Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 22/09
POSTANOWIENIE
Dnia 28 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa M. S.
przeciwko Gimnazjum nr [...] w W.
o ustalenie pozostawania w stosunku pracy na podstawie mianowania,
dopuszczenie do pracy i zasądzenie odszkodowania,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 28 kwietnia 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 19 czerwca 2008 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 1350 (jeden
tysiąc trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy W.– Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. w sprawie
M. S. przeciwko Gimnazjum nr [...] w W. o ustalenie pozostawania w stosunku
pracy na podstawie mianowania, dopuszczenie do pracy i zasądzenie
odszkodowania wyrokiem z 19 czerwca 2008 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu
Rejonowego z 16 kwietnia 2007 r. w punkcie 3 w ten sposób, że zasądził od
pozwanego Gimnazjum nr [...] w W. na rzecz powódki . S. kwoty po 2172,60 zł
2
miesięcznie tytułem wynagrodzenia za okres od 1 września 2005 r. do dnia
wydania wyroku.
W skardze kasacyjnej strona pozwana powołała się na występowanie
istotnego zagadnienia prawnego obejmujące rozstrzygnięcie następujących
wątpliwości, mianowicie „czy nastąpiło nadużycie prawa podmiotowego polegające
na odpowiednim zastosowaniu przepisu art. 47 Kodeksu Pracy i przyjęciu wykładni
historycznej niedopuszczalności odliczania z wynagrodzenia po przywróceniu do
pracy dochodów uzyskanych z innego zatrudnienia, uznając, iż podstawę do
przyjęcia, że dochody z pracy podjętej przez pracownika zwolnionego z pracy, a
następnie przywróconego nie pomniejszają wynagrodzenia należnego dało
skreślenie przepisu § 2 art. 47 Kodeksu Pracy - obowiązujące od dnia 2 czerwca
1996 roku”. Ponadto zdaniem skarżącego istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów a mianowicie „czy
jako podstawa prawna rozstrzygnięcia wskazany został prawidłowo przepis art. 81
§ 1 Kodeksu Pracy w związku z art. 48 § 2 k.p. regulujący zasady obliczania
wynagrodzenia po przywróceniu do pracy - podczas gdy powódka nie została
przywrócona do pracy , natomiast Sąd ustalił, że stosunek pracy trwa nadal, zaś
Sąd Okręgowy stosując praktykę „odpowiedniego" „dostosowywania przepisów" do
stanu faktycznego sprawy uznał znaczące podobieństwo sytuacji prawnej
pracownika przywróconego do pracy po wadliwym rozwiązaniu stosunku pracy do
sytuacji powódki, której sytuację prawną jako pracownika rozstrzygnął Sąd uznając,
iż istnieje stosunek pracy i to ze skutkiem wstecznym.
Wnoszący skargę kasacyjną uznał ją również za oczywiście uzasadnioną,
„wymagają bowiem rozstrzygnięcia powyższe zagadnienia; zgodnie z przepisem
art. 81 § 1 k.p. pracownikowi za okres przestoju przysługuje wynagrodzenie
wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określone stawką godzinową lub
miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy
określaniu warunków wynagrodzenia - 60% wynagrodzenia. Zgodnie z przyjętym w
judykaturze stanowiskiem do wynagrodzenia przewidzianego w art. 81 § 1 k.p. nie
mają zastosowania zasady obowiązujące przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop i
wobec tego w wynagrodzeniu tym nie mogą być uwzględnione inne składniki niż te,
3
które wynikają z zaszeregowania pracownika i są określone stawką godzinową lub
miesięczną (wyrok SN z 16.11.2000 r., I PKN 455/00, OSN 2002/11/268).
Na kolejnej stronie w części przeznaczonej na powołanie podstaw skargi
kasacyjnej, przytoczono kolejne zagadnienie prawne, to jest „czy podobieństwo
sytuacji prawnej pracownika przywróconego do pracy z sytuacją pracownika po
rozstrzygnięciu sądu, że istnieje stosunek pracy ze skutkiem wstecznym – daje
uprawnienia stosowania art. 47 k.p. w związku z art. 81 § 1 k.p..
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, względnie
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, jeśli zachodzi nieważność
postępowania lub jeśli skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Wniesiona w
sprawie skarga nie spełnia żadnej z tych przesłanek.
Sąd Najwyższy jako sąd kasacyjny nie jest sądem powszechnym trzeciej
instancji, a skarga kasacyjna (podobnie, jak uprzednio – kasacja) nie jest środkiem
zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji
kończącego postępowanie w sprawie z uwagi na przeważający w charakterze
skargi kasacyjnej element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości
stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń
faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Wniesiona w
sprawie skarga nie wykazała znaczenia jej rozstrzygnięcia dla realizacji tej
publicznoprawnej funkcji skargi kasacyjnej, względnie potrzeby ujednolicenia
orzecznictwa sądów powszechnych i rozwoju jurysprudencji.
Skarżący powołuje jako pierwszą przesłankę (s. 2 skargi kasacyjnej)
występowanie istotnego zagadnienia prawnego. Argumentacja strony pozwanej
mówiąca o nadużyciu prawa podmiotowego jest niezrozumiała. Nie wiadomo, jakie
prawo podmiotowe zostało nadużyte i przez kogo. Powołanie się w skardze
kasacyjnej na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego wymaga
od strony skarżącej sformułowania tego zagadnienia, wykazania jego istotności
4
oraz nadania mu charakteru prawnego przez przytoczenie przepisów, w związku z
którymi powstało. W przeciwnym bowiem razie zagadnienie nie jest zagadnieniem
prawnym. Zagadnienie prawne, które uzasadniałoby przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania, powinno występować "w sprawie", czyli w tej sprawie, w której
nastąpiło wydanie wyroku zaskarżonego skargą kasacyjną. Ponadto zagadnienie
prawne powinno powstać w związku z zastosowaniem (niezastosowaniem) bądź
błędną wykładnią przepisów prawa w ustalonym w tej sprawie stanie faktycznym
(zob. postanowienie SN z dnia 30 maja 2003 r., I PK 140/03; postanowienie SN z
dnia 18 lutego 2004 r., II UK 340/03) Występowanie w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego jako przyczyny rozpoznania skargi kasacyjnej w rozumieniu
art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. musi dotyczyć ustaleń faktycznych stanowiących podstawę
zaskarżonego orzeczenia i musi występować na tle konkretnej regulacji prawnej
(zob. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2004 r., I UK 118/04; postanowienie SN z
dnia 14 października 2004 r., II PK 246/04), a te przesłanki nie zostały spełnione.
Podobnie wygląda przedstawienie potrzeby wykładni przepisów prawnych
wywołujących rozbieżności. Nie wiadomo, o jakie rozbieżności chodzi, brak
powołania orzeczeń, w których ta rozbieżność wystąpiła. Powołanie się w skardze
kasacyjnej na potrzebę wykładni przepisów prawnych wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie sądów wymaga wykazania przez Autora skargi, że na podstawie tych
samych przepisów prawnych w różnych sprawach tego samego rodzaju
podejmowane są rozbieżne rozstrzygnięcia sądowe, które nie znajdują
przekonującego uzasadnienia w różnicach wynikających z ustaleń sądu
dotyczących okoliczności faktycznych lub prawnych w tych sprawach. Konieczne
jest opisanie tych wątpliwości lub rozbieżności, wskazanie argumentów, które
prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, a nadto przedstawienie przez
skarżącego własnej propozycji interpretacyjnej (zob. np. postanowienie SN z dnia 3
listopada 2003 r., II UK 184/03; postanowienie SN z dnia 22 czerwca 2004 r., III UK
103/04; postanowienie SN z dnia 30 stycznia 2003 r., I PZ 124/02; postanowienie
SN z dnia 22 czerwca 2004 r., III UK 103/04; postanowienie SN z dnia 28 grudnia
2004 r., I PK 181/04; postanowienie SN z dnia 13 grudnia 2007 r., I PK 233/07).
Kolejna przesłanka przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, to jest jej
oczywista zasadność, również nie zasługuje na uwzględnienie. Oparcie skargi
5
kasacyjnej na przesłance wynikającej z art. 3989
§ 1 pkt 4, to jest oczywistej
zasadności skargi, jest możliwe tylko wówczas, gdy już na pierwszy rzut oka
podstawy wskazane w skardze zasługują na uwzględnienie, to jest, gdy zaskarżone
orzeczenie jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej
wykładni przepisami albo zostało wydane w wyniku oczywiście błędnej, widocznej
bez głębszej analizy prawniczej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa.
(zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2002 r., I PKN 341/01,
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych, 2004 nr 6, poz. 100). Wysiłek Autora powinien
koncentrować się na wykazaniu kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów
prawa materialnego lub procesowego polegającej na jego oczywistości, widocznej
prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX
nr 82274).
Jako ostatnią przesłankę powołano skargi konieczność rozstrzygnięcia
kolejnego, istotnego zagadnienia prawnego. Nie wiadomo, czy jest to zarzut
sformułowany w ramach podstawy zaskarżenia, czy zagadnienie prawne. Jeśli
uznać, że jest to dalsza część wniosku o przyjęcie, to skarżący, podobnie jak w
przypadku zagadnienia powołanego, nie wyjaśnia, dlaczego jest to istotne
zagadnienie i nie prezentuje żadnej argumentacji prawnej uzasadniającej, dlaczego
Sąd Najwyższy powinien rozpoznać skargę kasacyjną.
W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania skarżąca niczego
nie wyjaśnia.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł o odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
k.p.c.
/tp/