Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 257/08
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa B. S.
przeciwko K.T. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
o odszkodowanie, premię i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 kwietnia 2009 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 8 kwietnia 2008 r.,
oddala skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Powód B. S. domagał się zasądzenia od pozwanej K.T. Spółka z o.o. w W.
kwoty 35.045 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia
zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o
pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika oraz tytułem odszkodowania za
naruszenie zakazu dyskryminacji w zatrudnianiu. Następnie rozszerzył powództwo
2
o kwotę 8.739,63 zł. wraz z ustawowymi odsetkami, na którą składały się kwota
5.239,63 zł. tytułem premii za IV kwartał oraz kwota 3.500 zł. tytułem nienależnie
pobranych opłat za używany przez powoda służbowy telefon i samochód.
Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2007 r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych G. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę
5. 235, 63 zł. brutto tytułem premii wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego
2007 r. do dnia zapłaty (pkt I); oddalił powództwo w pozostałej części (pkt II).
Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy po
rozpoznaniu apelacji powoda od powyższego wyroku Sądu Rejonowego jedynie
sprostował zaskarżony wyrok w ten sposób, że zamiast kwoty „5.235,63” wpisał
kwotę „5.239,63” natomiast apelację oddalił.
Sąd drugiej instancji odnosząc się do żądania powoda odszkodowania za
niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia podzielił
stanowisko Sądu pierwszej instancji, że oświadczenie woli pracodawcy o
rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało skutecznie złożone
powodowi w dniu 23 stycznia 2007 r. Odwołanie powoda od rozwiązania umowy o
pracę bez wypowiedzenia i związane z nim żądanie odszkodowania jest spóźnione
(art. 264 § 2 k.p.) ponieważ pozew został złożony do sądu w dniu 8 lutego 2007 r.,
a termin do jego wniesienia upłynął w dniu 6 lutego 2007 r. Wobec powyższego,
zbędne było rozpoznanie zarzutów apelacji powoda dotyczących ustaleń
faktycznych odnośnie zasadności rozwiązania z powodem umowy o pracę bez
wypowiedzenia.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył skargą kasacyjną powód w
części oddalającej apelację od wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie żądania
odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem przepisów
prawa o rozwiązywaniu umów w kwocie 21. 027 zł. Skarga kasacyjna ma dwie
podstawy.
W ramach podstawy naruszenia przepisów prawa materialnego zarzucono
niewłaściwe zastosowanie art. 264 § 2 k.p. przez przyjęcie, że odwołanie powoda
od oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało złożone
z opóźnieniem.
3
W ramach podstawy naruszenia przepisów postępowania skarga zarzuca
naruszenie:
a) art. 316 § 1 k.p.c przez wydanie wyroku bez uwzględnienia całości
stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, tj. z
pominięciem dowodu z potwierdzenia nadania listem poleconym
pisma stanowiącego odwołanie powoda od oświadczenia o
rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, z datą 6 lutego
2007 r., co doprowadziło do uznania, że odwołanie powoda zostało
wniesione z opóźnieniem;
b) art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny
dowodów polegające na dowolnej ocenie dowodów i braku
wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów przez
pominięcie dowodu z potwierdzenia nadania listem poleconym
pisma stanowiącego odwołanie powoda od oświadczenia o
rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, z datą 6 lutego
2007 r., co doprowadziło do uznania, że odwołanie powoda zostało
wniesione z opóźnieniem;
c) art. 316 § 1 k.p.c. i art. 378 § 1 k.p.c. przez wydanie wyroku bez
uwzględnienia całości stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia
rozprawy oraz bez uwzględnienia wszystkich zarzutów apelacji
przez brak rozpoznania zarzutu apelacji dotyczącego błędu w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku Sądu
pierwszej instancji polegającego na przyjęciu, że w sytuacji, w której
u pracodawcy brak było jakichkolwiek pisemnych regulacji
zakazujących ujawniania wysokości wynagrodzeń pracowników, a
powód nie został indywidualnie zobowiązany do utrzymywania w
tajemnicy wyżej wymienionych informacji, u pozwanego istniał
niepisany obowiązek zachowania w tajemnicy informacji o
wysokości wynagrodzeń współpracowników, który należał do
kategorii podstawowych obowiązków pracowniczych powoda, który
to błąd doprowadził do naruszenia przepisów prawa materialnego –
art. 52 § 1 pkt 1 k.p. przez przyjęcie, że przesłanie przez powoda w
4
dniu 19 stycznia 2007 r. współpracownikom z działu e-maila
zawierającego dane dotyczące wysokości premii pracowników
działu stanowiło przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy o
pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w G. w
części oddalającej apelację od wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie żądania
odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem przepisów
prawa o rozwiązywaniu umów w kwocie 21.027 zł. i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania we wskazanym wyżej zakresie oraz
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za wszystkie instancje lub orzeczenie co
do istoty sprawy w części zaskarżonej poprzez uwzględnienie powództwa co do
kwoty 21.027,00 odszkodowania i zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący podniósł, że Sąd drugiej instancji
wydając wyrok nie uwzględnił całości stanu rzeczy w chwili zamknięcia rozprawy,
pominął bowiem znajdujący się w aktach sprawy dowód z potwierdzenia nadania
listem poleconym pisma stanowiącego odwołanie powoda od oświadczenia o
rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z datą 6 lutego 2007 r. Wobec
tego nawet, gdyby przyjąć, że rozwiązanie z powodem umowy o pracę nastąpiło w
dniu 23 stycznia 2007 r. to odwołanie od rozwiązania umowy o pracę bez
wypowiedzenia, złożone w dniu 6 lutego 2007 r., zostało złożone w terminie z art.
264 § 2 k.p.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Niezachowanie przez pracownika terminu do zaskarżenia czynności prawnej
pracodawcy rozwiązującej stosunek pracy (art. 264 k.p.) wyłącza potrzebę
rozważenia zasadności i legalności przyczyn rozwiązania umowy o pracę (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2001 r. I PKN 693/00, OSNP
2003/22/539).
Powyższa sytuacja stanowi podstawę zaskarżonego wyroku i sytuacji tej
dotyczą obie podstawy skargi kasacyjnej. W skardze kasacyjnej nie jest
kwestionowana ocena prawna zaskarżonego wyroku co do konsekwencji
5
prawnych niezachowania określonego w art. 264 k.p. terminu do odwołania od
rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Nie są też kwestionowane
ustalone w zaskarżonym wyroku daty złożenia powodowi oświadczenia
pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, oraz że w związku
z tym termin do wniesienia odwołania upłynął w dniu 6 lutego 2007 r.
Sąd drugiej instancji ustalił, że „pozew noszący datę 6 lutego 2007 r. do
Sądu złożył w dniu 8 lutego 2007 r. jego kwalifikowany pełnomocnik”. W związku ze
stwierdzeniem uchybienia terminu określonego w art. 264 § 2 k.p., Sąd rozważał
– jak to określił dla porządku – czy uchybienie terminu nastąpiło bez winy powoda,
jednakże na podstawie wyjaśnień powoda, ustalił, że w okolicznościach podanych
przez powoda „nie może być mowy o braku winy po stronie powoda w uchybieniu
terminu”.
W rozpatrywanej skardze kasacyjnej jej podstawa nie obejmuje kwestii
związanych z przywróceniem terminu w trybie art. 265 k.p. Jedynym dotyczącym
podstawy prawnej oddalenia roszczeń pozwu ustaleniem zakwestionowanym w
skardze kasacyjnej jest data wniesienia odwołania. Skarżący powołuje się na
załącznik nr 1 do notatki służbowej z dnia 15 maja 2007 r. (k. 2 akt), na którym –
według skarżącego – znajduje się nierozpatrzone przez Sąd drugiej instancji
„potwierdzenie nadania listu poleconego nr 154017248 z datą 06 lutego 2007 r.,
które to potwierdzenie stanowi dowód złożenia odwołania od rozwiązania umowy o
pracę.
Powyższy zarzut jest bezzasadny, gdyż – wbrew twierdzeniu skarżącego –
notatka służbowa, na którą się on powołuje dokładnie odpowiada ustaleniom Sądu.
W notatce tej stwierdza się, że „W dniu 15 maja 2007 r. do sekretariatu Wydziału
Pracy stawił się r. pr. G. K. który poinformował, że w dniu 8 lutego 2007 r., wysłał
do Sądu listem poleconym z powództwa B.a S. przeciwko K.T. Sp. z o.o. (na
potwierdzenie czego złożył dowód nadania listu w urzędzie pocztowym)”. Ponadto
w notatce tej zapisano, że pozew B. S. został zarejestrowany przez biuro
podawcze 13 lutego 2007 r.
Także dołączone do tej notatki „potwierdzenie nadania”, na które powołuje
skarżący zawiera stempel pocztowy z datą 8 lutego 2007 r., co jednoznacznie
6
potwierdza treść notatki i stanowi niebudzącą wątpliwości podstawę ustalenia
dokonanego przez Sąd.
Z powyższych przyczyn wobec bezzasadności skargi Sąd Najwyższy orzekł
na podstawie art. 39814
k.p.c.
/tp/