II CNP 115/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 115/07
POSTANOWIENIE
Dnia 30 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 30 sierpnia 2007 r.
skargi M.W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 8 marca 2007 r., sygn. akt [...]
wydanego w sprawie z wniosku A.W.
przy uczestnictwie M.W.
o podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 8 marca 2007 r. Sąd Okręgowy w Ł. zmienił wydane
w sprawie o podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności postanowienie
Sądu Rejonowego w Z. z dnia 27 września 2006 r. w ten sposób, że zasądzoną tym
postanowieniem od wnioskodawczyni A.W. na rzecz uczestnika postępowania
M.W. tytułem spłaty kwotę 138.500 zł obniżył do kwoty103.500 zł.
Od postanowienia Sądu Okręgowego we wskazanym zakresie skargę
o stwierdzenie jego niezgodności z prawem wniósł uczestnik postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia,
od którego została wniesiona, przytoczenia jej podstaw oraz ich uzasadnienia
i wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter
samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych
wymagań. Przepis ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia
2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
3
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań
przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym
i uzasadnionym. Po pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa,
została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień
wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji,
przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez
niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej. Jest w tej
sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem uzasadniająca odpowiedzialność
Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi – jasno określona przez
wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest niezgodne. Po drugie, same
wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane
w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność orzeczenia z prawem
(por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy wskazane jako
naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c.,
należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
W skardze uczestnika postępowania powołano jako jej podstawę
naruszenie przepisów postępowania: 1) art. 233 § 1 w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.,
art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c., art. 382 i 386 § 1 k.p.c. oraz 2) art. 252
i 244 § 1 k.p.c. Nie wskazano jednakże przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne. Skarga ta nie spełnia zatem wymagania przewidzianego
w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 30 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 30 sierpnia 2007 r.
skargi M.W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 8 marca 2007 r., sygn. akt [...]
wydanego w sprawie z wniosku A.W.
przy uczestnictwie M.W.
o podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 8 marca 2007 r. Sąd Okręgowy w Ł. zmienił wydane
w sprawie o podział majątku wspólnego i zniesienie współwłasności postanowienie
Sądu Rejonowego w Z. z dnia 27 września 2006 r. w ten sposób, że zasądzoną tym
postanowieniem od wnioskodawczyni A.W. na rzecz uczestnika postępowania
M.W. tytułem spłaty kwotę 138.500 zł obniżył do kwoty103.500 zł.
Od postanowienia Sądu Okręgowego we wskazanym zakresie skargę
o stwierdzenie jego niezgodności z prawem wniósł uczestnik postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia,
od którego została wniesiona, przytoczenia jej podstaw oraz ich uzasadnienia
i wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter
samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych
wymagań. Przepis ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia
2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
3
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań
przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym
i uzasadnionym. Po pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa,
została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień
wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji,
przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez
niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej. Jest w tej
sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem uzasadniająca odpowiedzialność
Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi – jasno określona przez
wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest niezgodne. Po drugie, same
wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane
w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność orzeczenia z prawem
(por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy wskazane jako
naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c.,
należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
W skardze uczestnika postępowania powołano jako jej podstawę
naruszenie przepisów postępowania: 1) art. 233 § 1 w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.,
art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c., art. 382 i 386 § 1 k.p.c. oraz 2) art. 252
i 244 § 1 k.p.c. Nie wskazano jednakże przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne. Skarga ta nie spełnia zatem wymagania przewidzianego
w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił jak w sentencji.