Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 30/07
POSTANOWIENIE
Dnia 25 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
del. SSA Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Zakładów "D."
przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezydenta Miasta W.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 maja 2007 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od postanowienia Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 października 2006 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Przedsiębiorstwo Państwowe Zakłady „D.”, w związku z wypowiedzeniem mu
dotychczasowej stawki opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości,
złożyło do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosek o ustalenie, że
podwyższenie opłaty za użytkowanie wieczyste było nieuzasadnione. Od
orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z 25 lutego 2005 r.
oddalającego ten wniosek, Przedsiębiorstwo złożyło sprzeciw, przekazany do
rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W.
Prezydent Miasta W., który złożył oświadczenie o wypowiedzeniu powodowi
stawki opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu, po przekazaniu sprawy na
drogę postępowania cywilnego wniósł o odrzucenie pozwu, wskazując na brak
własnej zdolności sądowej, a nadto – po sprecyzowaniu oznaczenia pozwanego –
wskazał na brak tożsamości pomiędzy podmiotami, które powód identyfikował jako
pozwanych w sprawie.
Postanowieniem z 20 lipca 2006 r. Sąd Okręgowy w W. określił stronę
pozwaną jako Skarb Państwa – Prezydenta Miasta W. i oddalił wniosek pozwanego
o odrzucenie pozwu. Sąd Okręgowy powołał się na art. 78 ust. 3 ustawy z 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Dz. U. t.j. z 2004 r., nr 261, poz.
2.603 ze zm. (dalej – u.g.n.), z którego wynika, iż wniosek o ustalenie, że
aktualizacja opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości jest
nieuzasadniona zastępuje pozew i winien być złożony przeciwko właściwemu
organowi. Skoro powód, dostosowując się do brzmienia ustawy, złożył wniosek
przeciwko Prezydentowi Miasta W., to trudno jest uznać, żeby dookreślenie strony
pozwanej już na etapie postępowania sądowego prowadziło do zmiany tożsamości
pozwanego podmiotu. Pozwanym jest bowiem od początku właściciel
nieruchomości – Skarb Państwa.
W zażaleniu na postanowienie z 20 lipca 2006 r. pozwany zarzucił, że zostało
ono wydane z naruszeniem prawa materialnego, to jest art. 78 ust. 3 w zw. z art. 80
ust. 2 u.g.n. oraz z naruszeniem prawa procesowego, to jest art. 70 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c., art. 71 k.p.c., art. 67 § 2 k.p.c., art. 202 k.p.c. Pozwany
3
wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia, zniesienie postępowania
prowadzonego w warunkach nieważności i odrzucenie wniosku, przy zasądzeniu
na jego rzecz kosztów postępowania.
Postanowieniem z 6 października 2006 r. Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżone
postanowienie w ten sposób, że pozew odrzucił. Sąd Apelacyjny odwołał się do art.
199 § 1 pkt 3 k.p.c. i wskazał, że przepis ten jest podstawą odrzucenia pozwu w
przypadku, gdy jedna ze stron nie ma zdolności sądowej albo gdy powód nie ma
zdolności procesowej, a także wtedy, gdy za stronę nie działa jej przedstawiciel
ustawowy lub w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej powodem
zachodzą braki uniemożliwiające działanie. Odrzucenie pozwu następuje jednak
dopiero wtedy, gdy brak nie zostanie uzupełniony.
Wniosek o ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania
wieczystego składa się nie przeciwko „właściwemu organowi”, lecz przeciwko
właścicielowi nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, to jest Skarbowi
Państwa lub jednostce samorządu terytorialnego, a stronami postępowania
zmierzającego do aktualizacji opłaty rocznej są strony stosunku prawnego
nawiązanego w wyniku zawarcia umowy użytkowania wieczystego. Stosownie do
art. 11a ustawy o samorządzie gminnym – Prezydent Miasta W. jest jedynie
organem gminy W. i nie ma zdolności sądowej w zakresie spraw cywilnych. Jeśli
natomiast stroną w tym procesie ma być Skarb Państwa, to prawidłowe oznaczenie
pozwanego winno zawierać to określenie ze wskazaniem właściwej państwowej
jednostki organizacyjnej, z którą wiąże się dochodzone roszczenie. Prawidłowe
oznaczenie pozwanego jest obowiązkiem powoda, aktualnym szczególnie wtedy,
gdy powód jest fachowo reprezentowany. Tymczasem organ wskazany przez
powoda w przedmiotowej sprawie może działać zarówno za Gminę W., jak i – w
zakresie gospodarowania nieruchomościami – za Skarb Państwa. Ta wada pozwu
powoduje konieczność jego odrzucenia (art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 387 § 2
k.p.c.).
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Apelacyjnego z 6 października
2006 r., opartej na podstawie art. 3982
§ 1 pkt 2 k.p.c., powód zarzucił, że
kwestionowane przez niego postanowienie wydane zostało z naruszeniem art. 199
4
§ 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 78 ust. 2 i 3 oraz art. 80 ust. 2 u.g.n. poprzez uznanie, iż
powód we wniosku o aktualizację opłaty rocznej w sposób nieprawidłowy oznaczył
stronę pozwaną, a wskazał przy tym podmiot nie posiadający zdolności sądowej.
Powód utrzymywał, że oznaczenia podmiotu, przeciwko któremu wniosek został
skierowany dokonał zgodnie z dyspozycją art. 78 ust. 3 u.g.n. Właściwym organem,
przeciwko któremu należało skierować wniosek był Prezydent Miasta W., jako
organ reprezentujący Skarb Państwa. Takie oznaczenie strony koresponduje z
treścią skierowanych do powoda oświadczeń o wypowiedzeniu stawki opłaty
rocznej za użytkowanie wieczyste, a gdyby zaakceptować pogląd Sądu
Apelacyjnego, to i te oświadczenia należałoby uznać za nieskuteczne.
Wniosek złożony w trybie art. 78 ust. 3 u.g.n. zastępuje pozew dopiero
z chwilą wniesienia sprzeciwu od orzeczenia samorządowego kolegium
odwoławczego, ale to nie oznacza, że od samego początku ma spełniać
wymagania pozwu, łącznie z „właściwym oznaczeniem stron”. Wniosek ten jest
najpierw rozpatrywany na drodze administracyjnej, a zatem do jego formy mają
zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące
podania. Wniosek złożony przez powoda spełniał te wymagania, a po jego
przekazaniu na drogę postępowania przed sądem powszechnym zachowana
pozostaje tożsamość podmiotu, przeciwko któremu ma toczyć się postępowanie.
Z powołaniem się na zarzuty streszczone wyżej, powód wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Ocenę zasadności skargi kasacyjnej trzeba zacząć od przypomnienia, że
stosunek użytkowania wieczystego ma charakter cywilny, a treść tego stosunku
jest, co do zasady, kształtowana umownie (por. uchwały Sądu Najwyższego
z 8 lutego 1994 r. III CZP 188/93, OSNC 1994, nr 9, poz. 169 i z 21 kwietnia
1994 r., III CZP 36/94, OSNC 1994, nr 11, poz. 209). Oplata roczna za użytkowanie
wieczyste jest świadczeniem cywilnoprawnym, bez względu na źródło powstania
użytkowania wieczystego. Czynności polegające na oznaczeniu jej wysokości także
5
mają charakter cywilny, a wysokość opłaty rocznej, przy zastosowaniu właściwej
stawki procentowej, ustalana jest umownie (art. 238 k.c. i art. 75 ust. 5 u.g.n.).
Zgodnie z art. 77 ust. 1 i 3 u.g.n., wysokość opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej może być aktualizowana, nie
częściej niż raz w roku, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie.
Aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu albo (w przypadkach oznaczonych
w art. 81 u.g.n.) na wniosek użytkownika wieczystego, na podstawie wartości
nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego. Z art. 78
ust. 1 u.g.n. wynika, że właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną
z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć
na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia roku
poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości.
W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty
i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia.
Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości oraz o miejscu,
w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym. Do doręczenia
wypowiedzenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
Jeśli użytkownik wieczysty nie zakwestionuje wypowiedzenia, ofertę uznaje się za
przyjętą i strony począwszy od 1 stycznia roku następującego po roku, w którym
wypowiedziano dotychczasową wysokość opłaty, obowiązuje nowa jej wysokość.
W zgodzie z art. 78 ust. 2 u.g.n. użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni
od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium
odwoławczego, właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości,
wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest
uzasadniona w innej wysokości. Z art. 78 ust. 3 u.g.n. wynika, że wniosek składa
się przeciwko właściwemu organowi.
Od orzeczenia kolegium właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą
wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Wniesienie
sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu
powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości.
W razie wniesienia sprzeciwu w terminie, orzeczenie traci moc, nawet gdy
6
sprzeciw odnosi się tylko do części orzeczenia (art. 80 ust. 1 i 3 u.g.n.).
W postępowaniu cywilnym toczącym się na skutek sprzeciwu wniosek, o którym
mowa w art. 78 ust. 2, zastępuje pozew (art. 80 ust. 2 u,.g.n.).
Do aktualizacji opłaty rocznej, czyli do zmiany jej stawki, dochodzi zatem na
podstawie oświadczeń stron stosunku użytkowania wieczystego, a w razie braku
zgody pomiędzy nimi, wysokość tej opłaty kształtuje orzeczenie organu
administracji względnie sądu (pogląd o konstytutywnym charakterze orzeczenia
sądu ustalającego nową wysokość opłaty rocznej wyraził Sąd Najwyższy
w uchwale z 23 czerwca 2005 r., III CZP 37/05, OSNC 2006, nr 5, poz. 82).
Procedura rozstrzygania sporów w sprawie aktualizacji opłaty za użytkowanie
wieczyste ma charakter dwustopniowy, mieszany, administracyjno-sądowy (por.
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 1996 r., K 11/95, OTK 1996, nr
2, poz. 9). Sprawy na tle sporów o zasadność aktualizacji opłaty za użytkowanie
wieczyste przekazane zostały przez ustawodawcę w pierwszej kolejności do
rozstrzygania w postępowaniu prowadzonym przez samorządowe kolegia
odwoławcze, które są organami administracji. Dopiero po zakończeniu tego
postępowania każda ze stron umowy może żądać rozstrzygnięcia sporu przez sąd
powszechny, a swoje prawo realizuje przez złożenie sprzeciwu od orzeczenia
kolegium. Taki sposób skonstruowania drogi ochrony prawnej stwarza stan
przejściowej niedopuszczalności drogi postępowania sądowego w sprawach,
o których mowa w art. 78 u.g.n.
Procedurę stosowaną przez samorządowe kolegia odwoławcze
w postępowaniu prowadzonym w związku ze złożeniem wniosku, o jakim jest
mowa w art. 78 u.g.n. ustawodawca uregulował w art. 79 u.g.n., a w ust. 7 tego
przepisu wskazał, że do postępowania przed kolegium stosuje się odpowiednio
przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego o wyłączeniu pracownika oraz
organu, o załatwianiu spraw, doręczeniach, wezwaniach, terminach i postępowaniu,
z wyjątkiem przepisów dotyczących odwołań i zażaleń oraz przepisy o opłatach
i kosztach. Z zakresu odesłania wynika, że w postępowaniu dotyczącym
aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości nie znajdują
zastosowania wszystkie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego
7
regulujące procedurę jurysdykcyjną, a postępowanie w przedmiocie aktualizacji
opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste ma charakter swoisty, jest postępowaniem
administracyjnym szczególnego typu.
2. Podmiotami stosunku użytkowania wieczystego są - będący właścicielem
nieruchomości gruntowej - Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub
związek jednostek samorządu terytorialnego oraz osoba fizyczna lub prawna, której
oddano nieruchomość w użytkowanie wieczyste (art. 232 § 1 k.c.). Oświadczenia
odnoszące się do treści użytkowania wieczystego, w tym i o wysokości opłat
rocznych, składa użytkownikowi wieczystemu właściciel nieruchomości. Skoro
użytkowanie wieczyste może powstać tylko na nieruchomości gruntowej Skarbu
Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub związku jednostek samorządu
terytorialnego, to za tę osobę prawną, także w zakresie tego stosunku prawnego,
muszą działać jej organy w sposób przewidziany w ustawie i opartym na niej
statucie (art. 38 k.c.).
W art. 78 ust. 1, 3 i 4, art. 79 ust. 2 i 6, art. 80 ust. 1, art. 81 ust. 1 u.g.n.
ustawodawca nie wspomina jednak o „właścicielu nieruchomości” oddanej w
użytkowanie wieczyste, za to używa pojęcia „właściwy organ”. Z brzmienia tych
przepisów wynika, że „właściwy organ” ma dokonywać czynności w zakresie
stosunku użytkowania wieczystego (wypowiedzenie wysokości opłaty rocznej – art.
78 u.g.n.) i w postępowaniu wywołanym wnioskiem o aktualizację opłaty (żądanie
zwrotu kosztów – art. 79 ust. 6 u.g.n., wniesienie sprzeciwu – art. 80 ust. 1 u.g.n.),
a i sam wniosek w przedmiocie aktualizacji opłaty ma być złożony przez
użytkownika wieczystego „przeciwko właściwemu organowi” (art. 79 ust. 3 u.g.n.).
Z kontekstu, w jakim w przytoczonych wyżej przepisach używane jest pojęcie
„właściwy organ” nie można jednak wnioskować, że wyrażają one intencję
ustawodawcy przyznania zdolności prawnej, a następnie - sądowej w postępowaniu
o aktualizację opłaty za użytkowanie wieczyste, organom osób prawnych będących
właścicielami nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste. Organy osób
prawnych nie mają zdolności prawnej, nie są zatem podmiotami praw o charakterze
cywilnym. Z tej przyczyny nie została im też przyznana zdolność sądowa i nie mogą
występować w procesie cywilnym jako strona (art. 64 § 1 k.c.). W obrocie cywilnym
8
organy osób prawnych podejmują działania wyłącznie za te osoby prawne,
w strukturach których istnieją.
W świetle powyższego należy przyjąć, że pojęcie „właściwy organ” używane
przez ustawodawcę w art. 78 ust. 1, 3 i 4, art. 79 ust. 2 i 6, art. 80 ust. 1, art. 81 ust.
1 u.g.n. oznacza organ osoby prawnej, która jest właścicielem nieruchomości
oddanej w użytkowanie wieczyste, uprawniony do podejmowania za właściciela
czynności w zakresie stosunku użytkowania wieczystego. Czynności organu muszą
być identyfikowane z działaniem samego właściciela nieruchomości i to samo
odnieść trzeba do czynności podejmowanych przez użytkownika wieczystego
przeciwko „właściwemu organowi” za osobę właściciela nieruchomości.
Organ składający oświadczenie, o jakim mowa w art. 78 ust. 1 u.g.n. ma
obowiązek wskazać osobę prawną, za którą podejmuje tę czynność i ten sam
obowiązek odnieść trzeba do każdego innego oświadczenia składanego w ramach
trybu aktualizacji opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste stworzonego
w przepisach art. 78 – 81 u.g.n. Użytkownik wieczysty, który nie godzi się na
zaproponowaną mu w opisanym wyżej trybie stawkę opłaty rocznej składa do
samorządowego kolegium odwoławczego wniosek o aktualizację opłaty przeciwko
tej osobie prawnej, za którą konkretny organ złożył oświadczenie o wypowiedzeniu
dotychczasowej opłaty i ofertę przyjęcia nowej wysokości opłaty.
Konieczność wydania rozstrzygnięcia w zaistniałym sporze w pierwszej
kolejności na drodze administracyjnej nie oznacza odstępstwa od wskazanych
wyżej reguł identyfikowania stron postępowania o aktualizację opłaty za
użytkowanie wieczyste nieruchomości, a obowiązkiem samorządowego kolegium
odwoławczego prowadzącego postępowanie w przedmiocie aktualizacji opłaty
rocznej za użytkowanie wieczyste jest prawidłowe oznaczenie stron tego
postępowania, z uwzględnieniem atrybutu ich zdolności prawnej. Stronami tego
postępowania są strony stosunku użytkowania wieczystego, a zatem osoba
fizyczna lub prawna, której oddano nieruchomość w użytkowanie wieczyste oraz
będący właścicielem nieruchomości gruntowej - Skarb Państwa, jednostka
samorządu terytorialnego lub związek jednostek samorządu terytorialnego, nie zaś
organ osoby prawnej będącej właścicielem nieruchomości. Powyższe wynika
9
z tego, że w art. 79 ust. 7 u.g.n. ustawodawca nie przewidział odesłania do
odpowiedniego stosowania w tym postępowaniu administracyjnym przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego o zdolności prawnej i zdolności do
czynności prawnych stron postępowania administracyjnego - jurysdykcyjnego
(art. 29-30 k.p.a.), ale nawet gdyby takie odesłanie istniało, to charakter praw
i obowiązków, których dotyczy postępowanie wymuszałby ocenę zdolności prawnej
stron i ich zdolności do czynności prawnych według przepisów prawa cywilnego,
stosownie do art. 29 in. princ. k.p.a.
Na mocy art. 11 ust. 1 u.g.n. organem reprezentującym Skarb Państwa
w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie
z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki
samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze. Brzmienie art. 12 u.g.n.
dowodzi, że organy te dokonują czynności w zakresie gospodarowania
nieruchomościami nie jako samodzielne podmioty w obrocie cywilnym, ale
„za Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego”. Starosta nie ma
wprawdzie ustrojowo statusu „organu” Skarbu Państwa, ale w sprawach
gospodarowania nieruchomościami, a ponadto w postępowaniach sądowych
wskazanych w u.g.n. występuje za tę osobę prawną (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z 3 października 2002 r., I CKN 448/01, LEX nr 57226).
3. Odnosząc sformułowane wyżej uwagi do okoliczności przedmiotowej
sprawy wskazać trzeba, że oświadczenie o wypowiedzeniu stawki opłaty rocznej za
użytkowanie wieczyste nieruchomości złożył powodowi Prezydent Miasta W., bez
wskazania (choćby w formie odwołania się do art. 11 ust. 1 u.g.n.), że podejmuje tę
czynność za Skarb Państwa (k. 30). Nie może być jednak wątpliwości, że
Prezydent Miasta W. miał rozeznanie, za jaką osobę prawną składa oświadczenie
woli, a sam powód mógł o tym wnioskować na podstawie danych o osobie
właściciela nieruchomości oddanej mu w użytkowanie wieczyste. Stosownie do art.
78 ust. 1 zd. 2 u.g.n., obowiązkiem działającego za Skarb Państwa Prezydenta
Miasta W. było pouczenie użytkownika wieczystego „o sposobie zakwestionowania
wypowiedzenia”, a zatem także o tym, przeciwko jakiej osobie użytkownik
wieczysty winien złożyć przewidziany w art. 78 ust. 2 u.g.n. wniosek do
samorządowego kolegium odwoławczego. Ten element pouczenia jest niezbędny
10
przede wszystkim wtedy, jeśli z oświadczenia o wypowiedzeniu dotychczasowej
stawki opłaty rocznej nie wynika jasno, za którą osobę prawną oświadczenie to jest
składane, a takie braki miało oświadczenie złożone powodowi. W toku
zainicjowanego wnioskiem powoda postępowania Prezydent Miasta W. nie miał
wątpliwości, że działa w sprawie za Skarb Państwa, o czym jednoznacznie
świadczy brzmienie pełnomocnictwa, na podstawie którego w sprawie występował
pracownik urzędu (k. 33). Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. – jak na to
wskazuje brzmienie orzeczenia z 25 lutego 2005 r. – nie zadbało jednak o właściwe
oznaczenie stron stosunku użytkowania wieczystego, a w konsekwencji także -
stron postępowania administracyjnego zakończonego orzeczeniem tego organu.
Powyższe nie oznacza jednak, że w fazie administracyjnej postępowania w
przedmiocie aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości istniały
wątpliwości co do tego, za którą osobę prawną działa w tym postępowaniu
Prezydent Miasta W. Nieuzasadnione jest podnoszenie tych wątpliwości przez
Prezydenta Miasta W. dopiero w postępowaniu sądowym, wszczętym na skutek
sprzeciwu powoda, w którym to piśmie powód oznaczył strony postępowania w taki
sposób, jak uczyniło to Samorządowe Kolegium Odwoławcze w orzeczeniu objętym
sprzeciwem. Wcześniej tym samym oznaczeniem posługiwał się w oświadczeniu
o wypowiedzeniu powodowi stawki opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste organ
działający za pozwanego.
Powód, na którym ciąży obowiązek oznaczenia strony pozwanej, może
uściślić jej oznaczenie, jeżeli nie prowadzi ono do naruszenia tożsamości stron,
a mylne oznaczenie w pozwie strony pozwanej nie daje samo przez się podstawy
do odrzucenia pozwu, gdyż z przebiegu procesu widoczne jest, kogo powód miał
właściwie zamiar pozwać. Wbrew stanowisku Sądu Apelacyjnego, sprecyzowanie
oznaczenia pozwanego w ten sposób, iż jest to Skarb Państwa, za który działa w
procesie Prezydent Miasta W. w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie
prowadziło do zmiany tożsamości podmiotu pozwanego i było dopuszczalne tak w
świetle art. 130 § 1 k.p.c., jak i art. 199 § 2 k.p.c. (por. też postanowienie SN z 4
lutego 2004 r., I CK 342/03, niepubl., postanowienie SN z 24 września 2004 r., I CK
131/04, wyrok SN z 18 czerwca 1998 r., II CKN 817/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 16,
wyrok SN z 22 czerwca 2006 r., V CSK 139/06, LEX nr 196953).
11
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 3981
k.p.c. i art. 39815
§ 1
k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.