Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 161/07
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa KM
przeciwko PM
o eksmisję,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 lipca 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 27 września 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 27 września 2006 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił apelację
pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w W., który usunął pozwanego PM wraz
z rzeczami i osobami reprezentującymi jego prawa z lokalu mieszkalnego nr 3 w W.
przy ul. Ś. nr 5, dla którego w Sądzie Rejonowym w W. prowadzona jest księga
wieczysta KW nr [...].
Sądy obu instancji ustaliły między innymi, że przedmiotowy lokal stanowi
odrębną nieruchomość, której właścicielem jest powód, a pozwany zajmował
mieszkanie na podstawie łączącej strony umowy użyczenia. Powództwo zostało
uwzględnione na podstawie art. 222 § 1 k.c. w zw. z art. 716 k.c.
W skardze kasacyjnej wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego pozwany
jako wartość przedmiotu zaskarżenia wskazał kwotę 101 600 zł, a na wezwanie
Sądu Okręgowego do usunięcia braków formalnych skargi, w terminie tygodnia pod
rygorem jej odrzucenia, przez wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia przy
odpowiednim zastosowaniu reguł wynikających z art. 23 k.p.c. oraz wyjaśnienia, co
składa się na kwotę 101 600 zł wskazaną w skardze kasacyjnej jako wartość
przedmiotu zaskarżenia, wyjaśnił, że sprawa nie jest sprawą o wydanie przedmiotu
najmu i nie ma w niej zastosowania art. 23 k.p.c., a wskazana w skardze kasacyjnej
kwota odpowiada wartości mieszkania i jest prawidłowo podaną wartością
przedmiotu zaskarżenia.
W skardze kasacyjnej zawarto wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania
z powodu jej oczywistej zasadności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna podlega odrzuceniu wobec nie usunięcia w terminie jej
braku polegającego na niewskazaniu właściwej wartości przedmiotu zaskarżenia,
a także dlatego, że nie zawiera uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi do
rozpoznania.
Rozpoznawana sprawa jest sprawą o prawo majątkowe, w której
dopuszczalność skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia.
3
Określenie wartości przedmiotu zaskarżenia podlega regułom wskazanym
w przepisach k.p.c. dotyczących wartości przedmiotu sporu, które stosuje się
odpowiednio. Sąd nie jest związany wskazaną przez stronę wartością przedmiotu
zaskarżenie i może żądać wskazania wartości właściwej, jeżeli skarżący określił
wartość niezgodnie z regułami wynikającymi z właściwych przepisów.
W rozpoznawanej sprawie Sądy obu instancji zaniechały doprowadzenia do
właściwego określenia przez strony wartości przedmiotu sporu i zaskarżenia aż do
chwili wniesienia przez pozwanego skargi kasacyjnej. W sprawie, w której
właściciel odrębnej nieruchomości mieszkaniowej żądał jej wydania przez
pozwanego zajmującego lokal na podstawie użyczenia, do określenia wartości
przedmiotu sporu i zaskarżenia ma zastosowanie art. 232
k.p.c. stanowiący, że
w sprawach o wydanie nieruchomości posiadanej bez tytułu prawnego lub na
podstawie tytułu innego niż najem lub dzierżawa, wartość przedmiotu sporu oblicza
się przyjmując, stosownie do rodzaju nieruchomości i sposobu korzystania z niej,
podaną przez powoda sumę odpowiadającą trzymiesięcznemu czynszowi najmu
lub dzierżawy należnemu od danego rodzaju nieruchomości. Nie jest zatem
wartością przedmiotu zaskarżenia wskazana w skardze kasacyjnej wartość
mieszkania i pozwany obowiązany był, na wezwanie Sądu Okręgowego, wskazać
właściwie wyliczoną wartość, według zasad art. 232
k.p.c. Wprawdzie Sąd błędnie
wskazał jako podstawę określenia tej wartości reguły zawarte w art. 23 zamiast
w art. 232
k.p.c., jednak nie ma to znaczenia dla oceny, że skarżący nie wykonał
zarządzenia Sądu. Po pierwsze bowiem reguły określone w tych przepisach są co
do zasady takie same (chodzi o czynsz najmu lub dzierżawy), a po wtóre pozwany
nie wykonał zarządzenia Sądu w żadnym zakresie, dokonując samodzielnie
określenia wartości przedmiotu zaskarżenia nie mającego jakichkolwiek podstaw
prawnych. Z tych względów skarga kasacyjna podlega odrzuceniu na podstawie
art. 3986
§ 3 w zw. z art. 3984
§ 2 k.p.c.
Niezależnie od tego podlega ona także odrzuceniu na podstawie art. 3986
§
3 w zw. z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Nie spełnia bowiem wymogów tego przepisu
wskazanie, jako uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania, że
skarga jest oczywiście uzasadniona. Dla spełnienia wymogów art. 3984
§ 1 pkt 3
k.p.c. nie wystarczy bowiem jedynie powtórzenie jednej z przesłanek ustawowych
4
przedsądu, określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Jeżeli wniosek o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania ma za podstawę przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.,
skarżący powinien wykazać, że zaskarżony wyrok zapadł z oczywistym, rażącym
naruszeniem przepisów prawa lub podstawowych jego zasad obowiązujących
w praworządnym państwie, widocznym prima facie, przy wykorzystaniu
podstawowej wiedzy prawniczej. Chodzi więc o wykazanie kwalifikowanego
przypadku naruszenia prawa przez Sąd drugiej instancji. Skarga kasacyjna
pozwanego nie spełnia tego wymogu i także z tej przyczyny podlega odrzuceniu.