Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2013r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Sebastian Marcinowski

Protokolant: st. sekret. sąd. Monika Chaszczewicz-Kęsik

po rozpoznaniu dnia 7 listopada i 6 grudnia 2012r. oraz 11 lutego 2013r. sprawy

A. W.

syna M. i T. z domu W.

urodzonego (...) w R.

PESEL: (...)

M. B.

syna M. i G. z domu P.

urodzonego (...) w P.

PESEL: (...)

oskarżonych o to, że:

w dniu 11 lutego 2012r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, nabyli od nieustalonej osoby samochód marki F. (...) o wartości 45.050 zł, wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa kradzieży z włamaniem samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) w okresie 7/8 lutego 2012r. we W. przy ul. (...) na szkodę M. L.,

- tj. o przestępstwo art. 291 § 1 k.k.

* * *

I.  uznaje M. B. za winnego tego, że w dniu 11 lutego 2012r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, nabył od nieustalonej osoby samochód marki F. (...) o wartości 45.050 zł wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa, działając na szkodę M. L., to jest występku z art. 291 § 1 k.k. i za to na podstawie tego artykułu wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje A. W. za winnego tego, że w dniu 11 lutego 2012r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, przyjął od nieustalonej osoby samochód marki F. (...) o wartości 45.050 zł wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa, działając na szkodę M. L., to jest występku z art. 291 § 1 k.k. i za to na podstawie tego artykułu wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wobec A. W. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza oskarżonym okres ich rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie zatrzymania od dnia 11 lutego 2012r. do dnia 14 lutego 2012r.;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie: 628,80 (sześćset dwadzieścia osiem 80/100) złotych od A. W. i 578,80 (pięćset siedemdziesiąt osiem 80/100) złotych od M. B., w których zawierają się opłaty w wysokości po 300 (trzysta) złotych.

Sygn. akt : II K 653/12 (3 Ds. 61/12)

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W grudniu 2011r. M. B.kupił w C. zalany w czasie powodzi, samochód F. (...). Oskarżony planował wyremontować powyższy pojazd przy użyciu części pochodzących z innego tego typu auta. W tym celu skontaktował się z mężczyzną o pseudonimie (...)z W., z którym wcześniej handlował częściami samochodowymi. M. B.przypuszczał, że samochód dostarczony mu przez G.będzie pochodził z przestępstwa. W związku z tym przekazał mu numer VIN samochodu F. (...)należącego do P. K. (1), dla ewentualnego wykonania wklejki. Oskarżony zamierzał bowiem użyć tablic rejestracyjnych od tego samochodu, w czasie przejazdu autem kupionym od G.do R., gdzie mieszka.

dowód: wyjaśnienia M. B. k. 123-124 ; wyjaśnienia A. W. k. 114-116 ;

W dniu 6 lutego 2012r. M. L. zaparkował swój samochód marki F. (...) o nr rej. (...) przy ul. (...) we W.. Pojazd zamknął centralnym zamkiem. Dodatkowo auto posiadało immobilajzer. W dniu 8 lutego 2012r. o godzinie 9.30 mężczyzna stwierdził brak samochodu w miejscu parkowania. O powyższym zawiadomił Policję.

dowód: zeznania M. L. k. 3-4, 486 ; zeznania D. B. (1) k. 139-140, 485-486 ;

W dniu 10 lutego 2012r. M. B. i A. W., po uprzednim skontaktowaniu się z G., samochodem F. (...) należącym do ojca M. B., przyjechali z R. do O., gdzie przenocowali w hotelu. Następnego dnia rano mężczyźni pojechali do centrum handlowego (...) we W.. Na parkingu M. B. spotkał się z dwoma mężczyznami, którym przekazał tablice rejestracyjne od F. (...) należącej do P. K. (2).

Następnie oskarżeni pojechali na kawę do baru w miejscowości B.. Niedługo później do tego miejsca, dwoma samochodami, przyjechali mężczyźni, którym wcześniej M. B. przekazał tablice rejestracyjne. Jednym z pojazdów, którymi przyjechali był F. (...). Odbierając ten samochód M. B. przekazał mężczyznom 8.000 złotych.

Po przepakowaniu bagażu M. B. z F. (...) do F. (...), oskarżeni ruszyli w stronę domu. A. W. prowadził F. (...) a M. B. kierował F. (...).

dowód: wyjaśnienia M. B. k. 123-124 ; wyjaśnienia A. W. k. 114-116 ; zeznania D. B. (1) k. 139-140, 485-486 ;

F. (...), który oskarżeni przejęli przy barze w B., był od W. obserwowany przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji we W..

Samochody kierowane przez M. B. i A. W., za K., na pewien czas rozdzieliły się, jadąc różnymi drogami. Ich trasy spotkały się znowu w miejscowości S., gdzie oskarżeni na pół godziny udali się do przydrożnego baru. Następnie ruszyli w dalszą drogę. Na (...), za miejscowością K., ponownie się zatrzymali i zamienili pojazdami.

Kiedy po ponownym ruszeniu w drogę oba pojazdy rozłączyły się, prowadzący obserwację policjanci udali się za F. (...), a po djechaniu przez nią do miejscowości B. (...), dokonali zatrzymania A. W.. W wyniku dalszych czynności zatrzymano również M. B.. Zabezpieczony samochód, przy użyciu pomocy (...), został przewieziony na parking strzeżony w R..

dowód: wyjaśnienia M. B. k. 123-124 ; wyjaśnienia A. W. k. 114-116 ; zeznania D. B. (1) k. 139-140, 485-486 ; zeznania J. M. k. 144 ; protokoły zatrzymania k. 35-36, 46 ;

Policjanci dokonali przeszukania i oględzin samochodu F. (...) oraz zatrzymali metalowy klucz samochodowy oklejony czarną taśmą izolacyjną i zdemontowane wkładki drzwi od strony kierowcy i stacji z kolumny kierowniczej.

W wyniku przeprowadzonych badań mechanoskopijnych zabezpieczonych rzeczy stwierdzono, że samochód, który oskarżeni przejęli w B., nie posiadał oryginalnego klucza, a wkładka zamka drzwi była niesprawna i można ją było obrócić praktycznie każdym przedmiotem mieszczącym się w kanale kluczowym. Bębenek tej wkładki był wyrwany przy użyciu tzw. wyrywacza (śrubowego bądź bezwładnościowego), a następnie pozbawiony zastawek płytkowych i ponownie zamontowany we wkładce zamka. Z kolei oklejony czarną taśmą izolacyjną klucz zabezpieczony w sprawie, był kluczem dorobionym ręcznie.

dowód: protokół przeszukania k. 47-49 ; protokół oględzin pojazdu k. 51-53 ; protokoły zatrzymania rzeczy k. 202-204, 211-213 ; opinia z przeprowadzonych badań z zakresu mechanoskopii k. 251-253 ; zeznania J. M. k. 144 ;

M. B. ma 40 lat. Jest kawalerem, żyje w konkubinacie. Na utrzymaniu ma czworo dzieci (dwoje własnych i czworo, dla których stanowi rodzinę zastępczą). Pracuje jako kierownik sprzedaży zarabiając około 3.000-4.000 złotych. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. W przeszłości był sześciokrotnie karany za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu (w tym z art. 291 §1 k.k.), wiarygodności dokumentów oraz wymiarowi sprawiedliwości.

dowód : dane osobopoznawcze k. 121-122, 478 ; dane o karalności k. 178-179 ;

A. W. ma 44 lata. Jest rozwiedziony, ma dwoje dorosłych dzieci. Posiada podstawowe wykształcenie, bez wyuczonego zawodu. Pracuje jako pracownik fizyczny zarabiając około 1.500 - 2.000 złotych. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był dotychczas karany. Posiada charakterystyczne tatuaże.

dowód: dane osobopoznawcze k. 114 , 478 ; dane o karalności k. 181 ;

W postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem M. B. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśniając zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. „Przypuszczałem, że samochód będzie pochodził z przestępstwa” stwierdził (k. 123). Zdanie to ma fundamentalne znaczenie dla uznania działania oskarżonego za umyślne, o czym dalej.

W odniesieniu do opisu przebiegu zdarzeń, Sąd w pełni dał wiarę słowom oskarżonego. Są one zbieżne z wyjaśnieniami współoskarżonego oraz świadków w sprawie. Wskazać przy tym należy, że wobec kategorycznej odmowy oskarżonego złożenia wyjaśnień przed Sądem, w tym odmowy udzielenia odpowiedzi na ewentualne pytania, Sąd nie miał możliwości pełnej weryfikacji wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym.

A. W. nie przyznał się do stawianego mu zarzutu, przy czym jego wyjaśnienia są zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Oskarżony wyjaśnił, że przystał jedynie na propozycję pomocy M. B.w przyprowadzeniu auta bezakcyzowego z W.. Przyznał przy tym, że tablice rejestracyjne, które znajdowały się na F. (...)przyprowadzonej do B.przez dwóch mężczyzn, zostały uprzednio przywiezione przez M. B.z R.i przynależały do takiego samego modelu auta należącego do M. K. (2). Stwierdził także, że nie wie jaki kluczyk był w prowadzonej przez niego F., bo było ciemno, klucz był czarny i nie pamięta nawet, czy go wyciągał (k. 114-115).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom A. W. co do przedstawionego przez niego opisu przebiegu zdarzeń. Są one zbieżne z wyjaśnieniami współoskarżonego oraz świadków. Na wiarę nie zasługują jednak wyjaśnienia oskarżonego co do jego nieświadomości odnośnie nielegalnego pochodzenia samochodu. Pozostają one bowiem w rażącej sprzeczności z obiektywnymi faktami. Wskazać bowiem należy, że w świetle nie budzącej wątpliwości co do rzetelności jej sporządzenia opinii z przeprowadzonych badań z zakresu mechanoskopii, zabezpieczony przez policjantów F. (...) posiadał ręcznie dorobiony klucz (oklejony czarną taśmą izolacyjną).

Nadto z zeznań świadka J. M., którym Sąd dał wiarę nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania wynika, że po zatrzymaniu, przebywając w Policyjnej Izbie Zatrzymań, oskarżony informował współosadzonego wówczas świadka, że został zatrzymany przez Policję gdyż jechał kradzionym samochodem F. (...), który „miał założone inne tablice rejestracyjne niż w rzeczywistości, a zamiast oryginalnego kluczyka w stacyjce miał włożony jakiś gwóźdź lub coś podobnego” (k. 144).

Sąd nie dał przeto wiary wyjaśnieniom A. W. co do tego, że nie miał on świadomości, że F. (...) „to kradzione auto”. Nie przyznanie się przez oskarżonego do zarzucanego mu przestępstwa uznać więc należy za przyjętą przez A. W. linię obrony, ukierunkowaną na uniknięcie odpowiedzialności za popełniony występek.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom D. B. (2). Szczegółowo opisał on powody, dla których policjanci prowadzili obserwację F. (...) przejętej przez oskarżonych w B. oraz zachowanie oskarżonych w czasie przejazdu do stacji benzynowej za miejscowością K. oraz późniejsze działania A. W..

Całkowicie wiarygodne są również zeznania M. L.. Świadek ten potwierdził fakt, że samochód, po który oskarżeni przyjechali z R. do W. stanowił jego własność i został skradziony we W. z ulicy (...). Numery identyfikacyjne pojazdu nie pozostawiają cienia wątpliwości, że faktycznie jest to auto należące do świadka. Nadto w momencie odbierania samochodu przez pokrzywdzonego, w jego bagażniku wciąż znajdowały się tablice rejestracyjne przynależne do samochodu należącego do M. i P. K. (1).

Mimo pewnych wątpliwości, nie sposób skutecznie odmówić wiarygodności zeznaniom M. i P. K. (1). Nie miały one wszelako istotnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego oraz odpowiedzialności karnej oskarżonych. Należy jednak podkreślić potwierdzenia przez P. K. (1) faktu, że zgodził się on udostępnić swój pojazd M. B..

Sąd dał również wiarę zeznaniom A. L., M. M. (3), Z. C. i A. K., które nie miały jednakże znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd dał wiarę opiniom z zakresu mechanoskopii, daktyloskopii i biologii, gdyż są one spójne, logiczne, rzeczowe, zostały sporządzone przez kompetentne osoby, obce dla stron, nie zainteresowane wynikiem niniejszej sprawy, posiadające odpowiednią wiedzę w tym zakresie, przy wykorzystaniu wszelkich dostępnych środków.

Sąd dał także wiarę dokumentacji policyjnej (protokołom przeszukania, oględzin, zatrzymania, dokumentacji fotograficznej), gdyż pochodzi ona od organów działających na podstawie stosownych przepisów i zostały sporządzona zgodnie z wymogami stawianymi przez przepisy prawa.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonych w zakresie zarzucanego im czynu nie budzi wątpliwości. Zachowanie obu oskarżonych wyczerpuje znamiona umyślnego paserstwa sankcjonowanego przepisem art. 291 § 1 k.k.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że samochód F. (...), który oskarżeni przejęli przy barze w B. pochodził z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej w okresie 7/8 lutego 2012r. we W. przy ul. (...) na szkodę M. L. . Istotą sprawy jest przeto ustalenie zakresu świadomości oskarżonych co do pochodzenia pojazdu.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 9 § 1 k.k. czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.

Dokonując oceny świadomości oskarżonych Sąd oparł się głównie na wyjaśnieniach oskarżonych, zeznaniach D. B. (1) oraz dokumentach w postaci protokołów oględzin, zatrzymania rzeczy oraz opinii z przeprowadzonych badań z zakresu mechanoskopii.

W świetle powyższych dowodów stwierdzić należy w pierwszej kolejności, że M. B. wprost przyznał, iż przypuszczał, że samochód będzie pochodził z przestępstwa. Takie oświadczenie oskarżonego jednoznacznie przesądza o umyślności zachowania sprawcy, który działał co najmniej w zamiarze ewentualnym dokonania przestępstwa.

Odnośnie A. W. stwierdzić z kolei trzeba, że w świetle zabezpieczonych dowodów w postaci wkładki zamka drzwi kierowcy F. (...), która była niesprawna i można ją było obrócić praktycznie każdym przedmiotem mieszczącym się w kanale kluczowym i ręcznie dorobionego klucza, który był oklejony czarną taśmą izolacyjną, w połączeniu z treścią zeznań J. M. nie budzi wątpliwości, że oskarżony miał świadomość, iż pochodzenie samochodu, który wraz z M. B. przejął w B. od nieustalonych mężczyzn, jest nielegalne. Sam oskarżony stwierdził przy tym, że „ta Fiesta miała być bez akcyzy załatwiona” (k. 115). Miał on też pełną świadomość, że w samochodzie zamontowane są tablice rejestracyjne nie przynależne do tego pojazdu. Powyższe w sposób nie budzący wątpliwości przesądza o umyślności zachowania tego sprawcy, który również działał co najmniej w zamiarze ewentualnym dokonania przestępstwa.

Mając na uwadze, że odbierając samochód M. B.zapłacił nieustalonemu mężczyźnie 8.000 złotych, a A. W.jedynie uczestniczył w jego przejęciu, Sąd odmiennie opisał zarzuty obu oskarżonym. Stwierdzić jednakże należy, że oskarżeni bez wątpienia działali wspólnie i w porozumieniu co do wszystkich elementów czynu. Do przyjęcia współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) nie jest konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała osobiście wszystkie znamiona czynu zabronionego. Wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, umożliwiając innemu sprawcy wykonanie czynu ( vide: postanowienie SN z dnia 1 marca 2005r., III KK 208/2004 OSNKW 2005/7-8 poz. 62). Jednocześnie s a mo p o r oz umi e ni e , s tatuujące w s półspr a wst w o , m o że mieć ch a r a kter dorozumian y . W y starcz y , ż e spr a wc y m a j ą świadomo ś ć wspólnego wykon y wania c zy nu zabronionego, a więc mus z ą prz y n a jmniej w iedzieć o sobie i zdawać sobie spr a wę, że podejmowana cz y nność skład a s ię na realizację w y kon y wanej cało ś ci przed s ięwzięci a ( p o r . A . Zoll, K. Buchała, Kodeks k a rn y , K o mentarz, Zakam y cze, 1998 r . , t. I, str. 174 ).

Wina oskarżonych w zakresie popełnionego przestępstwa polega na tym, iż zdając sobie w pełni sprawę z naganności i bezprawności swojego postępowania (nie są bowiem osobami z deficytem intelektualnym), zachowali się w sposób sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa oraz ogólnie przyjętym modelem dobrego i uczciwego obywatela, szanującego cudzą własność. Sąd ocenił przeto wysoko stopień zawinienia oskarżonych.

Jednocześnie zachowanie oskarżonych cechuje bardzo duży stopień społecznej szkodliwości przede wszystkim z uwagi na rodzaj i charakter naruszonego dobra, a także motywację sprawców, którzy działali wyłącznie z chęci zysku.

Biorąc przeto pod uwagę wszystkie elementy podmiotowe i przedmiotowe stopnia społecznej szkodliwości czynu, w oparciu o przesłanki sądowego wymiaru kary wynikające z art. 53 k.k. Sąd uznał, iż współmiernymi do powyższych okoliczności, będą kary pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze.

Jako okoliczności obciążające w odniesieniu do M. B. Sąd uznał jego uprzednią wielokrotną karalność oraz fakt, że był on osobą, która zaplanowała całość przestępczego przedsięwzięcia.

Okolicznością łagodzącą wobec M. B. jest z kolei jego przyznanie się do zarzucanego mu czynu.

Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności obciążających i łagodzących wobec A. W.. Dotychczasowa niekaralność oskarżonego winna być przy tym traktowana jako norma społeczna.

Wymierzone oskarżonym kary są wystarczające dla osiągnięcia celów wychowawczo-prewencyjnych wobec oskarżonych, jak i wobec innych potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw. Winny one ponadto utwierdzić w świadomości prawnej społeczeństwa prawidłowe postawy wobec prawa, a w świadomości oskarżonych wzbudzić przekonanie o konieczności przestrzegania norm prawnych oraz wykształcić krytyczny stosunek do popełnionych przezeń czynów.

Uprzednia wielokrotna karalność M. B. za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym za występek z art. 291 § 1 k.k. wyklucza zastosowanie wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Ponowne wejście w konflikt z prawem, mimo odbywania w przeszłości kary pozbawienia wolności, świadczy o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego i jego lekceważącym stosunku do przestrzegania norm prawnych.

Z kolei uprzednia niekaralność A. W. pozwala na przyjęcie w odniesieniu do tego oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania osiągnie w stosunku do oskarżonego pożądany skutek wychowawczy i zapobiegawczy, a długi okres próby pozwoli na ostateczne zweryfikowanie trafności takiego rozstrzygnięcia.

Na poczet orzeczonych kar Sąd zaliczył oskarżonym okresy ich rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie zgodnie z przepisem art. 63 § 1 k.k.

Wobec posiadania przez oskarżonych źródeł dochodu, na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. Sąd zasądził od nich na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w częściach przypadających na każdego z nich, uwzględniając przy tym wydatki poniesione w postępowaniu przygotowawczym i sądowym oraz opłaty od orzeczonych kar wymierzone na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 8 sierpnia 1983r.).