I CNP 100/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 100/07
POSTANOWIENIE
Dnia 12 grudnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie ze skargi Toyota Motor Poland Company Limited Spółki z o.o.
w Warszawie o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia
Sądu Okręgowego w W. z dnia 21 sierpnia 2006 r.,
, wydanego w sprawie z powództwa J. F.
przeciwko Toyota Motor Poland Company Limited Spółce z o.o. w Warszawie
o wydanie i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 12 grudnia 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2006 r. Sąd Okręgowy odrzucił apelację
pozwanej Toyota Motor Poland CO. Ltd. sp. z o.o. od wyroku Sądu Rejonowego w
W. z dnia 11 stycznia 2006 r. W uzasadnieniu Sąd II instancji wskazał, że apelacja
pozwanego nie spełnia wymagań z art. 386 § 1 pkt 5 k.p.c., a została wniesiona
przez pełnomocnika będącego adwokatem, zatem na podstawie art. 3701
w zw. z
art. 373 k.p.c. podlega odrzuceniu.
Na to postanowienie pełnomocnik pozwanego wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Uprawdopodobniając
wyrządzenie szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy, pełnomocnik wskazał, że prawomocnym postanowieniem z dnia
21 sierpnia 2006 r., pozostającym w sprzeczności z art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. i art.
386 § 2 k.p.c., art. 379 pkt 2 k.p.c. oraz art. 379 pkt 5 k.p.c., pozwanej wyrządzono
szkodę, skoro na skutek rażącego naruszenia ww. przepisów prawa, przez oba
orzekające Sądy, została ona niesłusznie zobowiązana do wypłaty znaczącej kwoty
pieniężnej - 30.396.93 zł na rzecz powoda - obejmującej zasądzone roszczenie
wraz z odsetkami - co pozwana uczyniła w dniu 15 XI 2006 r. Ponadto pozwany do
przedmiotowej skargi załączył odpisy:
1) wyroku Sądu Rejonowego z dnia 11 stycznia 2006 r.,
2) postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 21 sierpnia 2006 r.
3) postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 października 2006 r.
odrzucające zażalenie,
4) potwierdzenie przelewu bankowego z dnia 15 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy zaważył, co następuje:
Postanowienie o odrzuceniu apelacji jest niewątpliwie postanowieniem
kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 4241
k.p.c. Jednakże rzecz
w tym, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia przysługuje tylko wtedy, gdy „przez wydanie” (verba legis)
zaskarżonego orzeczenia została stronie wyrządzona szkoda. Właśnie z tego
powodu wśród tzw. konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek
3
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
Niedopełnienie tego obowiązku lub niewystąpienie szkody prowadzi do odrzucenia
skargi a limine – w pierwszym wypadku z powodu braku istotnego skargi, w drugim
zaś z powodu jej niedopuszczalności (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Użyte w art. 4241
§ 1 sformułowanie „przez wydanie” oznacza, że między
wydaniem zaskarżonego orzeczenia a szkodą musi zachodzić związek
przyczynowy, przy czym chodzi tu o normalny, adekwatny związek przyczynowy
unormowany w art. 361 § 1 k.c. Brak takiego związku przyczynowego wyklucza
stwierdzenie, że szkoda została stronie wyrządzona przez wydanie orzeczenia, a to
czyni skargę niedopuszczalną. Należy wobec tego przyjąć, że skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia sądu drugiej instancji
odrzucającego apelację jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy szkoda została
wywołana przez wydanie tego postanowienia, a nie przez wydanie orzeczenia co
do istoty sprawy, podważanego odrzuconą apelacją. Ewentualna szkoda
wyrządzona wydaniem orzeczenia co do istoty sprawy leży poza normalnym
związkiem przyczynowym z postanowieniem o odrzuceniu apelacji, nawet gdyby
i ono było niezgodne z prawem (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
27 kwietnia 2007 r., I CNP 20/07, niepubl.).
Mając na względzie powyższe, skargę pozwanych należało uznać
za niedopuszczalną z powodu niewystąpienia szkody w rozumieniu art. 4241
§ 1
k.p.c. Nie stanowi jej bowiem zapłata należności zasądzonych wyrokiem Sądu
pierwszej instancji.
Przypomnieć należy, że odrzucenie skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia uniemożliwia Sądowi Najwyższemu
dokonanie jakiejkolwiek kontroli merytorycznej skarżonego orzeczenia. Wobec tego
niniejsze postanowienie w żaden sposób nie przesądza o trafności stanowiska
Sądu II instancji wyrażonego w postanowieniu z dnia 21 sierpnia 2006 r.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.
/tp/
POSTANOWIENIE
Dnia 12 grudnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie ze skargi Toyota Motor Poland Company Limited Spółki z o.o.
w Warszawie o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia
Sądu Okręgowego w W. z dnia 21 sierpnia 2006 r.,
, wydanego w sprawie z powództwa J. F.
przeciwko Toyota Motor Poland Company Limited Spółce z o.o. w Warszawie
o wydanie i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 12 grudnia 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2006 r. Sąd Okręgowy odrzucił apelację
pozwanej Toyota Motor Poland CO. Ltd. sp. z o.o. od wyroku Sądu Rejonowego w
W. z dnia 11 stycznia 2006 r. W uzasadnieniu Sąd II instancji wskazał, że apelacja
pozwanego nie spełnia wymagań z art. 386 § 1 pkt 5 k.p.c., a została wniesiona
przez pełnomocnika będącego adwokatem, zatem na podstawie art. 3701
w zw. z
art. 373 k.p.c. podlega odrzuceniu.
Na to postanowienie pełnomocnik pozwanego wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Uprawdopodobniając
wyrządzenie szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga
dotyczy, pełnomocnik wskazał, że prawomocnym postanowieniem z dnia
21 sierpnia 2006 r., pozostającym w sprzeczności z art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. i art.
386 § 2 k.p.c., art. 379 pkt 2 k.p.c. oraz art. 379 pkt 5 k.p.c., pozwanej wyrządzono
szkodę, skoro na skutek rażącego naruszenia ww. przepisów prawa, przez oba
orzekające Sądy, została ona niesłusznie zobowiązana do wypłaty znaczącej kwoty
pieniężnej - 30.396.93 zł na rzecz powoda - obejmującej zasądzone roszczenie
wraz z odsetkami - co pozwana uczyniła w dniu 15 XI 2006 r. Ponadto pozwany do
przedmiotowej skargi załączył odpisy:
1) wyroku Sądu Rejonowego z dnia 11 stycznia 2006 r.,
2) postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 21 sierpnia 2006 r.
3) postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 października 2006 r.
odrzucające zażalenie,
4) potwierdzenie przelewu bankowego z dnia 15 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy zaważył, co następuje:
Postanowienie o odrzuceniu apelacji jest niewątpliwie postanowieniem
kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 4241
k.p.c. Jednakże rzecz
w tym, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia przysługuje tylko wtedy, gdy „przez wydanie” (verba legis)
zaskarżonego orzeczenia została stronie wyrządzona szkoda. Właśnie z tego
powodu wśród tzw. konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek
3
uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.).
Niedopełnienie tego obowiązku lub niewystąpienie szkody prowadzi do odrzucenia
skargi a limine – w pierwszym wypadku z powodu braku istotnego skargi, w drugim
zaś z powodu jej niedopuszczalności (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Użyte w art. 4241
§ 1 sformułowanie „przez wydanie” oznacza, że między
wydaniem zaskarżonego orzeczenia a szkodą musi zachodzić związek
przyczynowy, przy czym chodzi tu o normalny, adekwatny związek przyczynowy
unormowany w art. 361 § 1 k.c. Brak takiego związku przyczynowego wyklucza
stwierdzenie, że szkoda została stronie wyrządzona przez wydanie orzeczenia, a to
czyni skargę niedopuszczalną. Należy wobec tego przyjąć, że skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia sądu drugiej instancji
odrzucającego apelację jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy szkoda została
wywołana przez wydanie tego postanowienia, a nie przez wydanie orzeczenia co
do istoty sprawy, podważanego odrzuconą apelacją. Ewentualna szkoda
wyrządzona wydaniem orzeczenia co do istoty sprawy leży poza normalnym
związkiem przyczynowym z postanowieniem o odrzuceniu apelacji, nawet gdyby
i ono było niezgodne z prawem (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
27 kwietnia 2007 r., I CNP 20/07, niepubl.).
Mając na względzie powyższe, skargę pozwanych należało uznać
za niedopuszczalną z powodu niewystąpienia szkody w rozumieniu art. 4241
§ 1
k.p.c. Nie stanowi jej bowiem zapłata należności zasądzonych wyrokiem Sądu
pierwszej instancji.
Przypomnieć należy, że odrzucenie skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia uniemożliwia Sądowi Najwyższemu
dokonanie jakiejkolwiek kontroli merytorycznej skarżonego orzeczenia. Wobec tego
niniejsze postanowienie w żaden sposób nie przesądza o trafności stanowiska
Sądu II instancji wyrażonego w postanowieniu z dnia 21 sierpnia 2006 r.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.
/tp/