II CZ 36/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 36/08
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
ze skargi C. L. i T. L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 9 października 2007 r., sygn. akt II Ca (…)
wydanego w sprawie z powództwa C. L. i T. L.
przeciwko Miastu P.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 lipca 2008 r.,
zażalenia skarżących (powodów) na postanowienie Sądu Okręgowego w P. z dnia 28
grudnia 2007 r., sygn. akt II Ca (…) [II WSC (…)],
1) oddala zażalenie,
2) oddala wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej
powodom z urzędu.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2007 r. Sąd Okręgowy w P. odrzucił
sporządzoną osobiście przez C. L. i T. L. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku tego Sądu z dnia 9 października 2007 r. w sprawie II Ca (…).
Jak wskazał Sąd Okręgowy, zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed
Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców
prawnych i obejmuje także postępowanie uregulowane w art. 4241 –
42412
k.p.c.
2
Dlatego skarga sporządzona osobiście przez stronę podlegała odrzuceniu na
podstawie art. 42412
k.p.c. w związku z art. 3986
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie, sporządzonym w imieniu skarżących przez
ustanowionego z urzędu adwokata, zarzucono naruszenie przepisów będących
podstawą odrzucenia skargi. Zdaniem skarżących art. 42412
k.p.c. stanowi jedynie o
odpowiednim stosowaniu do postępowania wywołanego wniesieniem skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przepisów o skardze
kasacyjnej ale tylko w wypadkach, które nie zostały uregulowane odrębnie w przepisach
dotyczących tej skargi. Skoro kwestia odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia została uregulowana odrębnie w przepisach
poświęconych tej skardze to odpowiednie stosowanie przepisu art. 3986
§ 2 k.p.c.,.
dotyczącego odrzucenia skargi kasacyjnej przez sąd drugiej instancji, nie znajduje
uzasadnienia. W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie był kompetentny do odrzucenia
skargi z powodu niezachowania przymusu adwokacko radcowskiego. Potwierdzeniem
tego stanowiska miały być wskazane w zażaleniu postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia 20 czerwca 2006 r. i 17 czerwca 2005 r.
Na tej podstawie wnoszący zażalenie wnieśli o uchylenie zaskarżonego
postanowienia a pełnomocnik z urzędu wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołując się do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w postanowieniu z
dnia 17 czerwca 2005 r. w sprawie sygn. akt III CZP 49/05 OSNC 2005/10/180) oraz w
postanowieniu z dnia 20 czerwca 2006 r. w sprawie sygn. akt II BPZ 1/06 (OSNP
2007/11-12/161) wnoszący zażalenie przeoczyli, że zostały one wydane na gruncie
innego stanu prawnego. W dacie wydania zaskarżonego postanowienia poczynając od
dnia 7 października 2007 r. obowiązywał art. 4246
§ 3 k.p.c. w brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 121, poz. 831 – art. 1 pkt 14 oraz art. 7 ustawy). Od
tego czasu przepis ten przewiduje jednoznacznie kompetencję sądu, o którym mowa w
art. 4246
§ 1 k.p.c., do odrzucenia skargi wniesionej z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c.
przewidującego przymus adwokacko radcowski w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym jak i przy czynnościach procesowych związanych z tym postępowaniem a
podejmowanych przed sądem niższej instancji.
3
Ponieważ odrzucenie skargi o sporządzonej osobiście przez stronę przez sąd,
który wydał zaskarżone orzeczenie, było według zmienionego prawa usprawiedliwione,
Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 39814
w związku z art. 42412
oraz art.
3941
§ 3 k.p.c.
Wobec oczywistej bezzasadności zarzutów zażalenia, nie uwzględniających
nowelizacji art. 4246
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił jak wyżej w punkcie drugim
(por. postanowienia Sądu najwyższego z dnia 18 marca 1999 r., sygn. akt I CKN
1046/97, OSNC 1999/10/178; z 12 lutego 1999 r. , sygn. akt II CKN 341/98, OSNC
1999/6/123).
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
ze skargi C. L. i T. L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 9 października 2007 r., sygn. akt II Ca (…)
wydanego w sprawie z powództwa C. L. i T. L.
przeciwko Miastu P.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 lipca 2008 r.,
zażalenia skarżących (powodów) na postanowienie Sądu Okręgowego w P. z dnia 28
grudnia 2007 r., sygn. akt II Ca (…) [II WSC (…)],
1) oddala zażalenie,
2) oddala wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej
powodom z urzędu.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2007 r. Sąd Okręgowy w P. odrzucił
sporządzoną osobiście przez C. L. i T. L. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku tego Sądu z dnia 9 października 2007 r. w sprawie II Ca (…).
Jak wskazał Sąd Okręgowy, zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed
Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców
prawnych i obejmuje także postępowanie uregulowane w art. 4241 –
42412
k.p.c.
2
Dlatego skarga sporządzona osobiście przez stronę podlegała odrzuceniu na
podstawie art. 42412
k.p.c. w związku z art. 3986
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie, sporządzonym w imieniu skarżących przez
ustanowionego z urzędu adwokata, zarzucono naruszenie przepisów będących
podstawą odrzucenia skargi. Zdaniem skarżących art. 42412
k.p.c. stanowi jedynie o
odpowiednim stosowaniu do postępowania wywołanego wniesieniem skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przepisów o skardze
kasacyjnej ale tylko w wypadkach, które nie zostały uregulowane odrębnie w przepisach
dotyczących tej skargi. Skoro kwestia odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia została uregulowana odrębnie w przepisach
poświęconych tej skardze to odpowiednie stosowanie przepisu art. 3986
§ 2 k.p.c.,.
dotyczącego odrzucenia skargi kasacyjnej przez sąd drugiej instancji, nie znajduje
uzasadnienia. W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie był kompetentny do odrzucenia
skargi z powodu niezachowania przymusu adwokacko radcowskiego. Potwierdzeniem
tego stanowiska miały być wskazane w zażaleniu postanowienia Sądu Najwyższego z
dnia 20 czerwca 2006 r. i 17 czerwca 2005 r.
Na tej podstawie wnoszący zażalenie wnieśli o uchylenie zaskarżonego
postanowienia a pełnomocnik z urzędu wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołując się do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w postanowieniu z
dnia 17 czerwca 2005 r. w sprawie sygn. akt III CZP 49/05 OSNC 2005/10/180) oraz w
postanowieniu z dnia 20 czerwca 2006 r. w sprawie sygn. akt II BPZ 1/06 (OSNP
2007/11-12/161) wnoszący zażalenie przeoczyli, że zostały one wydane na gruncie
innego stanu prawnego. W dacie wydania zaskarżonego postanowienia poczynając od
dnia 7 października 2007 r. obowiązywał art. 4246
§ 3 k.p.c. w brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 121, poz. 831 – art. 1 pkt 14 oraz art. 7 ustawy). Od
tego czasu przepis ten przewiduje jednoznacznie kompetencję sądu, o którym mowa w
art. 4246
§ 1 k.p.c., do odrzucenia skargi wniesionej z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c.
przewidującego przymus adwokacko radcowski w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym jak i przy czynnościach procesowych związanych z tym postępowaniem a
podejmowanych przed sądem niższej instancji.
3
Ponieważ odrzucenie skargi o sporządzonej osobiście przez stronę przez sąd,
który wydał zaskarżone orzeczenie, było według zmienionego prawa usprawiedliwione,
Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 39814
w związku z art. 42412
oraz art.
3941
§ 3 k.p.c.
Wobec oczywistej bezzasadności zarzutów zażalenia, nie uwzględniających
nowelizacji art. 4246
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił jak wyżej w punkcie drugim
(por. postanowienia Sądu najwyższego z dnia 18 marca 1999 r., sygn. akt I CKN
1046/97, OSNC 1999/10/178; z 12 lutego 1999 r. , sygn. akt II CKN 341/98, OSNC
1999/6/123).