III CZ 16/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CZ 178/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 16/07
POSTANOWIENIE
Dnia 22 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Zbigniew Strus
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko Skarbowi Państwa-Wojewodzie M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 22 marca 2007 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 13 listopada 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 13 listopada 2005 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powódki M. G. od wyroku tego Sądu z dnia 28 lipca 2005 r., albowiem
skarga nie zawiera wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania i uzasadnienia tego
wniosku (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka nie podważa ustalenia
Sądu Apelacyjnego co do braku w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej
do rozpoznania i uzasadnienia tego wniosku. Zarzuciła natomiast naruszenie
art. 45 Konstytucji i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rację ma skarżąca skoro twierdzi, że jeżeli strona wnosi skargę kasacyjną to
oznacza, iż domaga się jej rozpoznania. Co innego jest jednakże dochowanie
warunków formalnych wymaganych przez ustawę od pisma procesowego
będącego skargą kasacyjną. Stosownie do art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. warunkiem
takim jest zamieszczenie w skardze kasacyjnej wniosku o jej przyjęcie
do rozpoznania i jego uzasadnienie. Wymaganie to jest związane ze szczególnym
charakterem skargi kasacyjnej w postępowaniu cywilnym, która nie jest zwykłym
środkiem odwoławczym, ale jej celem jest przede wszystkim ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni oraz wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa i jurysprudencji (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego
2000 r., II CZ 178/99, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 147). Przeto przyjęciu
do rozpoznania przez Sąd Najwyższy podlega tylko skarga kasacyjna w takiej
sprawie, w której zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych
w art. 3989
§ 1 k.p.c. Wymaganie, by skarga kasacyjna zawierała wniosek o jej
rozpoznanie i uzasadnienie tego wniosku jest ściśle związane z tym przepisem
i jest wymaganiem wskazania w skardze istnienia okoliczności wymienionej w tym
przepisie, która jest niezbędna do przyjęcia skargi do rozpoznania przez Sąd
Najwyższy. Brak przewidzianych w art. 3989
§ 1 k.p.c. okoliczności
uzasadniających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powoduje odmowę
3
przyjęcia jej do rozpoznania przez Sąd Najwyższy (art. 3989
§ 2 k.p.c.),
a niezamieszczenie w skardze wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania
i uzasadnienia tego wniosku – odrzucenie skargi przez sąd drugiej instancji lub Sąd
Najwyższy (art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.).
Prawo do sądu, jako prawo do rozpoznania sprawy przez właściwy,
niezależny, bezstronny i niezawisły sąd, przewidziane przez art. 45 ust. 1
Konstytucji i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, wyczerpuje się
przez rozpoznanie sprawy przez sąd w postępowaniu dwuinstancyjnym (art. 176
ust. 1 Konstytucji). Przewidziana przez nasze prawo możliwość rozpoznawania
spraw cywilnych w kolejnej instancji, na skutek wniesienia skargi kasacyjnej
od prawomocnego orzeczenia sądu, jako wykraczająca poza gwarantowane
konstytucyjnie prawo do sądu, może zatem być ograniczona do niektórych tylko
spraw, których rozpoznanie w trzeciej instancji jest z określonych względów
uzasadnione. Wskazany wyżej cel skargi kasacyjnej w postępowaniu cywilnym
uzasadnia uzależnienie jej dopuszczalności od podania w niej przez skarżącego
okoliczności, i ich uzasadnienia, które w myśl obowiązującego prawa dają jedynie
podstawę do przyjęcie skargi do rozpoznania. Dlatego nie można skutecznie
zarzucić, że art. 3984
§ 1 pkt 3 i art. 3986
§ 2 k.p.c. są niezgodne z art. 45
ust. 1 Konstytucji i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i nie można
uznać, że zarzut wydania zaskarżonego postanowienia z naruszeniem ostatnio
wymienionych przepisów jest zasadny.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3
w zw. z art. 39814
k.p.c. postanowił jak sentencji.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 22 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Zbigniew Strus
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko Skarbowi Państwa-Wojewodzie M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 22 marca 2007 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 13 listopada 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 13 listopada 2005 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powódki M. G. od wyroku tego Sądu z dnia 28 lipca 2005 r., albowiem
skarga nie zawiera wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania i uzasadnienia tego
wniosku (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka nie podważa ustalenia
Sądu Apelacyjnego co do braku w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej
do rozpoznania i uzasadnienia tego wniosku. Zarzuciła natomiast naruszenie
art. 45 Konstytucji i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rację ma skarżąca skoro twierdzi, że jeżeli strona wnosi skargę kasacyjną to
oznacza, iż domaga się jej rozpoznania. Co innego jest jednakże dochowanie
warunków formalnych wymaganych przez ustawę od pisma procesowego
będącego skargą kasacyjną. Stosownie do art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. warunkiem
takim jest zamieszczenie w skardze kasacyjnej wniosku o jej przyjęcie
do rozpoznania i jego uzasadnienie. Wymaganie to jest związane ze szczególnym
charakterem skargi kasacyjnej w postępowaniu cywilnym, która nie jest zwykłym
środkiem odwoławczym, ale jej celem jest przede wszystkim ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni oraz wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa i jurysprudencji (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego
2000 r., II CZ 178/99, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 147). Przeto przyjęciu
do rozpoznania przez Sąd Najwyższy podlega tylko skarga kasacyjna w takiej
sprawie, w której zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych
w art. 3989
§ 1 k.p.c. Wymaganie, by skarga kasacyjna zawierała wniosek o jej
rozpoznanie i uzasadnienie tego wniosku jest ściśle związane z tym przepisem
i jest wymaganiem wskazania w skardze istnienia okoliczności wymienionej w tym
przepisie, która jest niezbędna do przyjęcia skargi do rozpoznania przez Sąd
Najwyższy. Brak przewidzianych w art. 3989
§ 1 k.p.c. okoliczności
uzasadniających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powoduje odmowę
3
przyjęcia jej do rozpoznania przez Sąd Najwyższy (art. 3989
§ 2 k.p.c.),
a niezamieszczenie w skardze wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania
i uzasadnienia tego wniosku – odrzucenie skargi przez sąd drugiej instancji lub Sąd
Najwyższy (art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.).
Prawo do sądu, jako prawo do rozpoznania sprawy przez właściwy,
niezależny, bezstronny i niezawisły sąd, przewidziane przez art. 45 ust. 1
Konstytucji i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, wyczerpuje się
przez rozpoznanie sprawy przez sąd w postępowaniu dwuinstancyjnym (art. 176
ust. 1 Konstytucji). Przewidziana przez nasze prawo możliwość rozpoznawania
spraw cywilnych w kolejnej instancji, na skutek wniesienia skargi kasacyjnej
od prawomocnego orzeczenia sądu, jako wykraczająca poza gwarantowane
konstytucyjnie prawo do sądu, może zatem być ograniczona do niektórych tylko
spraw, których rozpoznanie w trzeciej instancji jest z określonych względów
uzasadnione. Wskazany wyżej cel skargi kasacyjnej w postępowaniu cywilnym
uzasadnia uzależnienie jej dopuszczalności od podania w niej przez skarżącego
okoliczności, i ich uzasadnienia, które w myśl obowiązującego prawa dają jedynie
podstawę do przyjęcie skargi do rozpoznania. Dlatego nie można skutecznie
zarzucić, że art. 3984
§ 1 pkt 3 i art. 3986
§ 2 k.p.c. są niezgodne z art. 45
ust. 1 Konstytucji i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i nie można
uznać, że zarzut wydania zaskarżonego postanowienia z naruszeniem ostatnio
wymienionych przepisów jest zasadny.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3
w zw. z art. 39814
k.p.c. postanowił jak sentencji.
db