Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 244/05
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 sierpnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z wniosku W. R.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 3 sierpnia 2006 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 2 czerwca 2005 r., sygn. akt (...),
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
W. R., uprawniony od dnia 14 stycznia 1995 r. do renty inwalidzkiej, której
podstawą wymiaru została ustalona od podstawy wymiaru składek na
2
ubezpieczenie społeczne z lat 1980-84, złożył w dniu 29 maja 2000 r. wniosek o
przyznanie emerytury, zaznaczając jednocześnie, że w podstawie wymiaru tego
świadczenia należy uwzględnić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie w
okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku,
wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Decyzją
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, z dnia 6 czerwca 2000 r. przyznano
ubezpieczonemu prawo do emerytury, poczynając od dnia 1 maja 2000 r., z tym że
do ustalenia podstawy wymiaru tego świadczenia przyjęto podstawę wymiaru
dotychczas wypłacanej renty, gdyż ubezpieczony nie wykazał wystarczającej liczby
lat opłacania składek. Od dnia 27 lutego 2001 r. ubezpieczony sukcesywnie
dokumentował wysokość wynagrodzenia z lat 1962-88, więc kolejnymi decyzjami
od decyzji z dnia 21 marca 2001 r. przeliczano jego emeryturę z uwzględnieniem
najpierw wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 230,78%, w decyzji z dnia 5
czerwca 2001 r. – wskaźnika 237,73%, w decyzji z dnia 4 października 2001 r. –
wskaźnika 243,81% a w decyzji z dnia 19 kwietnia 2002 r. – wskaźnika 250,04%,
ograniczonego do 250% od dnia 1 lutego 2001 r. We wszystkich decyzjach do
odliczenia wysokości podstawy wymiaru oraz wysokości świadczenia przyjęto
kwotę bazową obowiązującą w dniu 31 sierpnia 1996 r. (666,96 zł), mimo że we
wniosku z dnia 7 maja 2001 r. ubezpieczony żądał przeliczenia emerytury przy
przyjęciu kwoty bazowej z 2000 r.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 czerwca 2002 r. Sąd Okręgowy – Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. oddalił odwołanie od decyzji z dnia 4
października 2001 r. i z dnia 19 kwietnia 2002 r., przyjmując, że organ rentowy
dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonego na podstawie
art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
systemu ubezpieczeń społecznych i przyjął właściwą kwotę bazową.
Kolejny wniosek ubezpieczonego (z dnia 30 grudnia 2002 r.), w którym,
powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2002 r. (III
UZP 7/02, OSNP 2003 nr 2, poz. 42), żądał przyjęcia do obliczenia emerytury
kwoty bazowej obowiązującej w czasie jej przyznania, z został załatwiony decyzją
odmowną z dnia 15 stycznia 2003 r., a odwołanie od niej oddalone wyrokiem Sądu
Okręgowego z dnia 21 marca 2003 r. Po wniesieniu przez ubezpieczonego apelacji
3
od tego wyroku organ rentowy częściowo uwzględnił jej wnioski i decyzją z dnia 7
listopada 2003 r. do obliczenia wysokości emerytury przyjął kwotę bazową 1.327,44
zł, obowiązującą od 1 czerwca 1999 r. do 30 maja 2000 r., w czasie, w którym
ubezpieczony wniósł o emeryturę. Wypłatę tak obliczonego świadczenia rozpoczęto
od dnia 1 października 2002 r., czyli od miesiąca ogłoszenia uchwały Sądu
Najwyższego. Ubezpieczony mimo to popierał apelację, domagając się przyjęcia
kwoty bazowej równej 1.775,89 zł, ustalonej od pierwszego kwartału 2002 r.
Wskazał, że na podstawie art. 114 o emeryturach i rentach z systemu ubezpieczeń
społecznych, po przedstawieniu w tym kwartale 2002 r. nowych dowodów,
wysokość emerytury powinna ulec ponownemu ustaleniu. Żądał również doliczenia
do stażu emerytalnego 63 miesięcy od dnia 14 stycznia 1995 r. do dnia 13 kwietnia
2000 r., kiedy, pobierając rentę, prowadził działalność gospodarczą.
Sąd Apelacyjny –– Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia
20 kwietnia 2004 r. odrzucił apelację w części obejmującej ustalenia okresów
ubezpieczenia wpływających na wysokość emerytury, wykraczającą poza zakres
orzeczenia Sądu Okręgowego, oraz uchylił zaskarżony wyrok, a także decyzję z
dnia 15 stycznia 2003 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi
rentowemu odnośnie do przyjętej kwoty bazowej. Uznał za oczywiste, że kwota ta
powinna odpowiadać okresowi złożenia wniosku emerytalnego, orzeczenie
uzupełnił jednak stwierdzeniem, że zarówno organ rentowy, jak i Sąd pierwszej
instancji pominęły prawomocne rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego z dnia 17
czerwca 2002 r. potwierdzające prawidłowość przyjęcia do obliczenia wysokości
emerytury kwoty bazowej przyjętej do obliczenia renty inwalidzkiej. Wskazał, że
wniosek z dnia 30 grudnia 2002 r. powinien był być rozpatrzony na podstawie art.
114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z systemu ubezpieczeń społecznych „o
wznowienie postępowania zakończonego decyzją z dnia 15 maja 2001 r.”, z
uwzględnieniem jako nowej okoliczności stanowiska Sądu Najwyższego
wyrażonego w uchwale z dnia 29 października 2002 r.
Po ponownym rozpatrzeniu wniosku W. R. o obliczenie emerytury, Zakład
Ubezpieczeń Społecznych, w decyzji z dnia 5 lipca 2004 r. wyjaśnił, że wniosek ten
został już uwzględniony w decyzji z dnia 7 listopada 2003 r. W odwołaniu od tej
decyzji ubezpieczony ponownie żądał obliczenia emerytury „zgodnie z uchwałą
4
Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2002 r. (III UZP 7/02), ustawą z dnia 17
grudnia 1998 r. i wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 20 kwietnia 2004 r.”,
wyjaśniając, że kwota bazowa 1.327,44 zł powinna być stosowana zarówno przy
ustaleniu wskaźnika wysokości podstawy emerytury, jak i ustaleniu jej części
socjalnej. Zarzucił także błąd w decyzji z dnia 5 lipca 2004 r. w zakresie ustalenia
okresów składkowych na 473 miesiące, podczas gdy udowodnił ich 474.
Organ rentowy, wnosząc o oddalenie odwołania, podniósł, że uchwała Sądu
Najwyższego, na którą powoływał się ubezpieczony, dotyczyła wyłącznie wysokości
kwoty bazowej odnoszącej się do tzw. części socjalnej emerytury i w tym tylko
zakresie sprawa została wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 20 kwietnia 2004 r.
przekazana do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 13 stycznia 2005 r. odrzucił odwołanie w
części ustalenia okresów składkowych jako prawomocnie osądzonej, a w
pozostałym zakresie odwołanie oddalił.
W apelacji ubezpieczony ponowił zarzut błędnego ustalenia okresów
składkowych oraz wniósł „o wznowienie postępowania i ustalenie wysokości
emerytury na nowo”, podnosząc, że renta inwalidzka przyznana była od zarobków z
lat 1980-81. Po ukończeniu wieku emerytalnego złożył podanie o ustalenie jej z
„faktycznych zarobków, a nie przeliczenie renty”, tymczasem ZUS przeliczał
emeryturę tak, jakby uwzględniał podstawę wymiaru renty. Według skarżącego,
podstawa wymiaru powinna być równa kwocie wskaźnika 250% pomnożonego
przez 1.327,44 zł (kwotę bazową z dnia 1 czerwca 2000 r.) i emerytura wyliczona z
uwzględnieniem tej samej kwoty bazowej w jej socjalnej części.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 2 czerwca 2005 r. zmienił zaskarżony wyrok
ten sposób, że zmienił decyzję z dnia 5 lipca 2004 r. przez przyjęcie, iż wypłata
emerytury w wysokości uwzględniającej 24% kwoty bazowej obowiązującej w
czasie złożenia wniosku z maja 2000 r. może nastąpić nie wcześniej niż od dnia 18
czerwca 2002 r., jako następnego po wydaniu wyroku Sądu Okręgowego
ustalającego prawomocnie kwotę bazową na maj 1996 r. i oddalił odwołanie w
pozostałej części oraz oddalił apelację w pozostałym zakresie.
Ubezpieczony, w skardze kasacyjnej obejmującej wyrok Sądu Apelacyjnego
w części, w jakiej oddalono jego odwołanie od decyzji z dnia 5 lipca 2004 r. oraz
5
apelację, wniósł o uchylenie w tym zakresie tego wyroku oraz wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej
instancji lub uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty
sprawy. Podstawę skargi stanowiły zarzuty naruszenia przepisów ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(jednolity tekst - Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.): art. 114 ust. 1 przez jego
niezastosowanie do rozpoznania wniosku z dnia 30 grudnia 2002 r. i przyjęcie, że
wniosek ten obejmował żądanie objęte art. 111 ust. 2 i 3 tej ustawy, art. 15 ust. 4
pkt 4 przez ustalenie wysokości podstawy wymiaru emerytury od innej kwoty
bazowej niż wynikająca z art. 19 tej ustawy i zastosowanej do obliczenia emerytury
w części socjalnej, określonej w art. 53 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, art. 21 ust. 1 pkt 1
przez niewłaściwe zastosowanie i art. 21 ust. 1 pkt 2 przez niezastosowanie po
przedstawieniu dokumentów poświadczających okresy składkowe i osiągnięte
zarobki, a zwłaszcza po złożeniu wniosku w dniu 31 grudnia 2002 r. o ponowne
rozpoznanie sprawy w trybie art. 114 ust. 1 tej ustawy. Skarga kasacyjna została
oparta także na podstawie naruszenia przepisów postępowania – art. 328 § 2 w
związku z art. 392 k.p.c. przez niewskazanie i niewyjaśnienie przyczyn, dla których
Sąd Apelacyjny uznał za prawidłowe ustalenie przez organ rentowy 39 lat, 4
miesięcy i 28 dni (472 miesiące) okresów składkowych, mimo że niekwestionowany
okres nieprzerwanej pracy od dnia 1 lipca 1955 r. do dnia 31 stycznia 1995 r.
wynosi 475 miesięcy składkowych.
Na uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
skarżący podniósł potrzebę wykładni art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
w aspekcie zakresu ponownego rozpatrywania wniosku o ustalenie wysokości
emerytury po przedstawieniu nowych dowodów na wysokość osiąganego
wynagrodzenia, w odróżnieniu od ponownego obliczenia emerytury na podstawie
art. 111 tej ustawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Najwyższy niejednokrotnie rozważał różne aspekty ustalenia wysokości
emerytury osoby mającej wcześniej ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności
6
do pracy (w postanowieniu z dnia 3 marca 1999 r., III ZP 1/99, OSNAPiUS 1999 nr
19, poz. 620, uchwałach z dnia 29 października 2002 r., III UZP 7/02, OSNP 2003
nr 2, poz. 42 i z dnia 28 czerwca 2005 r., III UZP 1/05, OSNP 2005 nr 24, poz. 395
oraz wyroku z dnia 3 marca 2005 r., I UK 205/04, OSNP 2005/20, poz. 322). W
postanowieniu z dnia 3 marca 1999 r. (III ZP 1/99) uznał, że wysokość emerytury
ma być obliczona z uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dniu, w którym
złożony został wniosek o emeryturę – świadczenie rodzajowo inne niż dotychczas
pobierane. Zasadniczo w tym samym kierunku wypowiedział się Sąd Najwyższy w
uchwale z dnia 29 października 2002 r., III UZP 7/02 (z glosą aprobującą
Krzysztofa Ślebzaka, OSP 2003 nr 9, poz. 107), stwierdzając, że przy ustalaniu na
podstawie art. 53 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych wysokości emerytury osoby, która miała ustalone prawo do renty z
tytułu niezdolności do pracy i która żąda przyjęcia za podstawę wymiaru emerytury
podstawy wymiaru renty ( art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy), składnik emerytury
wynoszący 24% kwoty bazowej oblicza się na podstawie kwoty bazowej
obowiązującej w dacie zgłoszenia wniosku o emeryturę.
Pogląd prawny zaprezentowany w tej uchwale nie ma jednak znaczenia
przypisywanego przez strony i przez Sąd drugiej instancji. Po pierwsze dlatego, że
skarżący we wniosku z dnia 30 grudnia 2002 r. domagał się ustalenia emerytury od
podstawy wymiaru obliczonej na nowo, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy, a po
drugie, że organ rentowy uwzględnił nową kwotę bazową w zakresie wyliczenia
24% emerytury, choć błędnie uznał, że wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 20
kwietnia 2004 r. sprawa została przekazana mu do ponownego rozpatrzenia
wyłącznie co do wysokości kwoty bazowej odnoszącej się do tzw. części socjalnej
emerytury. Należy tu zwrócić uwagę na utrwalony w judykaturze pogląd wyrażający
krytykę praktyki organów rentowych odnośnie do stosowania różnych kwot
bazowych do części socjalnej emerytury i do części tego świadczenia
uzależnionego od wskazanych okresów składkowych i nieskładkowych, czyli do
obliczenia podstawy wymiaru (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca
2005 r., II UZP 3/05, OSNP 2005 nr 24, poz. 394, z dnia 15 lutego 2006 r., II UZP
16/05, OSNP 2006 nr 15-16, poz. 244, jak też postanowienie z dnia 13 czerwca
2006 r., II UZP 6/06, dotychczas niepublikowane). W związku z tym dla
7
rozpoznania skargi kasacyjnej miało znaczenie oddzielenie art. 53 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z systemu ubezpieczeń społecznych
(jednolity tekst - Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), który przewiduje ustalenie
wysokości emerytury jako 24 % kwoty bazowej oraz po 1,3 % podstawy jej wymiaru
za każdy rok okresów składkowych i po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych, od art. 21 ust. 1 tej ustawy dotyczącego ustalenia
podstawy wymiaru emerytury.
Kwestią sporną pozostało zastosowanie art. 21 ust. 1 i ustalenie kwoty
bazowej do obliczenia podstawy wymiaru. Wynikająca z tego przepisu reguła
wyboru między ustaleniem podstawy wymiaru emerytury jako waloryzowanej
podstawy wymiaru renty (art. 21 ust. 1 pkt 1) a ustaleniem podstawy wymiaru na
nowo (art. 21 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 4 pkt 4 i w związku z art. 19)
decyduje o przyjęciu kwoty bazowej z poprzedniego roku kalendarzowego, tak by
wysokość świadczenia została wyrównana do średnich zarobków.
Skarżący już w dniu 29 maja 2000 r. oświadczył, że podstawa wymiaru
emerytury odpowiadać ma podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne
w okresie 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok zgłoszenia wniosku. Dokonał
w tym oświadczeniu wyboru sposobu wyliczenia emerytury przez ustalenie jej na
podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach, czyli na nowo,
zgodnie z art. 15 ustawy. Wyliczenie podstawy wymiaru dokonane powinno być na
nowo i polegać na ustaleniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (obliczenie
sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, z
każdego wybranego roku, ustalenia ich procentowej relacji do przeciętnego
wynagrodzenia w każdym z tych lat oraz obliczeniu średniej arytmetycznej tych
procentów) i pomnożeniu przez ten wskaźnik kwoty bazowej, o której mowa w art.
19 ustawy (art. 15 ust. 4 pkt 4). W związku z tym jednak, że wysokość
wynagrodzenia ze wskazanych 20 lat skarżący dokumentował już po przyznaniu
mu emerytury, wyrokiem z dnia 17 czerwca 2002 r. Sąd Okręgowy stwierdził, że
kwota emerytury na podstawie art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy odniesiona została
prawidłowo do kwoty bazowej przyjętej przy ustaleniu renty.
Sąd Apelacyjny przyjął, że prawomocne rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego z
dnia 17 czerwca 2002 r. potwierdziło prawidłowość obliczenia emerytury z
8
uwzględnieniem kwoty bazowej przyjętej do obliczenia renty inwalidzkiej. Wbrew
stanowisku Sądu Apelacyjnego, wyrok ten, choć prawomocny, nie stwarzał powagi
rzeczy osądzonej, gdy chodzi o rozpoznanie wniosku skarżącego z dnia 30 grudnia
2002 r. Powaga rzeczy osądzonej jako przyczyna niedopuszczalności ponownego
orzekania o to samo roszczenie między tymi samymi stronami zachodzi tylko w
razie istnienia prawomocnego orzeczenia identycznego co do stron, przedmiotu
rozstrzygnięcia, a także podstawy sporu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
17 marca 1950 r., Wa.C. 339/49, OSN 1951 nr III, poz. 65, z dnia 25 września 1962
r., 1 CR 771/61, OSNCP 1963 nr 7-8, poz. 176 oraz postanowienie z dnia 9
czerwca 1971 r., II CZ 59/71, OSNCP 1971 nr 12, poz. 226). Prawomocny wyrok
obejmował odwołanie od decyzji z dnia 4 października 2001 r. oraz z dnia 19
kwietnia 2002 r., co więcej, postępowanie wszczęte na skutek wniosku z dnia 30
grudnia 2002 r. nie obejmowało przedmiotu, co do którego – zgodnie z art. 365 § 1
k.p.c. – nie można by orzekać ponownie. Wniosek nie dotyczył ustalenia nowej
wysokości emerytury na podstawie art. 111 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach,
lecz ustalenia wysokości tego świadczenia w związku z przedłożeniem po
uprawomocnieniu się decyzji nowych dowodów, a więc rozstrzygnięcia na
podstawie art. 114 ust. 1 tej ustawy. Wniosek taki mógł być zgłoszony także po
uprawomocnieniu się decyzji przyznającej świadczenie emerytalne, gdyż – jak
stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2006 r. (II UZP 16/05, OSNP
2006 nr 15-16, poz. 244) – ubezpieczony zachowuje prawo do obliczenia emerytury
zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach, nawet gdy we
wniosku o emeryturę nie żądał ustalenia podstawy wymiaru na nowo.
Uzasadnione jest więc zawarte w skardze kasacyjnej twierdzenie, że
wniosek z dnia 30 grudnia 2002 r. powinien być potraktowany jako wniosek o
ponowne rozpoznanie sprawy z uwzględnieniem dowodów przedstawionych po
wydaniu decyzji z dnia 6 czerwca 2000 r. i jednocześnie jako wniosek o
zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach, a w konsekwencji
zasadność odwołania od decyzji 5 lipca 2004 r. oceniona na podstawie tego
przepisu. Jego oczywiste niezastosowanie, wiążące się z odmową zastosowania
art. 15 ust. 4 pkt 4, narusza zasadę, że emerytura jest nowym świadczeniem,
przyznawanym na innych warunkach, niż „zamiana emerytury na rentę”. Powoduje
9
to, że skoro do obliczenia podstawy wymiaru świadczenia przyznawanego po raz
pierwszy stosuje się kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia wniosku o
świadczenie lub w dniu spełnienia wszystkich wymaganych do jego przyznania
warunków, to taką kwotę powinno się przyjmować również wtedy, gdy z wnioskiem
o emeryturę występuje osoba uprzednio uprawniona do renty z tytułu niezdolności
do pracy.
Art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach ujawnia wprawdzie
podobieństwo do uregulowań przewidzianych w art. 110 i 111 ustawy, wyraźnie
wskazujących kwotę bazową, którą należy przyjmować przy ustaleniu nowej
wysokości podstawy wymiaru już ustalonego świadczenia, lecz porównanie tych
przepisów z art. 114 ust. 1 ustawy prowadzi do rezultatu wyrażającego zasadę
ogólną, że w wypadku ponownego rozpoznania sprawy nie przyjmuje się kwoty
bazowej ostatnio przyjętej do obliczenia wysokości renty, którą następnie się
waloryzuje, lecz kwotę bazową obowiązującą w dniu zgłoszenia wniosku.
Zważywszy, że ostatecznie różnica między wariantami obliczenia podstawy
wymiaru świadczenia określonymi w art. 21 ust. 1 ustawy sprowadza się do kwoty
bazowej – przy czym zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 jest to zwaloryzowana na dzień
nabycia prawa do emerytury kwota bazowa z daty nabycia prawa do renty, a
według art. 21 ust. 1 pkt 2 podstawa wymiaru ustalona na nowo, czyli przez
pomnożenie ustalonego na nowo wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (bez
odniesienia do wcześniej ustalanej podstawy wymiaru renty) przez kwotę bazową z
chwili nabycia prawa do emerytury – należy dojść do wniosku, iż wniosek o
ponowne rozpoznanie sprawy powoduje rozpatrzenie uprawnień od nowa, po raz
pierwszy, od nowej podstawy wymiaru składki z nowego okresu ubezpieczenia, co
uzasadnia stosowanie kwoty bazowej z roku poprzedzającego to obliczenie.
Wyliczenie takie ma być rzeczywiście nowe, co stanie się wówczas, gdy wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru zostanie przemnożony przez kwotę bazową z dnia
nabycia prawa do emerytury, nie zaś nowe tylko pozornie, gdy zostanie pomnożony
przez wskaźnik kwoty bazowej, zastosowany już przy poprzednim obliczeniu renty.
Wobec tego, że Sąd drugiej instancji przyjął inny pogląd prawny, Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 39815
§ 1 k.p.c.), mając także na względzie
trafność zarzutu skargi kasacyjnej odnośnie do niewyczerpującego uzasadnienia
10
wyroku z dnia 2 czerwca 2005 r. zakresie oddalenia apelacji w części dotyczącej
ustalenia okresów składowych i nieskładkowych. Sąd Najwyższy wziął pod uwagę
prawomocne orzeczenie Sądu Okręgowego w wyroku z dnia 17 czerwca 2002 r., w
którym ustalono okres ubezpieczenia bez uwzględnienia okresu wykonywania
działalności gospodarczej, przyjął jednak, że odmowa sprostowania wyliczenia, iż
39 lat, 4 miesięcy i 28 dni zatrudnienia oraz 1 miesiąc i 11 dni okresów
nieskładkowych równe jest 472 miesiącom składkowym, wymagała wskazania
podstawy prawnej.