IV CZ 17/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 17/07
POSTANOWIENIE
Dnia 25 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa M. M.
przeciwko H. K. i P. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 kwietnia 2007 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 29 września
2006 r., opartej na podstawie naruszenia przepisów postępowania – art. 233 § 1,
328 § 2, 391, 382, 232 i 233 § 2 k.p.c. oraz naruszenia prawa materialnego – art.
498, 499 i 5 k.c., zawarte zostały następujące stwierdzenia: „Zachodzi zatem
potrzeba wykładni w zakresie naruszenia prawa materialnego: czy w przypadku
podniesienia zarzutu potrącenia wskazanie wysokości potrącenia powinno być
określone konkretną kwotą, czy wystarczające jest, tak jak to uczynili pozwani w
nakazie zapłaty, wskazanie ‘przez potrącenie kwoty dochodzonej pozwem przez
powoda’, czy niezbędne jest określenie w cyfrach tejże kwoty. Stosownie do
podstawy kasacyjnej art. 3983
§ 1 pkt 3 k.p.c. wskazuję na potrzebę wykładni
przepisów wyznaczających zakres działania Sądu II instancji do działania z urzędu
w zakresie dokonywania ustaleń faktycznych poza zarzutami sformułowanymi
przez skarżące strony. Powołując się na wskazane przesłanki uzasadniające
przyjęcie kasacji do rozpoznania, a także argumentację przytoczoną w ramach
podstawy przewidzianej w art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c., wnoszę o: uchylenie
zaskarżonego wyroku (...)”.
Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną, jako niespełniającą wymagania określonego w art. 3984
§ 1 k.p.c., ze
względu na brak wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania oraz
uzasadnienia tego wniosku.
Sąd wskazał, że skarga nie zawiera wyraźnie sformułowanego wniosku o przyjęcie
do rozpoznania, a wymogu uzasadnienia takiego wniosku nie spełnia powołanie się
na podstawy skargi kasacyjnej, jak to uczyniono w skardze.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący wyrazili przekonanie, że – wbrew
odmiennej ocenie Sądu Apelacyjnego – skarga kasacyjna czyni zadość
wskazanemu wymaganiu. Podnieśli, że w skardze zawarto wyodrębniony wywód
prawny, w którym wskazane zostały okoliczności „pozwalające zakwalifikować
skargę do rozpoznania” oraz że „pozwani wykazali na potrzebę wykładni przepisy
3
art. 498, art. 499 k.c., art. 5 k.c. i w uzasadnieniu skargi zostały wskazane
argumenty na poparcie potrzeby wykładni”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rację ma Sąd Apelacyjny, gdy twierdzi, że w skardze pozwanych brak jest
wyraźnie sformułowanego wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania, którego
wymaga art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Nawet jednak przy uznaniu, że w cytowanym
wyżej sformułowaniu można dopatrzyć się (niewłaściwie ujętego) wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i tak trzeba by go uznać za
pozbawiony wymaganego uzasadnienia, co ostatecznie przesądza o niespełnieniu
omawianego istotnego wymagania skargi.
Powołaniu się na jedną z ustawowych przesłanek przyjęcia skargi
rozpoznania, którą w intencji skarżącego miała być przesłanka wymieniona w art.
3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., musi towarzyszyć argumentacja jurydyczna przekonująca
o tym, że przesłanka ta rzeczywiście zachodzi. Twierdzenie pozwanych, że w ich
skardze zawarty został „wyodrębniony wywód prawny” nie utrzymuje się
w konfrontacji z treścią skargi, w której w ramach uzasadnienia podstaw skargi
przewijają się wzmianki o potrzebie wykładni niektórych przepisów ujętych w tych
podstawach.
W wypadku powołania się na omawianą przesłankę, konieczne jest sprecyzowanie,
jakie przepisy wymagają wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem na czym
polegają związane z tym poważne wątpliwości albo z przedstawieniem rozbieżności
w orzecznictwie sądów. To, w jaki sposób należy czynić zadość omawianemu
wymaganiu, zostało szczegółowo wyjaśnione w orzecznictwie Sądu Najwyższego,
poczynając od orzeczeń wydawanych pod rządem przepisów o kasacji, na tle
analogicznie sformułowanej przesłanki (por. m.in., postanowienia z dnia 10 maja
2001 r., II CZ 35/01, OSNC 2002/1/11 i z dnia 11 stycznia 2001 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002/12/151).
Skarga pozwanych nie precyzuje przepisu, wymagającego wykładni, nie formułuje
wątpliwości, które on wywołuje ani nie prezentuje rozbieżnych orzeczeń sądów.
Nie czyni ona zatem zadość wymaganiu, którego celem jest przekonanie,
przy pomocy argumentacji jurydycznej, o istnieniu wymienionej w art. 3899
§ 1 pkt 2
4
k.p.c. przesłanki uzasadniającej przyjęcie skargi do rozpoznania przez Sąd
Najwyższy.
Brak w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania, a także brak
odpowiadającego ustawowym wymaganiom uzasadnienia wniosku to braki
nieusuwalne, powodujące odrzucenie skargi przez sąd drugiej instancji na
podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
14 lipca 2005 r., III CZ 61/05, OSNC 2006/4/75). Tak też – wbrew nieuzasadnionym
zarzutom zażalenia – prawidłowo uczynił Sąd Apelacyjny.
Z omówionych względów zażalenie podlegało oddaleniu, na podstawie art.
3941
§ 3 w związku z art. 39814
k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 25 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa M. M.
przeciwko H. K. i P. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 kwietnia 2007 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 29 września
2006 r., opartej na podstawie naruszenia przepisów postępowania – art. 233 § 1,
328 § 2, 391, 382, 232 i 233 § 2 k.p.c. oraz naruszenia prawa materialnego – art.
498, 499 i 5 k.c., zawarte zostały następujące stwierdzenia: „Zachodzi zatem
potrzeba wykładni w zakresie naruszenia prawa materialnego: czy w przypadku
podniesienia zarzutu potrącenia wskazanie wysokości potrącenia powinno być
określone konkretną kwotą, czy wystarczające jest, tak jak to uczynili pozwani w
nakazie zapłaty, wskazanie ‘przez potrącenie kwoty dochodzonej pozwem przez
powoda’, czy niezbędne jest określenie w cyfrach tejże kwoty. Stosownie do
podstawy kasacyjnej art. 3983
§ 1 pkt 3 k.p.c. wskazuję na potrzebę wykładni
przepisów wyznaczających zakres działania Sądu II instancji do działania z urzędu
w zakresie dokonywania ustaleń faktycznych poza zarzutami sformułowanymi
przez skarżące strony. Powołując się na wskazane przesłanki uzasadniające
przyjęcie kasacji do rozpoznania, a także argumentację przytoczoną w ramach
podstawy przewidzianej w art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c., wnoszę o: uchylenie
zaskarżonego wyroku (...)”.
Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną, jako niespełniającą wymagania określonego w art. 3984
§ 1 k.p.c., ze
względu na brak wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania oraz
uzasadnienia tego wniosku.
Sąd wskazał, że skarga nie zawiera wyraźnie sformułowanego wniosku o przyjęcie
do rozpoznania, a wymogu uzasadnienia takiego wniosku nie spełnia powołanie się
na podstawy skargi kasacyjnej, jak to uczyniono w skardze.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący wyrazili przekonanie, że – wbrew
odmiennej ocenie Sądu Apelacyjnego – skarga kasacyjna czyni zadość
wskazanemu wymaganiu. Podnieśli, że w skardze zawarto wyodrębniony wywód
prawny, w którym wskazane zostały okoliczności „pozwalające zakwalifikować
skargę do rozpoznania” oraz że „pozwani wykazali na potrzebę wykładni przepisy
3
art. 498, art. 499 k.c., art. 5 k.c. i w uzasadnieniu skargi zostały wskazane
argumenty na poparcie potrzeby wykładni”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rację ma Sąd Apelacyjny, gdy twierdzi, że w skardze pozwanych brak jest
wyraźnie sformułowanego wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania, którego
wymaga art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Nawet jednak przy uznaniu, że w cytowanym
wyżej sformułowaniu można dopatrzyć się (niewłaściwie ujętego) wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i tak trzeba by go uznać za
pozbawiony wymaganego uzasadnienia, co ostatecznie przesądza o niespełnieniu
omawianego istotnego wymagania skargi.
Powołaniu się na jedną z ustawowych przesłanek przyjęcia skargi
rozpoznania, którą w intencji skarżącego miała być przesłanka wymieniona w art.
3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., musi towarzyszyć argumentacja jurydyczna przekonująca
o tym, że przesłanka ta rzeczywiście zachodzi. Twierdzenie pozwanych, że w ich
skardze zawarty został „wyodrębniony wywód prawny” nie utrzymuje się
w konfrontacji z treścią skargi, w której w ramach uzasadnienia podstaw skargi
przewijają się wzmianki o potrzebie wykładni niektórych przepisów ujętych w tych
podstawach.
W wypadku powołania się na omawianą przesłankę, konieczne jest sprecyzowanie,
jakie przepisy wymagają wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem na czym
polegają związane z tym poważne wątpliwości albo z przedstawieniem rozbieżności
w orzecznictwie sądów. To, w jaki sposób należy czynić zadość omawianemu
wymaganiu, zostało szczegółowo wyjaśnione w orzecznictwie Sądu Najwyższego,
poczynając od orzeczeń wydawanych pod rządem przepisów o kasacji, na tle
analogicznie sformułowanej przesłanki (por. m.in., postanowienia z dnia 10 maja
2001 r., II CZ 35/01, OSNC 2002/1/11 i z dnia 11 stycznia 2001 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002/12/151).
Skarga pozwanych nie precyzuje przepisu, wymagającego wykładni, nie formułuje
wątpliwości, które on wywołuje ani nie prezentuje rozbieżnych orzeczeń sądów.
Nie czyni ona zatem zadość wymaganiu, którego celem jest przekonanie,
przy pomocy argumentacji jurydycznej, o istnieniu wymienionej w art. 3899
§ 1 pkt 2
4
k.p.c. przesłanki uzasadniającej przyjęcie skargi do rozpoznania przez Sąd
Najwyższy.
Brak w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania, a także brak
odpowiadającego ustawowym wymaganiom uzasadnienia wniosku to braki
nieusuwalne, powodujące odrzucenie skargi przez sąd drugiej instancji na
podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
14 lipca 2005 r., III CZ 61/05, OSNC 2006/4/75). Tak też – wbrew nieuzasadnionym
zarzutom zażalenia – prawidłowo uczynił Sąd Apelacyjny.
Z omówionych względów zażalenie podlegało oddaleniu, na podstawie art.
3941
§ 3 w związku z art. 39814
k.p.c.
jz