Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Andrzej Tekieli

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Lesława Kwapiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2013r.

sprawy C. T.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 18 grudnia 2012r. sygn. akt II K 548/12

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego C. T. w pkt 2 części dyspozytywnej w ten sposób, że orzeka w stosunku do oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat,II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

C. T. został oskarżony o to, że:

w dniu 23 grudnia 2011r. w miejscowości S., rejonu (...), na drodze powiatowej nr (...) kierował samochodem osobowym m-ki M. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, co wskazał wynik badania próbki krwi – 1,4 promila alkoholu etylowego, tj. o czyn z art. 178a§1 kk.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012r. w sprawie II K 548/12:

1.  ustalił, że oskarżony C. T. dopuścił się czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 178a§1 kk i na podstawie art. 66§1 kk i art. 67§1 kk warunkowo umorzył postępowanie na okres próby 2 lat,

2.  na podstawie art. 67§3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzekł wobec oskarżonego C. T.zakaz prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych, dla których wymagana jest kategoria prawa jazdy „B” na okres 1 roku,

3.  na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości,

4.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B.kwotę 672 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oraz kwotę 154,36 zł tytułem podatku VAT.

Powyższe orzeczenie, w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, zaskarżył Prokurator Rejonowy w Zgorzelcu, który zakwestionowanemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność środka karnego orzeczonego przez Sąd I instancji na podstawie art. 67§3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, dla których wymagana jest kategoria „B” na okres 1 roku, podczas gdy znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, stopień zawinienia i nagminność wskazują, że orzeczony zakaz nie spełni swoich celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak i nie zrealizuje swych zadań w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja Prokuratora zasługuje na uwzględnienie. Zasadny jest zarzut rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, dla których wymagane jest prawo jazdy kategorii B. Zasadny jest również postulowany w apelacji wniosek o zmianę orzeczonego środka karnego zarówno co do jego zakresu, jak i czasookresu jego stosowania.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. – którą zarzucił skarżący, co wynika bowiem z treści wywiedzionej przezeń apelacji – zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość, bądź nadmiernie łagodna okazująca pobłażanie sprawcom.

Oczywistym jest, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej rażącej. Taka sytuacja – w ocenie Sądu Okręgowego , ma miejsce w niniejszej sprawie, co czyni zasadnym podniesiony w apelacji przez jej autora zarzut rozpatrywany na gruncie wspomnianego art.438 pkt 4 k.p.k.

Racje ma skarżący, że przesłanką stosowania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest zagrożenie jakie mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez daną osobę. Zakres i czas stosowania tego środka zależy od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót danego sprawcy do ruchu. Im większe jest zatem to spodziewane zagrożenie tym dłuższy powinien być okres stosowania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ratio legis bowiem stosowania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega na tym by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu w ruchu czy to z braku wyobraźni czy braku poczucia odpowiedzialności z ruchu tego wyłączyć ( wyrok SN z 24.04.1982r. sygn.V KRN 106/82 ).

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy podkreślić należy, że oskarżony kierował pojazdem mechanicznym – samochodem osobowym marki M. – w stanie praktycznie upojenia alkoholowego ( 1,4 % alkoholu w wydychanym powietrzu ). Jadąc w tym stanie uderzył samochodem w drzewo, tylko szczęśliwym zbiegiem okoliczności nikt poza samym oskarżonym w wyniku tego zdarzenia nie odniósł obrażeń. Powyższe dowodzi, że oskarżony C. T. wykazał swoim zachowaniem lekceważenie przepisów prawa oraz całkowity brak wyobraźni i odpowiedzialności.

Rację ma skarżący, ze ferując zaskarżone orzeczenie sąd zupełnie pominął kwestię prewencji ogólnej zastosowanego wobec oskarżonego środka karnego, co zresztą wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Tymczasem wzmagające się stale poczucie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym wszystkich jego uczestników poprzez powszechne poczucie zbyt łagodnego traktowania osób prowadzących pojazdy mechaniczne pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających rodzi konieczność odpowiedniej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości.

Wobec powyższego zaskarżony wyrok należało zmienić w sposób postulowany przez prokuratora, tj. w miejsce orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych dla których wymagane jest prawo jazdy kategorii B na okres 1 roku należało orzec środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Wobec ustanowienia oskarżonemu obrońcy z urzędu Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26.05.1982r. prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B.kwotę 516,60zł. w tym 96,60zł. tytułem podatku od towarów i usług albowiem koszty tej obrony nie zostały opłacone.

Z uwagi na względy słuszności Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego C. T. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art. 624§1 k.p.k. w zw. z art.634k.p.k. )

M.D.