Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 63/05
POSTANOWIENIE
Dnia 27 czerwca 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Flemming-Kulesza
w sprawie z powództwa Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno-
Usługowo-Handlowego "R." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w E.
przeciwko R. C.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 czerwca 2005 r.,
kasacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w O.
z dnia 16 listopada 2004 r.,
odmawia przyjęcia kasacji do rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 16 listopada 2004 r. oddalił apelację
pozwanego R. C. od wyroku Sądu Rejonowego w E. z dnia 26 lipca 2004 r.
zasądzającego od pozwanego kwotę 11.479,84 zł z odsetkami tytułem niedoboru.
Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej
instancji i wyciągnięte z nich wnioski. Pozwany był zatrudniony u powoda na
stanowisku magazyniera i na podstawie zawartej z pracodawcą umowy przyjął na
siebie odpowiedzialność za powierzone mu mienie z obowiązkiem wyliczenia się.
Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, iż fakt wyrządzenia szkody
oraz jej wysokość została przez powoda wykazana, a zgodnie z art. 124 § 3 k.p. to
na pracowniku, który pragnie uwolnić się od odpowiedzialności za szkodę w mieniu
2
powierzonym lub ograniczyć tę odpowiedzialność, spoczywa ciężar udowodnienia,
że ustalona szkoda powstała w całości lub części z przyczyn od niego
niezależnych. Zatem w niniejszej sprawie ciężar dowodu obciążał stronę pozwaną.
Zdaniem Sądu Okręgowego w zakresie kwestionowania podstawy swojej
odpowiedzialności pozwany przedstawił jedynie twierdzenia, które nie zostały
potwierdzone żadnymi dowodami w sprawie.
Pozwany wniósł kasację od tego wyroku.
Skarżonemu orzeczeniu zarzucał „naruszenie prawa materialnego przez
jego niewłaściwe zastosowanie, w szczególności § 19 rozp. w sprawie wspólnej
odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie, przez
nieprzeprowadzenie inwentaryzacji we właściwym terminie oraz § 23 wym. rozp.
przez uniemożliwienie pozwanemu w niej udziału”.
Jako okoliczność uzasadniającą rozpoznanie kasacji wskazywał, iż wyrok
zapadł z oczywistym naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu kasacji podniósł, że Sąd przyjął całkowicie dowolnie, że
pozwany wiedział o terminie inwentaryzacji, a nawet, że został o niej powiadomiony
pisemnie. W toku procesu powód nie przedstawił żadnego pisemnego dowodu na
tę okoliczność i całkowicie bezzasadne było przerzucanie ciężaru dowodu w tej
kwestii na pozwanego. Skarżący podnosił, że „Sąd Okręgowy pominął przepisy §
19 i § 23 rozp. RM o wspólnej odpowiedzialności materialnej pracowników.
Pozwanemu wypowiedziano umowę o pracę w dniu 3.10.2000 r. ze skutkiem
natychmiastowym, wobec czego inwentaryzacja powinna być przeprowadzona
najpóźniej w ciągu 7 dni, natomiast rozpoczęto ją dopiero po 11 dniach. Podstawa
rozwiązania stosunku pracy została później zmieniona na porozumienie stron (art.
30 § 1 pkt 1 k.p.), co kwalifikowało do przeprowadzenia inwentaryzacji, najpóźniej w
ostatnim dniu pracy pozwanego”.
Kasacja zawiera wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, jak
również o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w E. z dnia 26 lipca 2004 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 393 k.p.c. jeżeli nie zachodzi nieważność postępowania albo
gdy zaskarżone orzeczenie nie narusza prawa w stopniu oczywistym, Sąd
3
Najwyższy może odmówić przyjęcia kasacji do rozpoznania, gdy w sprawie nie
występuje istotne zagadnienie prawne, nie istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie, a także wówczas, gdy kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Stosownie do art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c. skarżący powinien w kasacji
przedstawić okoliczności uzasadniające jej rozpoznanie. Jako okoliczność
uzasadniającą przyjęcie kasacji do rozpoznania skarżący wskazuje, iż zaskarżony
wyrok zapadł z oczywistym naruszeniem prawa. Powołując tę okoliczność powinien
on wykazać w postaci wywodu prawnego, w czym upatruje oczywistości tego
naruszenia. Przyjmuje się, iż oczywiste naruszenie prawa, jako forma
kwalifikowana jego naruszenia, ma miejsce jedynie wówczas, gdy błąd w
interpretacji lub stosowaniu określonego przepisu jest widoczny bez potrzeby
przeprowadzania głębszej analizy przepisów, których ten zarzut dotyczy. Jest to
tym bardziej istotne, iż w fazie przedsądu Sąd Najwyższy dokonuje jedynie
wstępnej analizy zaskarżonego orzeczenia, w związku z możliwością przyjęcia
kasacji do rozpoznania. Ponadto oczywistym naruszeniem prawa jest tylko takie
uchybienie przepisom, które miało konsekwencje dla rozstrzygnięcia sprawy.
Zdaniem Sądu Najwyższego nie można przyjąć, aby w niniejszej sprawie
zachodziło oczywiste naruszenie prawa. Skarżący nie odnosi swego twierdzenia
wprost do żadnego przepisu. Podstawy kasacji są również przytoczone
niedokładnie. Można – przy liberalnym podejściu do wypełnienia obowiązku
przytoczenia podstaw – przyjąć, że chodzi o naruszenie § 19 i § 23 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 4 października 1974 r. w sprawie wspólnej
odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie (jednolity tekst:
Dz. U. z 1996 r. Nr 143, poz. 663).
Mając na uwadze powyższe i nie stwierdziwszy aby zaskarżony wyrok został
wydany w warunkach nieważności postępowania, Sąd Najwyższy na podstawie art.
3937
§ 1 k.p.c. orzekł jak w postanowieniu.