IV CNP 85/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 85/08
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi uczestnika postępowania L. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego zawiadomienia VI Wydziału
Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w O. z dnia 11 października 2007 r. o wpisie
ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji w księdze wieczystej nr (...),
w sprawie z wniosku Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w O.
z udziałem M. K., L. B. i T. B.
o wpis ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 listopada 2008 r.,
odrzuca skargę
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w O. VI Wydział Ksiąg Wieczystych w O. w dniu 11 października
2007 r. dokonał wpisu w dziale III księgi wieczystej oznaczonej numerem O (...)/9
ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji, o czym zawiadomił uczestnika L. B.
Uczestnik L. B. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o
zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) stanowi jeden z instrumentów realizacji
konstytucyjnej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z tytułu
2
bezprawnej działalności władzy publicznej. Jako specjalny procesowy środek prawny
ma na celu badanie legalności jurysdykcyjnej działalności sądów powszechnych
poprzez kontrolę zgodności z prawem prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji,
a wyjątkowo sądów pierwszej instancji.
Postępowanie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia toczy się przed Sądem Najwyższym i objęte jest przymusem adwokacko-
radcowskim (art. 871
k.p.c.) Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka
prawnego, jak również ze względu na udział w postępowaniu profesjonalnych
pełnomocników ustawodawca zdecydował się na podwyższenie – podobnie jak w
przypadku skargi kasacyjnej - wymagań formalnych, jakie środek ten winien spełniać.
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. - że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga nie spełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu, bez wzywania do ich usunięcia (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z 12 czerwca 2006 r., I CNP 21/06, nie publ., postanowienie Sądu
Najwyższego z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ., postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. I CNP 76/06, nie publ.). Skarżący we wniesionej
skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie oznaczył
orzeczenia, od którego wniósł skargę, co winien uczynić przez wskazanie rodzaju i
siedziby sądu, który je wydał, rodzaju orzeczenia (np. wyrok, postanowienie, wpis) daty
wydania, określenie sygnatury akt, nazwisk stron (uczestników) lub ich nazwy oraz
przedmiotu sprawy. Skarżący nie wskazał również zakresu zaskarżenia, nie oparł skargi
na jej ustawowych podstawach, a w konsekwencji również nie uzasadnił tych podstaw,
ograniczając się w tym zakresie do przytoczenia szeregu okoliczności faktycznych nie
3
związanych z niniejszą sprawą. Nie uczynił też zadość obowiązkowi wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, nie uprawdopodobnił
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie przedmiotowego orzeczenia i nie
wykazał, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie jest możliwe oraz że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi
od orzeczenia sądu pierwszej instancji. Nadto skarżący wniósł skargę z pominięciem
przepisów o przymusie adwokacko-radcowskim w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 i 2 w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 1, 2, 3, 4, 5 i art. 871
k.p.c. odrzucił skargę.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi uczestnika postępowania L. B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego zawiadomienia VI Wydziału
Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w O. z dnia 11 października 2007 r. o wpisie
ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji w księdze wieczystej nr (...),
w sprawie z wniosku Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w O.
z udziałem M. K., L. B. i T. B.
o wpis ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 listopada 2008 r.,
odrzuca skargę
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w O. VI Wydział Ksiąg Wieczystych w O. w dniu 11 października
2007 r. dokonał wpisu w dziale III księgi wieczystej oznaczonej numerem O (...)/9
ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji, o czym zawiadomił uczestnika L. B.
Uczestnik L. B. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o
zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) stanowi jeden z instrumentów realizacji
konstytucyjnej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z tytułu
2
bezprawnej działalności władzy publicznej. Jako specjalny procesowy środek prawny
ma na celu badanie legalności jurysdykcyjnej działalności sądów powszechnych
poprzez kontrolę zgodności z prawem prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji,
a wyjątkowo sądów pierwszej instancji.
Postępowanie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia toczy się przed Sądem Najwyższym i objęte jest przymusem adwokacko-
radcowskim (art. 871
k.p.c.) Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka
prawnego, jak również ze względu na udział w postępowaniu profesjonalnych
pełnomocników ustawodawca zdecydował się na podwyższenie – podobnie jak w
przypadku skargi kasacyjnej - wymagań formalnych, jakie środek ten winien spełniać.
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. - że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga nie spełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu, bez wzywania do ich usunięcia (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z 12 czerwca 2006 r., I CNP 21/06, nie publ., postanowienie Sądu
Najwyższego z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ., postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. I CNP 76/06, nie publ.). Skarżący we wniesionej
skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie oznaczył
orzeczenia, od którego wniósł skargę, co winien uczynić przez wskazanie rodzaju i
siedziby sądu, który je wydał, rodzaju orzeczenia (np. wyrok, postanowienie, wpis) daty
wydania, określenie sygnatury akt, nazwisk stron (uczestników) lub ich nazwy oraz
przedmiotu sprawy. Skarżący nie wskazał również zakresu zaskarżenia, nie oparł skargi
na jej ustawowych podstawach, a w konsekwencji również nie uzasadnił tych podstaw,
ograniczając się w tym zakresie do przytoczenia szeregu okoliczności faktycznych nie
3
związanych z niniejszą sprawą. Nie uczynił też zadość obowiązkowi wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, nie uprawdopodobnił
wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie przedmiotowego orzeczenia i nie
wykazał, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie jest możliwe oraz że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi
od orzeczenia sądu pierwszej instancji. Nadto skarżący wniósł skargę z pominięciem
przepisów o przymusie adwokacko-radcowskim w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 i 2 w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 1, 2, 3, 4, 5 i art. 871
k.p.c. odrzucił skargę.