Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 36/09
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 lipca 2009 r.
skargi J. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w P.
z dnia 14 czerwca 2007 r., wydanego w sprawie z wniosku J. S.
przy uczestnictwie A. S.
o podział majątku wspólnego
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wnioskodawca J. S. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 14 czerwca 2007 r.,
oddalającego jego apelację od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 25 stycznia
2007 r., którym ten ostatni Sąd dokonał podziału majątku wspólnego wnioskodawcy
i uczestniczki A. S.
Wnioskodawca oparł skargę na zarzucie naruszenia przepisów prawa
materialnego – art. 212 k.c. – polegającego na nieprawidłowym określeniu
wysokości należnych mu dopłat przez przyjęcie wartości majątku na podstawie
opinii biegłego, pochodzącej z okresu pięciu lat wstecz, licząc od dnia orzekania
w sprawie przez Sąd Rejonowy oraz na zarzucie naruszenia przepisów
postępowania – art. 232 k.p.c., przez niedopuszczenie z urzędu dowodu
z uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości tego majątku
w chwili orzekania.
Wnioskodawca podniósł, iż zaskarżone orzeczenie w wyniku naruszenia
wskazanych wyżej przepisów jest niezgodne z art. 45 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 2
Konstytucji RP.
W skardze J. S. twierdził, że wydanie orzeczenia wyrządziło mu szkodę
przez zaniżenie wartości towarów aptecznych, zawyżenie wartości naniesień
budowlanych oraz nieuwzględnienie, że budynek posadowiony na działce nr 496/2
został wybudowany ze środków pochodzących z jego majątku odrębnego.
W konsekwencji skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności zaskarżonego
postanowienia z prawem, to znaczy z przepisami art. 212 k.c. oraz art. 45 ust. 1
i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji RP przez niewłaściwe określenie składników majątku
wspólnego podlegającego podziałowi, a w związku z tym zaniżenie należnych mu
dopłat i naruszenie zasady ochrony prawa własności.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, powinna zawierać szereg elementów konstrukcyjnych.
Należą do nich:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
ono zaskarżone w całości czy w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
3
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono
stosując art. 4241
§ 2 – że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający
wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego dotyczy skarga wymaga
złożenia przez skarżącego oświadczenia, że szkoda w jego majątku nastąpiła
i wskazania rodzaju i rozmiaru tej szkody, a ponadto powołania lub przedstawienia
dowodów ewentualnie innych środków uwiarygodniających jego twierdzenie
(por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP
19/05, nie publ., postanowienia tego Sądu z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05,
nie publ.; z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC z 2006/1/16, z 15 lutego
2006 r., IV CNP 7/05, nie publ.).
Skarga wnioskodawcy nie wypełnia tych wymagań, a w konsekwencji nie
czyni zadość wymaganiu ustanowionemu w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Za swoją szkodę skarżący uznaje przyznanie mu zbyt niskich dopłat
w wyniku wadliwego określenia wartości majątku podlegającego podziałowi –
zaniżenia wartości towarów aptecznych, zawyżenia naniesień budowlanych oraz
nieuwzględnienia, że budynek na działce nr 496/2 został wybudowany ze środków
pochodzących z majątku odrębnego wnioskodawcy. Takie określenie szkody
wymagałoby uprawdopodobnienia przez skarżącego, że rzeczywiście wartość
składników majątku wspólnego w chwili orzekania była na tyle odmienna od
przyjętej przez Sąd, że uzasadniałaby wyższe świadczenie należne wnioskodawcy.
Przy tym kwestia nieuwzględnienia nakładów z majątku odrębnego wnioskodawcy
nie pozostaje w związku z przedmiotem skargi, skarżący nie podnosi bowiem
w podstawach skargi wadliwości ustaleń dotyczących nakładów (Sądy nie przyjęły
bowiem, że wnioskodawca poniósł nakłady z majątku odrębnego), zarzuca jedynie
naruszenie prawa poprzez ustalenie dopłat w oparciu o nieaktualne szacunki.
Skarżący nie przedstawił jednak ani nie zaproponował żadnego dowodu, ani
innego środka wskazującego na nieaktualność wycen, na których oparły się Sądy
I i II instancji, powołując się jedynie na oczywistość tego faktu, wynikającą z upływu
czasu. Jak wynika z twierdzeń skargi, zarzuty skarżącego dotyczą w istocie
oszacowania nieruchomości, które wchodziły w skład majątku wspólnego. Wartość
nieruchomości zależy od wielu czynników, a jej zmiany w czasie nie przebiegają
4
w sposób oczywisty, który uznany by mógł być za fakt notoryjny. Uwiarygodnieniu
faktu poniesienia szkody nie czyni zatem zadość suche zestawienie dat wydania
opinii zawierającej wycenę z datą orzekania przez sąd, lecz konieczne byłoby
dostarczenie porównawczych danych o zmienionej wartości tych nieruchomości,
a przynajmniej o zmianach wartości innych porównywalnych nieruchomości.
Nie czyniąc tego skarżący nie wypełnił odpowiednią treścią jednego
z kreatywnych elementów skargi, co uzasadnia jej odrzucenie na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
md
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13