Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2013 r. w Gdańsku

sprawy J. L. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji J. L. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 14 sierpnia 2012 r., sygn. akt IV U 308/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1702/12

UZASADNIENIE

J. L. (1) wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w O. z dnia 27 lutego 2012 r., którą to decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu odwołania skarżący podniósł, że spełnia warunki do przyznania wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż w okresie od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r. pracował w szczególnych warunkach, wykonując prace takie jak: spawanie, zgrzewanie oraz prace ślusarskie przy produkcji szaf pancernych oraz szaf przeznaczonych na przechowywanie akt.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Elblągu wyrokiem z dnia
14 sierpnia 2012 r. oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji.

Skarżący J. L. (1)urodził się (...)., wiek 60 lat osiągnął w dniu
(...). Na dzień 31 grudnia 1998 r. legitymuje się okresem zatrudnienia 26 lat,
11 miesięcy i 21 dni, nie pozostaje w stosunku pracy oraz nie przystąpił do OFE. Pozwany nie uznał skarżącemu żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych, podkreślając rozbieżności co do stanowisk pracy zajmowanych w okresie zatrudnienia w (...) Spółdzielni Pracy (...)w D.. Do akt rentowych wnioskodawca złożył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 14 maja 1996 r. wystawione przez (...) Spółdzielnię Pracy (...)w D.potwierdzające, że w okresie od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace malarza metali, tokarza i ślusarza remontowego
na stanowisku ślusarz remontowy, wymienione w Wykazie A, Dział III, poz. 74, 82, 90 punkt 1 i 62 stanowiącym załącznik nr 2 do uchwały nr 80 Zarządu Centralnego Związku (...)z 30 czerwca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych
w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy. Dodatkowo wnioskodawca przedłożył świadectwo pracy wystawione przez (...) Spółdzielnię Pracy (...)w D., z którego wynika, że w okresie od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r. zajmował stanowiska malarza, tokarza, brygadzisty oraz ślusarza remontowego.

Pozwany nie uwzględnił okresu od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r.
w (...) Spółdzielni Pracy (...) w D. do okresów pracy
w szczególnych warunkach, z uwagi na rozbieżności co do stanowisk pracy wykonywanej przez wnioskodawcę, a zawartych w wyżej wymienionych świadectwach pracy, nadto wskazał że, likwidator wystawiający świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie wymienił rodzaju wykonywanej pracy według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Zaskarżoną decyzją z dnia 27 lutego 2012 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy
w związku z tym prawa do wcześniejszej emerytury.

Sąd Okręgowy odwołał się do treści art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. Nr 153, poz. 1227
z 2009 r. ze zm.) wskazując, że ubezpieczony nie osiągnął wymaganego tym przepisem wieku, ukończył bowiem 60 lat. Poza sporem natomiast było, że wnioskodawca posiada wymagany okres składkowy i nieskładkowy. W związku z tym obecnie jego uprawnienie
do świadczenia emerytalnego może być rozpatrywane jedynie na podstawie art. 32 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Sąd Okręgowy odwołał się również do treści § 2-4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) wskazując, że skarżący spełnia niewątpliwie określone
w tych przepisach kryterium wiekowe oraz kryterium posiadania ogólnego okresu ubezpieczenia społecznego. Zdaniem pozwanego skarżący nie spełnia przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z wyjaśnień wnioskodawcy złożonych na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2012 r. wynika,
że pracę w (...) Spółdzielni Pracy (...) w D. rozpoczął 2 maja 1975 r. na stanowisku malarza. Spółdzielnia zajmowała się produkcją metalowych produktów typu oprawy do termometrów, szafy pancerne, szafy na akta, skrytki bankowe. Praca wnioskodawcy polegała na malowaniu elementów metalowych farbami piecowymi oraz nitro. Malowanie odbywało się pistoletem. Niektóre elementy malował podkładami miniowymi. Prace te zajmowały około 50 procent wszystkich prac malarskich. Następnie zmieniono mu angaż na tokarza, jako tokarz toczył sworznie, oprawy do metalowych nóżek do foteli, jak również elementy do szaf – kołki i śruby. Jako tokarz pracował kilka lat, następnie zajął się montażem szaf – spawaniem i nitowaniem i w tym okresie był brygadzistą. W ostatnim okresie zatrudnienia pracował jako ślusarz remontowy i zajmował się naprawą maszyn
w zakładzie to jest tokarni, pras i wiertarek. Maszyny te pracowały w ruchu ciągłym – trzyzmianowym. Wnioskodawca był zatrudniony na cały etat.

Z akt osobowych wnioskodawcy wynika, że wnioskodawca został zatrudniony
w Spółdzielni Pracy (...) w O. 2 maja 1975 r. na stanowisku malarza.
W okresie od 1 listopada 1976 r. zatrudniony został na stanowisku tokarza i pracę
tę wykonywał do 31 sierpnia 1982 r. Poczynając od 1 września 1982 r. do 21 kwietnia 1985 r. był zatrudniony na stanowisku brygadzisty w dziale usług dla ludności, zaś od 22 kwietnia 1985 r. do 16 maja 1988 r. pracował jako spawacz. W okresie od 17 maja 1988 r. pracował
w dziale konserwacji jako ślusarz-konserwator.

Sąd Okręgowy wskazał, że Dział III - w hutnictwie i przemyśle metalowym: walcownie, ciągarnie, prasownie, młotownie, oraz produkcja elementów dla kolejnictwa Uchwały nr 80/83 Zarządu Centralnego Związku (...) z dnia 30 czerwca 1983 r. nie odnosi się do wnioskodawcy, albowiem w nich nie pracował, nie wykonywał również elementów dla kolejnictwa. Nawet jednak gdyby uznać, że tego typu prace wykonywał, pod pozycją 72 pkt 1 znajduje się stanowisko malarza minią. Wnioskodawca jak sam wyjaśnił nie wykonywał tych prac stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż malował również elementy metalowe innymi farbami np. piecowymi, a malowanie minia zajmowało mu jedynie około 50 % wszystkich prac. Pod pozycją 74 Uchwały nr 80/83 Zarządu Centralnego Związku (...) z dnia 30 czerwca 1983 r. znajduje się stanowisko pracy malarza, jednak przy pokrywaniu wyrobów metalowych masami bitumicznymi. Z wyjaśnień wnioskodawcy wynika, że nigdy takich prac nie wykonywał.

Odnosząc się do stanowiska ślusarza remontowego Sąd I instancji podkreślił, że jest ono wymienione pod pozycją 82 pkt 1 – prace ślusarskie przy remoncie wewnątrz cystern – ślusarz, jak też pod pozycja 83 pkt 2 ślusarz – monter – lutowanie płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych. Nadto pod pozycją 84 pkt 4 wymienione jest stanowisko ślusarza remontowego przy obsłudze, remoncie prostowników i aparatury rtęciowej, ich opróżnianiu, oczyszczaniu i napełnianiu rtęcią, a pod poz. 90 pkt 4 ślusarz remontowy – prace wykonywane bezpośrednio przy budowie i remoncie statków,
na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach, przy czym prace powinny być wykonywane na wysokości. Podobnie stanowisko tokarza ujęte jest pod tą samą pozycją pkt 62. Co prawda, jak wyjaśnił wnioskodawca, w okresie pracy
na stanowisku tokarza zajmował się również spawaniem, jednak prac tych nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle powyższego Sąd I instancji uznał, że skarżący nie wykazał żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych, co za tym idzie nie spełnia jednej z przesłanek
do przyznania emerytury w myśl art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z tych też względów Sąd Okręgowy stosownie do art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy jako niezasadne.

Apelację od wyroku wywiódł ubezpieczony J. L. (1) żądając jego uchylenia
i przyznania mu prawa do emerytury, względnie uchylenia tego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego w postaci uregulowań art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z ZUS w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nadto sprzeczność z ustalonym orzecznictwem SN.

W uzasadnieniu apelacji wnioskodawca wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego z uwagi na stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie (wyrok z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. akt II UK103/11). Apelujący wniósł, w przypadku uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadków: H. R. i Z. P. na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach malarza metali, tokarza, ślusarza remontowego, prac przy spawaniu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania apelacyjnego było ustalenie, czy ubezpieczony J. L. (1) wykonywał pracę w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat, co skutkowałoby spełnieniem przez niego przesłanek do ustalenia mu prawa do emerytury w wieku obniżonym.

Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z art. 233 § 1 k.p.c., nie popełnił też istotnych uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, uzasadniających ingerencję
w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji Sąd Odwoławczy oceniając zasadniczo jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał je za własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Apelujący kwestionuje niezaliczenie przez Sąd Okręgowy jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r. w (...) Spółdzielni Pracy (...) w D..

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), w brzmieniu obwiązującym w dniu wydania decyzji, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Ponadto emerytura przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2 art. 184 cytowanej ustawy).

Przepis art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 - 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysłu­guje emerytura w wieku niższym, niż określony w art. 27 pkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. l za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Przepis art. 32 ust. 4 w/w ustawy stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepisami dotychczasowymi w rozumieniu tego przepisu są przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace
w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki, tj. osiągnięcie wieku emerytalnego (kobieta – 55 lat, mężczyzna – 60 lat) i okres zatrudnienia (kobieta – 20, mężczyzna - 25 lat), w tym 15 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze. Przesłanki te należy spełnić kumulatywnie. Niespełnienie jednego ze wskazanych warunków czyni niemożliwym przyznanie emerytury
w wieku obniżonym.

Zgodnie z § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Obniżenie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka
z powodu wystąpienia w ich zawodach czynników negatywnych (najczęściej szkodliwych dla zdrowia lub obniżających sprawności psychofizyczne), które doprowadzają do wcześniejszej niż powszechnie utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy. Stąd też prawo
do emerytury w wieku niższym nie jest tu przywilejem, lecz co do zasady wynika
ze szczególnych właściwości wykonywanej pracy. Cechą niezbędną do uznania danego zatrudnienia za wykonywane w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. jest wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Stanowi o tym przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia, wskazując przez to, że intencją ustawodawcy było zawężenie zakresu okresów szczególnych tylko do tych okresów zatrudnienia, w których praca była faktycznie wykonywana, a nie
do samego pozostawania w zatrudnieniu. Zaznaczyć bowiem trzeba, że tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej
ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się
do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie
w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 stycznia 2012 r., II UK 103/11, LEX nr 1130388 wskazał, że wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 u.e.r.f.u.s.

Oceniając charakter zatrudnienia ubezpieczonego od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r. w (...) Spółdzielni Pracy (...) w D. Sąd Apelacyjny przeanalizował w szczególności akta osobowe oraz inne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz świadectwa pracy.

Z akt osobowych wnioskodawcy wynika, że został zatrudniony w Spółdzielni Pracy (...) w O. 2 maja 1975 r. na stanowisku malarza (umowa o pracę z dnia
2 maja 1975 r. – k. 40 a.s., k. 14 a.s.). W okresie od 1 listopada 1976 r. zatrudniony został
na stanowisku tokarza i pracę tę wykonywał do 31 sierpnia 1982 r. (angaż z 27 grudnia
1976 r. k. 38 a.o., k. 14 a.s.). Od 1 września 1982 r. był zatrudniony na stanowisku brygadzisty w dziale usług dla ludności (angaż z 10 września 1982 r. – k. 29 a.o., k. 14 a.s.).
Z dniem 2 listopada 1982 r. przeszedł do pracy w brygadzie szaf (angaż z 2 listopada 1982 r. – k. 27 a.o., k. 14 a.s.). W okresie od 13 czerwca 1983 r. do 15 sierpnia 1983 r. został przeniesiony na stanowisko tokarz (angaż z 11 czerwca 1983 r. – k. 25 a.s., k. 14 a.s.).
Z dniem 2 stycznia 1985 r. powierzono wnioskodawcy obowiązki tokarza (angaż z 2 stycznia 1985 r. – k. 21 a.o., k. 14 a.s.). Zaś od 22 kwietnia 1985 r. pracował jako spawacz (angaż
z 24 kwietnia 1985 r. – k. 19 a.o., k. 14 a.s.). Z dniem 2 maja 1985 r. powierzono mu pełnienie obowiązków brygadzisty ślusarni (angaż z 7 maja 1985 r. – k. 17 a.o., k. 14 a.s.).
Od 17 maja 1988 r. pracował w dziale konserwacji jako ślusarz-konserwator (angaż z 19 maja 1985 r. – k. 11 a.o., k. 14 a.s.). W angażach z lat 1988-1990 wpisane było stanowisko ślusarz remontowy (angaże – k. 3-10 a.o., k. 14 a.s. W świadectwie pracy wskazano, że ubezpieczony był zatrudniony w (...) Spółdzielni Pracy (...) w D. w okresie od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r. na stanowiska malarza, tokarza, brygadzisty oraz ślusarza remontowego (świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 1991 r. – k. 1 a.o.- k. 14 a.s.).

Natomiast w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia
14 maja 1996 r. wskazano, że ubezpieczony był zatrudniony w (...) Spółdzielni Pracy (...) w D. w okresie od 2 maja 1975 r. do 31 stycznia 1991 r.
i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę malarza metali, tokarza i ślusarza remontowego na stanowisku ślusarz remontowy, wymienionym w wykazie A, dział III, pozycja 74, 82, 90 punkt 1 i 62 wykazu stanowiącego załącznik nr 2 do uchwały
nr 80 Zarządu Centralnego Związku (...) z 30 czerwca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy.

W ocenie Sądu Apelacyjne powyższe świadectwo pracy nie odzwierciedla faktycznie wykonywanej przez ubezpieczonego pracy, ponieważ inny przebieg zatrudnienia wynika z akt osobowych. Ponadto skoro zostało ono wystawione w oparciu o ww. uchwałę nr 80 Zarządu Centralnego Związku (...) z 30 czerwca 1983 r., to powinno zawierać stanowiska wskazane w tej uchwale.

Mając na uwadze materiał dowodowy zgromadzony w sprawie uznać należało,
że wnioskodawca w spornym okresie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac wymienionych w wykazie A, dział III „w hutnictwie i przemyśle metalowym” stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.):

- poz. 72 „malowanie minią” (oraz odpowiednio poz. 72 pkt 1 „malarz minią” załącznika nr 2 do uchwały nr 80 Zarządu Centralnego Związku (...) z 30 czerwca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy) - jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy wnioskodawca nie wykonywał tych prac stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż malował również elementy metalowe innymi farbami np. piecowymi, a malowanie minią zajmowało mu jedynie około 50 % wszystkich prac,

- poz. 74 „pokrywanie wyrobów metalowych masami bitumicznymi” (oraz odpowiednio poz. 74 pkt 1 „pokrywanie wyrobów metalowych masami bitumicznymi – malarz” załącznika
nr 2 do cytowanej uchwały nr 80) - ponieważ wnioskodawcy nigdy takich prac nie wykonywał,

- poz. 82 „prace ślusarskie przy remoncie wewnątrz cystern” (oraz odpowiednio poz. 82 pkt
1 „prace ślusarskie przy remoncie wewnątrz cystern – ślusarz” załącznika nr 2 do cytowanej uchwały nr 80) – wnioskodawca nie wykonywał tych prac w cysternach,

- poz. 83 „lutowanie płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych” (oraz odpowiednio poz. 83 pkt 1 „lutowanie płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali nieżelaznych – ślusarz monter” załącznika nr 2 do cytowanej uchwały nr 80) – również nie wykonywał tych prac,

- poz. 84 „obsługa, remont prostowników i aparatury rtęciowej, ich opróżnianie, oczyszczanie i napełnianie rtęcią” (oraz odpowiednio poz. 84 pkt 1 „obsługa, remont prostowników
i aparatury rtęciowej, ich opróżnianie, oczyszczanie i napełnianie rtęcią – ślusarz remontowy” załącznika nr 2 do cytowanej uchwały nr 80) – również nie wykonywał tych prac,

- poz. 90 „prace wykonywane bezpośrednio przy budowie i remoncie statków
na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach” (oraz odpowiednio poz. 90 pkt 4 „prace wykonywane bezpośrednio przy budowie i remoncie statków na stanowiskach znajdujących się na tych statkach, pochylniach, dokach i przy nabrzeżach – ślusarz remontowy” załącznika nr 2 do cytowanej uchwały nr 80) – również nie wykonywał tych prac.

Apelujący powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2012 r., II UK 103/11, LEX nr 1130388, w którym wskazano, że pracownik, który u jednego pracodawcy w tym samym czasie (okresie) wykonywał różne rodzaje pracy w szczególnych warunkach (wymienione w załączniku do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - wykaz A), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie powinien być pozbawiony uprawnienia do zaliczenia tego okresu do zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego do emerytury na podstawie art. 32 ust. 1, 2 i 4 u.e.r.f.u.s.

Wskazać należy, że gdyby wnioskodawca wykonywał różnego rodzaju prace wyłącznie w szczególnych warunkach, to czas pracy można zsumować. Natomiast wnioskodawca wykonywał również prace o innym charakterze. Podczas zatrudnienia na stanowisku malarza malował elementy metalowe farbami piecowymi oraz nitro. Niektóre elementy malował podkładami miniowymi, a prace te zajmowały około 50 % wszystkich prac malarskich (wyjaśnienia wnioskodawcy J. L. k. 15-16 a.s.).

Sąd Apelacyjny oddalił wnioski dowodowe ubezpieczonego na podstawie art. 381 k.p.c. jako spóźnione.

Wnioskodawca nie spełnił zatem brakującej przesłanki do skutecznego ubiegania się o przyznanie prawa do emerytury w wieku obniżonym wobec niewykazania 15 - letniego stażu pracy w warunkach szczególnych w myśl art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Biorąc pod uwagę poczynione wyżej ustalenia i rozważania w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja J. L. (1) była nieuzasadniona, wobec czego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji wyroku.