Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 38/08
POSTANOWIENIE
Dnia 16 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa A. K
przeciwko D. P.
o ustanowienie rozdzielności majątkowej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 maja 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku
Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 czerwca 2007 r., sygn. akt VI Ca […],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2007 r. Sąd Okręgowy w W. na skutek apelacji
powódki A. K. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego dla W. z dnia 15
stycznia 2007 r. w ten sposób, że orzekł rozdzielność majątkową pomiędzy
małżonkami A. K. a D. P. z dniem 15 kwietnia 2005 r.
Od wyroku Sądu Okręgowego pozwany D. P. wniósł skargę kasacyjną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna – obok oznaczenia
zaskarżonego orzeczenia wraz ze wskazaniem zakresu zaskarżenia, podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia, wniosku o uchylenie lub uchylenie i zmianę
orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany – powinna
zawierać, jako jeden z elementów konstrukcyjnych, wniosek o przyjęcie jej do
rozpoznania oraz jego uzasadnienie.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał, że brak okoliczności uzasadniających
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jest tzw. brakiem istotnym,
nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych, zatem
skarga kasacyjna dotknięta tym brakiem podlega odrzuceniu a limine (uchwała
składu siedmiu sędziów z dnia 30 kwietnia 1938 r., C III 319/37, Zb. Urz. 1938, poz.
303 oraz postanowienia z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ 178/99, OSNC 2000, nr 7-8,
poz. 147, z dnia 16 października 1997 r., II CKN 404/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 59,
z dnia 21 marca 2000 r., II CKN 711/00, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 151, z dnia
21 lipca 2005 r., V CSK 15/05, niepubl. oraz z dnia 26 października 2005 r., III CSK
23/05, niepubl.).
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinno
odnosić się do przesłanek przewidzianych w art. 3989
§ 1 k.p.c., skarżący powinien
zatem wskazać jako okoliczności uzasadniające wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne i uzasadnić
dlaczego jest ono istotne, albo że istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów i wskazać które przepisy wymagają wykładni Sądu Najwyższego i na czym
polegają związane z tym poważne wątpliwości lub przedstawić rozbieżności
3
występujące w orzecznictwie sądów, albo że zachodzi nieważność postępowania
lub że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, przy czym należy to wykazać
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002, nr 12, poz. 151, z dnia 10 maja 2001, II CZ 35/01, BSN 2001, nr 6,
s. 11 lub z dnia 22 marca 2001 r., V CZ 131/00, OSNC 2001, nr 10, poz. 156).
W skardze kasacyjnej w ramach wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania
skarżący powołał się na to, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Brak
natomiast odpowiedniego wyjaśnienia, w czym skarżący upatruje tej oczywistości.
Wymaganiem konstrukcyjnym skargi kasacyjnej jest uzasadnienie wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, a nie jedynie gołosłowne powołanie
się na którąś z okoliczności przewidzianą w art. 3989
§ 1 k.p.c. Przez uzasadnienie
takie należy rozumieć określony wywód prawny mający za podstawę powołane
w skardze podstawy kasacyjne. Wywody skarżącego w tym względzie, liczące
zaledwie pięć linijek, a mające wskazywać w jego przekonaniu, że został on
zaskarżonym wyrokiem pozbawiony ochrony prawnej, nie są wystarczająco
pogłębione, stąd też trudno je uznać za spełnienie omawianego wymagania.
Wskazana natomiast w uzasadnieniu skargi potrzeba wykładni przepisu art.
52 k.r.o. nie zawiera w istocie żadnego zagadnienia prawnego. Argumentacja
sprowadza się w istocie jedynie do polemiki skarżącego z ustaleniami faktycznymi
dokonanymi przez Sądy I i II instancji, mimo że są one w świetle art. 38913
§ 2
k.p.c. wiążące dla Sądu Najwyższego.
W tej sytuacji uchybienia formalne w zakresie wymagań stawianych skardze
kasacyjnej w art. 3984
§ 1 k.p.c. uzasadniają orzeczenie, jak w sentencji (art. 3986
§ 2 k.p.c.).
Sąd nie przyznał stronie powodowej zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,
gdyż jak wynika z treści odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosek taki został
złożony jedynie na wypadek przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Ponieważ
Sąd Najwyższy skargę kasacyjną odrzucił należało uznać, że brak jest
odpowiedniego wniosku strony powodowej.
/tp/

I CSK 38/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia