Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 110/07
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Gonera
w sprawie z powództwa J. G.-S.
przeciwko C. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 września 2007 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w W.
z dnia 7 listopada 2006 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W. – Sąd Pracy wyrokiem z 7 listopada 2006 r., oddalił
apelację powódki J. G. –S. od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych z 21 stycznia 2006 r., przeciwko C. Spółce z o.o. w W. o
przywrócenie do pracy.
Pełnomocnik powódki wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku,
zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Jako podstawę skargi kasacyjnej pełnomocnik powódki wskazał naruszenie
prawa materialnego, polegające na błędnej wykładni art. 45 § 1 k.p w związku z art.
30 § 4 k.p., która doprowadziła do uznania, że wypowiedzenie powódce umowy o
2
pracę było dopuszczalne jako zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, a w
konsekwencji do oddalenia powództwa o przywrócenie do pracy.
Skarżący wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w celu
ustalenia, że wykładania sądowa wskazanych w podstawach skargi przepisów
Kodeksu pracy powinna być dokonywana „z uwzględnieniem priorytetu rzeczywistej
treści umowy o pracę nad jej literalnym brzmieniem”. Skarżący podniósł także, że
skarga kasacyjna jest w pełni uzasadniona.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna nie kwalifikuje się do przyjęcia jej do merytorycznego
rozpoznania.
Istotą wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego
uzasadnienia (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.) jest wykazanie przez skarżącego
okoliczności, które podlegają badaniu przez Sąd Najwyższy podczas tzw.
przedsądu, czyli wstępnego badania sprawy, mającego na celu stwierdzenie
występowania jednej z przesłanek skargi wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c., a
mianowicie: 1) występowania w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, 2)
potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) nieważności postępowania
albo 4) oczywistej zasadności skargi.
Nie spełnia obowiązku określonego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. powołanie się
przez skarżącego na jakiekolwiek względy, które w jego ocenie uzasadniają
przyjęcie skargi do rozpoznania. Argumentacja prawna uzasadniająca taki wniosek
powinna nawiązywać do wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanek przedsądu
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr
189753 oraz z 20 października 2005 r., II CZ 89/05, OSNC z 2006 r. nr 7-8, poz.
135). Cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być
osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie istnienia takich przesłanek, które
będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Celu takiego spełnić nie może powołanie przez stronę innych,
dowolnych, okoliczności, niemających bezpośredniego odniesienia do przesłanek
wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c., będą bowiem one prawnie obojętne dla tej
3
oceny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 9 lutego 2006 r., IV CSK 185/05,
LEX nr 192048).
Powołując okoliczności uzasadniające przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania skarżący podniósł, że celowe jest ustalenie, iż wykładania sądowa
przepisów Kodeksu pracy powołanych w podstawach skargi kasacyjnej (czyli art.
45 § 1 k.p w związku z art. 30 § 4 k.p.) powinna być dokonywana z uwzględnieniem
priorytetu rzeczywistej treści umowy o pracę nad jej literalnym brzmieniem. W taki
sposób sformułowana okoliczność, mająca uzasadniać rozpoznanie skargi
kasacyjnej, nie pozwala na zakwalifikowanie jej jako przesłanki wymienionej w art.
art. 3989
§ 1 pkt 1 lub pkt 2 k.p.c., czyli występowania w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego albo potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Przedstawienie jako okoliczności uzasadniającej rozpoznanie skargi
kasacyjnej istotnego zagadnienia prawnego albo potrzeby wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie sądów powinno polegać na sformułowaniu tego zagadnienia lub tych
wątpliwości oraz przedstawieniu prawniczego wywodu opisującego zagadnienie lub
wątpliwości i rozbieżności. Odwołanie się do tej przesłanki kasacyjnej wymaga
zatem wykazania, że określone zagadnienie prawne nie doczekało się jeszcze
rozstrzygnięcia w orzecznictwie ani wypowiedzi w piśmiennictwie albo że przepis
prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni, bądź
niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów, przy
czym rozbieżności te wymagają opisania. Tego rodzaju wywodu wniesiona skarga
kasacyjna nie zawiera, a zatem wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania nie
spełnia wymagań art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. w związku z art. 3989
§ 1 pkt 1 lub 2
k.p.c. Obydwa powołane przez skarżącą przepisy prawa materialnego – art. 30 § 4
k.p. i art. 45 § 1 k.p. – mają bogate orzecznictwo i zostały wielokrotnie
skomentowane i zinterpretowane w piśmiennictwie prawniczym.
Skarżący stwierdził ponadto, że skarga kasacyjna jest „w pełni uzasadniona”,
co może być potraktowane jako nawiązanie do wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 4
k.p.c. przesłanki uzasadniającej przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w
postaci oczywistej zasadności skargi. Jeżeli podstawą wniosku o przyjęcie skargi
4
kasacyjnej do rozpoznania jest twierdzenie skarżącego, że skarga jest oczywiście
uzasadniona, to o jego prawdziwości może przekonać zawarty w jego uzasadnieniu
wywód prawny wykazujący na czym polega ta „oczywistość”. Wywód zawarty w
uzasadnieniu wniosku o przyjęcie niniejszej skargi kasacyjnej do rozpoznania nie
zawiera jakichkolwiek argumentów prawnych wystarczających do stwierdzenia
oczywistości skargi, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że rozpoznanie skargi kasacyjnej
następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych, gdyż tylko one decydują o wyniku
„przedsądu”. O ile więc dla uwzględnienia skargi kasacyjnej wystarczy stwierdzenie
usprawiedliwionej podstawy, np. przez przyjęcie, że zaskarżone orzeczenie
narusza prawo materialne i formalne w sposób określony w art. 3983
§1 pkt 1 i 2
k.p.c., o tyle dla jej przyjęcia do rozpoznania konieczne jest wykazanie
kwalifikowanej postaci tego naruszenia, polegającej na jego oczywistości,
widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02, OSNC z
2004 r. nr 3, poz. 349).
Brak jest podstaw do uznania, że uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej powódki do rozpoznania zawiera wystarczającą argumentację dla
twierdzenia, iż jest ona oczywiście uzasadniona. Do takiego wniosku nie może
bowiem doprowadzić jedynie wskazanie przez skarżącego, że w jego przekonaniu
skarga kasacyjna jest w pełni uzasadniona.
Z powołanych względów Sąd Najwyższy uznał, że w sprawie nie występuje
żadna z okoliczności wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c., co doprowadziło do
odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2
k.p.c.