I CZ 20/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 20/07
POSTANOWIENIE
Dnia 27 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa Z.O.
przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezesa Sądu Okręgowego
w W.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 27 kwietnia 2007 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie powoda
Z.O. od postanowienia tego Sądu za dnia 14 listopada 2006 r., którym to
postanowieniem odrzucono kasację powoda. Z uzasadnienia zaskarżonego
postanowienia wynika, że powód wniósł opłatę w wysokości 30 zł. Wezwany przez
Sąd do wskazania które z roszczeń (niepieniężne, czy pieniężne) zostało opłacone
kwotą 30 zł, pełnomocnik powoda wyjaśnił, że opłata 30 zł stanowi opłatę
podstawową, dokonaną na podstawie art. 14 ust. 3 w związku z art. 99 ustawy z
dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,
poz. 1398 ze zm.). W tej sytuacji Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie jako nie
opłacone należycie. Pełnomocnik powoda wniósł zażalenie na to postanowienie,
domagając się jego uchylenia, zarzucając Sądowi niewłaściwe zastosowanie art.
1302
2 k.p.c. oraz art. 395 § 2 k.p.c. i art. 99 u.k.s.c., a powód wniósł dodatkową
opłatę w wysokości 120 zł jako uzupełnienie należnej od zażalenia opłaty sądowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Tak jak wskazuje na to powód w uzasadnieniu zażalenia, jeżeli zażalenie
okazuje się oczywiście zasadne, to nie podlega ono opłacie, a opłatę sądową już
uiszczoną zwraca się stronie (art. 99 u.k.s.c.). Nie ulega także wątpliwości, że o tym
czy zażalenie jest oczywiście uzasadnione w rozpoznawanej sprawie decyduje
bądź Sąd Apelacyjny, bądź już na etapie odwoławczym Sąd Najwyższy.
Stanowisko Sądu Apelacyjnego jest jednoznaczne, gdyż nie uznał on argumentów
powoda i przekazał jego zażalenie do Sądu Najwyższego. Przede wszystkim
należy więc ustalić, czy rzeczywiście zarzuty które powód kieruje przeciwko
ustaleniu wysokości opłat od wniesionego przez niego środka zaskarżenia
(zażalenia) są trafne, a wobec tego wbrew stanowisku Sądu Apelacyjnego, jego
zażalenie jest oczywiście zasadne.
Podstawą zarzutów formułowanych przez powoda jest jego interpretacja
art. 1302
k.p.c. Wbrew jednak jego wywodom przepis ten, szczególnie wzajemna
3
relacja art. 1302
§ 1 do art. 1302
§ 3 k.p.c. nie nastręczaj ą takich wątpliwości
interpretacyjnych, które wykluczałyby ich stosowanie. Oba powołane przepisy
posługują się zwrotem „pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub
rzecznika patentowego". Jednakże w 1302
§ 3 k.p.c. mowa jest tylko o pismach,
będących środkami odwoławczymi lub środkami zaskarżenia, które zostały
wyraźnie wymienione w tym przepisie: apelacja, zażalenie, skarga kasacyjna,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciw
od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skarga na orzeczenie
referendarza sądowego. Nie można więc twierdzić, że zakres art. 1302
§ 1 jest taki
sam jak art. 1302
§ 3 k.p.c. Jeżeli nie zostanie należycie opłacone pismo
procesowe wniesione przez adwokata, które nie jest jednym z pism wymienionych
w art. 1302
§ 3 k.p.c., to skutek tego reguluje art. art. 1302
§ 2 k.p.c. Natomiast
w razie gdy adwokat wnosi pismo zawierające zażalenie, które podlega opłacie
w wysokości stałej lub stosunkowej i jest ono nienależycie opłacone, to zgodnie
z art. 1302
§ 3 k.p.c. sąd odrzuca je bez wezwania do uiszczenia należnej opłaty.
Dokonana powyżej analiza przepisów regulujących wnoszenie opłat
wskazuje, że zażalenie powoda nie było oczywiście uzasadnione. W tej sytuacji
stanowisko Sądu Apelacyjnego zawarte w zaskarżonym postanowieniu uznać
należy za zgodne z prawem.
Mając na względzie, że zarzuty podniesione w zażaleniu okazały się
nieuzasadnione Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa Z.O.
przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezesa Sądu Okręgowego
w W.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 27 kwietnia 2007 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie powoda
Z.O. od postanowienia tego Sądu za dnia 14 listopada 2006 r., którym to
postanowieniem odrzucono kasację powoda. Z uzasadnienia zaskarżonego
postanowienia wynika, że powód wniósł opłatę w wysokości 30 zł. Wezwany przez
Sąd do wskazania które z roszczeń (niepieniężne, czy pieniężne) zostało opłacone
kwotą 30 zł, pełnomocnik powoda wyjaśnił, że opłata 30 zł stanowi opłatę
podstawową, dokonaną na podstawie art. 14 ust. 3 w związku z art. 99 ustawy z
dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,
poz. 1398 ze zm.). W tej sytuacji Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie jako nie
opłacone należycie. Pełnomocnik powoda wniósł zażalenie na to postanowienie,
domagając się jego uchylenia, zarzucając Sądowi niewłaściwe zastosowanie art.
1302
2 k.p.c. oraz art. 395 § 2 k.p.c. i art. 99 u.k.s.c., a powód wniósł dodatkową
opłatę w wysokości 120 zł jako uzupełnienie należnej od zażalenia opłaty sądowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Tak jak wskazuje na to powód w uzasadnieniu zażalenia, jeżeli zażalenie
okazuje się oczywiście zasadne, to nie podlega ono opłacie, a opłatę sądową już
uiszczoną zwraca się stronie (art. 99 u.k.s.c.). Nie ulega także wątpliwości, że o tym
czy zażalenie jest oczywiście uzasadnione w rozpoznawanej sprawie decyduje
bądź Sąd Apelacyjny, bądź już na etapie odwoławczym Sąd Najwyższy.
Stanowisko Sądu Apelacyjnego jest jednoznaczne, gdyż nie uznał on argumentów
powoda i przekazał jego zażalenie do Sądu Najwyższego. Przede wszystkim
należy więc ustalić, czy rzeczywiście zarzuty które powód kieruje przeciwko
ustaleniu wysokości opłat od wniesionego przez niego środka zaskarżenia
(zażalenia) są trafne, a wobec tego wbrew stanowisku Sądu Apelacyjnego, jego
zażalenie jest oczywiście zasadne.
Podstawą zarzutów formułowanych przez powoda jest jego interpretacja
art. 1302
k.p.c. Wbrew jednak jego wywodom przepis ten, szczególnie wzajemna
3
relacja art. 1302
§ 1 do art. 1302
§ 3 k.p.c. nie nastręczaj ą takich wątpliwości
interpretacyjnych, które wykluczałyby ich stosowanie. Oba powołane przepisy
posługują się zwrotem „pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub
rzecznika patentowego". Jednakże w 1302
§ 3 k.p.c. mowa jest tylko o pismach,
będących środkami odwoławczymi lub środkami zaskarżenia, które zostały
wyraźnie wymienione w tym przepisie: apelacja, zażalenie, skarga kasacyjna,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciw
od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skarga na orzeczenie
referendarza sądowego. Nie można więc twierdzić, że zakres art. 1302
§ 1 jest taki
sam jak art. 1302
§ 3 k.p.c. Jeżeli nie zostanie należycie opłacone pismo
procesowe wniesione przez adwokata, które nie jest jednym z pism wymienionych
w art. 1302
§ 3 k.p.c., to skutek tego reguluje art. art. 1302
§ 2 k.p.c. Natomiast
w razie gdy adwokat wnosi pismo zawierające zażalenie, które podlega opłacie
w wysokości stałej lub stosunkowej i jest ono nienależycie opłacone, to zgodnie
z art. 1302
§ 3 k.p.c. sąd odrzuca je bez wezwania do uiszczenia należnej opłaty.
Dokonana powyżej analiza przepisów regulujących wnoszenie opłat
wskazuje, że zażalenie powoda nie było oczywiście uzasadnione. W tej sytuacji
stanowisko Sądu Apelacyjnego zawarte w zaskarżonym postanowieniu uznać
należy za zgodne z prawem.
Mając na względzie, że zarzuty podniesione w zażaleniu okazały się
nieuzasadnione Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.