Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant: Aneta Chardziejko

bez udziału oskarżyciela publicznego, po rozpoznaniu w dniu 25.03.2013 r. sprawy M. S. (1)obwinionego o czyn z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, na skutek apelacji obrońcy obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczachz dnia 29 sierpnia 2012 r. (sygn. akt VIII W 235/11):

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. S. kwotę 516,60-zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze, w tym 96,60-zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem podatku VAT.

III. Zwalnia obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. S. (1) został obwiniony o to, że w dniu 7 czerwca 2011 roku o godzinie 10.00 w miejscowości S. droga K-62 kierując samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym o 53 km/h poruszając się z prędkością 103 km/h, to jest o wykroczenie z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ustęp 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w S. wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt VIII W 235/11 obwinionego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 92a k.w. skazał go na karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Ł. S. kwotę 354,24 (trzysta pięćdziesiąt cztery złotych dwadzieścia cztery grosze) złotych w tym VAT 66,24 (sześćdziesiąt sześć złotych dwadzieścia cztery grosze) złotych tytułem zwrotu kosztów obrony sprawowanej z urzędu.

Odstąpił od obciążania obwinionego kosztami sądowymi w tym kosztami zastępstwa procesowego, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok na podstawie przepisów art. 103§1 i §1 k.p.k., art. 105§1 k.p.w. oraz art. 427§1 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.k. zaskarżył w całości na korzyść obwinionego M. S. (1) obrońca obwinionego i w oparciu o dyspozycję przepisów art. 427§2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.k. zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż obwiniony M. S. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Mając na uwadze powyższe, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bielsku Podlaskim.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, wyprowadzając właściwe wnioski w zakresie odpowiedzialności M. S. (1) za zarzucany mu czyn. W pisemnych motywach wyroku uzasadnił swoje stanowisko, wskazując przy tym fakty, jakie uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sądowa ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej lub logicznej oraz nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.

Odnosząc się wprost do zarzutu apelacyjnego i argumentacji na jego poparcie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody nie dają żadnych podstaw do twierdzenia, iż radar, za pomocą którego dokonano pomiaru prędkości samochodu S. (...), był mało precyzyjny bądź, że funkcjonariusz policji, który dokonał pomiaru prędkości tego pojazdu, uczynił to w sposób nieprawidłowy.

Wprost przeciwnie, jak wynika materiału aktowego, w tym świadectwa legalizacji (k. 4 i 50), radarowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów o znaku fabrycznym RAPID-2KA, był w pełni sprawny (legalizacji była ważna do 30 kwietnia 2012 r.). Nadto zeznania funkcjonariusza policji M. S. (2) ( k. 50v oraz 2v) nie dają żadnych powodów do twierdzenia, że dokonywał on kontroli prędkości S. (...) w sposób nieprawidłowy.

Dodać należy, że obrońca obwinionego, kwestionując m.in. wiarygodność zeznań w/w policjanta, był obecny podczas przesłuchania w/w świadka na rozprawie w dniu 21 października 2011 r. (k. 50 – 50v) i nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do treści jego zeznań.

Reasumując, ustalenia faktyczne Sądu I instancji mieszczą się z całą pewnością w granicach swobodnej oceny dowodów i tym samym pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. (w zw. z art. 8 k.p.w.).

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, zważywszy że orzeczona wobec obwinionego kara (200-zł. grzywny) mieści się w granicach sądowego uznania i z całą pewnością nie jest niewspółmierna w stopniu rażącym (vide art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.w.), należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy §14 ust. 2 pkt 4 w zw. z §2 ust. 3 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

Z uwagi na trudną sytuację materialną obwinionego, na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. zwolniono go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.