadnia przesłanka ogólna
określona w art. 249 § 1 k.p.k. a nadto zachodzi przynajmniej jedna z przesłanek
szczególnych wymienionych w art. 258 k.p.k.
Przewodniczący : Sędzia SN płk E. Matwijów
Sędziowie SN : ppłk J. Dołhy ( sprawozdawca ), płk A. Kapłon
Sąd Najwyższy w sprawie Emila M., oskarżonego o popełnienie przestępstwa
określonego w art. 158 k.k. w zb. z art. 351 k.k. w zw. z art. 353 k.k.,
po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2001 r. zażalenia obrońcy na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 6 marca 2001 r., mocą którego
przedłużono wobec oskarżonego stosowanie tymczasowego aresztowania
do dnia 7 czerwca 2001 r., po odczytaniu wniosku prokuratora
u t r z y m a ł w m o c y zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Zaskarżonym postanowieniem Wojskowy Sąd Okręgowy w W.
przedłużył do dnia 7 czerwca 2001 r. tymczasowe aresztowanie wobec Emila
M., a to wobec skazania oskarżonego, nieprawomocnym wyrokiem z dnia
19 stycznia 2001 r. za przestępstwo z art. 158 § 2 k.k. w zb. z art. 351 k.k.
w zw. z art. 353 k.k., na karę 3 lat pozbawienia wolności.
Na postanowienie to zażalił się obrońca oskarżonego, zarzucając błąd
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający
bezpośredni wpływ na treść tego postanowienia, a polegający na bezzasadnym
uznaniu, że tylko przedłużenie okresu trwania tego najsurowszego środka
zapobiegawczego na najdłuższy okres przewidziany w ustawie zabezpieczy
2
w prawidłowy sposób tok postępowania w niniejszej sprawie podczas gdy
wystarczającym środkiem zapobiegawczym będzie oddanie Emila M. pod dozór
przełożonego wojskowego.
Podnosząc ten zarzut skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje :
Zażalenie nie jest zasadne.
Dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania na podstawie art. 264 § 2
k.p.k. wymaga ustalenia, że stosowanie tego środka uzasadnia przesłanka
ogólna, określona w art. 249 § 1 k.p.k., a nadto zachodzi przynajmniej jedna
z przesłanek szczególnych, wymienionych w art. 258 k.p.k. Skarżący, nie
negując istnienia przesłanki ogólnej stosowania tymczasowego aresztowania,
domaga się zmiany tego środka na łagodniejszy. Wbrew odmiennym wywodom
zażalenia, sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął, że potrzeba tymczasowego
aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania
uzasadniona jest przesłanką określoną w art. 258 § 2 k.p.k., mianowicie faktem
orzeczenia wobec oskarżonego kary nie niższej niż 3 lata pozbawienia wolności.
W sytuacji, gdy w sprawie nie zachodzą szczególne względy
w rozumieniu art. 259 § 1 k.p.k., stanowisko sądu pierwszej instancji nie może
być skutecznie kwestionowane. Wbrew zastrzeżeniom obrońcy również
określenie czasu dalszego stosowania środka nie nasuwa zastrzeżeń.
W wypadku przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania po wydaniu
pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, obowiązek określenia terminu,
do którego stosowanie tego środka ma trwać, wynika wprost z treści art. 251 § 2
k.p.k. i art. 263 § 7 k.p.k.
Z powyższych względów należało zaskarżone postanowienie utrzymać
w mocy.
( WZ 16/01 )
Dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania na podstawie art. 264 § 2
k.p.k. wymaga ustalenia, że stosowanie tego środka uzasadnia przesłanka ogólna
określona w art. 249 § 1 k.p.k. a nadto zachodzi przynajmniej jedna z przesłanek
szczególnych wymienionych w art. 258 k.p.k.
Przewodniczący : Sędzia SN płk E. Matwijów
Sędziowie SN : ppłk J. Dołhy ( sprawozdawca ), płk A. Kapłon
Sąd Najwyższy w sprawie Emila M., oskarżonego o popełnienie przestępstwa
określonego w art. 158 k.k. w zb. z art. 351 k.k. w zw. z art. 353 k.k.,
po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2001 r. zażalenia obrońcy na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 6 marca 2001 r., mocą którego
przedłużono wobec oskarżonego stosowanie tymczasowego aresztowania
do dnia 7 czerwca 2001 r., po odczytaniu wniosku prokuratora
u t r z y m a ł w m o c y zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Zaskarżonym postanowieniem Wojskowy Sąd Okręgowy w W.
przedłużył do dnia 7 czerwca 2001 r. tymczasowe aresztowanie wobec Emila
M., a to wobec skazania oskarżonego, nieprawomocnym wyrokiem z dnia
19 stycznia 2001 r. za przestępstwo z art. 158 § 2 k.k. w zb. z art. 351 k.k.
w zw. z art. 353 k.k., na karę 3 lat pozbawienia wolności.
Na postanowienie to zażalił się obrońca oskarżonego, zarzucając błąd
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający
bezpośredni wpływ na treść tego postanowienia, a polegający na bezzasadnym
uznaniu, że tylko przedłużenie okresu trwania tego najsurowszego środka
zapobiegawczego na najdłuższy okres przewidziany w ustawie zabezpieczy
2
w prawidłowy sposób tok postępowania w niniejszej sprawie podczas gdy
wystarczającym środkiem zapobiegawczym będzie oddanie Emila M. pod dozór
przełożonego wojskowego.
Podnosząc ten zarzut skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje :
Zażalenie nie jest zasadne.
Dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania na podstawie art. 264 § 2
k.p.k. wymaga ustalenia, że stosowanie tego środka uzasadnia przesłanka
ogólna, określona w art. 249 § 1 k.p.k., a nadto zachodzi przynajmniej jedna
z przesłanek szczególnych, wymienionych w art. 258 k.p.k. Skarżący, nie
negując istnienia przesłanki ogólnej stosowania tymczasowego aresztowania,
domaga się zmiany tego środka na łagodniejszy. Wbrew odmiennym wywodom
zażalenia, sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął, że potrzeba tymczasowego
aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania
uzasadniona jest przesłanką określoną w art. 258 § 2 k.p.k., mianowicie faktem
orzeczenia wobec oskarżonego kary nie niższej niż 3 lata pozbawienia wolności.
W sytuacji, gdy w sprawie nie zachodzą szczególne względy
w rozumieniu art. 259 § 1 k.p.k., stanowisko sądu pierwszej instancji nie może
być skutecznie kwestionowane. Wbrew zastrzeżeniom obrońcy również
określenie czasu dalszego stosowania środka nie nasuwa zastrzeżeń.
W wypadku przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania po wydaniu
pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, obowiązek określenia terminu,
do którego stosowanie tego środka ma trwać, wynika wprost z treści art. 251 § 2
k.p.k. i art. 263 § 7 k.p.k.
Z powyższych względów należało zaskarżone postanowienie utrzymać
w mocy.