Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 13 października 2009 r.
II UZP 9/09
Przewodniczący SSN Roman Kuczyński, Sędziowie SN: Jolanta Strusińska-
Żukowska (sprawozdawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.
Sąd Najwyższy, w sprawie z wniosku Ryszarda B. przeciwko Zakładowi Ubez-
pieczeń Społecznych-Oddziałowi w W. o ustalenie odpowiedzialności za zobowiąza-
nia Przedsiębiorstwa Państwowego, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 paź-
dziernika 2009 r. zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Apelacyjny we
Wrocławiu postanowieniem z dnia 10 czerwca 2009 r. [...]
„1. Czy zawarte w art. 116a ustawy z 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa
(tekst jednolity z 4.01.2005r. Dz.U. Nr 8, poz. 60) pojęcie ustawowe: organ zarzą-
dzający innymi osobami prawnymi niż wymienione w art. 116 tej ustawy obejmuje
również wymienione w art. 33a ustawy z 25.09.1981r. o przedsiębiorstwach pań-
stwowych (tekst jednolity z 18.06.2002r. Dz.U. Nr 112, poz. 981 ze zm.) stanowisko
tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa państwowego, stanowiąc przez to pod-
stawę odpowiedzialności subsydiarnej osób zajmujących to stanowisko na zasadach
określonych w art. 116 Ordynacji podatkowej;
2. czy zawarte w art. 116a ustawy z 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (tekst
jednolity z 4.01.2005r. Dz.U. Nr 8, poz. 60) pojęcie ustawowe: organ zarządzający
innymi osobami prawnymi niż wymienione w art. 116 tej ustawy obejmuje również
wymienione w art. 66 ust. 1 ustawy z 25.09.1981r. o przedsiębiorstwach państwo-
wych (tekst jednolity z 18.06.2002. Dz.U. Nr 112, poz. 981 ze zm.) stanowisko za-
rządcy komisarycznego przedsiębiorstwa państwowego, stanowiąc przez to podsta-
wę odpowiedzialności subsydiarnej osób zajmujących to stanowisko na zasadach
określonych w art. 116 Ordynacji podatkowej ?”
p o d j ą ł uchwałę:
Osoba wyznaczona na podstawie art. 33a ustawy z 25 września 1981 r. o
przedsiębiorstwach państwowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz.
2
981 ze zm.) na stanowisko tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa pań-
stwowego, lub na podstawie art. 66 ust. 1 tej ustawy na stanowisko zarządcy
komisarycznego przedsiębiorstwa państwowego nie należy do kategorii osób
określanych mianem członków organów zarządzających inną osobą prawną w
rozumieniu art. 116a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa
(jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z art. 116 tej
ustawy.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Jeleniej Górze wyro-
kiem z dnia 14 listopada 2008 r. zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziału w W. z dnia 30 lipca 2008 r. i uznał, że Ryszard B. jako tymczasowy kie-
rownik i zarządca komisaryczny przedsiębiorstwa państwowego nie odpowiada za
zobowiązania tego przedsiębiorstwa z tytułu nieopłaconych składek na ubezpiecze-
nia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych. Sąd ten ustalił, że odwołujący się w tym samym
przedsiębiorstwie państwowym pełnił przemiennie funkcje zarządcy komisarycznego
(od 1 marca 2002 r. do 30 września 2002 r. i od 1 kwietnia 2003 r. do 30 czerwca
2003 r.) i tymczasowego kierownika (od 1 października 2002 r. do 31 marca 2003 r. i
od 1 lipca 2003 r. do 2 listopada 2003 r.). Po ukończeniu postępowania upadłościo-
wego i wykreśleniu przedsiębiorstwa z Krajowego Rejestru Sądowego pozostały
niezaspokojone wierzytelności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu niezapła-
conych przez przedsiębiorstwo składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie
zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
za okres od stycznia 2003 r. do października 2003 r. Decyzją z 30 lipca 2008 r. organ
rentowy - na podstawie art. 116a w związku z art. 116 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.;
dalej jako: „Ordynacja”) obciążył wnioskodawcę odpowiedzialnością za te zaległości.
Sąd pierwszej instancji przyjął, że ani zarządca komisaryczny, ani tymczasowy kie-
rownik przedsiębiorstwa państwowego nie są członkami organów przedsiębiorstwa
państwowego, wobec czego osoby pełniące takie funkcje nie odpowiadają za zobo-
wiązania określone w art. 116a w związku z art. 116 Ordynacji i w związku z art. 31
oraz 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
3
(jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.; dalej jako: „ustawa syste-
mowa”), tym samym uwzględniając odwołanie Ryszarda B. od zaskarżonej decyzji.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu, rozpo-
znając apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego, powziął wątpli-
wość, której dał wyraz w sentencji postanowienia przedstawiającego zagadnienie
prawne Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia. Sąd ten wskazał, że art. 30 ustawy
z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (jednolity tekst: Dz.U.
z 2002 r. Nr 112, poz. 981 ze zm.; dalej jako: „ustawa o przedsiębiorstwach”) zawiera
kompletny katalog organów przedsiębiorstwa państwowego, wymieniając ogólne ze-
branie pracowników (delegatów), radę pracowniczą i dyrektora. Stosownie do treści
art. 32 ustawy o przedsiębiorstwach jedynie dyrektor jest organem zarządzającym
przedsiębiorstwem. Zarządca komisaryczny wyznaczany jest przez organ założyciel-
ski w ściśle wymienionych w ustawie przypadkach i jedynie przejmuje kompetencje
organów przedsiębiorstwa (art. 66 ust. 3 ustawy o przedsiębiorstwach). Podobnie
wygląda status tymczasowego kierownika, który również wyznaczany jest przez or-
gan założycielski lub radę pracowniczą w celu oznaczonego w czasie przejęcia kom-
petencji dyrektora przedsiębiorstwa. Ustawodawca w celu określenia zakresu pod-
miotowego art. 116a Ordynacji posłużył się sformułowaniem „członkowie organów
zarządzających”, a nie synonimami pojęcia organów, jak np. podmioty zarządzające,
czy osoby zarządzające osobami prawnymi. Według Sądu odwoławczego, pozwala
to przyjąć, że zwrot „organ zarządzający osobą prawną” można uznać za „wiążąco
zdefiniowany w legalnych definicjach organów osób prawnych - zawartych w przepi-
sach ustaw konstytutywnych dla tych osób”. W takich okolicznościach organem za-
rządzającym przedsiębiorstwem państwowym jest wyłącznie dyrektor tego przedsię-
biorstwa i tylko jego dotyczy uregulowana w art. 116a w związku z art. 116 Ordynacji
odpowiedzialność za zaległości składkowe przedsiębiorstwa.
Na gruncie omawianych przepisów można jednak, według Sądu drugiej in-
stancji, prezentować również pogląd odmienny biorąc pod uwagę, że przepis art.
116a Ordynacji rozszerza określone w art. 116 tej ustawy zasady odpowiedzialności
nie tylko na organ zarządzający przedsiębiorstwem państwowym, lecz również na
organy innych osób prawnych. Wynikająca z wielu aktów prawnych oraz statutów
osób prawnych różnorodność form zarządzania tymi osobami mogła bowiem wymu-
sić na prawodawcy syntetyczne ujęcie normy prawnej zawartej w art. 116a Ordynacji,
czego konsekwencją mogło być posłużenie się potocznym znaczeniem terminu „or-
4
gan zarządzający” jako zbiorczego synonimu podmiotu, osoby lub organu kolegial-
nego posiadającego kompetencje do zarządzania osobą prawną. Sąd Apelacyjny
zwrócił przy tym uwagę, że pogląd interpretujący krąg osób odpowiedzialnych za za-
ległości składkowe osób prawnych szerzej niżby to wynikało z wykładni językowej
wyraził już Sąd Najwyższy, przyjmując że odpowiedzialność na podstawie art. 116
Ordynacji ponosić może likwidator spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (wyrok z
dnia 8 lipca 2008 r., II UK 341/07), choć osoba pełniąca taką funkcję nie jest człon-
kiem zarządu spółki. Uznanie takiego poglądu za słuszny uzasadniałoby zaś przyję-
cie proponowanej przez organ rentowy wykładni celowościowej art. 116a w związku
z art. 116 Ordynacji i w konsekwencji uznanie, iż dotyczy on odpowiedzialności osób,
które, jako faktycznie zarządzające osobami prawnymi, miały wpływ na powstanie
zaległości składkowych tych osób prawnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 107 § 1 Ordynacji w związku z art. 31 i 32 ustawy
systemowej, za zaległości składkowe odpowiadają całym swoim majątkiem solidarnie
z płatnikiem również osoby trzecie, ale wyłącznie w przypadkach i w zakresie prze-
widzianym w Ordynacji. Konstrukcja odpowiedzialności osób trzecich za należności
podatkowe (składkowe) jest na gruncie całego systemu prawa specyficzna. Niewąt-
pliwie bowiem w sposób szczególny uprzywilejowuje wierzyciela publicznoprawnego,
który może dochodzić od osoby trzeciej cudzego długu. Powszechnie przyjmuje się,
że przepisy prawa publicznego regulujące powstawanie zobowiązań publicznopraw-
nych o charakterze finansowym, w tym krąg osób, po stronie których miałyby po-
wstawać takie zobowiązania, stanowią materię ustawową. Wynika to jednoznacznie
z art. 217 Konstytucji RP, zgodnie z którym nakładanie podatków, innych danin pu-
blicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatko-
wych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnio-
nych od podatków następuje w drodze ustawy. Do ponoszenia ciężarów i świadczeń
publicznych obowiązany jest zatem tylko ten, który jest wyraźnie określony w ustawie
(art. 84 Konstytucji RP). W związku z tym w doktrynie podkreśla się, że Ordynacja
zawiera numerus clausus przypadków, w których odpowiedzialnością za należności
podmiotu pierwotnie zobowiązanego mogą być obciążone osoby trzecie. Będą to
zatem jedynie podmioty wprost wskazane w ustawie. Krąg osób będących potencjal-
5
nymi osobami trzecimi zakreślony jest więc wyczerpująco w przepisach art. 110 - 117
Ordynacji i nie ma możliwości jego poszerzania.
Uwzględniając powyższe, zwrócić uwagę należy, iż zakresem podmiotowym
art. 116a Ordynacji w związku z art. 31 i art. 32 ustawy systemowej objęci są człon-
kowie organów zarządzających innymi niż spółki kapitałowe osobami prawnymi. Z
wykładni językowej tego przepisu wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że doty-
czy on wyłącznie tych osób, które pełnią funkcje organów danej osoby prawnej w
myśl przepisów regulujących jej ustrój. Znaczenie tej normy można zatem ustalić na
podstawie wykładni językowej, wobec czego sięganie po wykładnię celowościową
jest nie tylko zbędne, ale i niedopuszczalne, bowiem, jak już wskazano, odpowie-
dzialność osób trzecich na gruncie Ordynacji ma charakter odpowiedzialności wyjąt-
kowej. Ochrona wierzyciela, jakim jest Skarb Państwa, z tytułu należności publiczno-
prawnych możliwa jest wyłącznie na podstawie przepisów prawa publicznego. Prze-
pisy te jako związane z nałożeniem podatku (obowiązku składkowego) i ingerujące w
sferę prawa własności oraz innych praw i swobód nie mogą być interpretowane w
sposób rozszerzający.
Nie można też pominąć, iż art. 116a Ordynacji nie konstruuje samodzielnie
zasad odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe (składkowe) innych
niż spółki kapitałowe osób prawnych, lecz odwołuje się do przepisów zawartych w
art. 116 tej ustawy, co pozwala założyć, że za zobowiązania publicznoprawne innych
osób prawnych niż spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjne ponoszą
odpowiedzialność osoby pełniące funkcje analogiczne do wymienionych w art. 116
Ordynacji. W przypadku spółek kapitałowych odpowiedzialność za zaległości podat-
kowe (składkowe) tych spółek może być rozszerzona, ujmując rzecz ogólnie, na
członków zarządu tych osób prawnych. Zarząd prowadzi zaś sprawy spółki i repre-
zentuje spółkę (art. 201 § 1 k.s.h. i art. 368 § 1 k.s.h.). Odpowiedzialność na podsta-
wie art. 116a Ordynacji mogą ponosić zatem takie osoby, które podobnie jak człon-
kowie zarządu spółek kapitałowych, pełnią funkcje organu zarządzającego danej
osoby prawnej. Dodatkowo podnieść trzeba, że przeciwko rozumieniu pojęcia „człon-
kowie organów zarządzających osobami prawnymi” w znaczeniu potocznym, odno-
szącym go do okoliczności faktycznego zarządzania osobą prawną, przemawia re-
guła spójności systemu prawa, będąca jedną z naczelnych zasad procesu legislacyj-
nego, która nakazuje przyjmować tożsamość treści tych samych pojęć mimo ich za-
mieszczenia w różnych aktach prawnych. Zgodnie z brzmieniem art. 38 k.c., osoba
6
prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na
niej statucie. Regulacje te tworzą mechanizm działania osoby prawnej objaśniany w
doktrynie i orzecznictwie przy pomocy teorii organów (por. wyroki Sądu Najwyższe-
go: z dnia 24 października 1972 r., I CR 177/72, OSNC 1973 nr 10, poz. 71; z dnia 6
grudnia 1984 r., II CR 442/84, LEX nr 8658; z dnia 12 marca 1997 r., II CKN 24/97,
LEX nr 80725). Teoria ta zakłada, że do podjęcia decyzji i wyrażenia woli osoby
prawnej powołane są jednostki (osoby fizyczne) wchodzące w skład jej organu.
Działanie tych jednostek traktowane jest jako działanie osoby prawnej. Konieczne
jest jednak, aby: 1) przepisy regulujące ustrój danej osoby prawnej przewidywały
określony rodzaj organu; 2) konkretna osoba fizyczna powołana została zgodnie z
prawem do pełnienia funkcji organu; 3) osoba ta wypełniała funkcję organu w grani-
cach jego kompetencji.
O tym, które osoby pełnią funkcje organu przesądzają zatem przepisy regulu-
jące ustrój danej osoby prawnej. W odniesieniu do przedsiębiorstw państwowych jest
to ustawa o przedsiębiorstwach, zgodnie z którą organami przedsiębiorstwa pań-
stwowego są: ogólne zebranie pracowników (delegatów), rada pracownicza i dyrektor
przedsiębiorstwa (art. 30), przy czym tylko dyrektor przedsiębiorstwa zarządza tym
przedsiębiorstwem i reprezentuje je na zewnątrz (art. 32). Tymczasowy kierownik
przedsiębiorstwa to osoba, którą w sytuacji określonej w art. 33a ustawy o przedsię-
biorstwach wyznacza organ uprawniony do powołania dyrektora, w szczególności w
przypadkach: odwołania dyrektora, rezygnacji dyrektora z zajmowanego stanowiska,
wygaśnięcia okresu, na jaki dyrektor był powołany, zawieszenia przez sąd postępo-
wania upadłościowego, zakończenia lub przerwania postępowania naprawczego,
rozwiązania ze skutkiem natychmiastowym umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem
lub z upływem terminu jej wypowiedzenia, śmierci dyrektora. Wykładnia funkcjonalna
tego przepisu prowadzi do wniosku, że tymczasowy kierownik ma zastępować dy-
rektora i w związku z tym przejmuje jego kompetencje (por. uchwałę Sądu Najwyż-
szego z dnia 9 maja 1991 r., I PZP 15/91, OSNCP 1992 nr 3, poz. 36). Wyznaczenie
osoby sprawującej zarząd komisaryczny wiąże się natomiast ze wszczęciem przez
organ założycielski postępowania naprawczego z ustanowieniem nad przedsiębior-
stwem zarządu komisarycznego (art. 65 ustawy o przedsiębiorstwach). Zarządca
komisaryczny przejmuje wszelkie kompetencje organów przedsiębiorstwa (z wyjąt-
kiem wymienionych w ustawie), bowiem z chwilą ustanowienia zarządu organy sa-
morządu ulegają rozwiązaniu z mocy prawa, a organ założycielski odwołuje dyrek-
7
tora przedsiębiorstwa (art. 66 ustawy o przedsiębiorstwach). Choć zarówno
tymczasowy kierownik, jak i zarządca komisaryczny przejmują kompetencje dyrek-
tora przedsiębiorstwa, nie są organami tego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 38
k.c. Nie można ich też uznać za pełnomocników przedsiębiorstwa. W doktrynie i
orzecznictwie przyjmuje się, że osoby te są przedstawicielami ustawowymi przedsię-
biorstwa (podobnie jak likwidator i syndyk masy upadłości). Obowiązująca w polskim
prawie teoria organów opiera się na założeniu, że osoba prawna nie może trwale
działać bez organów. W związku z tym dość często spotyka się szczególne unormo-
wania dopuszczające działanie w imieniu osoby prawnej pozbawionej organów, tj.
przedstawicielstwo ustawowe (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1997
r., II CKN 24/97, LEX nr 80725). Zazwyczaj w przypadku osób prawnych występuje
przedstawiciel ustawowy, zmierzający do zakończenia bytu osoby prawnej (likwida-
tor, syndyk masy upadłości). Może być jednak również tak, że przedstawiciel usta-
wowy działa w celu usprawnienia działalności osoby prawnej, czy też w ogóle umoż-
liwia jej działanie (tymczasowy kierownik, czy zarządca komisaryczny przedsiębior-
stwa państwowego). Przedstawiciel ustawowy, w odróżnieniu od organu, nie wchodzi
w skład struktury organizacyjnej osoby prawnej, ma odrębną od osoby prawnej pod-
miotowość prawną, nie jest trwale związany z bytem osoby prawnej, a nadto, pod-
czas gdy organ objawia wolę osoby prawnej, przedstawiciel, działając w imieniu
osoby prawnej, objawia swą własną wolę (por. powoływany wyżej wyrok Sądu Naj-
wyższego z dnia 12 marca 1997 r., II CKN 24/97; Komentarz do ustawy o przedsię-
biorstwach państwowych w: Prawo handlowe, A. Kidyba, Warszawa 1996 - 2006).
Przedstawiciel ustawowy działa jedynie w sytuacji czasowej niemożności realizowa-
nia zdolności do czynności prawnych przez organ osoby prawnej i pomimo pewnych
podobieństw nie może być uznawany za organ osoby prawnej. Skoro zatem w art.
116a Ordynacji mowa jest o organie zarządzającym osobą prawną, to nie można za
członka tego organu uznać ani tymczasowego kierownika, ani zarządcy komisarycz-
nego przedsiębiorstwa państwowego, będących przedstawicielami ustawowymi tej
osoby prawnej.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą
sprawę nie akceptuje stanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
8 lipca 2008 r., II UK 341/07 (OSNP 2009 nr 23-24, poz. 322), według którego odpo-
wiedzialność za zaległości składkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością po-
wstałe w czasie likwidacji tej spółki ponosi także jej likwidator. Likwidator nie jest bo-
8
wiem członkiem zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a tylko osoby
wchodzące w skład tego organu mogą ponosić odpowiedzialność za zaległości
składkowe spółki na podstawie art. 116 Ordynacji w związku z art. 31 i 32 ustawy
systemowej. Tych zasad wynikających z wykładni językowej przepisów nie można
modyfikować przez odwołanie się do zasad słuszności, co w istocie składa się na
motywację orzeczenia z dnia 8 lipca 2008 r. Brak jest też wystarczających podstaw
ku temu, ażeby do interpretacji przepisów dotyczących odpowiedzialności osób trze-
cich za zobowiązania publicznoprawne przenosić poglądy ukształtowane na podsta-
wie zbliżonej instytucji prawnej zawartej w art. 299 § 1 k.s.h. Nie można bowiem po-
minąć, że w uzasadnieniu uchwały z dnia 28 lutego 2008 r., III CZP 143/07 (OSNC
2009 nr 3, poz. 38), na której w całości oparł się Sąd Najwyższy, prezentując swój
pogląd w wyroku z dnia 8 lipca 2008 r., wyraźnie podkreślono, iż odpowiedzialność
za zobowiązania cywilnoprawne spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest delik-
tową odpowiedzialnością na zasadzie winy, a taka funkcja i charakter tej odpowie-
dzialności przemawiają za ponoszeniem jej nie tylko przez członków zarządu spółki,
ale i przez likwidatorów. Pogląd o możliwości obciążenia likwidatorów spółki z ogra-
niczoną odpowiedzialnością za zobowiązania cywilnoprawne spółki ma zatem swoje
źródło w odszkodowawczym charakterze tej odpowiedzialności, czego konsekwencją
jest to, że członkowie zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiadają
za własny, a nie za cudzy dług (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyż-
szego z dnia 7 listopada 2008 r., III CZP 72/08, OSNC 2009 nr 2, poz. 20).
Uregulowania zasad odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podat-
kowe (składkowe) nie są prostym przeniesieniem do prawa podatkowego zasad
zawartych w przepisach prawa handlowego (art. 299 k.s.h.). Ordynacja podatkowa
zawiera w tym przedmiocie uregulowania własne, inaczej kształtując zakres i prze-
słanki omawianej odpowiedzialności. Odpowiedzialność osób trzecich jest instytucją
prawną wiążącą skutki istnienia zobowiązania podatkowego z podmiotem innym niż
podatnik. Osoby trzecie ponoszą więc odpowiedzialność za cudzy dług, a orzeczenie
o odpowiedzialności osób trzecich nie uwalnia dłużnika (podatnika) od odpowiedzial-
ności. Odpowiedzialność tej osoby ma zatem charakter gwarancyjny. Jest odpowie-
dzialnością posiłkową (subsydiarną), występuje dopiero w dalszej kolejności. Nie ma
tu domniemania winy, organ nie bada istnienia związku przyczynowego. Odpowie-
dzialność tych osób ma zatem charakter odpowiedzialności wyjątkowej - i jak już wy-
żej wskazano - przepisy prawa publicznego regulujące tę odpowiedzialność jako
9
związane z nałożeniem podatku (obowiązku składkowego) i ingerujące w sferę
prawa własności oraz innych praw i swobód nie mogą być interpretowane w sposób
rozszerzający. Wobec tego nie ma wystarczających przesłanek do stwierdzenia, iż
na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej odpowiedzialnością za zaległości po-
datkowe (składkowe) mógłby jako osoba trzecia być obciążony jakikolwiek inny pod-
miot niż wymieniony wyraźnie w ustawie.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy zajął stanowisko jak w uchwale.
========================================