Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 43/09
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej
spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z udziałem zainteresowanej I. B.
o ochronę konkurencji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 4 lutego 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2009 r., Sąd Apelacyjny oddalił apelację
Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej Sp. z .o.o. w K. (powód) od
wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 4
marca 2008 r., w sprawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów (Prezes Urzędu).
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania pełnomocnik powoda
podnosi, że w sprawie zachodzi nieważność postępowania, ponieważ osoby
występujące w imieniu Prezesa Urzędu nie przedstawiły przy pierwszej czynności
procesowej dokumentów, z których wynikało, że mogą działać w imieniu Prezesa
Urzędu, a jedynie pełnomocnictwa procesowe. Ponadto zdaniem pełnomocnika
powoda, w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, to jest „czy badanie
2
prawidłowości zaskarżonej decyzji administracyjnej może być uzależnione wbrew
przepisowi art. 316 § 1 k.p.c. wyłącznie od stanu faktycznego i prawnego
istniejącego w dacie wydania danej decyzji, czy tez winno opierać się na
przepisach prawa materialnego obowiązującego w chwili wyrokowania”. Powód
wskazał, że „w chwili wyrokowania Sąd Apelacyjny winien uwzględniać przepis art.
9 ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, gdyż przepisy przejściowe
do ustawy z dnia 29lipca 2005 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 175, poz. 1458) nie przewidywały żadnych
odstępstw w tym względzie”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
merytorycznego rozpoznania.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, na posiedzeniu,
którego przedmiotem jest przyjęcie lub odmowa przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania, bada się jedynie występowanie przesłanek określonych w art. 3989
§
1 k.p.c., a zatem czy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, czy
zachodzi potrzeba wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości i
rozbieżności w orzecznictwie, czy zachodzi nieważność postępowania lub czy
skarga kasacyjna jest oczywiście zasadna. Stąd też art. 3984
k.p.c. przewiduje
wymóg przedstawienia okoliczności uzasadniających przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania, tak by strona wnosząca skargę kasacyjną mogła przekonać Sąd
Najwyższy o istnieniu przesłanek, na których opiera się wstępne badanie skargi
kasacyjnej pod kątem dopuszczenia jej do rozpoznania. Uzasadnienie wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania polega na wyjaśnieniu, czyli na
wykazaniu, dlaczego, w ocenie strony skarżącej, zachodzi któraś z przesłanek
określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Treść tego uzasadnienia musi opierać się na
argumentacji jurydycznej, w postaci wywodu uwzględniającego zarówno
dotychczasowe orzecznictwo (lub wskazującego jego brak) z zakresu
przedstawionego zagadnienia prawnego, jak i poglądy doktryny.
W niniejszej sprawie, powód w skardze kasacyjnej podnosi zarzut
nieważności postępowania, który uzasadniał tym, że osoby występujące w imieniu
3
Prezesa Urzędu nie przedstawiły aktu powołania osoby piastującej to stanowisko,
podczas gdy „organ państwowej jednostki organizacyjnej podejmującej czynności
za Skarb Państwa obowiązany jest wykazać przy pierwszej czynności procesowej
swoje umocowanie stosownym dokumentem, jakim jest akt powołania lub inny akt
równorzędny potwierdzający powierzenie określonej osobie pełnienie funkcji organu
państwowej jednostki organizacyjnej”. Zarzut ten jest oczywiście chybiony,
ponieważ przytoczony przez powoda pogląd co do sposobu wykazania
umocowania do występowania w postępowaniu sądowym w imieniu Skarbu
Państwa, nie znajduje zastosowania w postępowaniach w sprawach z zakresu
ochrony konkurencji i konsumentów, które toczą się między przedsiębiorcą a
Prezesem Urzędu występującym jako organ administracji państwowej, a nie
reprezentant interesów Skarbu Państwa.
Argumentacja wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie
wskazuje również, że w sprawie występuje zagadnienie prawne. Pytanie, które
przedstawił powód („czy badanie prawidłowości zaskarżonej decyzji
administracyjnej może być uzależnione wbrew przepisowi art. 316 § 1 k.p.c.
wyłącznie od stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania danej
decyzji, czy tez winno opierać się na przepisach prawa materialnego
obowiązującego w chwili wyrokowania?”) jest tak ogólne, że odpowiedź na nie jest
oczywista i wynika z samego brzmienia art. 316 k.p.c. Ponadto, kwestia ta została
już rozstrzygnięta w orzecznictwie Sądu Najwyższego (m.in. wyrok SN z 21 marca
2006 r., sygn akt III SK 2/06, w którym przyjęto, że „zarzut naruszenia art. 316 § 1
k.p.c. może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, jeżeli skarżący
wskaże konkretne zdarzenia, których sąd nie uwzględnił oraz wpływ tych zdarzeń
na wynik sprawy”). Problem leży bowiem nie w abstrakcyjne ujętej formule
odnoszącej się do art. 316 k.p.c., lecz w odniesieniu treści zagadnienia prawnego
do konkretnych okoliczności – w niniejszej sprawie skonkretyzowanych przez
powoda uchybień w stosowaniu art. 316 k.p.c., odniesionych do okoliczności
faktycznych i prawnych sprawy oraz wpływu na wynik postępowania. Natomiast nie
ma racji skarżący w wyrażonym w skardze kasacyjnej przekonaniu, że w tej
sprawie występuje potrzeba całościowego rozpatrzenia problemu stosowania art.
4
316 § 1 k.p.c. w postępowaniach z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.