IV CNP 62/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 62/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa A.M.
przeciwko M.H. i Z.H.
o stwierdzenie nieważności czynności prawnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 października 2009 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód A.M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku
Sądu Okręgowego w B. z dnia 24 kwietnia 2008 r., oddalającego apelację powoda
od niekorzystnego dla niego wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 24 stycznia
2008 r.
Powód domagał się ustalenia nieważności ugody granicznej zawartej
12 lipca 2004 r. z pozwanymi M.H. i Z.. przed geodetą w toku postępowania
rozgraniczeniowego. Inicjatorem tego postępowania był powód, którego
reprezentował, jako pełnomocnik, jego ojciec W.M. Pełnomocnictwo, którym
dysponował ojciec powoda przewidywało umocowanie do czynności związanych z
prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Sąd I instancji przyjął, że takie
pełnomocnictwo wystarczyło do zastępowania powoda w postępowaniu
rozgraniczeniowym. Sąd Okręgowy uznał natomiast, że co do zasady nie byłoby to
odpowiednie pełnomocnictwo, jednak w rozpatrywanym wypadku wolą powoda było
umocowanie ojca także do czynności związanych z rozgraniczeniem
nieruchomości, wobec czego zawarta ugoda jest ważna. Nie zachodziły bowiem
także żadne przyczyny uprawniające od uchylenia się od skutków złożonego
oświadczenia woli. W ugodzie strony oznaczyły przebieg granicy w taki sposób, aby
nie przecinała budynków, a związany z tym przesunięciem ubytek gruntu w jednym
miejscu bilansował się z przyrostem działki w innym miejscu.
Powód A.M. oparł swoją skargę na zarzucie naruszenia przepisów prawa
materialnego - art. 98 oraz art. 103 § 1 k.c., przez błędną ich wykładnię i w
konsekwencji wniósł o stwierdzenie, że zaskarżone orzeczenie jest niezgodne z
tymi przepisami. Według powoda ugoda została zawarta z przekroczeniem
zakresu umocowania pełnomocnika i dla ważności musiałaby zostać potwierdzona
przez powoda, co nie nastąpiło.
Powód wskazał, że wydanie zaskarżonego orzeczenia wyrządziło mu
znaczną szkodę, odbierając możliwość realizacji uprawnień właścicielskich, co
oznacza pozbawienie go dochodu, który mógłby osiągnąć w przypadku nie
uszczuplenia substancji gospodarstwa w skutek zawarcia w dniu 12 lipca 2004 r.
ugody granicznej z pozwanymi M.H. i Z.H.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia, powinna zawierać szereg elementów
konstrukcyjnych. Należą do nich:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
3
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono
stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. - że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający
wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Każdy z tych elementów ma samodzielną rolę i musi być wyodrębniony
w skardze, a także wypełniony odpowiednią treścią.
Skarga złożona przez powoda nie ma wszystkich koniecznych składników,
nie zawiera bowiem uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej
przez wydanie zaskarżonego orzeczenia. Warunek ten jest spełniony jedynie
wówczas, gdy strona skarżąca złoży oświadczenie, że szkoda w jej majątku
nastąpiła i wskaże rodzaj i rozmiar tej szkody, a ponadto powoła lub przedstawi
dowody lub inne środki uwiarygodniające jej twierdzenie (por. np. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, nie publ.,
postanowienia tego Sądu z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, nie publ.; z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16, z 15 lutego
2006 r., IV CNP 7/05, nie publ.). Skarżący tymczasem poprzestał na gołosłownym
twierdzeniu, że poniósł szkodę na skutek „niezasadnego pozbawienia go
możliwości realizacji uprawnień właścicielskich, a mianowicie korzystania z rzeczy,
czerpania z niej pożytków i korzyści (…) tym samym dochodu, który mogłaby
osiągnąć, w przypadku nieuszczuplenia substancji gospodarstwa…”.
Nie przedstawił jednak żadnych konkretnych danych precyzujących wielkość
„utraconego” gruntu, sposób jego wykorzystania i wskazujących, że kompensata
gruntowa uzyskana w innym miejscu nieruchomości nie zapewnia porównywalnych
korzyści i pożytków. Tym samym powód nie zrealizował należycie obowiązku
wynikającego z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Z przytoczonych względów skargę należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa A.M.
przeciwko M.H. i Z.H.
o stwierdzenie nieważności czynności prawnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 października 2009 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód A.M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku
Sądu Okręgowego w B. z dnia 24 kwietnia 2008 r., oddalającego apelację powoda
od niekorzystnego dla niego wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 24 stycznia
2008 r.
Powód domagał się ustalenia nieważności ugody granicznej zawartej
12 lipca 2004 r. z pozwanymi M.H. i Z.. przed geodetą w toku postępowania
rozgraniczeniowego. Inicjatorem tego postępowania był powód, którego
reprezentował, jako pełnomocnik, jego ojciec W.M. Pełnomocnictwo, którym
dysponował ojciec powoda przewidywało umocowanie do czynności związanych z
prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Sąd I instancji przyjął, że takie
pełnomocnictwo wystarczyło do zastępowania powoda w postępowaniu
rozgraniczeniowym. Sąd Okręgowy uznał natomiast, że co do zasady nie byłoby to
odpowiednie pełnomocnictwo, jednak w rozpatrywanym wypadku wolą powoda było
umocowanie ojca także do czynności związanych z rozgraniczeniem
nieruchomości, wobec czego zawarta ugoda jest ważna. Nie zachodziły bowiem
także żadne przyczyny uprawniające od uchylenia się od skutków złożonego
oświadczenia woli. W ugodzie strony oznaczyły przebieg granicy w taki sposób, aby
nie przecinała budynków, a związany z tym przesunięciem ubytek gruntu w jednym
miejscu bilansował się z przyrostem działki w innym miejscu.
Powód A.M. oparł swoją skargę na zarzucie naruszenia przepisów prawa
materialnego - art. 98 oraz art. 103 § 1 k.c., przez błędną ich wykładnię i w
konsekwencji wniósł o stwierdzenie, że zaskarżone orzeczenie jest niezgodne z
tymi przepisami. Według powoda ugoda została zawarta z przekroczeniem
zakresu umocowania pełnomocnika i dla ważności musiałaby zostać potwierdzona
przez powoda, co nie nastąpiło.
Powód wskazał, że wydanie zaskarżonego orzeczenia wyrządziło mu
znaczną szkodę, odbierając możliwość realizacji uprawnień właścicielskich, co
oznacza pozbawienie go dochodu, który mógłby osiągnąć w przypadku nie
uszczuplenia substancji gospodarstwa w skutek zawarcia w dniu 12 lipca 2004 r.
ugody granicznej z pozwanymi M.H. i Z.H.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia, powinna zawierać szereg elementów
konstrukcyjnych. Należą do nich:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
3
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono
stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. - że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający
wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Każdy z tych elementów ma samodzielną rolę i musi być wyodrębniony
w skardze, a także wypełniony odpowiednią treścią.
Skarga złożona przez powoda nie ma wszystkich koniecznych składników,
nie zawiera bowiem uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody spowodowanej
przez wydanie zaskarżonego orzeczenia. Warunek ten jest spełniony jedynie
wówczas, gdy strona skarżąca złoży oświadczenie, że szkoda w jej majątku
nastąpiła i wskaże rodzaj i rozmiar tej szkody, a ponadto powoła lub przedstawi
dowody lub inne środki uwiarygodniające jej twierdzenie (por. np. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, nie publ.,
postanowienia tego Sądu z dnia 23 września 2005 r., III CNP 5/05, nie publ.; z dnia
11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16, z 15 lutego
2006 r., IV CNP 7/05, nie publ.). Skarżący tymczasem poprzestał na gołosłownym
twierdzeniu, że poniósł szkodę na skutek „niezasadnego pozbawienia go
możliwości realizacji uprawnień właścicielskich, a mianowicie korzystania z rzeczy,
czerpania z niej pożytków i korzyści (…) tym samym dochodu, który mogłaby
osiągnąć, w przypadku nieuszczuplenia substancji gospodarstwa…”.
Nie przedstawił jednak żadnych konkretnych danych precyzujących wielkość
„utraconego” gruntu, sposób jego wykorzystania i wskazujących, że kompensata
gruntowa uzyskana w innym miejscu nieruchomości nie zapewnia porównywalnych
korzyści i pożytków. Tym samym powód nie zrealizował należycie obowiązku
wynikającego z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Z przytoczonych względów skargę należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.