Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Anna Bałazińska – Goliszewska

Sędziowie SSO Joanna Żelazny

SSR del. do SO Marta Minkisiewicz – Kasprzak (spr.)

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Tadeusza Kaczana

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2013 r.

sprawy G. K. (1)

oskarżonego z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk, z art. 224 § 2 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk, z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 31 października 2012 r. sygn. akt V K 904/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż czyn przypisany oskarżonemu G. K. (1) w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku kwalifikuje z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk oraz przyjmuje, że przepisy te stanowią podstawę wymiaru kary;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 28/13

UZASADNIENIE

G. K. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 16 czerwca 2012 r. we W. działając publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego rzucał szklanymi butelkami w umundurowanych funkcjonariuszy Policji (...) w K. działających w pododdziałach zwartych w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnych czynności służbowych związanych z przywróceniem ładu i porządku publicznego, tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k. w związku z art. 57a § k.k.;

II.  w dniu 16 czerwca 2012 r. we W. działając publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego rzucił szklaną butelką w radiowóz oznakowany marki M. o nr rej. (...) powodując uszkodzenie elementów karoserii, tj. drzwi przednich lewych oraz słupka lewego przy drzwiach poprzez wgniecenie, w wyniku czego powstała strata w kwocie nie mniejszej niż 251 zł na szkodę Komendy Wojewódzkiej Policji w K., tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k. w związku z art. 57a § 1 k.k.;

III.  w dniu 16 czerwca 2012 r. we W. działając publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy policji (...) w K. działających w pododdziałach zwartych w celu do zaniechania prawnych czynności służbowych związanych z jego zatrzymaniem, czym działał na szkodę Ł. Z., K. T. i M. Ż., tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 57a § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 31 października 2012 r. w sprawie o sygn. V K 904/12 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia:

I.  uznał oskarżonego G. K. (1) za winnego czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego G. K. (1) za winnego tego, że w dniu 16 czerwca 2012 r. we W. działając publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi, nieustalonymi osobami dokonał uszkodzenia radiowozu oznakowanego marki M. o nr rej. (...) w ten sposób, że rzucał w niego szklanymi butelkami, powodując uszkodzenie elementów karoserii, w wyniku czego powstała strata w kwocie 5.522,07 zł na szkodę Komendy Wojewódzkiej Policji w K., co stanowiło występek z art. 224 § 2 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § l k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego G. K. (1) za winnego czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku przyjmując, że stanowił on występek z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu G. K. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (miesięcy) pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu G. K. (1) kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania) od 16 czerwca 2012 r. do 19 czerwca 2012 r. przyjmując, że jeden dzień zatrzymania równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego G. K. (1) za popełniony przez niego występek opisany w punkcie I części wstępnej wyroku nawiązkę w kwocie 300 (trzysta) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej;

VIII.  na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego G. K. (1) za popełniony przez niego występek opisany w punkcie II części wstępnej wyroku nawiązkę w kwocie 300 (trzysta) zł na rzecz Komendy Wojewódzkiej w K.;

IX.  na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego G. K. (1) za popełniony przez niego występek opisany w punkcie III części wstępnej wyroku nawiązkę w kwocie po 100 (sto) zł na rzecz Ł. Z., K. T. i M. Ż.;

X.  na podstawie art. 624 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości, za pośrednictwem swojego obrońcy, oskarżony G. K. (1), zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności:

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości w sprawie, a w szczególności odmiennie prezentowanych wersji krytycznego zdarzenia przez oskarżonego G. K. (1) oraz świadków M. Ż., Ł. Z., G. K. (2) i P. G. na niekorzyść oskarżonego;

- art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granic zasady swobodnej oceny dowodów, a to w zakresie nadania waloru wiarygodności zeznaniom świadków M. Ż. i G. K. (2), którzy jako funkcjonariusze zeznający na jednym terminie rozprawy głównej częściowo rozpoznali oskarżonego po jego tatuażach, widząc je uprzednio przed salą rozpraw na nogach oskarżonego, który to tego dnia ubrany był w krótkie, dżinsowe spodnie, następnie szczegółowo opisując je podczas przesłuchania w charakterze świadków, a czego to w rzeczywistości nie pamiętali pozostali świadkowie w sprawie, a następnie uznania na tej podstawie winy i sprawstwa oskarżonego G. K. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów, a nadto nie wskazaniu, dlaczego Sąd Rejonowy nie oparł się na dowodach przeciwnych w powyższym zakresie;

- art. 410 k.p.k. poprzez wydanie wyroku jedynie w oparciu o część ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego, zupełnie odmawiając nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, a przede wszystkim zeznaniom świadka P. K., co do których Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku w ogóle się nie odniósł, kompletnie je pomijając - co miało istotny wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia w sprawie, w związku z poczynionymi, niekorzystnymi dla oskarżonego, ustaleniami faktycznymi;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym uznaniu, że oskarżony G. K. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanych mu czynów, podczas gdy w świetle prawidłowej oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego brak było podstaw do takiego przyjęcia.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego jej rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, że apelacja oskarżonego wniesiona za pośrednictwem jego obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie. Postawione przez apelującego zarzuty naruszenia przepisów postępowania skutkujące wadliwym orzeczeniem w zakresie sprawstwa oskarżonego uznać należy za chybione.

Apelacja obrońcy oskarżonego skierowana przeciwko całości zaskarżonego rozstrzygnięcia, skonstruowana została na zarzucie obrazy tych przepisów prawa procesowego, które regulują zasady oceny dowodów i negując prawidłowość oceny, której dokonał sąd orzekający, wskazuje na wadliwość poczynionych w jej następstwie ustaleń faktycznych. Dla skuteczności tak skonstruowanego środka odwoławczego należy wykazać, którym wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego uchybił sąd orzekający, czyniąc kwestionowane ustalenia, czemu apelujący nie sprostał.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy, Sąd Rejonowy dokonał swobodnej a nie dowolnej oceny materiału dowodowego, kierując się zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Odniósł się też do tych okoliczności, które podawał oskarżony. Wyprowadził logiczne i nie dające się podważyć wnioski, wskazujące na niewiarygodność przyjętej przez niego linii obrony.

Omówienie poszczególnych dowodów wskazuje na to, że Sąd I instancji analizował je dokładnie, rozważając wszelkie okoliczności sprawy. W pisemnych motywach Sąd I instancji wskazał na przyczyny, dla których uznał zeznania świadków M. Ż., Ł. Z., G. K. (2) i P. G. za wiarygodne. Zeznania te nie zostały przez Sąd I instancji potraktowane wybiorczo, lecz układały się, w połączeniu z innymi dowodami, w logiczną całość pozwalającą na dokonanie kompletnych i pewnych ustaleń. Zeznania świadków potraktowane zostały przez Sąd meriti z należytą ostrożnością i rozwagą. Zeznania ich Sąd ten ocenił jako rzeczowe i spójne. W uprawniony sposób oparł się na nich i swe stanowisko należycie uzasadnił.

Sąd ten wskazał też precyzyjnie powody, którymi kierował się, nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Wyjaśnienia oskarżonego w świetle całokształtu przeprowadzonych dowodów nie zasługiwały na danie im wiary, co Sąd I instancji słusznie dostrzegł oraz krytycznie i wyczerpująco ocenił. Wersja podana przez oskarżonego, sprzeczna z opisem zdarzenia podanym przez wiarygodnych świadków nie pozostawia wątpliwości co do jej nieprawdopodobieństwa. Sąd przeprowadził przekonującą analizę i ocenę tych zeznań, zawierającą kompleksowe wyjaśnienie przyjętego przez Sąd stanowiska.

W ocenie Sądu Odwoławczego, rozumowanie Sądu I instancji jest prawidłowe, logiczne, wolne od błędu dowolności. W żadnym razie nie kłóci się też ze wskazaniami doświadczenia życiowego.

Zarzut apelacji o przekroczeniu granic zasady swobodnej oceny dowodów, a konkretnie nadania waloru wiarygodności zeznaniom świadków M. Ż. i G. K. (2) uznać należy za pozbawiony podstaw.

Wywodzenie przez obrońcę jakoby zeznania tych świadków były nieprawdziwe, gdyż są „wyjątkowo dokładne”, nie jest zasadne. Faktem jest, że to właśnie zeznania tych świadków były kluczowe dla ustalenia sprawstwa oskarżonego, to jednak okoliczność ta nie może w żadnym razie ekskulpować oskarżonego. Nie można podważać skutecznie wiarygodności zeznań świadka tylko dlatego, że były one niekorzystne dla oskarżonego, nie dając żadnych rzeczowych argumentów. Myli się autor apelacji twierdząc, że dokładne i szczegółowe zeznania świadka nie mogą stanowić tu wiarygodnego dowodu dającego podstawę ustaleń zgodnych z prawdą. Jak każdy inny dowód podlega on swobodnej ocenie sądu, przy uwzględnieniu zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Takiej też oceny zeznań świadków dokonał Sąd I instancji i należy ją podzielić. Sugerowanie przez oskarżonego nieprawdziwości zeznań funkcjonariuszy Policji nie wytrzymuje krytyki: jest bowiem całkowicie gołosłowne. Trudno przypuszczać, by świadkowie składali zeznania niesłusznie obciążające oskarżonego. Świadkowie bezpośrednio po wykonaniu czynności w sprawie złożyli obszerne zeznania i ich treść podtrzymali przed Sądem. Dokładnie i konsekwentnie przedstawiali przebieg zajścia. Skoro twierdzili oni na etapie postępowania przygotowawczego, że to oskarżony rzucał w ich kierunku jak i w radiowóz różnymi przedmiotami, w następstwie czego został zatrzymany, obstawanie przy tym, że tak nie było jest bezpodstawne i pozbawione logicznego uzasadnienia. W ocenie Sądu Odwoławczego nie został ujawniony jakikolwiek powód, by dyskredytować szczerość tych świadków, a tym samym, by podważyć ocenę wartości dowodowej ich relacji, dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Z kolei wersja podana przez oskarżonego jako sprzeczna z wartościowym materiałem dowodowym jawi się jako odosobniona i słusznie Sąd I instancji jego relacji nie dał wiary. Zarzuty apelacji sprowadzające się do żądania uwzględnienia relacji oskarżonego nie mogą zatem zostać uwzględnione.

Nie podziela też Sąd Okręgowy zarzutu apelacji, dotyczącego naruszenia przez Sąd meriti normy art. 410 k.p.k. Oczywistym jest, że sąd - stosownie do treści tego przepisu - jest obowiązany przy wydaniu wyroku brać pod uwagę wszystkie okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego, jak i że obraza art. 410 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy sąd orzekający opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź opiera się tylko na części materiału ujawnionego i to jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc także i tych, które je podważają. Apelujący stawiając zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. wskazuje, iż Sąd I instancji odmówił nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i nie odniósł się do zeznań świadka P. K.. Nie ma jednak racji skarżący, kiedy podnosi wskazany zarzut, bowiem Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nadał właściwą rangę zeznaniom tego świadka nie czyniąc ich podstawą dokonanych ustaleń. Świadek ten nie znajdował się na miejscu zdarzenia w chwili zatrzymywania oskarżonego, rozdzielił się z nim podczas „zamieszek” a zatem nie mógł posiadać bezpośredniej wiedzy o przebiegu podejmowanych przez funkcjonariuszy działań i zachowaniu się oskarżonego względem nich oraz mienia, stąd słusznie Sąd I instancji uznał jego zeznania za nieprzydatne. Zdaniem Sądu Okręgowego odmienna od sądu ocena powyższego dowodu przez apelującego nie może uzasadniać zarzutu naruszenia normy art. 410 k.p.k., skoro dowód ten został poddany wystarczającej analizie przez sąd orzekający.

Co do zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k., zauważyć należy, że sąd orzekający, rozstrzygając o winie lub niewinności oskarżonego, kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. dopóki nie zostanie wykazane, że Sąd I instancji oparł swoje przekonanie o winie oskarżonego, bądź to na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej, swobodnej, zgodnej ze wskazaniami art. 7 k.p.k. oceny materiału dowodowego, nie popadając w dowolność i należycie uzasadniając swe stanowisko w pisemnych motywach wydanego wyroku. Sąd Rejonowy zaprezentował tok swojego rozumowania oraz wskazał, którym dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a którym i na jakiej podstawie tego waloru odmówił. Apelujący formułując zarzut obrazy art. 7 k.p.k. poprzestaje w istocie jedynie na polemice z dokonaną przez Sąd I instancji oceną materiału dowodowego oraz poczynionymi ustaleniami w zakresie stanu faktycznego, nie przytaczając jednocześnie przekonujących argumentów mogących tę ocenę zdezawuować. Stanowisko w tym zakresie przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonego jest wynikiem subiektywnej oceny dowodów, podporządkowanej wyłącznie poprawieniu sytuacji procesowej oskarżonego, a cel ten, aczkolwiek w pełni zrozumiały, nie może być osiągnięty poprzez taką interpretację treści dowodów, która uchybia wskazaniom art. 7 k.p.k., a w tej kategorii ocenić należy wywody skarżącego.

Nie podzielając argumentacji obrońcy oskarżonego zawartej w apelacji Sąd Odwoławczy zważył jednak, iż koniecznej zmiany wymaga zaskarżony wyrok w zakresie przyjętej przez Sąd meriti kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Sąd I instancji w punkcie II części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego G. K. (1) za winnego tego, że w dniu 16 czerwca 2012 r. we W. działając publicznie, bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi, nieustalonymi osobami dokonał uszkodzenia radiowozu oznakowanego marki M. o nr rej. (...), w ten sposób, że rzucał w niego szklanymi butelkami, powodując uszkodzenie elementów karoserii, w wyniku czego powstała strata w kwocie 5.522,07 zł na szkodę Komendy Wojewódzkiej Policji w K., co stanowiło – zdaniem Sądu I instancji - występek z art. 224 § 2 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Jakkolwiek Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony dokonał uszkodzenia radiowozu na szkodę Komendy Wojewódzkiej Policji w K., czym wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 288 § 1 k.k., to jednak błędnie przyjął, biorąc pod uwagę opis czynu sformułowany w punkcie II części dyspozytywnej wyroku, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona przestępstwa z art. 224 § 2 k.k.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że znamiona przestępstwa określonego w art. 224 § 2 k.k. realizuje ten, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej.

Sąd I instancji w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku uznał, że oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 224 § 2 k.k., jednak zawarty w tym punkcie opis przypisanego oskarżonemu czynu nie uwzględnia żadnych znamion przestępstwa z art. 224 § 2 k.k., jakie według ustaleń przyjmowanych w uzasadnieniu wyroku oskarżony zrealizował swoim zachowaniem.

Podkreślić należy, że do ustawowych pryncypiów wyrokowania należy, jak to ujmuje przepis art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., by wyrok skazujący zawierał dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Norma ta wyraża nakaz zachowania przy wyrokowaniu pożądanej relacji pomiędzy dwoma członami rozstrzygnięcia skazującego, z jednej strony - określenia zachowań wypełniających ustawowe znamiona czynu zabronionego (z uwzględnieniem także okoliczności kształtujących zakres odpowiedzialności karnej, skodyfikowanych w części ogólnej Kodeksu karnego), z drugiej - wskazania kwalifikacji prawnej będącej rezultatem ich subsumcji. Oznacza to, że kwalifikacja prawna nie może pomijać żadnych okoliczności zamieszczonych w opisie czynu, istotnych z punktu widzenia oceny materialnoprawnej, ale zarazem nie może wychodzić poza ich treść. Jest ona o tyle zasadna, o ile znajduje swój substrat w opisie czynu, który zgodnie z wymogiem zawartym w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., ma być dokładny. Kwalifikacja stanowi więc materialnoprawne odzwierciedlenie słownego określenia czynu przypisanego. (...) Każdy przepis prawa materialnego wprowadzony do kwalifikacji prawnej musi znajdować swoją podstawę faktyczną w opisie czynu, skoro w myśl art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., stanowi ona jego kwalifikację, tj. czynu dokładnie określonego w części dyspozytywnej wyroku. Zarazem opis zachowań oskarżonego, z uwzględnieniem okoliczności istotnych dla odpowiedzialności karnej, powinien znaleźć swoje pełne odbicie w kwalifikacji prawnej. Racją instytucji poprawienia kwalifikacji prawnej czynu zabronionego niezależnie od granic zaskarżenia jest osiągnięcie stanu nakazanego przepisem art. 413 § 2 k.p.k., tj. adekwatności kwalifikacji prawnej do określenia czynu przypisanego. Warunkiem poprawienia w trybie art. 455 k.p.k. kwalifikacji prawnej w wyroku skazującym jest odwołanie się wyłącznie do ustaleń zawartych w określeniu przypisanego oskarżonemu czynu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2008 r., V KK 221/07, OSNKW 2008/2/21, Prok.i Pr.-wkł. 2009/1/22, Biul.SN 2008/2/21, Biul.PK 2008/2/26, LEX nr 346625).

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Odwoławczy dokonał stosownej korekty czynu opisanego w punkcie II części dyspozytywnej wyroku kwalifikując go z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i przyjmując, że przepisy te stanowią podstawę wymiaru kary. Dokonując powyższego Sąd uwzględnił fakt, iż zmiana kwalifikacji na przyjętą przez Sąd Okręgowy nie wiąże się równocześnie ze zmianą ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji a wspomniana korekta mieści się w ramach powinności Sądu II instancji wymienionej w art. 455 k.k. Dodać należy, że w postępowaniu odwoławczym dostosowaniu opisu czynu do przyjętej przez Sąd meriti kwalifikacji prawnej stoi na przeszkodzie zakaz wyrażony w zdaniu drugim art. 455 k.p.k. Zmiana taka byłaby niekorzystna dla oskarżonego, zaś środek odwoławczy został wniesiony jedynie na jego korzyść.

Sąd Okręgowy dokonał także oceny zaskarżonego wyroku pod kątem trafności kary wymierzonej oskarżonemu, nie dopatrując się w niej rażącej i niewspółmiernej surowości. Także i w tym przedmiocie Sąd Rejonowy przedstawił racjonalne i zgodne z ustawowymi dyrektywami wymiaru kary uzasadnienie swego stanowiska, które należy podzielić. Stwierdzić należy, że orzeczona kara jest adekwatna do społecznego poczucia sprawiedliwości, jeśli zważyć na te wszystkie okoliczności, które podniósł Sąd Rejonowy uzasadniając wymiar orzeczonej kary. Prawidłowo także Sąd I instancji ocenił, iż zachodzą okoliczności przewidziane w art. 69 § 1 k.k., a pozwalające na zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Prawidłowe jest także rozstrzygnięcie w przedmiocie orzeczonych wobec oskarżonego nawiązek.

Poza wspomnianą wyżej konieczną zmianą dotyczącą kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku Sąd Odwoławczy uznał, że orzeczenie to nie wymaga w ramach kontroli instancyjnej żadnej dalej idącej ingerencji. Dlatego też w pozostałej części wyrok ten utrzymał w mocy.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, uwzględniając jego aktualną sytuację materialną.