V CZ 22/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III PZP 14/72
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 22/10
POSTANOWIENIE
Dnia 21 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSA Jan Futro (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa R. O.
przeciwko Gminie W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 kwietnia 2010 r.,
zażalenia powoda na postanowienie w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania
apelacyjnego zawarte w wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt II Ca (…),
uchyla zaskarżone postanowienie w części w jakiej nie uwzględniono żądania
powoda zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego ponad 300 zł i przekazuje
sprawę w tym zakresie Sądowi Okręgowemu we W. do ponownego rozpoznania,
pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy we W. – po rozpoznaniu sprawy z powództwa R. O. przeciwko
Gminie W. o zapłatę, na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego
w W. z dnia 25 marca 2009 r. – wyrokiem z dnia 6 listopada 2009 r. oddalił apelację
2
a orzekając o kosztach procesu zasądził od pozwanej na rzecz powoda 300 zł kosztów
postępowania apelacyjnego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy stwierdził, że apelacja była oczywiście
nieuzasadniona a rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadnia treść przepisów art. 98
§ 1 k.p.c. i art. 391 k.p.c.
W zażaleniu na zawarte w tym wyroku orzeczenie o kosztach procesu, powód
zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 §
1 k.p.c. i § 6 pkt 4, § 13 ust.1 pkt 1 w związku z art. 99 i art. 109 § 2 k.p.c. oraz § 14 ust.
3 pkt 2 w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).
W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy
w zakresie orzeczenia o kosztach do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu wskazał, że przed Sądem II instancji powoda reprezentował
nowy pełnomocnik ustanowiony w postępowaniu apelacyjnym i przy wartości przedmiotu
zaskarżenia 7 700 zł stawka minimalna powinna wynieść 900 zł.
Pozwana wniosła o oddalenie zażalenia i zasądzenia kosztów postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Żalący kwestionuje orzeczenie o kosztach w odniesieniu do kosztów
postępowania apelacyjnego, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu pierwszej
instancji.
Rozstrzygnięcie nie zawiera jednak stwierdzenia, że żądanie zasądzenia
wyższych kosztów (według norm przepisanych) zostało oddalone.
Nasuwa to pytanie o dopuszczalność zażalenia z uwagi na brak substratu
zaskarżenia.
Problem ten jednak dotyczący w rzeczy samej stosowania art. 325 k.p.c. in fine
został ostatecznie rozstrzygnięty w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1972
r. III PZP 14/72 (OSNC 1972/12/215), w której wyrażono pogląd, że każde orzeczenie o
kosztach procesu, choćby – jak w danym wypadku – nie uwzględniało w całości
zgłoszonego wniosku, zawiera w sobie domniemanie oddalenia nie uwzględnionej
części.
Pogląd ten został powszechnie zaaprobowany przez doktrynę i praktykę a Sąd
Najwyższy w składzie powyższym go podziela.
3
Zażalenie jest, zatem – na gruncie obecnie obowiązujących przepisów i przy przyjęciu
wskazanej wyżej wykładni – dopuszczalne.
W uzasadnieniu wydanego w sprawie postanowienia Sąd Okręgowy w ogóle nie
umotywował podjętego rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Wskazał jedynie podstawę
prawną rozstrzygania o tych kosztach zamieszczoną w kodeksie postępowania
cywilnego.
Rzeczywiście w przypadku, gdy w sprawie w postępowaniu apelacyjnym wystąpił
inny adwokat niż ten, który występował przed sądem I instancji jego wynagrodzenie w
myśl § 6 pkt 4 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U.
Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.) powinno wynieść 900 zł.
Wobec braku uzasadnienia nie wiadomo, z jakich przyczyn Sąd Okręgowy
postanowił obciążyć pozwaną obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego
jedynie w kwocie 300 zł a w szczególności, czy wynikło to z omyłki czy też Sąd odstąpił
od obciążania tymi kosztami pozwanej w całości z uwagi na inne przesłanki.
Powoduje to konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy
do ponownego rozpoznania.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze
w związku z art. 3941
§ 3 oraz art. 108 § 2 w związku z art. 397 § 2, art. 391 § 1 i art.
39821
orzekł jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSA Jan Futro (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa R. O.
przeciwko Gminie W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 kwietnia 2010 r.,
zażalenia powoda na postanowienie w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania
apelacyjnego zawarte w wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt II Ca (…),
uchyla zaskarżone postanowienie w części w jakiej nie uwzględniono żądania
powoda zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego ponad 300 zł i przekazuje
sprawę w tym zakresie Sądowi Okręgowemu we W. do ponownego rozpoznania,
pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy we W. – po rozpoznaniu sprawy z powództwa R. O. przeciwko
Gminie W. o zapłatę, na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego
w W. z dnia 25 marca 2009 r. – wyrokiem z dnia 6 listopada 2009 r. oddalił apelację
2
a orzekając o kosztach procesu zasądził od pozwanej na rzecz powoda 300 zł kosztów
postępowania apelacyjnego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy stwierdził, że apelacja była oczywiście
nieuzasadniona a rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadnia treść przepisów art. 98
§ 1 k.p.c. i art. 391 k.p.c.
W zażaleniu na zawarte w tym wyroku orzeczenie o kosztach procesu, powód
zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 §
1 k.p.c. i § 6 pkt 4, § 13 ust.1 pkt 1 w związku z art. 99 i art. 109 § 2 k.p.c. oraz § 14 ust.
3 pkt 2 w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).
W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy
w zakresie orzeczenia o kosztach do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu wskazał, że przed Sądem II instancji powoda reprezentował
nowy pełnomocnik ustanowiony w postępowaniu apelacyjnym i przy wartości przedmiotu
zaskarżenia 7 700 zł stawka minimalna powinna wynieść 900 zł.
Pozwana wniosła o oddalenie zażalenia i zasądzenia kosztów postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Żalący kwestionuje orzeczenie o kosztach w odniesieniu do kosztów
postępowania apelacyjnego, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu pierwszej
instancji.
Rozstrzygnięcie nie zawiera jednak stwierdzenia, że żądanie zasądzenia
wyższych kosztów (według norm przepisanych) zostało oddalone.
Nasuwa to pytanie o dopuszczalność zażalenia z uwagi na brak substratu
zaskarżenia.
Problem ten jednak dotyczący w rzeczy samej stosowania art. 325 k.p.c. in fine
został ostatecznie rozstrzygnięty w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1972
r. III PZP 14/72 (OSNC 1972/12/215), w której wyrażono pogląd, że każde orzeczenie o
kosztach procesu, choćby – jak w danym wypadku – nie uwzględniało w całości
zgłoszonego wniosku, zawiera w sobie domniemanie oddalenia nie uwzględnionej
części.
Pogląd ten został powszechnie zaaprobowany przez doktrynę i praktykę a Sąd
Najwyższy w składzie powyższym go podziela.
3
Zażalenie jest, zatem – na gruncie obecnie obowiązujących przepisów i przy przyjęciu
wskazanej wyżej wykładni – dopuszczalne.
W uzasadnieniu wydanego w sprawie postanowienia Sąd Okręgowy w ogóle nie
umotywował podjętego rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Wskazał jedynie podstawę
prawną rozstrzygania o tych kosztach zamieszczoną w kodeksie postępowania
cywilnego.
Rzeczywiście w przypadku, gdy w sprawie w postępowaniu apelacyjnym wystąpił
inny adwokat niż ten, który występował przed sądem I instancji jego wynagrodzenie w
myśl § 6 pkt 4 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U.
Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.) powinno wynieść 900 zł.
Wobec braku uzasadnienia nie wiadomo, z jakich przyczyn Sąd Okręgowy
postanowił obciążyć pozwaną obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego
jedynie w kwocie 300 zł a w szczególności, czy wynikło to z omyłki czy też Sąd odstąpił
od obciążania tymi kosztami pozwanej w całości z uwagi na inne przesłanki.
Powoduje to konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy
do ponownego rozpoznania.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze
w związku z art. 3941
§ 3 oraz art. 108 § 2 w związku z art. 397 § 2, art. 391 § 1 i art.
39821
orzekł jak w postanowieniu.