V CNP 4/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 4/07
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi M. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w C.
z dnia 12 października 2004 r.,
w sprawie z powództwa "W. T." W. W. Spółka Jawna
w C.
przeciwko M. B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 kwietnia 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w C. nakazem zapłaty wydanym w
postępowaniu upominawczym 12 października 2004 r. orzekł, że pozwany M. B.
prowadzący Firmę Handlowo – Usługową M. ma zapłacić powodowi „W. T.” W. W.
Spółka jawna w terminie dwóch tygodni od doręczenia powyższego orzeczenia
kwotę 21.851, 91 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2004 r.
Wnosząc spóźniony sprzeciw od nakazu zapłaty pozwany zgłosił wniosek o
przywrócenia terminu do wniesienia tego środka zaskarżenia. Sąd Rejonowy
wniosek ten oddalił, a następnie postanowieniem z dnia 14 marca 2005 r. odrzucił
sprzeciw od nakazu zapłaty. Nakaz ten uprawomocnił się. Pozwany wniósł skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem tego orzeczenia (przepisami prawa
materialnego: art. 359 § 1 i 2, art. 481 § 2, art. 58 § 2 i 3 i art. 3531
k.c. oraz
przepisami postępowania: art. 499 pkt 1 i 2 k.p.c.) twierdząc, że w następstwie jego
wydania poniósł szkodę. Zarzucił, że - wskutek bezzasadnej odmowy przywrócenia
terminu do wniesienia sprzeciwu - nie mógł skorzystać z przysługującego mu
zwyczajnego środka prawnego do zaskarżenia niezgodnego z prawem nakazu
zapłaty. Podniósł też, że nie ma podstaw do zaskarżenia tego orzeczenia skargą
o wznowienie postępowania, bądź też skargą kasacyjną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 4241
§ 2 k.p.c. dopuszczalność skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu pierwszej
instancji uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek:
istnienia wyjątkowego wypadku, występowania niezgodności z prawem
o kwalifikowanym charakterze (wynikającej z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela),
nieskorzystania przez strony z przysługujących im środków prawnych (chyba że
jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących
stronie środków prawnych). Konstruując skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia skarżący ma obowiązek uczynić to w sposób
odpowiadający wymaganiom nie tylko przewidzianym dla wszystkich pism
procesowych, ale także określonym w art. 4245
§ 1 pkt 1 – 6 k.p.c.
3
W rozpoznawanej sprawie skarżący nie wniósł zażalenia na postanowienie
Sądu Rejonowego z dnia 14 marca 2005 r. odrzucające sprzeciw od nakazu
zapłaty. W skardze nie podjął nawet próby wykazania, że nieskorzystanie z tego -
przysługującego mu z mocy art. 394 § 1 k.p.c. – środka prawnego spowodowane
szczególnymi o przyczynami. Twierdził jedynie, że nie wniósł sprzeciwu od nakazu
zapłaty pozostając w przekonaniu (usprawiedliwionym uzgodnieniami z powodem),
że powód cofnął pozew po wydaniu tego orzeczenia. Okoliczności te nie mogą,
rzecz jasna, stanowić podstawy do przeprowadzenia oceny, czy zachodzi
szczególny przypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., usprawiedliwiający
nieskorzystanie przez skarżącego z przysługujących mu środków prawnych. Ich
powołanie nie pozwala uznać, że skarga spełnia wymaganie przewidziane w art.
4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
orzekł, jak w sentencji.
jc
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi M. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w C.
z dnia 12 października 2004 r.,
w sprawie z powództwa "W. T." W. W. Spółka Jawna
w C.
przeciwko M. B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 kwietnia 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w C. nakazem zapłaty wydanym w
postępowaniu upominawczym 12 października 2004 r. orzekł, że pozwany M. B.
prowadzący Firmę Handlowo – Usługową M. ma zapłacić powodowi „W. T.” W. W.
Spółka jawna w terminie dwóch tygodni od doręczenia powyższego orzeczenia
kwotę 21.851, 91 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2004 r.
Wnosząc spóźniony sprzeciw od nakazu zapłaty pozwany zgłosił wniosek o
przywrócenia terminu do wniesienia tego środka zaskarżenia. Sąd Rejonowy
wniosek ten oddalił, a następnie postanowieniem z dnia 14 marca 2005 r. odrzucił
sprzeciw od nakazu zapłaty. Nakaz ten uprawomocnił się. Pozwany wniósł skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem tego orzeczenia (przepisami prawa
materialnego: art. 359 § 1 i 2, art. 481 § 2, art. 58 § 2 i 3 i art. 3531
k.c. oraz
przepisami postępowania: art. 499 pkt 1 i 2 k.p.c.) twierdząc, że w następstwie jego
wydania poniósł szkodę. Zarzucił, że - wskutek bezzasadnej odmowy przywrócenia
terminu do wniesienia sprzeciwu - nie mógł skorzystać z przysługującego mu
zwyczajnego środka prawnego do zaskarżenia niezgodnego z prawem nakazu
zapłaty. Podniósł też, że nie ma podstaw do zaskarżenia tego orzeczenia skargą
o wznowienie postępowania, bądź też skargą kasacyjną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 4241
§ 2 k.p.c. dopuszczalność skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu pierwszej
instancji uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek:
istnienia wyjątkowego wypadku, występowania niezgodności z prawem
o kwalifikowanym charakterze (wynikającej z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela),
nieskorzystania przez strony z przysługujących im środków prawnych (chyba że
jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących
stronie środków prawnych). Konstruując skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia skarżący ma obowiązek uczynić to w sposób
odpowiadający wymaganiom nie tylko przewidzianym dla wszystkich pism
procesowych, ale także określonym w art. 4245
§ 1 pkt 1 – 6 k.p.c.
3
W rozpoznawanej sprawie skarżący nie wniósł zażalenia na postanowienie
Sądu Rejonowego z dnia 14 marca 2005 r. odrzucające sprzeciw od nakazu
zapłaty. W skardze nie podjął nawet próby wykazania, że nieskorzystanie z tego -
przysługującego mu z mocy art. 394 § 1 k.p.c. – środka prawnego spowodowane
szczególnymi o przyczynami. Twierdził jedynie, że nie wniósł sprzeciwu od nakazu
zapłaty pozostając w przekonaniu (usprawiedliwionym uzgodnieniami z powodem),
że powód cofnął pozew po wydaniu tego orzeczenia. Okoliczności te nie mogą,
rzecz jasna, stanowić podstawy do przeprowadzenia oceny, czy zachodzi
szczególny przypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., usprawiedliwiający
nieskorzystanie przez skarżącego z przysługujących mu środków prawnych. Ich
powołanie nie pozwala uznać, że skarga spełnia wymaganie przewidziane w art.
4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
orzekł, jak w sentencji.
jc