III CSK 50/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CSK 50/09
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa E.S.
przeciwko [...]
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 maja 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 12 maja 2008 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną, oddala wniosek o zasądzenie
kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 12 maja 2008 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił apelację E.S.
od wyroku Sądu rejonowego w K. z dnia 5 lutego 2008 r.
Powódka wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną opartą na drugiej
podstawie kasacyjnej, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało
istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 235 i 233 k.p.c. przez naruszenie zasady
bezpośredniości i przekroczenie zasady swobody oceny dowodów osobowych
przeprowadzonych w pierwszej instancji oraz art. 217 § 2 k.p.c. poprzez brak
wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i pominięcie wniosków
dowodowych zgłaszanych przez powódkę.
Wnosząc o przyjęcie skargi do rozpoznania wskazali, że występuje
w sprawie istotne zagadnienie prawne. Zagadnie prawne, które powinno być
przedmiotem rozważenie przez Sąd Najwyższy dotyczy tego, czy dopuszczalne jest
oparcie rozstrzygnięcia przez sąd drugiej instancji na faktach ustalonych w innej
sprawie, przy jednoczesnym nie uwzględnianiu zgłaszanych wniosków
dowodowych dotyczących spornych okoliczności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną strona może oprzeć na
następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszeniu przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W obowiązującym stanie prawnym Sąd Najwyższy nie jest uprawniony do
badania prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych, jak i oceny dowodów,
dokonanych przez sąd drugiej instancji. O ile bowiem ten ostatni również jest
„sądem faktu” i w myśl ogólnie niekwestionowanych zapatrywań orzecznictwa oraz
doktryny kontynuuje postępowanie merytoryczne (por. wyroki Sądu Najwyższego:
z dnia 13 kwietnia 2000 r., III CKN 812/98, OSNC 2000, nr 10, poz. 193; z dnia
5 lutego 2006 r., IV CK 384/05, niepubl.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
4 października 2002 r., III CZP 62/02, BSN 2003, nr 3. s. 14. wyrok SN z dnia
4 stycznia 2007 r., V CSK 364/06, LEX nr 238975), o tyle Sąd Najwyższy jako „sąd
prawa”, rozpoznając nadzwyczajny środek odwoławczy w postaci skargi kasacyjnej,
3
jest związany ustalonym stanem faktycznym sprawy. Związanie to wyklucza nie
tylko przeprowadzenie w jakimkolwiek zakresie dowodów, lecz także badanie, czy
sąd drugiej instancji nie przekroczył granic swobodnej ich oceny. Ustrojową funkcją
Sądu Najwyższego jest sprawowanie nadzoru judykacyjnego, w tym zapewnianie
jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych. Z tego punktu widzenia każdy
zarzut skargi kasacyjnej, który ma na celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu
drugiej instancji, chociażby pod pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania określonych przepisów prawa materialnego, z uwagi na jego
sprzeczność z art. 3983
§ 3 k.p.c. jest a limine niedopuszczalny, a jeżeli skarga
oparta była tylko na takich zarzutach, podlegała odrzuceniu (por. postanowienia
SN: z 12 czerwca 2006 r., IV CSK 100/06, niepubl.; z 10 sierpnia 2006 r., V CSK
211/06, niepubl.). Takim zarzutem jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i 235
k.p.c. Zarzut naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. w istocie zmierza do niedopuszczalnej
polemiki z dokonanymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, zwłaszcza, że nie
dotyczy postępowania drugoinstancyjnego. W tym postępowaniu skarżąca nie
zgłaszała wniosków dowodowych, jedynie zarzucała w apelacji pominięcie
wniosków zgłaszanych przed Sądem Rejonowym. Uszło uwagi skarżącej, że
skarga kasacyjna nie jest powtórzeniem apelacji, lecz nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia skierowanym wobec prawomocnego rozstrzygnięcia sądu drugiej
instancji, powinna zatem przytaczać przepisy regulujące postępowanie
drugoinstancyjne. Takich przepisów w podstawie skargi nie przytoczono.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy
odrzucił skargę kasacyjną. Odrzucenie skargi kasacyjnej nie pozwala na
zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego. Skarga nie
zawiera wniosku adwokata z urzędu o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej spełniającego przesłanki określone w § 20 rozp. Min. Spr. z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
(Dz. U. 2002 r. Nr 163 poz. 1348).
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa E.S.
przeciwko [...]
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 maja 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 12 maja 2008 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną, oddala wniosek o zasądzenie
kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 12 maja 2008 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił apelację E.S.
od wyroku Sądu rejonowego w K. z dnia 5 lutego 2008 r.
Powódka wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną opartą na drugiej
podstawie kasacyjnej, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało
istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 235 i 233 k.p.c. przez naruszenie zasady
bezpośredniości i przekroczenie zasady swobody oceny dowodów osobowych
przeprowadzonych w pierwszej instancji oraz art. 217 § 2 k.p.c. poprzez brak
wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i pominięcie wniosków
dowodowych zgłaszanych przez powódkę.
Wnosząc o przyjęcie skargi do rozpoznania wskazali, że występuje
w sprawie istotne zagadnienie prawne. Zagadnie prawne, które powinno być
przedmiotem rozważenie przez Sąd Najwyższy dotyczy tego, czy dopuszczalne jest
oparcie rozstrzygnięcia przez sąd drugiej instancji na faktach ustalonych w innej
sprawie, przy jednoczesnym nie uwzględnianiu zgłaszanych wniosków
dowodowych dotyczących spornych okoliczności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3983
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną strona może oprzeć na
następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego
wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszeniu przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W obowiązującym stanie prawnym Sąd Najwyższy nie jest uprawniony do
badania prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych, jak i oceny dowodów,
dokonanych przez sąd drugiej instancji. O ile bowiem ten ostatni również jest
„sądem faktu” i w myśl ogólnie niekwestionowanych zapatrywań orzecznictwa oraz
doktryny kontynuuje postępowanie merytoryczne (por. wyroki Sądu Najwyższego:
z dnia 13 kwietnia 2000 r., III CKN 812/98, OSNC 2000, nr 10, poz. 193; z dnia
5 lutego 2006 r., IV CK 384/05, niepubl.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
4 października 2002 r., III CZP 62/02, BSN 2003, nr 3. s. 14. wyrok SN z dnia
4 stycznia 2007 r., V CSK 364/06, LEX nr 238975), o tyle Sąd Najwyższy jako „sąd
prawa”, rozpoznając nadzwyczajny środek odwoławczy w postaci skargi kasacyjnej,
3
jest związany ustalonym stanem faktycznym sprawy. Związanie to wyklucza nie
tylko przeprowadzenie w jakimkolwiek zakresie dowodów, lecz także badanie, czy
sąd drugiej instancji nie przekroczył granic swobodnej ich oceny. Ustrojową funkcją
Sądu Najwyższego jest sprawowanie nadzoru judykacyjnego, w tym zapewnianie
jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych. Z tego punktu widzenia każdy
zarzut skargi kasacyjnej, który ma na celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu
drugiej instancji, chociażby pod pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania określonych przepisów prawa materialnego, z uwagi na jego
sprzeczność z art. 3983
§ 3 k.p.c. jest a limine niedopuszczalny, a jeżeli skarga
oparta była tylko na takich zarzutach, podlegała odrzuceniu (por. postanowienia
SN: z 12 czerwca 2006 r., IV CSK 100/06, niepubl.; z 10 sierpnia 2006 r., V CSK
211/06, niepubl.). Takim zarzutem jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i 235
k.p.c. Zarzut naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. w istocie zmierza do niedopuszczalnej
polemiki z dokonanymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, zwłaszcza, że nie
dotyczy postępowania drugoinstancyjnego. W tym postępowaniu skarżąca nie
zgłaszała wniosków dowodowych, jedynie zarzucała w apelacji pominięcie
wniosków zgłaszanych przed Sądem Rejonowym. Uszło uwagi skarżącej, że
skarga kasacyjna nie jest powtórzeniem apelacji, lecz nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia skierowanym wobec prawomocnego rozstrzygnięcia sądu drugiej
instancji, powinna zatem przytaczać przepisy regulujące postępowanie
drugoinstancyjne. Takich przepisów w podstawie skargi nie przytoczono.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy
odrzucił skargę kasacyjną. Odrzucenie skargi kasacyjnej nie pozwala na
zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego. Skarga nie
zawiera wniosku adwokata z urzędu o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej spełniającego przesłanki określone w § 20 rozp. Min. Spr. z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
(Dz. U. 2002 r. Nr 163 poz. 1348).