Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 13 PAŹDZIERNIKA 2009 R.
SNO 75/09
Przewodniczący: sędzia SN Jan Bogdan Rychlicki (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Zbigniew Hajn, Teresa Flemming–Kulesza.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem sędziego
Sądu Apelacyjnego – Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego –
Sądu Dyscyplinarnego oraz protokolanta po rozpoznaniu w dniu 28 września 2009 r.
sprawy sędziego Sądu Okręgowego w związku z odwołaniem Ministra
Sprawiedliwości i Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego wniesionych na niekorzyść obwinionego, od wyroku Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 15 czerwca 2009 r., sygn. akt (...)
1. u t r z y m a ł w mocy zaskarżony wyrok,
2. kosztami sądowymi postępowania odwoławczego o b c i ą ż y ł Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sędzia Sądu Okręgowego został obwiniony o to, że: „w okresie od 1 marca 2006
r. do 31 lipca 2008 r., orzekając w III Wydziale Cywilno-Rodzinnym Sądu
Okręgowego, rażąco uchybił przepisom art. 329 i 387 § 2 k.p.c. w zakresie
terminowego sporządzania uzasadnień wyroków w 51 sprawach o następujących
sygnaturach, w których nastąpiło przekroczenie ustawowego terminu:
III C 2131/05, III C 1159/06, III C 4250/05, III C 3313/05, III C 3420/05, III C
2127/05, III C 3946/04, III C 3602/04, III C 2124/05, III C 3214/05, III C 2217/05, III
C 4255/05, III C 2331/05, III C 2449/05, III C 4399/05, III C 4063/05, III C 3507/04,
III C 140/06, III C 786/05, III C 113/06, III C 452/06, III C 1203/05, III C 1093/06, III
C 1343/06, III C 4068/05, III C 2530/03, III Ca 147/06, III Ca 216/06, III Ca 303/06,
III Ca 279/06, III Ca 222/06, III C 683/06, III C 2367/06, III C 1827/06, III C 1793/06,
III C 2567/05, III C 1772/06, III C 95/07, III C 2588/02, III C 4628/05, III Ca 313/07,
III C 1000/08, III C 1637/07, III C 3253/06, III C 2600/07, III C 3099/07, III C 21/08,
III C 261/08, III C 3311/07, III C 1333/07, III Ca 433/07,
to jest o dopuszczenie się przewinienia służbowego określonego w art. 107 § 1 ustawy
– Prawo o ustroju sądów powszechnych”.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 15 czerwca 2009 r., sygn.
akt ASD (...), sędziego Sądu Okręgowego uznał za winnego:
1) „popełnienia zarzucanego mu przewinienia służbowego z tym, że na podstawie art.
108 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
2
Nr 98, poz. 1070 ze zm.) w odniesieniu do spraw o sygn. akt: III C 2131/05, III C
2127/05, III C 2124/05, III C 3602/04, III C 2217/05 i III C 4255/05, postępowanie
umorzył w zakresie wymierzenia kary dyscyplinarnej;
2) co do pozostałej części zarzutu, skazując obwinionego na podstawie art. 107 § 1
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070 ze zm.), na podstawie art. 109 § 1 pkt 1 ustawy – Prawo o ustroju sądów
powszechnych wymierzył mu karę dyscyplinarną upomnienia;
3) kosztami postępowania dyscyplinarnego obciążył Skarb Państwa”.
Odwołanie od tego wyroku co do pkt. 2, na niekorzyść obwinionego wnieśli
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego
oraz Minister Sprawiedliwości.
Rzecznik, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p., zarzucił
rażącą niewspółmierność orzeczenia o karze polegającą na wymierzeniu obwinionemu
na podstawie art. 109 § 1 pkt 1 u.s.p. kary dyscyplinarnej upomnienia, będącą
wynikiem nieuwzględnienia w sposób właściwy stopnia jego zawinienia oraz wagi
popełnionego przez obwinionego przewinienia.
Skarżący, na podstawie tak podniesionego zarzutu wniósł o zmianę zaskarżonego
wyroku w pkt. 2 poprzez wymierzenie kary dyscyplinarnej – nagany – na podstawie
art. 109 § 1 pkt 2 u.s.p.
W uzasadnieniu odwołania podniesiono m. in., że ustalone przez Sąd Apelacyjny
– Sąd Dyscyplinarny okoliczności łagodzące (por. s. 15 uzasadnienia), nie uzasadniają
orzeczonej kary upomnienia. W ocenie rzecznika dyscyplinarnego kara ta razi swą
niewspółmiernością co do stopnia zawinienia obwinionego, jeśli zważy się, iż jest on
doświadczonym sędzią, był też uprzednio karany tą samą karą za podobne
przewinienie, zaś opóźnienia w sporządzaniu uzasadnień nie miały charakteru
jednostkowego, ale był to stan permanentny. Natomiast brak należytego nadzoru ze
strony przełożonych w zakresie nierównomiernego obciążenia sędziów w żadnym
stopniu nie miał wpływu na orzeczoną karę upomnienia.
Z kolei w odwołaniu Ministra Sprawiedliwości również sformułowano podobny
zarzut skierowany do pkt. 2 zaskarżonego wyroku i jego autor również wniósł o
zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 2 i wymierzenie na podstawie art. 109 § 1 pkt 2
u.s.p. kary dyscyplinarnej nagany. Skarżący w uzasadnieniu odwołania w znacznej
części podzielił wywody Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w zakresie
prawidłowości orzeczenia o karze, jednakże, zaakcentował, że sąd meriti przecenił
okoliczność o obciążeniu referatu obwinionego w sposób nadmierny, a skoro stan ten
wystąpił, to według oceny skarżącego był konsekwencją tego, że obwiniony nie dbał o
ten odcinek pracy. Ponadto skarżący zauważa też, że obwiniony w 2004 roku był
karany dyscyplinarnie za podobny czyn.
3
Te ostatnie okoliczności powodują, że orzeczona kara – upomnienia – nie czyni
zadość jej społecznemu oddziaływaniu, zaś w ocenie skarżącego karą adekwatną
będzie kara nagany.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny rozważył, co następuje:
Oba odwołania nie są zasadne. Zważywszy na podobną argumentację autorów
odwołań, Sąd Najwyższy uznał za celowe łączne odniesienie się do wywodów
skarżących. Podniesione w odwołaniach okoliczności przemawiające za celowością
zmiany zaskarżonego wyroku w pkt. 2 przez orzeczenie kary nagany Sąd Apelacyjny
– Sąd Dyscyplinarny miał na uwadze, i tym okolicznościom nadał odpowiedni stopień,
mający na względzie całokształt okoliczności czynu obwinionego (m. in. sprawne
prowadzenie spraw, wysoki merytoryczny poziom uzasadnień orzeczeń, stąd
niewielka ilość środków zaskarżenia wnoszonych przez strony). Poza sporem jest, że
ustalone trafnie okoliczności łagodzące mają zdecydowaną przewagę nad
okolicznościami obciążającymi, dlatego też Sąd Najwyższy podzielając trafność
dokonanego rozstrzygnięcia w przedmiocie wymierzonej obwinionemu kary
dyscyplinarnej w postaci upomnienia, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 133 u.s.p.

SNO 75/09

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia