Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 169/08
POSTANOWIENIE
Dnia 9 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku J. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy
prowadzeniu działalności gospodarczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 października 2008 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 15 stycznia 2008 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Ubezpieczony J. M. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego
– Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 stycznia 2008 r., w sprawie III
AUa …/07, oddalającego jego apelację od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 3 października 2007 r. Wyrokiem tym Sąd
Okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z dnia 22 stycznia 2007 r. którą to decyzją Zakład ustalił prawo do
renty z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności gospodarczej i jej wysokość.
W podstawach kasacyjnych wskazano naruszenie prawa materialnego przez
zastosowanie przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu
społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199,
2
poz. 1673 ze zm.) do stanu faktycznego, który miał miejsce w czasie, gdy
obowiązywała ustawa z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu
wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r., Nr 30,
poz. 144 ze zm.) oraz naruszenie art. 49a, 61 i 62 ustawy z dnia 30 października
2002 r. – przez stwierdzenie, że przepisy tej ustawy mają moc wsteczną i stosuje
się je do świadczeń przysługujących ubezpieczonemu z tytułu zdarzeń, które
nastąpiły przed wejściem w życie tej ustawy.
Uzasadniając wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
skarżący stwierdził, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne i „potrzeba
uszczegółowienia wykładni przepisów prawnych” budzących uzasadnione
wątpliwości poprzez wyjaśnienie, czy od chwili wejścia w życie ustawy z dnia 30
października 2002 r. do skutków prawnych zaistniałych w momencie
obowiązywania dotychczasowych przepisów należy stosować ustawę z dnia 12
czerwca 1975 r. Ponadto wywiódł, że „dokonanie uszczegółowienia” wykładni
przepisów prawa, w tym zwłaszcza art. 49a, 61 i 62 aktualnej ustawy wypadkowej
ma „konkretne znaczenie merytoryczne prawne (również finansowe – wysokość
świadczenia) nie tylko dla powoda, ale również dla wszystkich innych osób
pozostających w analogicznej sytuacji prawnej, jaką uzasadnił powód.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność
postępowania (pkt 3) lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). W
związku z tym wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien
wskazywać, że zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w
powołanym przepisie, a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym,
że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje
potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy.
3
Przedstawione przez skarżącego zagadnienie prawne w żaden sposób nie
dotyka przepisów dotyczących wysokości renty z tytułu wypadku przy pracy (o
których szeroko, także w aspekcie międzyczasowym, wywiódł Sąd Apelacyjny), a
tego dotyczy spór w niniejszej sprawie. Sąd Apelacyjny mianowicie nie zanegował
co do zasady, że przepisy ustawy z dnia 30 października 2002 r. stosuje się do
spraw o świadczenia z tytułu wypadków przy pracy, które nastąpiły począwszy od
dnia 1 stycznia 2003 r., a do spraw o świadczenia z tytułu wypadków, które
nastąpiły przed dniem 1 stycznia 2003 r., przepisy obowiązujące w dniu, w którym
nastąpił wypadek lub w którym stwierdzono uszczerbek na zdrowiu spowodowany
chorobą zawodową. Właśnie w oparciu o tę zasadę Sąd zastosował przepisy
dotyczące ustalania wysokości świadczenia, w tym także – w pierwszej kolejności -
przepisy ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r., które stanowiły punkt wyjścia dla
zastosowania innych, dalszych, konkretnie wskazanych norm prawnych, a w
szczególności art. 45 i art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o
rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.) . Skarżący, ignorując te ostatnie
przepisy, ogranicza się wyłącznie do przedstawienia problemu w aspekcie
przepisów derogacyjnych i intertemporalnych ustawy z dnia 30 października 2002
r., tj. art. 49a, 61 i 62. Skonstruowane zagadnienie prawne nie dotyczy zatem istoty
rozstrzyganej sprawy.
Nie stanowi zatem istotnego zagadnienia prawnego uzasadniającego
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania (art. 393 § 1 pkt 1 k.p.c.) problem
prawny, którego wyjaśnienie nie miałoby żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2005 r., II PK
98/05, OSNP 2006 nr 15-16, poz. 243) i co więcej .
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.
4