Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 55/08
POSTANOWIENIE
Dnia 17 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Sychowicz
w sprawie ze skargi E. C. i K. C.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 5 grudnia 2007 r., sygn. akt I ACa (…),
w sprawie z powództwa E. C. i K. C.
przeciwko M. K.
o zapłatę
oraz z powództwa wzajemnego M. K.
przeciwko K. C.
o zapłatę, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 października 2008 r.,
odrzuca skargę;
zasądza od E. C. i K. C. solidarnie na rzecz M. K. 1.200 (jeden tysiąc dwieście)
złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2007 r. Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w G. z dnia 22 marca 2007 r. w pkt I, tj. w części uwzględniającej
powództwo wytoczone przez E. C. i K. C. przeciwko M. K. i zasądzającej od pozwanej
na rzecz powodów kwotę 25.000 zł z odsetkami i w tej części powództwo oddalił.
Powodowie wnieśli skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od którego
2
została wniesiona – przytoczenia podstaw skargi oraz ich uzasadnienie, wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem a także wskazanie przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i
powinny być spełnione w sposób kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca
któregokolwiek z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny,
powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych wymagań. Przepis
ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać każdy z tych
elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 20 lipca
2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań przytoczenia
podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i uzasadnionym. Po
pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa, została ustanowiona w
celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c.,
zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność
Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy
wykonywaniu władzy publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem
uzasadniająca odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia
skargi – jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego
orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność
orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy
wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c.,
3
należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt
3 k.p.c. odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
W skardze powodów powołano jako jej podstawę naruszenie prawa materialnego
– art. 65 § 2 k.c. oraz jako naruszenie przepisów postępowania naruszenie art. 386 § 2 i
art. 385 k.p.c. Nie wskazano jednakże przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie
jest niezgodne. Skarga nie spełnia zatem wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt
3 k.p.c.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił odrzucić skargę.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 § 1 zd. pierwsze w
zw. z art. 98 § 1 i 3 i art. 99 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 5 pkt 2 i § 6 pkt 5 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze
zm.).

IV CNP 55/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia