III CNP 24/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 24/09
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku H.Ł.
przy uczestnictwie J.Ł.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 października 2009 r.,
na skutek skargi wnioskodawczyni
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 1 października 2008 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą wnioskodawczyni H.Ł. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia od postanowienia Sądu Okręgowego w K. z
dnia 1 października 2008 r. należy podnieść, co następuje.
Zgodnie z art. 4244
k.p.c. zdanie drugie, podstawą skargi nie mogą być
zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Skarżąca nie powołała
w podstawie skargi wprawdzie przepisów odnoszących się do ustalenia faktów lub
oceny dowodów, jednak wywód mający uzasadnić tezę o niezgodności
zaskarżonego orzeczenia z przepisami art. 46, 36 i 40 k.r.o., 684 k.p.c. oraz 6 k.c.
oparty jest na przyjętym przez nią założeniu, że w skład majątku wspólnego nie
wchodziła kwota pozostała po sprzedaży domu, ponieważ została zużyta w sposób
nie naruszający zasad zwykłego zarządu majątkiem wspólnym. Oznacza to,
że skarżąca w istocie kwestionuje dokonane w sprawie ustalenia faktyczne.
Podstawą skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
(podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej) nie mogą zaś być zarzuty dotyczące
ustalonego w sprawie stanu faktycznego, podnoszone pod pozorem twierdzeń
o niezgodności orzeczenia ze wskazanymi przepisami prawa materialnego.
Niezależnie od tego skarga nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1
pkt 1, 2, 4 i 5 k.p.c. Wnioskodawczyni oznaczając orzeczenie, od którego wnosi
skargę nie wskazała, czy zaskarża je w całości, czy w części (art. 4245
§ 1 pkt 1
k.p.c.).
W skardze brak uzasadnienia jej podstaw, uzasadnienie dotyczy jedynie
twierdzenia o niezgodności orzeczenia z art. 46 k.r.o. i 684 k.p.c.
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.) polega na
przedstawieniu wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została
wyrządzona oraz określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy
z wydaniem orzeczenia niezgodnego z prawem (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 141, z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, niepubl., z dnia 23 września
3
2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, niepubl.).
Tymczasem z twierdzeń zawartych w skardze jednoznacznie wynika,
że wskazywana szkoda jeszcze nie wystąpiła. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy
w postanowieniu z 27 października 2005 r. (V CNP 28/05, niepubl.), skarga
o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem nie służy
zapobieganiu wyrządzenia szkody, mogącej powstać wskutek wydania orzeczenia
sądowego, lecz jest środkiem prawnym, który w razie jego uwzględnienia stanowi
podstawę wystąpienia z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie
szkody wyrządzonej orzeczeniem sądowym.
Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.)
polega na ujawnieniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący
i niebudzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonywającym
uzasadnieniu. Niezbędne jest przedstawienia analizy prawnej przepisów
dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie - w odniesieniu do
zaskarżonego orzeczenia - jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno
nie mogłoby odnieść skutku (por. postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, postanowienie SN z dnia 28 lutego 2006 r.,
I CNP 12/06, niepubl.). Wobec powyższego nie można uznać, aby przedstawiony w
skardze wywód odnoszący się jedynie do dopuszczalności skargi kasacyjnej
wypełniał wymaganie opisane w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z tych względów, orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku H.Ł.
przy uczestnictwie J.Ł.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 października 2009 r.,
na skutek skargi wnioskodawczyni
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 1 października 2008 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą wnioskodawczyni H.Ł. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia od postanowienia Sądu Okręgowego w K. z
dnia 1 października 2008 r. należy podnieść, co następuje.
Zgodnie z art. 4244
k.p.c. zdanie drugie, podstawą skargi nie mogą być
zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Skarżąca nie powołała
w podstawie skargi wprawdzie przepisów odnoszących się do ustalenia faktów lub
oceny dowodów, jednak wywód mający uzasadnić tezę o niezgodności
zaskarżonego orzeczenia z przepisami art. 46, 36 i 40 k.r.o., 684 k.p.c. oraz 6 k.c.
oparty jest na przyjętym przez nią założeniu, że w skład majątku wspólnego nie
wchodziła kwota pozostała po sprzedaży domu, ponieważ została zużyta w sposób
nie naruszający zasad zwykłego zarządu majątkiem wspólnym. Oznacza to,
że skarżąca w istocie kwestionuje dokonane w sprawie ustalenia faktyczne.
Podstawą skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
(podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej) nie mogą zaś być zarzuty dotyczące
ustalonego w sprawie stanu faktycznego, podnoszone pod pozorem twierdzeń
o niezgodności orzeczenia ze wskazanymi przepisami prawa materialnego.
Niezależnie od tego skarga nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1
pkt 1, 2, 4 i 5 k.p.c. Wnioskodawczyni oznaczając orzeczenie, od którego wnosi
skargę nie wskazała, czy zaskarża je w całości, czy w części (art. 4245
§ 1 pkt 1
k.p.c.).
W skardze brak uzasadnienia jej podstaw, uzasadnienie dotyczy jedynie
twierdzenia o niezgodności orzeczenia z art. 46 k.r.o. i 684 k.p.c.
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.) polega na
przedstawieniu wyodrębnionego wywodu przekonującego, że szkoda została
wyrządzona oraz określającego czas jej powstania, postać i związek przyczynowy
z wydaniem orzeczenia niezgodnego z prawem (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8,
poz. 141, z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, niepubl., z dnia 23 września
3
2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 22 listopada 2005 r., I CNP 19/05, niepubl.).
Tymczasem z twierdzeń zawartych w skardze jednoznacznie wynika,
że wskazywana szkoda jeszcze nie wystąpiła. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy
w postanowieniu z 27 października 2005 r. (V CNP 28/05, niepubl.), skarga
o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem nie służy
zapobieganiu wyrządzenia szkody, mogącej powstać wskutek wydania orzeczenia
sądowego, lecz jest środkiem prawnym, który w razie jego uwzględnienia stanowi
podstawę wystąpienia z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie
szkody wyrządzonej orzeczeniem sądowym.
Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.)
polega na ujawnieniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący
i niebudzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonywającym
uzasadnieniu. Niezbędne jest przedstawienia analizy prawnej przepisów
dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie - w odniesieniu do
zaskarżonego orzeczenia - jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno
nie mogłoby odnieść skutku (por. postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r.,
III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, postanowienie SN z dnia 28 lutego 2006 r.,
I CNP 12/06, niepubl.). Wobec powyższego nie można uznać, aby przedstawiony w
skardze wywód odnoszący się jedynie do dopuszczalności skargi kasacyjnej
wypełniał wymaganie opisane w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z tych względów, orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).